Categorie: Vakantie

Ik ben in de buurt van Rotterdam opgegroeid en heb er jaren gewoond, dus ik weet hoe het is om te wonen in een stad die op het eerste gezicht lelijk lijkt. Maar waar ze er in Rotterdam heel goed in zijn geslaagd om Rotterdam om te toveren in een stad met heel veel mooie kanten, weten ze in Keulen die mooie kanten heel goed te verbergen.

Je hoofdstation is toch het visitekaartje van je stad; vrijwel iedereen komt via die plek je stad binnen, geef ze dan tenminste het gevoel dat ze welkom zijn, maar dat is totaal niet het geval; het oogt allemaal zo deprimerend. Toen we een dagje naar de Keulse dierentuin gingen om wat groens in Keulen te ontdekken, liepen we van het station langs de oevers van de Rijn naar de dierentuin. Ansich is de wandelboulevard die ze hebben aangelegd een heel mooi iets, maar alleen is alles er omheen zo uitermate deprimerend lelijk.

Als je vanaf het station die kant op gaat moet je door een autotunnel met aan de zijkanten een wandelpad. In het Duits is er een mooi woord voor om het gevoel te omschrijven dat je krijgt als je daar doorheen loopt: unheimisch. Het is een zwartgeblakerde door duiven volledig ondergepoepte en vervolgens door mensen ondergekotste en weet ik veel wat nog meer tunnel. Zoiets wil je als stad toch niet als visitekaartje, daar zet je toch een schoonmaakploeg op en gooi je wat liters verf tegenaan of je geeft wat grafittiartiesten een mooie opdracht? En als je dan op die mooie wandelboulevard loopt is alles er omheen zo grauw en lelijk; de gebouwen naast de boulevard zijn grauw, de bruggen zijn grauw, eigenlijk alles is er deprimerend grauw. En ook het weer had zich perfect daarbij aangepast… grauw…😀. Maar ondanks dat alles blijft Keulen me boeien.

Apies kijken

Eigenlijk werd dat beeld in de Keulse dierentuin voortgezet. Wat ik met dierentuinen heb, ik weet het niet, maar op de ene of andere manier boeien ze me. Ook de manier waarop ze omgaan met de veranderde kijk op het houden van dieren. Niet meer zoveel mogelijk dieren in kale hokjes stoppen, maar de dieren die je houdt, een ruime leefomgeving geven.

In de Keulse dierentuin zitten ze nog volop in die overgang. Het is een vrij kleine oude dierentuin; bij sommige dieren zie je dat ze een mooi groot leefgebied hebben, maar bij andere dieren vraag ik me af wat ze hebben misdaan dat ze in zulke kleine hokken worden weggestopt.

De dag dat we naar die dierentuin gingen was het in Duitsland ‘dag van de eenwording; een nationale Duitse feestdag. En gevolg daarvan is dat iedereen vrij heeft en er dus op uit gaat; een dierentuin is dan een populair uitje, en zo dus ook in Keulen.

Zoals ik al zei is de Keulse dierentuin vrij krap en in tegenstelling tot andere dierentuinen, waar je gewoon zelf je route kunt bepalen, kun je in Keulen eigenlijk bij het begin alleen maar linksom of rechtsom. En wat toen opviel; Duitsers die naar een dierentuin gaan met kinderen doen of ze twee maanden naar de steppen van binnen-Mongolië ofzo gaan als je de hoeveelheid spullen die ze meezeulen moet geloven; vrijwel allemaal sleepten ze van die grote bolderkarren met weet ik wat welke zooi met zich mee; volgens mij waren ze bang dat ze zouden verhongeren ofzo.

Dat gecombineerd met het erg krappe pad maakten dat ze je af en toe bijna je benen brak. Laten we het maar houden op een boeiende ervaring.

Museum Ludwig

Op een van de andere dagen hebben we cultuur gesnoven in Keulen in het museum Ludwig. Een laat ik het voorzichtig omschrijven, apart museum. Dat begon al bij binnenkomst. We hadden een e-ticket gekocht, handig op de telefoon, verder geen gedoe van onnodig papier verspillen door het uit te printen. Erg handig… Zou het kunnen zijn.

Maar in dat museum deden ze volgens mij aan bezigheidstherapie ofzo, want in tegenstelling tot veel musea waar je gewoon bij iemand je telefoon kunt laten scannen en vervolgens kunt doorlopen , moest je hier eerst naar de kassa om een papieren ticket op te halen. Van dat ticket werd dan een stuk verder weer een stukje van afgescheurd, en voila, het bezoek kon beginnen.. Alleen nog even mijn tas in een kluisje stoppen…

Vrijwel overal heb je dan van die kluisjes waar je een 1 of 2 euro stuk instopt, kluisje gaat open, je doet je spullen er in, kluisje gaat dicht en je haalt de sleutel eruit. Als je na afloop je spullen uit het kluisje wilt pakken doe je de sleutel in het slot, haal je je spullen uit het kluisje, en meteen heb je je 2-euro stuk terug. Kinderlijk eenvoudig, niets aan veranderen zou je zeggen. Daar denken ze in museum Ludwig heel anders over, je wilt nu eenmaal modern zijn of niet zullen ze daar denken..

Als je daar iets in een kluisje wilt stoppen, moet je zelf maar uitzoeken hoe je dat moet doen, want ze werken niet met muntjes. Uiteindelijk stond ergens heel onduidelijk dat je eerst langs de kassa moest om een pasje te halen met een borg van 2 euro. Je zou denken dat ze dat al zeggen als je bij de kassa bent om je ticket om te wisselen, maar nee, dat zou logisch zijn… En waarom je dat pasje niet meteen bij die kluisjes kon halen, geen idee. Je zag overal mensen met die kluisjes stuntelen, dus goede kans dat het binnenkort in een Duitse variant van bananasplit oid komt.

Vervolgens moest je iets met dat pasje en een knopje doen, maar wat, dat was totaal niet duidelijk. Na veel gepruts bleek dat je dat pasje 5 seconden ofzo tegen het knopje moest drukken, waarna je een klik hoorde en het kluisje werd gesloten. En terug moest je dat pasje dan weer tegen dat knopje drukken. En om het dan nog logischer te maken; het kopen van dat pasje moest bij de kassa, maar het inleveren van het pasje, daar was wel gewoon een automaat voor; pasje erin en je twee euro kreeg je terug. Toen we na afloop onze spullen uit ons kluisje wilde halen stond er naast ons een Amerikaanse vrouw te prutsen met haar kluisje. Toen ze ons ons kluisje zag openen vroeg ze hoe in hemelsnaam het slot werkte😉. Na onze uitleg bekende ze dat ze al vijf minuten bezig met dat geworstel.😉

Die onlogica sloot helemaal aan bij de rest van het museum; een bewegwijzering ontbrak zodat je maar moest gokken hoe je moest lopen om het grootste deel van de kunstwerken te zien. Wat ook totaal niet logisch was was de beveiliging bij kunstwerken. Bij het ene kunstwerk stond een zwarte streep waar je niet over mocht of anders stoof er meteen een suppoost op je af dat je achter de zwarte streep moest blijven, terwijl bij een kunstwerk ernaast niets van een streep te bekennen was en je daar met je neus op het kunstwerk gedrukt kon staan.

Typisch..

Een boeiend dagje Keulen😀

Toen ik begin deze week mijn fiets wegzette in het fietsenhok, hoorde ik twee vrouwen praten; eentje was net terug van een vakantie naar Azië.

Ik hoorde haar klagen dat het daar nu allemaal veel te toeristisch is geworden en het niet meer ‘authentiek’ is. Er waren allemaal huizen en koffietentjes en winkels bijgekomen. De vorige keer dat ze er was, was het allemaal veel ‘authentieker’..

Van dat soort types word ik nogal moe. Alsof zij het alleenrecht hebben om een bepaalde plek te bezoeken. Wellicht moet ze er nog aan wennen dat vakantie vieren niet langer alleen is weggelegd voor de rijke westerse toerist, maar dat ook anderen nu voldoende geld hebben om op reis te gaan. En nee, ik vind het soms ook bepaald niet leuk als er bij een attractie die ik wil bezoeken ellenlange rijen staan, maar dat is nu eenmaal de nieuwe werkelijkheid. Je bent niet alleen op de wereld, wen er maar aan.

En haar definitie van ‘authentiek’ is blijkbaar dat de mensen daar in schamele hutjes moeten blijven leven, zonder basisvoorzieningen als stromend water en elektriciteit, zodat zij haar misplaatste gedachte van authenticiteit kan bewaren en er mooie Instagramwaardige foto’s van kan maken. . . Zodra die mensen daar wat geld krijgen en dus net als iedereen zich de luxe kunnen permitteren van die basisvoorzieningen dan haakt zij af want dan is het niet ‘authentiek’ meer…

Ik hoorde haar ook nog zeggen dat ze hoopte dat de volgende reizen die ze in haar agenda had wel ‘echt’ zouden zijn. Wellicht een ideetje voor haar om lekker thuis te blijven, dan scheelt dat meteen weer toeristen en bovendien de nodige vervuilende vliegkilometers… zo maar een ideetje.