Onlangs is er een CAO afgesloten voor Rijksambtenaren. Wat mij in die CAO opviel was dat er, naast de gebruikelijke loonsverhogingen in percentages, ook eindelijk eens een vast gelijk bedrag voor iedereen werd opgenomen.
Vrijwel altijd als er een nieuwe CAO wordt afgesloten, worden CAO-verhogingen in percentages gebruikt en niet als vast bedrag.
Voor alle duidelijkheid; het gaat mij niet om de hoogte van de salarissen in bepaalde functies, maar om de in mijn ogen volkomen idiote gedachte dat iemand in een hogere salarisschaal bij een algemene CAO-verhoging recht zou moeten hebben op meer extra geld dan iemand in een lagere schaal en dan puur omdat ie in een hogere schaal zit.
2,5 procent erbij voor iedereen klinkt heel gelijk, maar in het dagelijkse leven betaal je niet met percentages maar met hard geld; 2,5% erbij voor iemand die 2.000 euro in de maand verdient is 50 euro terwijl dat voor iemand die 8.000 euro verdient 200 euro is. Een verschil van 150 euro.
Wellicht komt het voor sommigen als een schok, maar je dagelijkse boodschappen, benzine en andere vaste lasten betaal je toch echt in harde euro’s in plaats van in percentages. Wanneer stappen we eens af van dat zakelijke onpersoonlijke denken in percentages (niet alleen bij CAO’s maar bij alle inkomensplaatjes) en gaan we over op het veel menselijkere denken in gewone bedragen?
Kan het nog erger? Een vraag die ik me als Feyenoordsupporter over het algemeen meerdere keren per seizoen stel als het over het spel van Feyenoord gaat. Met de avond van 22 juli 2021 wellicht als meest schrijnende voorbeeld daarvan. Feyenoord had toen in Kosovo tegen het nietige FC Drita zojuist wellicht een van de meest dramatische wedstrijden van de laatste 20 jaar gespeeld met een troosteloze 0-0 als eindresultaat en wederom doemde een mislukt jaar op. Ik weet het; Feyenoorder ben je niet voor je plezier, maar toch; uitschakeling in de tweede voorronde van de Conference League dreigde; veel dieper kun je bijna niet zinken.
Maar zie, met meer geluk dan wijsheid werd er thuis alsnog gewonnen en was de volgende voorronde bereikt. En hoe snel het kan gaan; het voetbal werd wedstrijd na wedstrijd beter, en Feyenoord begon zelfs Europese uitwedstrijden te winnen… Om uiteindelijk 10 maanden later, na Drita, Luzern, Elfsborg, Macabi Haifa, Slavia Praag, Union Berlin, Partizan Belgrado, wederom Slavia Praag en vervolgens Olympique Marseille te hebben verslagen 25 mei doodleuk in de finale van de Conference League in Tirana te staan, op een paar honderd kilometer van het stadion van Fc Drita waar dit verhaal begon.
De uitslag, die staat nog een week of 3 in de sterren geschreven, maar ik weet nog goed het bizarre verloop van de vorige Europese finale waar Feyenoord in speelde; de Uefacupfinale in 2002.
Ik woonde toen in het centrum van Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en twee dagen voor die finale was Pim Fortuyn vermoord. Terwijl ik na mijn werk over de Coolsingel richting huis liep, stonden aan mijn linkerkant de mensen in de rij om op het Rotterdamse stadhuis het condoleanceregister voor Fortuyn te tekenen terwijl aan mijn rechterkant Feyenoordsupporters al helemaal in de stemming waren voor de finale die een uur of wat later zou beginnen. Notabene ook nog eens in de Kuip.
Alhoewel Feyenoord (ook?) toen de finale won, was er van massale feestvreugde logischerwijs geen sprake. Rotterdam en eigenlijk heel Nederland was toen door de moord op Fortuyn in verwarring, geen idee wat er verder nog allemaal stond te gebeuren.
Hoe het nu afloopt? Woensdagavond 25 mei weten we meer…
4 mei: Terwijl op tv de beelden van de Waalsdorpervlakte worden getoond en er oorlogsherinneringen worden gedeeld door kleinkinderen van verzetstrijders, dwalen mijn gedachtes af. De verhalen die worden verteld zijn van meer dan 75 jaar geleden maar o zo actueel. Iemand vertelde over zijn vader die in de buurt van de duinen woonde en daardoor regelmatig door de duinen liep. Door de Duitsers werd dat echter op bepaalde uren verboden, omdat ze daar dan speciale operaties uitvoerden . Hij negeerde dat verbod en zag daardoor hoe krijgsgevangenen gedwongen werden om naar een fusilladeplaats te lopen om daar te worden geexecuteerd.
De geschiedenis blijft zicht voortdurend herhalen, want in Oekraïne zijn er momenteel tig soortgelijke voorbeelden te vinden, met die situatie in die Azov-staalfabriek in Marioepol als meest schrijnende voorbeeld. Een plek die door het hardnekkige verzet een dermate grote symboolfunctie voor zowel Rusland als Oekraïne heeft dat Oekraïense soldaten die daar zitten, weten dat ze maar twee keuzes hebben; tot de dood doorvechten met de ijdele hoop dat er voordat het zover is redding komt, of zich overgeven en dan vrijwel zeker weten ter plekke standrechtelijk te worden geëxecuteerd. De waanzin die oorlog heet.
Een totaal uitzichtloze situatie lijkt het, maar toch; kijk hoe nu 77 jaar na de Tweede Wereldoorlog onze relatie met Duitsland is; die is dermate goed dat we, zeker in het licht van 4 rn 5 mei, de bijzondere situatie hebben dat we nu met Duitsland overleggen hoe we gezamenlijk zware wapens kunnen sturen naar Oekraïne…
Ondertussen lopen op de Waalsdorpervlakte de mensen langs de vier herinneringskruizen. Nooit meer oorlog?
Speculeren; wie doet het niet op zijn tijd? En dan bedoel ik niet speculeren in aandelen of crypto’s, maar speculeren over gebeurtenissen… Van die ‘wat als’ vragen.
Eentje die wat dat betreft bij mij momenteel door mijn hoofd speelt is: Wat als China inspiratie krijgt uit de wandaden die Rusland momenteel in Oekraïne begaat en zelf besluit om Taiwan binnen te vallen en volledig te annexeren? Wat zou dan de reactie van de westerse wereld zijn? En nee, dat bedoel ik niet als verwijt maar echt als vraag.
Oekraïne
Oekraïne ligt in Europa dus vooral de Europese landen hebben er om allerlei redenen belang bij dat Rusland op de één of andere manier tot bezinning komt. Beelden van mensen die gevangen zitten in kapotgeschoten steden en geen kant op kunnen, soldaten en burgers die op allerlei manieren wanhopig proberen om tegen een overmacht stand te houden, eindeloze vluchtelingenstromen die via Polen, Hongarije en andere landen uitwaaieren over Europa, op zoek naar een veilig heenkomen, en de angst dat de Russische honger na Oekraïne nog niet is gestild en zij zich vervolgens op andere, NAVO-,landen stort, met wellicht een totale Europese oorlog tot gevolg.
Een totale boycot is dan, afgezien van een militaire ingreep, de enige mogelijkheid die Europa heeft. En door de directe nabijheid en het besef ‘dat het nu allemaal wel heel dichtbij komt’ zie je in heel veel Europese steden allerlei solidariteitsacties en inzamelingen om Oekraïne op de een of andere manier toch bij te staan.
Taiwan
Bij Taiwan is dat heel anders. Taiwan ligt iets van 10.000 kilometer verderop en is voor de gemiddelde Europeaan zowel letterlijk als figuurlijk een ver van mijn bed show omdat ze er nooit ook maar in de buurt van zullen komen, en nee, zelf heb ik ook niet direct plannen om die kant op te gaan. Dus die gevoelsmatige en historische band die er met Oekraïne in heel veel Europese landen wel is, is er met Taiwan niet. Dat is door onder andere de chipsindustrie veel meer een puur economische band.
En aangezien Taiwan een eiland is, met als dichtsbijzijnde land China, is vluchten voor mensen daar ook vrijwel geen optie, waardoor het leed daar dan veel meer in het land zelf blijft, en het voor de buitenwereld veel moelijker is om daar een gevoel bij te krijgen.
En China dezelfde economische strafmaatregelen opleggen als Rusland? Ik vrees dat dat erg weinig zin heeft aangezien wij meer afhankelijk zijn van China dan andersom. Dus waarschijnlijk blijft het dan bij wat symolisch politieke veroordelingen. Maar ik hoop dat bovenstaande situatie blijft bij een ‘wat als-speculatie’ en nooit werkelijkheid zal worden.
Als de oorlog komt En als ik dan moet schuilen Mag ik dan bij jou? Als er een clubje komt Waar ik niet bij wil horen Mag ik dan bij jou?
Dat nummer van Claudia de Breij plopt de laatste dagen steeds bij me op als mijn gedachtes wegdwalen naar wat er momenteel in Oekraïne gaande is.
S. en ik waren gisterochtend, na een tweedaags klusweekend, ’s ochtends op het strand van Hoek van Holland. Het was ’s ochtends nog niet heel druk, de zon scheen al uitbundig, bijna geen wind, kortom, ideale omstandigheden. We liepen een heel stuk langs de kustlijn langs allerlei schelpen, zeesterren en krabbetjes. Kortom: onbezorgder dan gisterochtend kon bijna niet.
Maar toen we ’s middags weer thuis waren en ik op een nieuwssite keek, kwam de harde werkelijkheid weer naar boven; de oorlog in Oekraïne.
Beelden van kapotgeschoten dorpen, burgers die flessen inzamelden om daar molotovcocktails van te maken in de hoop het de Russen het zo moeilijk mogelijk te maken. Kilometerslange rijen van mensen richting de grens die hun hele hebben en houwen in Oekraïne achter laten op weg naar een onzekere toekomst. Waarheen en voor hoelang? Niemand weet het.
Wat ik me afvraag; waar ligt voor een commandant de grens? Hoeveel mensenlevens is het verdedigen of juist veroveren van een brug, een straat, een stad of een land waard? Waar ligt dat omslagpunt? Ik vrees dat op een gegeven ogenblik de militaire overmacht van Rusland zo groot is, en de verwoestingen daardoor zo groot zijn dat Oekraïne niets anders kan dan zich over te geven, met waarschijnlijk een guerrilla-oorlog als vervolg. Een land kun je veroveren, maar de trots van een land niet.
Het is te hopen dat, voordat dat scenario een feit is, in Rusland de weerstand tegen deze waanzinnige oorlog zo groot wordt dat legercommandanten het lef hebben op te staan tegen Poetin en zijn orders weigeren uit te voeren of hem zelfs durven af te zetten.
‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ is het motto van het nieuwe kabinet. En als één van de belangrijkste speerpunten voor de komende periode noemen ze het terugwinnen van het vertrouwen van burgers in het kabinet. Mooie woorden waar niemand tegen kan zijn lijkt me.
Alleen jammer dat vervolgens uit de plannen die ze presenteerden het ‘wel woorden, geen daden’ gehalte weer duidelijk wordt, zeker voor zover het de zorgsector betreft. Na alle mooie woorden van de afgelopen maanden, was het nu tijd voor de ontnuchterende waarheid.
In plaats van dat ze concreet aangeven hoe ze werken in de zorg aantrekkelijker denken te maken, komen ze voor wat betreft de zorgsector nu met omschrijvingen als dat de zorg een kostenpost is en een ‘koekoeksjong dat anderen jongen het nest uitduwt’.
Lijkt me een fijne gedachte voor zorgmedewerkers om te weten hoe het kabinet dus echt over ze denkt als ze aan het begin van een dienst voor de zoveelste dag achter elkaar weer een mondkapje over hun gezicht aantrekken, op weg naar weer een dag alle zeilen bijzetten om de zorg proberen overeind te houden.
Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst…
Hoeveel Coronapersconferenties en intussen zijn geweest geen idee, maar het niveau, of liever het gebrek daaraan, van de vragen van de journalisten daar valt me elke keer weer op.
S. en ik hebben bij de persconferentie een soort van afspraak; bij de eerste domme vraag schakelen we over naar een andere zender. En heel typisch; vrijwel altijd is dat na de eerste vraag het geval. Gisteren merkte ik dat we daar heel goed aan gedaan hebben. Wat was het geval:
Normaal gesproken kijken we via de NOS naar die persconferentie, en daar schakelen ze meestal na de persconferentie na een paar minuten over naar de studio, maar dit keer waren we op RTL7 beland waar ze wel de volledige vragenstellerij uitzonden.
En ja, ik weet het; er zit een knop op de tv (nou ja, afstandsbediening), maar toch; wat een niveau hebben de vragen van die zogenaamde journalisten. Volgens mij hebben ze van tevoren al lang bepaald welke vragen ze willen stellen en boeit het ze van geen meter wat er tijdens die persconferentie wordt gezegd. Iets anders kan ik na gisteren niet concluderen. Verder dan wat stemmingsmakende onzin kwamen ze (een uitzondering daargelaten) niet. Totaal niet geïnteresseerd in een antwoord, maar in plaats daarvan braakten ze steeds al van tevoren als vragen geformuleerde meningen uit, van het niveau ‘achteraf is een koe in de kont kijken’.
Met de kennis van nu is het heel makkelijk om genomen besluiten af te kraken, maar dezelfde media die nu zeggen dat de lockdown te streng is omdat nog niet volledig zeker is dat Omikron ook daadwerkelijk voor veel meer ziekenhuisopnames gaat zorgen, zijn diezelfde media die als de regering nog twee weken had gewacht, met verwijten waren gekomen van waarom ze niet eerder hadden ingegrepen.
First Dates; wat mij betreft een ideaal programma van BNNVARA zo net na het eten om even ontspannen tv te kijken. Tuurlijk is het in de eerste plaats vermaak, maar toch houdt het wel degelijk ook een spiegel voor.
Wat me aan First Dates overigens opvalt is de soms krampachtige poging om inclusief te zijn, en dan in het bijzonder de vertegenwoordiging van niet-hetero stellen in het programma. In elke uitzending heb je altijd maar één niet-hetero stel; niet soms drie, twee of nul, nee altijd maar één stel. Niet meer en niet minder. Het is zo voorspelbaar dat S. en ik er soms een spelletje van maken; is een kandidaat homo/lesbisch of niet?
Maar wat ik dan wel bijna schijnend vind, zijn de verhalen die je dan aan tafel hoort bij de niet-heterostellen over het uit de kast komen. Heel soms zit er iemand die vertelt dat ouders en omgeving er totaal geen problemen mee hadden, maar vrijwel altijd hoor je dat ouders/omgeving er in meer of mindere mate problemen mee hadden of nog steeds hebben en dat meedoen aan ‘First Dates’ een soort van coming out richting de buitenwereld is.
Als hetero realiseer ik me dan weer hoe makkelijk ik het op dat gebied vroeger heb gehad, en nog steeds heb. Ik heb nooit in angst hoeven te zitten om uit te komen voor mijn geaardheid, want hetero zijn is nu eenmaal de norm. En ik hoef ook nooit na te denken als ik hand in hand met S. wil lopen of dat wel veilig is of dat het dan opmerkingen of nog erger tot gevolg heeft.
Benieuwd of we wat dat betreft in Nederland ooit op het punt komen dat iedereen die vrijheid heeft.
Toen ik de naam van de nieuwe Covidvariant hoorde, moest ik meteen denken aan de Transformers. In de jaren 80 was dat een tekenfilmserie die best leuk om te zien was, met daarin robots met namen als autotron, megatron, decepticons en unicrons. Inmiddels is het geëvolueerd tot een serie b-films.
En zie hier de overeenkomst met de huidige Corona epidemie, want die heeft inmiddels ook meer weg van een hele slechte b-film. Met een gesjeesde dansleraar en een door boreale Minerva-uilen geinfecteerde politicus als Nederlandse ‘bad-guys’.
En waar de tekenfilmversie nog redelijk onschuldig kindervermaak was, werden de films steeds duisterder, en door allerlei prequals, sequals en nog meer varianten steeds onduidelijker en zie hier weer een overeenkomst met het Covidverhaal, want dat is ook steeds duisterder aan het worden.
Benieuwd wanneer het happy end dat bij b-films ook altijd een goed gebruik is, voor wat betreft het hele Covid-verhaal komt..
Ik weet nog goed wat mijn eerste wedstrijd op een seizoenskaart van Feyenoord was; Feyenoord-Fortuna Sittard, 1989.. Ik was amper 16 en had de twee jaar daarvoor meer dan regelmatig losse kaarten gekocht, vooral voor de Europese avondwedstrijden; de sfeer die er dan is als die lichtmasten branden en je de Kuip binnenstapt… magisch.
Hand in Hand Kameraden
Maar wat gereken leerde me dat ik dan beter een seizoenskaart kon kopen, ook al was het seizoen al een paar wedstrijden oud. Zo gezegd zo gedaan en mijn eerste wedstrijd met seizoenskaart voor vak R werd Feyenoord-Fortuna Sittard.
Hand in hand
Ik had toen nog niet gehoord van de uitspraak’ Feyenoorder ben je niet voor me plezier’, maar die wedstrijd kreeg ik daar wel een voorproefje van. Feyenoord was de competitie weer eens dramatisch begonnen met als gevolg dat er nog geen 10.000 toeschouwers waren. De wedstrijd was zoals wel vaker niet om aan te zien, maar het meest opmerkelijke was dat toen duidelijk werd dat ook deze wedstrijd weer verloren zou gaan, een paar duizend supporters besloten om hun onvrede te uiten door de hekken om het veld te slopen en het veld te bestormen. Dat werd toen al de rauwe kant van Feyenoord genoemd..
Voor Feyenoord 1
Bleu als ik was dacht ik; waar ben ik nu in terechtgekomen; dit is bepaald anders dan die magische sfeer bij Europese avondwedstrijden. Een aardige ontgroening en een kennismaking met dat zogenaamde rauwe randje van Feyenoord. Dat het vak waar ik zat, vak R niet bepaald koorknapenpubliek had, dat wist ik al, maar daarvoor had ik het ook gekozen; lekker fanatiek helemaal in de wedstrijd zitten, maar de grens tussen fanatiek zijn en als een eencellige zwakzinnige tekeer gaan zag ik daarna regelmatig overschreden worden. Maar dat is dan dat zogenaamde rauwe randje waar over het algemeen redelijk mee te leven valt, helemaal omdat dat extreem fanatieke ook soms voor net juist die extra sfeer zorgt die af en toe nodig is..
Geen woorden maar daden
Maar wat er de laatste tijd rondom Feyenoord aan de gang is heeft weinig meer te maken met een rauw randje maar is gewoon beter te omschrijven als ronduit misdadig. Supporters en bestuur van een tegenstander die gewoon ergens in de stad zitten te eten helemaal lens willen slaan, bestuur en mensen die toevallig een andere mening hebben over een nieuw stadion thuis opwachten, ramen ingooien en andere intimiderende en nog verder gaande praktijken.
Leve Feyenoord 1
En maar zielig doen dat iedereen tegen ‘ze’ is. Met dat soort van eencelligen als ‘vrienden’ heb je geen vijanden meer nodig.
Wat zegt u? U wilt mee op een vliegtuig uit Kaboel want u bent tolk geweest voor het Nederlandse leger??
Heeft u daar bewijs van, vanzelfsprekend in drievoud?
Dat lag in uw huis? Ga het dan halen!
Dat kan niet zegt u, waarom niet? Er loopt overal Taliban door de straten en bovendien is uw huis platgebombardeerd?
Dan had u het op een andere plek moeten bewaren, of kopietjes moeten maken, regels zijn nu eenmaal regels.. En nee, wij gaan niet voor u uitzoeken of wij iets in onze bestanden over u kunnen vinden, u wilt toch mee met dat vliegtuig. Daar kunnen wij niet aan beginnen, weet u wel wat een zoekwerk dat is?
U heeft trouwens geluk dat ik u te woord sta want het is half 11 en dan heb ik eigenlijk koffiepauze. Schiet u wel op met het afronden van uw verhaal, want om twaalf uur is de lunchtijd dus dan kan ik u helemaal niet meer helpen. Woensdag bent u dan weer aan de beurt, want morgen hebben we een ludieke ‘terug naar kantoor dag’, dan zijn we gesloten.
Afgelopen weekend zat ik tv te kijken en toen viel me weer eens op wat een belangrijke ondersteunende maar soms ook zelfs bijna sturende rol muziek speelt bij tv/film en dergelijke.
In dit geval ging het over een serie waarbij dieren en medewerkers van een dierentuin, in dit geval Blijdorp, werden gevolgd. Een van de dieren die werd gevolgd was een okapi. Ze bleek steeds meer ouderdomskwalen te vertonen, ontstekingen, at niet meer en dergelijke. Om haar verder lijden te besparen werd besloten haar te euthaniseren.
Gedurende dat hele proces van eerst het dier voorstellen, daarna wat er allemaal speelde en toen dat hele proces tot aan het euthaniseren aan toe speelde de muziek een hele bepalende rol. Heel subtiel wijzigde de muziek van aan het begin redelijk onbezorgd naar steeds somberder en aan het eind toen die okapi was overleden heel stemmig. Een hele mooie elkaar versterkende combi van beeld en geluid wat mij betreft.
Wat ik me wel afvroeg is hoe diezelfde beelden zouden over komen als er geen muziek zou worden gespeeld of met totaal andere muziek. Hoe zouden diezelfde beelden dan worden beleefd?
Datzelfde heb ik ook met films. Filter de muziek weg bij films, en je krijgt een totaal andere filmbeleving of vervang de muziek bij actiefilms eens door van die comedycapers muziek, en je krijgt meteen een heel andere filmervaring. Horrorfilms zonder muziek/geluidseffecten slaan ook totaal dood.
Ik zou het wel eens interessant vinden om een bepaalde film of serie eens meerdere keren te zien en dan steeds met een geheel andere soort muziek, of zelfs geen muziek.
Saving private Ryan
De keuze om heel soms juist geen muziek te gebruiken kan ook heel goed werken; de beginscene van ‘Saving private Ryan’ waarin de geallieeerden tijdens D-day de Normandische stranden bestormen is zonder ondersteunende muziek; je hoort alleen de geluiden die je in het echt ook zou hebben gehoord. Die scenes zijn van zichzelf al zo rauw en komen zo hard binnen dat muziek daar alleen maar afbreuk aan zou hebben gedaan.
Ik denk dat iedereen zich wel een dergelijke film/serie voor de geest kan halen waarbij (geen) muziek een hele bepalende rol speelde.
Raymond Poulidor, Roger Pingeon, Galibier, Tour de France, 1967
De zomer komt er aan en dus is het komende zaterdag weer tijd voor:
Helikopterbeelden van allerlei dromerige Franse dorpjes met namen die klinken als Saint-Paul-Trois Châteaux-Libourne, Lavardin, Locmine
De Amazing Stroopwafels die op de NOS Tourradio zingen over naar Frankrijk gaan en nooit meer terugkomen.
Creatieve Fransen die hun maisveld helemaal in Toursferen hebben omgetoverd.
Commentatoren die verzuchten dat de Tour voor niemand stopt.
Stoempen, binnenblad, linkeballen, buitenblad, chasse patat, een jasje uitdoen, man met de hamer, zinloze ontsnappingen op de Champs-Élysées en nog veel meer…
Oftewel; Tour de France! Vanaf 26 juni is het weer zover; drie weken genieten (en soms afvragen of er ooit een eind komt aan zo’n 200 en nog wat km lange etappe waarvan je bij de start al weet dat het een sprintersetappe wordt.
En er is muziek
De Tour de France en muziek horen onlosmakelijk bij elkaar; radio Tour de France zonder muziek is stukken minder leuk, dus daarom maar eens een blog met wat typische Tour muziek.
Wat natuurlijk niet mag ontbreken is de ‘tune der tunes: de muziek die wordt gedraaid zodra de laatste kilometers van een etappe zijn aangebroken. Ik luister al van kindsdaf aan naar Radio Tour de France, dus hoeveel keer ik die tune heb gehoord geen idee, maar laten we zeggen dat ik rond mijn 13e ofzo naar de Tour ben gaan luisteren en ik nu 48 ben, dan zou dat ergens rond de 700 keer zijn;-)
Dit nummer van ZAZ ademt gewoon die dromerige sfeer van de Tour:
En natuurlijk mag deze van Queen niet ontbreken:
Als oud-Vlaardinger moet ik natuurlijk de Amazing Stroopwafels in zo’n overzicht als dit opnemen:
Een ander pareltje van Nederlandse bodem: SKIK
Gewoon omdat het Frans is en zo’n lekker nummer is:
Parijs is niet ver meer
En dan na drie weken is is het tijd voor Parijs:
Champs Elysées
Voordat ze dan de laatste zondag van de Tour eindelijk in Parijs zijn, zit je eerst een uur of wat te kijken naar iets dat in de verte op wielrennen lijkt maar qua tempo meer weg heeft van een gemiddelde toertocht door de Betuwe, totdat…de Champs Elysées opdoemt en het gekrabbel door de omgeving van Parijs plaats maakt voor een aantal rondjes snoeihard door het centrum van Parijs scheuren, volgens vrijwel altijd hetzelfde recept…
Een groepje renners ontsnapt, krijgt een een seconde of dertig, wordt bijna teruggepakt waarbij een eigenwijzeling toch nog probeert weg te blijven… tevergeefs want zodra voor de laatste keer de Champs Elysées opdoemt stormt het voltallige peloton als een kudde losgeslagen stieren op de finish af, waarbij uiteindelijk de sprinters onderling uitvechten wie als eerste over de meet komt.
Zoals zovelen was ook voor mij Friends jaren geleden een serie die ik elke week trouw volgde. En toen er bekend werd dat er een reünie-aflevering op tv zou komen werd ik wel nieuwsgierig welke vorm die zou krijgen. Helaas geen gewone ‘Friends -17 jaar later’ aflevering, maar ook de vorm die ze nu hadden gekozen, een terugblik van cast en crew leverde tot mijn verrassing een vorm op die af en toe best leuke en interessante dingen opleverde. Wat 17 jaar met een mens kan doen…
Alhoewel Friends al 17 jaar geleden gestopt is, worden de oude Friendsafleveringen nog steeds trouw uitgezonden, en ja, ook zelf pik ik af en toe een aflevering mee.
Kijkje achter de schermen
Maar die reünie; Het is me eigenlijk reuze meegevallen, ik vreesde dat zo’n terugblikvariant van die typisch Amerikaanse ‘plastic fantastic’ tv zou opleveren, waarbij ze alleen maar zouden verkondigen hoe fantastisch alles was. Maar dat viel reuze mee, ik heb me eerlijk gezegd best vermaakt in die 2 uur dat het duurde. Leuk om te zien hoe de serie tot stand is gekomen, hoe de karakters zijn ontstaan en hoe soms toeval een groot gevolg voor verhaallijnen kan hebben.
Wel typisch om te horen was dat alhoewel die serie nu 17 jaar geleden gestopt is, en ze zeiden dat ze toen een grote familie waren, dit de eerste keer was dat ze weer met zijn allen bij elkaar waren…
Mannen/vrouwen
Wat me direct opviel opviel was dat je je bij die reünie duidelijk zag dat er voor mannen en vrouwen nog steeds andere wetten gelden om in de film- en tv-wereld te kunnen blijven meedraaien. Waar voor vrouwen nog steeds slank, slanker slankst van toepassing is om in die wereld aan de bak te blijven is dat voor mannen een stuk minder van toepassing. Waar Rachel, Monica en Phoebe nog steeds even slank waren als toen die serie 17 jaar geleden stopte, zag je bij Joey en Chandler dat de nodige kilo’s erbij helemaal geen ramp is om nog aan het werk te blijven.
Drank/drugs
Wat ik bij Chandler best wel triest (of in dit geval is ontnuchterend wellicht een beter woord) vond om te zien, was wat een verwoestende uitwerking een drank- en drugsverslaving op iemand heeft. Waar 5 van de 6 vrolijk met elkaar zaten te praten en volop anekdotes vertelden, zat hij er een beetje apathisch bij, en leek alles een beetje langs hem heen te gaan.
Lego
En nu… gelukkig blijven oude Friends-afleveringen nog jaren gewoon op tv vertoond worden, en ja, ik beken; ik heb de Friends ‘Central Perk’ Legoset en voor mijn komende verjaardag heb ik de nieuwe Friends ‘appartementen Legoset gevraagd, dus voorlopig ben ik nog niet van Friends af;-)
Naast de ontelbare negatieve gevolgen van Corona zijn er ook veel positieve ontwikkelingen.
De acceptatie van thuiswerken is er daar wat mij betreft beslist één van. Thuiswerken is nu normaal; tot de Corona was thuiswerken bij veel organisaties een ondergeschoven kindje en werd het vaak als een soort van gunst gezien. Maar toen door de Corona heel veel mensen gedwongen werden thuis te werken merkte je dat ondanks, of wie weet wel juist door het thuiswerken, heel veel organisaties zich prima wisten te redden en hun dienstverlening als voorheen konden uitoefenen.
Positieve ontwikkeling
Zelf vind ik het ook een meer dan positieve ontwikkeling. Thuiswerken is eigenlijk een verkeerde term; locatie-onafhankelijk werken dekt wat mij betreft veel beter de lading. Het is onbelangrijk waar je je werk doet, als je maar de resultaten haalt die je hebt afgesproken. En of dat dan op kantoor, thuis, op een strand in Thailand of welke mixvorm daarvan dan ook is, dat is verder totaal onbelangrijk.
Dat locatie-onafhankelijk werken de nieuwe standaard is of zou moeten zijn, dat heeft het afgelopen jaar wel bewezen. En als kantoor weer beschikbaar komt als mogelijke werkplek, dan wordt de keuze alleen maar verruimd. De één heeft thuis een goede werkplek, terwijl de ander minder groot behuisd is of gestoord wordt van thuislawaai en niet kan wachten om de keukentafel te verruilen voor een goed kantoorbureau.
Verkeer
Het afstappen van het kantoorgerichte 9 tot 5 denken kan ook een gunstig effect hebben op de verkeersdrukte, zowel op de weg als in het OV. Als niet iedereen zich in de spits richting kantoor hoeft te haasten zorgt dat voor een aanzienlijke verkeersvermindering in de spits. Waarom zou je je als een bio-industriekip in het overvolle spitsverkeer wurmen als je ook thuis vanalles kunt doen, en dan gewoon als je naar kantoor wilt, een paar uur later die kant opgaan?
Achterhaalde discussie
Nu op kantoor werken weer in zicht komt, merk je dat bij veel organisaties de discussie nu draait rond hoeveel dagen iemand in de toekomst thuis ‘mag’ werken, alsof dat een soort van gunst is. Wat mij betreft een foute en achterhaalde discussie, want dan ga je er nog steeds vanuit dat de locatie belangrijk is voor het behalen van je resultaten, terwijl het afgelopen jaar heeft uitgewezen dat dat totaal onbelangrijk is. Breng in kaart waar je medewerkers behoefte aan hebben als op kantoor werken weer tot de mogelijkheden behoort en probeer dat te regelen.
Omslag
Dat thuiswerken/locatie-onafhankelijk werken nu ook normaal is geworden lijkt me voor managers ook wennen. Tot de Corona was op kantoor werken vaak de standaard en was het heel makkelijk om een team of afdeling bij elkaar te krijgen en kon hij/zij vrij eenvoudig zien wat iedereen deed. Door de Corona viel die controlemogelijkheid weg en kwam vertrouwen om de hoek kijken. En nu na ruim een jaar thuiswerken blijken organisaties nog steeds te draaien als voorheen.
Ik ben oprecht benieuwd in hoeverre managers die slag weten te maken/willen maken. Of ze als op kantoor werken weer zonder beperkingen kan, net zoals het afgelopen jaar blijven sturen op basis van vertrouwen/resultaat, of dat ze, als reflex weer teruggrijpen naar ‘vroeger’ en weer ouderwets sturen op aanwezigheid. Probeer niet krampachtig de situatie voor Corona terug te halen als zijnde normaal, maar open je ogen en zie de nieuwe realiteit.
Vergaderen
En het argument dat sommige bijeenkomsten alleen op kantoor mogelijk zouden zijn vind ik ook zo’n goedkoop en eigenlijk gemakzuchtig argument. Tot aan de Corona stond de overvloed aan overleggen bovenaan de irritatie top 10 op veel kantoren. Wie kent ze niet; de standaard overleggen waarbij het overgrote deel van de aanwezigen zich dood zat te vervelen terwijl steeds de vaste personen aan het woord waren. De overleggen waarbij je achteraf niets wijzer bent geworden, maar ja, we ‘moeten’ nu eenmaal elke maand vergaderen, dat hoort zo…
Verlang van je mensen dat ze zich op de hoogte houden van wat er speelt bij de organisatie en op hun vakgebied, maar geef diegene het vertrouwen om zelf te bepalen op welke manier ie dat doet.
Wat mij opviel is dat het afgelopen jaar het aantal nutteloze vergaderingen flink is verminderd, er veel kritischer wordt gekeken naar wie er echt bij een overleg aanwezig moet zijn en dat de lengte van de overleggen flink is teruggedrongen. Met als gevolg dat overleggen een stuk effectiever zijn geworden.
En nu?
Ik ben echt benieuwd welke kant het opgaat op dit gebied. Ik kan in ieder geval niet wachten op het moment dat zonder beperkingen op kantoor kunnen werken weer gewoon een van de mogelijkheden is. Al zal ik daar op het moment dat ik op mijn fiets zit en de zoveelste regenbui op mijn dak krijg ongetwijfeld anders over denken;-)
De wereld volgens Henk 