Categorie: Vakantie

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Vakantie

Groeten uit Nederland

Gepost op door Henk Hofman

zwitserland frutigenTijdens zo’n vakantie in de bergen, ver weg van Nederland, vallen zo dingen op:

Terwijl S. en ik vakantie vierden in Zwitserland bleek  ook diep weggestopt in een Zwitsers bergdal Nederland niet ver weg te zijn…

Van de plaats waar wij zaten, Frutigen, loopt een bergweg naar Adelboden. De enige manier waarop Adelboden, afgezien van kabelbanen en bergpaadjes, is verbonden met de rest van de Zwitserland, dus een belangrijke weg. Nu heeft zo’n bergweg heel wat te lijden onder het winterse weer, en de zomerperiode is de periode om zo’n weg te repareren.

Aangezien het de enigste toegangsweg is tot Adelboden, kunnen ze niet even die weg compleet afsluiten, werkzaamheden doen, en weg weer opengooien. In plaats daarvan sluiten ze een weghelft af, en over de andere weghelft worden dan om en om de beide richtingen toegelaten.

Wij maakten tijdens onze vakantie regelmatig gebruik van die weg. En steeds als ik in die bus zat en we langs die wegwerkers reden, dacht ik; liever zij dan ik. Want aan de ene kant rijden dan de auto’s vlak langs (die ook niet kunnen uitwijken aangezien de bergwand aan de andere kant geen centimeter meegeeft), terwijl aan de andere kant er een afgrond van een paar honderd meter diep is… Geen goed idee om daar je evenwicht te verliezen..

Stoplicht op rood, stoplicht op groen…

Maar zoals ik al zei, door die werkzaamheden mocht steeds 1 rijrichting gebruik maken van die beschikbare rijstrook. En de werking is dan vrij simpel; stoplicht op rood, jouw rijrichting wacht, stoplicht op groen; jouw rijrichting mag rijden.  Lijkt me een vrij universeel te snappen principe. Gevolgen van als je dat niet doet lijken me ook niet heel moeilijk te raden…

Maar ja, er is een volkje op deze aardkloot met de nogal typische eigenschap om te denken dat regels voor iedereen behalve hen gelden…

Toen wij op een dag in de bus uit Adelboden richting Frutigen zaten moesten we wachten bij dat stoplicht. Toen het stoplicht op groen sprong kon onze richting gaan rijden. Met zo’n bus is het bepaald niet makkelijk manoeuvreren langs een kronkelige bergwand en allerlei asfalteringsvoertuigen, dus die bus deed er even over om een hele smalle passage te passeren.

Maar tot verbijstering van iedereen gaf een automobilist uit de andere richting die het allemaal te lang vond duren plotseling gas en reed in onze richting. Wat die idioot bezielde, geen flauw idee, want tussen de bus en de bergwand zat nog geen 40 cm en aan de andere kant stonden asfalteringswerktuigen die ook bepaald niet de gewoonte hebben om uit zichzelf opzij te gaan.

Gelukkig drong het op het laatste moment nog tot zijn botte hersens door dat het toch niet helemaal handig was wat ie deed, maar ja, hij kon geen kant meer op. Het was dat wegwerkers zo helder bij geest waren om snel een hek weg te trekken zodat die auto naar links kon uitwijken, en tussen de bouwmaterialen kon wachten tot de bus was gepasseerd.

Als blikken konden doden was er nu een Nederlander minder geweest, want is het heel verrassend als ik zeg dat de betreffende automobilist in een auto met Nederlands kenteken reed?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Sporen tot je groen ziet.

Gepost op door Henk Hofman

iceReizen met de trein blijft altijd boeiend, en zeker met de trein naar het buitenland is altijd weer een loterij. Ook dit keer weer, toen S. en ik met de trein naar Zwitserland gingen voor onze vakantie.

Frutigen was de plek van bestemming, en zoals altijd gingen we ook nu met de trein. Treintickets hadden we een aantal maanden geleden gekocht, slechts twee keer overstappen, ruimte overstaptijden, perfect geregeld… dachten we toen…

Want een maand of wat nadat we die treintickets hadden gekocht, kwam er allemaal gedoe met treinen die eerst later, toen eerder, en vervolgens helemaal niet zouden rijden… Maar dat gedoe kon je al in deze blogpost lezen.

Gelukkig zijn er meerdere wegen die naar Rome, en in dit geval Frutigen leiden, dus na wat gespeur en het maken van nieuwe zitplaatsreserveringen was ook dat geregeld. Helaas met meer overstapstations en krappe overstaptijden van soms minder dan 10 minuten, maar het zag er allemaal goed te doen uit.

En de heenreis viel reuze mee, zonder problemen haalden we al onze aansluitingen, en op tijd rolde onze laatste trein het station van Frutigen binnen.

Zit je goed?

Een vrijwel probleemloze reis, op 1 ding na…. een eigenlijk elke keer weer terugkomende ergernis; het gedoe met zitplaatsreserveringen, en dan vooral in het Nederlandse deel van internationale treinen. Toch wel apart dat als je in een vliegtuig een stoel reserveert, niemand het waagt om op jouw stoel te gaan zitten, terwijl het in de trein altijd weer een heel gedoe is om op de door jou gereserveerde stoelen te kunnen zitten.

Omdat S. niet goed tegen achteruitreizen kan, en we met koffers niet een hele treincoupe door willen zeulen, kiezen we daarom altijd zitplaatsen tegenover elkaar zodat we in ieder geval verzekerd zijn van 1 ‘vooruitrijdende’ zitplaats, en plekken die een beetje aan het begin van een treincoupé liggen.

Voor die zitplaatsreserveringen betaal je, maar dat vormt voor sommigen geen belemmering om er gewoon te gaan zitten.

Nu was het ook weer prijs. Op Utrecht Centraal stapten we in de trein richting Keulen, maar bij onze zitplaatsen aangekomen bleken daar al twee mensen te zitten. Toen S. aangaf dat ze op onze plekken zaten, deden ze eerst of ze niets hoorden, maar uiteindelijk gaven ze aan dat er anderen op hun plaatsen zaten en dat zij daarom op maar onze plaatsen zijn gaan zitten.

Als er nu zat vrije plekken waren was het niet zo’n probleem, maar aangezien het erg vol zat, moesten die mensen op die andere plek gewoon weg. Het waren van die types van grote bek, nergens iets van aantrekken, en anderen gaan dan vanzelf wel opzij. Bij de mensen die nu op onze plaatsen zaten lukte dat, maar ze dan hadden ze buiten S. gerekend.

In eerste instantie weigerden ze plaats te maken, maar toen S. de conducteur erbij haalde, kozen ze uiteindelijk toch eieren voor hun geld.

Van tevoren hadden ze niet gekeken waar hun treincoupé was, en toen de trein arriveerde, en die coupé aan het eind van de trein bleek te zijn, hadden ze geen zin om daar heen te lopen en besloten ze om dan maar gewoon in te stappen en ergens te gaan zitten…

Maar uiteindelijk kwam alles toch nog goed en na een uur of 11 arriveerden we in zonnig Frutigen.

Op de weg terug

Na een meer dan geslaagde vakantie was het twee weken later weer tijd om de trein richting Nederland te pakken.

Omdat Zwitserland al duur genoeg is, hadden we een route gevonden waardoor we voor nog geen 90 euro van Frutigen weer in Houten terecht zouden komen. We moesten daarvoor wel overstappen in Bern, Mannheim, Dusseldorf, Venlo en Den Bosch, maar zou goed te doen moeten zijn; overal minimaal 15 minuten overstaptijd.

De eerste treinen gingen soepeltjes; zon scheen, en ik zag de bergen langzamerhand steeds meer in de verte verdwijnen.

Trein gemist? Vloek niet..

Maar in de trein naar Mannheim begon het gedoe; trein vertrok al paar minuten later, maar aangezien we 19 minuten zouden hebben, zouden we nog tijd zat overhouden. Maar die 19 minuten overstaptijd werden 15 minuten, 10 minuten, 5 minuten en uiteindelijk zouden we helemaal geen overstaptijd meer hebben, aangezien er nog 10 minuten extra vertraging bovenop kwam… Onze aansluitende trein zouden we dus missen, totdat ik zag dat onze volgende trein een vertraging had van 10 minuten waardoor we die alsnog zouden kunnen halen, een geluk bij een ongeluk… dachten we…

Te vroeg gejuicht, want toen we op het perron stonden te wachten op onze aansluitende trein, veranderde de vertraging op het bord voortdurend, om uiteindelijk op te lopen tot 35 minuten….

Gevolg was dat we in Venlo weer een latere trein moesten nemen. Lekkere was wel dat die trein vrijwel uitgestorven was, zodat we alle ruimte voor onszelf hadden.

Rond 10 uur ’s avonds kwamen we uiteindelijk in Houten Castellum aan, na ’s ochtends om half tien vanuit Frutigen te zijn vertrokken;-)

Maar toch… de volgende treinvakantie richting buitenland is ook al weer geboekt;-)

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Vakantie

Apies kijken, hoe lang nog?

Gepost op door Henk Hofman

DortmundAfgelopen week viel mijn oog op een tv-docu over Artis.

De rode draad was zogenaamd de verbouwing van het olifantenverblijf, maar eigenlijk nog veel meer de werkwijze van de dierentuindirecteur die zich als een soort van zonnekoning gedroeg richting zijn eigen personeel, de Amsterdamse gemeenteraad, en het Artispubliek. Wat boften ze toch allemaal met zo’n visionair als dierentuindirecteur…

Wat ook door de hele docu heen liep, was de discussie van wat tegenwoordig de rol van dierentuinen is, als die er nog is.

Vroeger was alles beter??

Vroeger was het een veredelde kijkdoos; zoveel mogelijk dieren in een hok proppen om maar met zo hoog mogelijke dierenaantallen te kunnen pronken.

Maar gelukkig is dat denken al jaren geleden overboord gezet en zie je nu overal de focus van zoveel mogelijk dieren verzamelen verschuiven naar het opzetten van leefgebieden, waar dan dieren niet meer als afzonderlijke kijkobjecten, maar als onderdeel van een veel grotere groep leven, en zich vanzelf een stuk natuurlijker gedragen.

Wat mij betreft zeker een richting waardoor dierentuinen ook in de toekomst bestaansrecht hebben. Zelf vind ik het ook lekker, om als we ergens een citytrip van een paar dagen hebben, dan als tegenhanger van al het ‘betonnen stadse geweld’, een botanische tuin of een dierentuin te bezoeken. Boeiend dan om te zien hoe eigenlijk al die dierentuinen het samenbrengen van dieren per werelddeel of leefgebied hebben omarmd maar dan allemaal weer andere accenten leggen.

De dierentuin van Leipzig is wat mij betreft een voorbeeld van hoe een moderne dierentuin er uit zou moeten zien. Ruim opgezet waardoor dieren de ruimte hebben, en door het overvloedig gebruik van bomen en struiken een perfecte tegenhanger van al het stadse beton.

Natuurlijk

En tuurlijk speelt de vraag of het natuurlijk is om dieren in een dierentuin op te sluiten. Maar wat is tegenwoordig nog natuurlijk? Is het natuurlijk om dieren in het wild vrij te laten waarbij je weet dat hun leefgebied wordt bedreigd door ontbossing, stropers en nog veel meer? En is het beter voor de natuur om in plaats van dierentuinen te sluiten, met het vliegtuig richting Amazone of Afrika te gaan om de dieren in het echt te zien?

Wat mij betreft een heel grijs gebied, maar ik denk dat dierentuinen in de richting waarop ze nu gaan, ook zeker een rol hebben bij het ontwikkelen van het besef dat we niet alleen op de wereld zijn en dat we zuinig moeten omgaan met alles wat groeit en bloeit op deze aarde.

Dodencel

En ja, zonder twijfel moet er dan wel kritisch worden gekeken of de dieren die nu in een dierentuin zijn, daar allemaal wel op hun plek zijn. Met name bij grote vogels heb ik daar zo mijn twijfels bij. Zo waren we een keer in een vogelpark in Duitsland en daar zat een steenarend in een hok van hoogstens een meter of 10 lang.

Dat soort hokken mogen ze wat mij betreft liever gisteren dan vandaag nog sluiten, want iemand met het verstand van een garnaal ziet nog wel dat zo’n beest doodongelukkig is, en niet meer doet dan zijn leven uitzitten.

 

 

 

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Met de trein naar Duitsland; sneller kunnen we het niet maken, wel moeilijker…

Gepost op door Henk Hofman

ice

‘We’ moeten meer gebruik gaan maken van de hogesnelheidstreinen die door Europa rijden. Dit streven kwam deze week in Nieuwsuur en ook in andere media.

Door het gebruik van die treinen te stimuleren, wordt het korte afstand vliegverkeer beperkt, met een flinke milieuwinst als gevolg.

Kortere reisduur

Als ei van Columbus werd het terugdringen van de reistijd genoemd. De route Amsterdam-Berlijn werd als voorbeeld genomen. Daar doe je momenteel iets van 6 uur over. Als de reisduur maar korter werd, zou het gebruik als vanzelf stijgen, en het schrappen van opstapplaatsen zou dan een voornaam middel daartoe zijn, tenminste dat werd beweerd.

Volgens mij is dat de grootste onzin. Het overgrote deel van het treinverkeer richting buitenland is vakantieverkeer en dan is een half uur meer of minder reistijd echt niet de doorslaggevende factor. En bovendien; Nederland is meer dan alleen de randstad. Als je de opstaphaltes in het oosten zou opheffen, dwing je reizigers uit het oosten om onnodige extra kilometers te maken richting Amsterdam/Utrecht, om vervolgens doodleuk via onderhand dezelfde route weer richting Duitsland te reizen. Is meteen een groot deel van je milieuwinst verdwenen…

Betrouwbare dienstregeling

Wat volgens mij veel meer zou helpen is een veel betrouwbaardere dienstregeling. Dat als je een reis boekt, je er dan ook vanuit kan gaan dat je je op de tijd dat je hebt uitgezocht ook op de plaats van bestemming komt.

Nu is het, zeker de laatste jaren, steeds slechter gesteld met die betrouwbaarheid. Ik ga al jaren voor vakanties naar het buitenland, en ik merk dat het steeds zeldzamer wordt dat de reis zoals ik hem geboekt had, ook daadwerkelijk zo uitgevoerd wordt. Hier, hier, hier en hier zo maar wat voorbeelden van de afgelopen 5 jaar.

Treintroubles

Ook dit jaar is er weer allerlei gedoe rondom een treinreis die S. en ik geboekt hebben.

Deze zomer gaan we, wederom met de trein, naar Zwitserland. Op tijd hadden we tickets geboekt, natuurlijk na gekeken te hebben of er werkzaamheden gepland stonden op de route. Bovendien hadden we het zo geboekt dat we op de twee overstapstations Basel en Bern 45 minuten en een half uur overstaptijd hadden. Ruim voldoende om kleine vertragingen op te vangen.

Hoezo vaag?

Maar toen ik een paar weken terug op de site van de Deutsche Bahn keek, zag ik het volgende:

  • ICE 105: Utrecht Centraal->Basel SBB: Construction work. The train is being diverted between Dortmund Hbf and Frankfurt(M) Flughafen Fernbf. Stops between Dortmund Hbf and Frankfurt(M) Flughafen Fernbf may be omitted. This train will arrive about 60 – 90 minutes late. Please check your itinerary again shortly before departure.
  • ICE 105: Utrecht Centraal->Köln Hbf: Construction work. Train is running 90 min. early. Please check your itinerary again shortly before departure.
  • ICE 105: Köln Hbf->Basel SBB: Construction work. This train will arrive 50 minutes late. Please check your itinerary again shortly before departure.

Drie mededelingen die elkaar ook nog eens tegenspreken… De trein vertrekt 90 minuten eerder, de trein komt 60 minuten later aan… of 90… of 50……

Omdat vooral de tweede mededeling, dat de trein 90 minuten eerder zou vertrekken zou betekenen dat we of een hotel in Utrecht zouden moeten nemen, of met een auto naar Utrecht zouden moeten aangezien er zo vroeg nog geen treinen vanuit Houten rijden, nogal wat impact zou hebben, besloot ik om maar de Deutsche Bahn te bellen. Ik zag een Nederlands nummer.

Telefoon

Tot mijn verbazing kreeg ik daar de mededeling dat dat telefoonnummer alleen voor Vlaanderen was, en vervolgens werd de verbinding verbroken. Vervolgens het Engelse telefoonnummer gebeld, maar daar was zo’n lange wachtrij, dat ik het maar via de mail probeerde. Het antwoord dat ik daar kreeg was zo nietszeggend, dat ik er ook niets mee kon; dat ik vooral de dienstregeling in de gaten moest houden… goh…

Surprise

Maar gisteren verschenen er op de site van de Deutsche Bahn opeens weer heel andere meldingen: Nu bleek dat ze doodleuk het deel van de trein tussen Keulen en Basel uit de dienstregeling hadden gehaald. Ook een manier om je betrouwbaarheidscijfers op te poetsen… Gevolg daarvan is dat het er nu op lijkt dat we in Keulen en in Zwitserland een keer extra moeten overstappen. Bovendien is de overstaptijd in Keulen welgeteld 8 minuten… Missen we die trein dan hebben we minimaal weer een uur extra vertraging….

Het duurt nog wat weken voor we daadwerkelijk op vakantie gaan, grote kans dat in de tussentijd alles nog een paar keer totaal veranderd…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Een citytrip van een week… (2)

Gepost op door Henk Hofman

nikolaikirche

In mijn vorige blogpost had ik het over het eerste deel van onze citytrip naar Dresden/Leipzig.

Zoals beloofd hier deel twee: Leipzig

 

Leipzig

Leipzig was in alles een totaal andere stad dan Dresden.

Waar je Dresden zonder veel moeite een mooie stad kunt noemen, vond ik dat voor wat betreft Leipzig heel anders. Het is niet zo zeer een mooie stad, maar veel meer een bruisende stad. Pleinen of parken heb je in het centrum vrijwel niet.

Waar in Dresden het centrum heel compact was, en we op een gebied van een kilometer of wat eigenlijk alle bezienswaardigheden bij de hand hadden, ziet Leipzig er totaal anders uit.

Nikolaikirche

Het belangrijkste pand binnen de stadsring is de Nikolaikirche, waar in de jaren voor 1989 de vreedzame opstand ontstond die uiteindelijk de val van de muur tot gevolg had.

Verder bestaat het gebied binnen de stadsring eigenlijk volledig uit winkel/uitgaansgebied.

Grassimuseum

De museums en andere bezienswaardigheden in Leipzig zijn, uitgezonderd van een museum voor moderne kunst, vrijwel allemaal om de stadsring heen gesitueerd.

Een aanrader is dan zeker het Grassimseum. Het is 1 pand, maar bestaat uit drie museums; een museum voor volkenkunde, een museum met muziekinstrumenten, en een museum voor toegepaste kunst. Het ene moment stonden we naar een glazen viool te kijken, het volgende moment liepen we door een tattoo expo om even later weer naar allerlei gebruiksvoorwerpen uit de Pacific te kijken.

Ik vond het een heel verrassend en leuk museum. Ook omdat het interactief was. Je kon niet alleen kijken, maar ook zelf vanalles doen. Bij de muziekinstrumenten kon je bij instrumenten steeds beluisteren hoe het betreffende instrument op zich zelf klonk en hoe in combinatie met andere instrumenten. En ook bij de andere museums was dat interactieve steeds mogelijk.

Omdat we in Dresden ook al de nodigde museums hadden bezocht, besloten we na het bezoek aan het Grassimuseum dat we voor deze citytrip even voldoende museums hadden gezien. Tijd voor wat anders…

Leipzig Zoo

Omdat je in het centrum van Leipzig geen groen hebt, en we wel een tegenhanger wilde hebben voor al het stedelijke beton, besloten we om voor het groen naar de dierentuin van Leipzig te gaan; een zeer aangename verrassing. Een mooie groene, zeer ruim opgezette dierentuin. Kleine hokken zijn er verleden tijd, vrijwel alle dieren hebben volop de ruimte. Een van de onderdelen daar is Gondwanaland, een enorme overdekte tropische hal met de flora en fauna van de zuidelijke werelddelen.

Shop till you drop

Zoals ik al schreef bestaat het gebied binnen de stadsring vrijwel volledig uit shop en uitgaansgelegenheden. De derde dag van onze Leipzigtrip besloten we daarom om ons  in het shoppinggeweld van Leipzig te storten. En ja, dat lukte want waar we aan het begin van onze trip nog ruimte zat hadden in onze koffers , gingen die koffers aan het eind een stuk moeilijker dicht;-).

Hotels

En toen zat onze citytrip er weer bijna op… een zeer geslaagde week, en juist het contrast tussen Dresden en Leipzig maakte het zo boeiend.

Wat wel typisch was, was dat we qua hotels eigenlijk het tegenovergestelde hadden van de sfeer van de twee steden. Het hotel in Dresden was een standaard zakenhotel, niets mis mee, maar groot, en zeker bij het ontbijt veel te druk.

In Leipzig hadden we daarentegen een schitterend sfeervol Jugendstil hotel, het Victor’s Residenz-Hotel:  echt een hotel waar we ik me echt gast voelde in plaats van een nummer.

Aanrader!

Maar mocht je nog een citytrip plannen, dan kan ik je de combi Dresden/Leipzig zeker aanraden! En zomaar een tip; hou voldoende ruimte ruimte in je koffer over..

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Een citytrip van een week…(1)

Gepost op door Henk Hofman

DresdenAfgelopen maand was een ideale tijd om er weer eens op uit te trekken voor een citytrip. Jarenlang was Duitsland voor mij niet meer dan een doorgangsland richting de Alpen/Dolomieten voor een vakantie.

Niet dat ik een hekel had aan Duitsland oid, maar het kwam gewoon nooit in me op om ook eens op vakantie naar Duitsland te gaan.

Wat de directe aanleiding was weet ik niet meer, maar een jaar of 8 geleden besloot ik om ook eens richting Duitsland te trekken voor vakanties. Sindsdien ben ik al aardig opgeschoten met mijn ontdekkingsreis door Duitsland; Berlijn, Keulen, Dortmund, omgeving van Lissendorf in de Eiffel, Trier, Aken en het berggebied rondom Garmisch-Partenkirchen heb ik inmiddels afgevinkt.

Onlangs wilden S. en ik een weekje weg; na wat wikken en wegen viel de keuze uiteindelijk op een gecombineerde citytrip naar Dresden en Leipzig. Oorspronkelijk was het plan om een dag of 3 naar Dresden te gaan, maar aangezien Dresden bepaald niet naast de deur is, en je er niet zo maar weer even heen gaat, besloten we om er in plaats daarvan 4 dagen Dresden en 3 dagen Leipzig van te maken. Leipzig ligt een uur treinen van Dresden dus zeer goed te doen als combi citytrip.

Waarom Dresden?

Naast dat ik er gewoon positieve verhalen over las, speelde ook mee dat het een link heeft met Rotterdam, mijn stad. In Rotterdam kozen ze ervoor om nadat het centrum voor een groot deel was weggebombardeerd, bij de herbouw niet zozeer te kijken naar wat er was, maar een andere weg in te slaan. In Dresden kozen ze na het bombardement ervoor om gebouwen zoveel mogelijk in de oude staat terug te brengen.

Waarom Leipzig?

Omdat uit alle info duidelijk werd dat Leipzig qua sfeer en opzet totaal anders is dan Dresden leek het ons een mooi contrast om er als tweede stad in onze citytrip heen te gaan.

Trein

Omdat Dresden en Leipzig heel goed per trein bereikbaar zijn, maakten we ook dit keer weer gebruik van de trein om er te komen.

Uit vorige blogs heb je al kunnen lezen dat dat niet altijd vlekkeloos ging… Lees bijvoorbeeld dit blog over Berlijn, dit blog over Bettmeralp, of bijvoorbeeld deze over Lauterbrunnen maar al met al is het nog steeds een zeer comfortabele manier om ergens te komen.

De heenreis ging dit keer van een leien dakje. Na ’s ochtends vroeg om iets na zevenen op station Houten Castellum de trein te hebben gepakt, stapten we na overstaps in Utrecht, Hengelo en Herford rond half 5 het station van Dresden uit, met een lekker zonnetje als welkomsgroet. Geen vertraging, geen overdreven drukte, goede zitplaatsen, geen gedoe om een plek voor de koffers te vinden; kortom, een reis volgens het boekje.

De terugreis verliep iets anders. Het eerste deel ging allemaal soepel, maar toen we afgelopen zaterdagmiddag lekker relaxed in de buurt van Osnabruck reden, werd er omgeroepen dat er door uitgelopen werkzaamheden geen treinverkeer zou zijn tussen Osnabruck en Hengelo..

Als alternatief zou er een snelbus zijn. Eigenwijs als ik ben, en na ‘veevervoer-ervaringen’ met vorige vervangende busreizen, ging ik meteen op mijn telefoon aan de gang om te kijken of er wellicht ook een treinalternatief was. Die zou er zijn, maar dan zouden we nog extra moeten overstappen in Munster en ook nog eens 40 minuten extra reistijd hebben..

Met lichte tegenzin kozen we toen maar voor de snelbus. Op ongeveer datzelfde moment vond in datzelfde Munster die zelfmoordaanslag plaats door een doorgedraaide Duitser. Gevolg daarvan was dat het verkeer, ook het treinverkeer in de omgeving werd stilgelegd, en we, als we voor die route hadden gekozen nog veel later zouden zijn thuis geweest.

Maar in tegenstelling tot voorgaande keren was de snelbus dit keer wel een zeer goede keus; er zaten hoogstens 10 medepassagiers in de bus, dus we hadden alle ruimte. De zon scheen dus het was al met al een zeer comfortabele busrit!

Dresden

Wat me opviel in Dresden is dat je vrijwel niets van meer van de gevolgen van het bombardement terugziet. Als je niet beter zou weten zou je denken dat die stad nooit gebombardeerd is. Een heel mooi, oud ogend centrum, de Altstadt, met de prachtige paleisachtige gebouwen van het Zwinger, Residenzschloss en het Albertinum op loopafstand van elkaar.

In die drie gebouwen heb je allerlei verschillende museums. We hebben ze in twee dagen alle drie bezocht, dus na afloop hadden we weer voldoende vitamine M(useum) voor een paar dagen: schilderijen, beelden, wiskundige/astronomische instrumenten, munten, oude wapens, porselein en nog veel meer. Erg mooi om te zien, maar het hadden er niet veel meer moeten zijn.

Werkverschaffing?

Wat trouwens opviel, zowel in de Dresdener museums, als in die van Leipzig was de enorme hoeveelheid suppoosten dat er rondliep. In Nederland heb je om de zoveel zalen een suppoost staan, maar hier had je in vrijwel iedere zaal, hoe klein ook, wel een suppoost staan.

Er viel nog een typisch staaltje van bureaucratie op. We hadden een Museumcard van twee dagen gekocht, dus ik ging ervan uit dat we daarmee de rij bij de kassa zouden omzeilen, en onze card meteen bij de ingang konden laten scannen…. Maar nee, zo werkte dat niet.. we moesten alsnog richting de kassa, daar onze card laten zien, waarna we een vrijkaart kregen. Die moesten we vervolgens weer laten scannen bij de ingang…

Het mooie van Dresden is dat je eigenlijk echt alles vlak bij elkaar hebt; naast de museums had je ook meer dan voldoende groen; De ene oever van de door Dresden stromende rivier de Elbe is grotendeels groen, aan de andere oever heb je allerlei parken.  Voldoende plekken dus waar we af en toe het drukke stadse leven achter ons konden laten om af en toe wat groen en stilte mee te pikken.

Groene oase

Een andere plek waar dat ook meer dan goed kon was de botanische tuin van Dresden. Die ligt iets buiten het centrum, maar omdat het mooi weer was besloten we om daar lekker heen te lopen, zodat we ook een ander stuk van Dresden zouden zien.

Echt een oase van rust. Alhoewel in het buitengedeelte in de periode dat wij er waren, begin april, natuurlijk nog niet alles in bloei stond, was er ook buiten meer dan voldoende te zien.

De botanische tuin was in werelddelen opgedeeld, dus het ene moment liepen we in het Aziatische gedeelte, om even later tussen de cactussen van Amerika te lopen. Zeker een aanrader om heen te gaan als tegenhanger van de stadse drukte!

Alhoewel er in de Altstadt van Dresden meer dan voldoende te zien en te doen was, zijn we ook de Elbe overgestoken voor een lekkere wandeling door de Neustadt. Een boeiend stuk om doorheen te lopen; de wijk oogt veel rauwer dan de Altstadt. Waar je in de Altstadt vooral veel mooie oude gebouwen hebt, contrasteert de Neustadt daar bij.

Niet zozeer ‘mooie’ gebouwen maar veel meer typische jaren 50/60/70 gebouwen. Zeker niet lelijk, maar het is wijk met een totaal andere vibe. Op het eerste gezicht minder fotogeniek, veel meer een ‘normale’ woonwijk met allerlei restaurantjes uit allerlei werelddelen, maar als je er doorheen loopt zie je steeds meer boeiende stukken.  De Kunsthofpassage die ze daar tegen de wanden van een woonblok hebben gemaakt is daar een mooi voorbeeld van.

Op naar Leipzig

En toen zat het Dresden deel van onze citytrip er al weer op, en was het op naar Leipzig. Dat lees je in mijn volgende blog…

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Schruns: the only way is up

Gepost op door Henk Hofman

DSC02480In mijn vorige blog las je al over de uitdaging genaamd trein, maar toen uiteindelijk alle kruitdampen voor wat betreft het ‘treingedoe’ waren opgetrokken, reden we, uitgerust en mooi op tijd het station van Schruns binnen.

In Oostenrijk was het nog volop zomer want de temperatuur wees om half zes in de middag nog ruim 30 graden aan. Heerlijk strak blauwe lucht, krijg je meteen vakantiegevoel van.

Nu ‘alleen nog maar naar ons appartement. Dat dat ’alleen nog maar’ naar ons appartement de nodige zweetdruppels zou opleveren, dat wisten we van tevoren, want we wisten dat ons appartement op iets boven de 800 meter lag, terwijl Schruns op 690 meter lag. In de omschrijving wordt dat dan zo mooi omschreven als ’iets boven de dorpskern gelegen’.

Die meer dan 100 meter hoogteverschil moest overbrugt worden binnen 700 meter, oftewel een gemiddeld hoogteverschil van 14 a 15 %. Ter vergelijking; steilste stuk van Alpe d’Huez is 11 % (en oke, wel een stukje langer;-)).

Nu zeggen die percentages van tevoren wel iets, maar het zijn maar percentages. In het echt merkten we pas hoe steil 14% is, helemaal als je, zoals S. en ik, allebei een koffer hebt mee te zeulen, en alvast de eerste boodschappen…

Lui zweet

Als je zo’n koffer omhoog zeult, merk je pas hoeveel lui zweet er in een lichaam zit, of laat ik het persoonlijk houden, hoeveel zweet er in mijn lichaam zit… En dan had ik ook de wetenschap dat ik sowieso twee weken lang, los van voor de tochten die we gingen maken, elke ochtend weer naar beneden en weer naar boven zou moeten om bij de bakker in het dorp verse broodjes te halen.

Ach ja, een mooie work-out, en een goede schop onder mijn kont om in Nederland het hardlopen weer serieuzer op te pakken… Dus voordat ik vanochtend aan dit blog begon, heb ik maar meteen mijn hardloopschoenen maar weer aangetrokken, en ben ik door de buitengebieden van Houten gaan hardlopen., maar ik dwaal af; stijgingspercentages…

Dat het altijd erger kan, zag ik die weken op TV. Want terwijl wij in Schruns waren, was in Spanje de Vuelta, oftewel de Ronde van Spanje bezig. En daar wisten ze de wielrenners soms stijgingspercentages van 25% voor te schotelen, en dat kilometers lang…

Hochjoch

Ons huis lag op de flanken van de Hochjoch, een berg van ongeveer 2.500 meter. De weg naar ons appartement ging na ons appartement nog doodleuk eindeloos steil verder een bos in.

Meer dan regelmatig zagen we daarom mountainbikers omhoog en omlaag komen. Vooral als ze naar beneden kwamen, hoorden we ze vaak al van verre aankomen, aangezien het piepen van de remmen een geluid is dat niet valt te missen. Voor ons appartement was een haakse bocht dus tenzij iemand zelfmoordplannen had door over de vangrail te willen kieperen, moest je daar wel afremmen.

Remmen

Ervaren mountainbikers wisten precies waar ze moesten remmen, maar de meesten mountainbikers waren duidelijk toeristen, die voor het eerst op zo’n fiets zaten, of die nog nooit echt in de bergen waren geweest. Die zagen toen ze het bos uitkwamen zoeven opeens een haakse bocht in de verte opdoemen, dus die begonnen meteen krampachtig in de remmen te knijpen.

Maar in de twee weken dat we in Schruns waren, hebben we los van wat kleine schuivers, gelukkig niemand over de vangrail zien duiken, dus afgezien van versleten remblokken liep dat met een sisser af.

De fietsers omhoog waren ook boeiend. Zoals ik al zei was het erg stijl en de weg ging in ook na ons appartement nog een heel stuk met een zelfde percentage omhoog. Sommige fietsers zag je, voor zover dat op zo’n weg mogelijk is, soepeltjes met het kleinste verzet heel langzaam omhoog rijden, terwijl je anderen over de weg zag zwalken, omdat ze hun versnelling niet konden ronddraaien.

En ja, sommigen zag je ook naar boven lopen met de fiets aan de hand.

E-mountainbikes

Wat opviel qua fietsen was dat minstens driekwart, als het al niet meer was, van die mountainbikes bestond uit e-mountainbikes, oftewel de elektrische variant. Naast de bakker beneden in het dorp zit een fietsverhuurbedrijf, en ook daar hadden ze vrijwel alleen e-mountainbikes.

Niets eens zo gek, aangezien de wegen in de omgeving heel steil zijn, en je, tenzij je echt geoefend bent, die wegen vrijwel niet zelfstandig omhoog komt. Met een e-mountainbikes, kom je dan toch nog fietsend omhoog, en kun je naar beneden.

Slim ook dat ze daar in de regio inspelen op het feit dat de gemiddelde fietser echt niets fietsend zo’n berg opkomt, en door de e-versie te verhuren, ze het gebied voor een veel grotere groep aantrekkelijker maken. De kick voor de meesten is toch om met verstand op nul zo’n berg af te suizen, en niet om zich een hartverzakking te trappen in een poging die berg op te komen.

Samen gaat het beter

Ik kom al jaren in de bergen en zeker de laatste jaren zie ik steeds duidelijker dat bergregio’s zich, gedwongen door de klimaatveranderingen oftewel het verdwijnen van de sneeuwzekerheid, omvormen van pure wintersportgebieden, naar gebieden waar je ook zomers en in het najaar heel goed kan verblijven. En dan proberen ze niet zoals hier nog vaak het geval is, als afzonderlijke gemeente het wiel opnieuw uit te vinden qua toerisme, maar profileren ze zich heel duidelijk als regio.

In de regio waar S. en ik dit jaar waren, de Montafon-regio, zag ik daar heel veel goede voorbeelden van: goede duidelijke bewegwijzeringen, via brochures en websites een veelheid aan informatie over wat er in het gebied te doen is, waar je aan moet denken en nog veel meer. Goed openbaar vervoer dat ook op elkaar is afgestemd zodat elk dorpje, hoe klein ook, bereikbaar is. Maar ook hele praktische zaken als een kaart waarmee je toegang hebt tot alle kabelbanen en OV, of bijvoorbeeld dat er op heel veel plekken veel plaatsen gratis, schone wc’s zijn.

Gevolgen klimaatveranderingen

Als je vaak in de bergen komt, dan zie je heel duidelijk dat die klimaatverandering geen verzinsel is maar bittere realiteit. Om de zoveel jaar kom ik in het gebied rond de Aletschgletsjer in Zwitserland, en elke keer zie ik weer hoe sterk die gletsjer zich dan weer is geslonken in vergelijking met de vorige keer. En dat het ook voor dorpen concreet gevaar gaat opleveren werd tijdens onze vakantie ook twee keer duidelijk.

Ik zag beelden van een dorpje in Zwitserland waar een rots boven het dorpje instabiel was geworden, en naar beneden was komen zetten, met iets van 10 doden, en veel schade in dat dorp tot gevolg.

En nog dichterbij voor mezelf; mijn eerste bergvakantie jaren geleden was in het Saas dal. Twee weken geleden kwam opeens het nieuws dat een gletsjer boven een van de Saasdorpen op instorten stond en dat het dorp bedreigd werd. Gelukkig is dat dorp gespaard gebleven, maar het maakt wel weer duidelijk dat die klimaatverandering geen ‘fake-news’ is, zoals Trump en vrienden beweren, maar dat het meer en meer zichtbaar wordt .

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Iets met een 3

Gepost op door Henk Hofman

Trein schruns ICEStel, je bent van plan om op vakantie naar Oostenrijk te gaan. De één doet dat met de auto, de andere met het vliegtuig of met de bus, maar S. en ik kozen, zoals zo vaak, om met de trein richting Oostenrijk te gaan.

Ondanks dat er best vaak ‘gedoe’ (waarover je in mijn blogposts  ‘Fijn met de trein , ‘Waar zouden we zijn zonder de trein‘ en ‘Vakantiemijmeringen; Duitsers en treinen‘ al kon lezen) is met treinreizen, is het zeker voor de richting Duitsland/Zwitserland/Oostenrijk voor mij de meest ontspannen manier van reizen. En dat ‘gedoe’, daar is altijd wel een oplossing voor te vinden, en het levert weer vulling voor een blog op;-). Bovendien hou ik wel van dat geïmproviseer.

Dit jaar was de vakantiebestemming Schruns in Oostenrijk.

Via Zwitserland

Vooraf gekeken hoe we daar het beste met de trein konden komen, en na de afweging dat het een reis van een uur of 10 zou zijn en dus enige overstaptijd wel lekker zou zijn, kozen we ervoor om via Basel en Zurich te reizen. We zouden dan een overstapruimte van 40 minuten en van ruim 20 minuten hebben. Lekker om even de benen te strekken, geen stress om vertragingen te hebben en om wellicht een koffie te scoren…

Maar een dikke week voor onze vakantie kwam opeens het nieuws dat in Duitsland een treintunnel in aanbouw verzakt was, en dat er daardoor geen treinverkeer mogelijk zou zijn tussen Baden-Baden en Rastat. En laat dat nou net op onze route richting Oostenrijk liggen… Behoorlijk balen, want alternatief dat zij boden zou betekenen dat we 3 keer extra zouden moeten overstappen waaronder een keer op een bus, en nog eens minimaal 2 uur later zouden arriveren als we alle volgende aansluitingen wel zouden halen…

Parijs…

Andere optie die ze boden was om te reizen via Parijs… Iedereen die in zijn leven Parijs wel eens heeft gebruikt als overstapstation voor de trein weet dat Parijs qua treinstations en doorgaande treinverbindingen met voorsprong de meest waardeloze stad is die er is.

In plaats van gewoon over te kunnen stappen van de ene op de andere trein, zoals je in elke normaal ontwikkelde stad kunt doen, moet je in Parijs, ‘klantvriendelijk’ als ze zijn, als je je uit de trein hebt gewurmd, eerst met al je bagage door veel te smalle toegangspoortjes zien te wurmen.

Vervolgens wacht je een ellenlang onoverzichtelijk gangenstelsel richting de metro. Daar moet je maar zien uit te vinden welke metro je nodig hebt. Vervolgens moet je je een overvol en veel te heet metrostel in proberen te vechten. Als je dat hebt overleefd moet je je weer bij de juiste halte uit de metro proberen te wurmen, om dan weer door die anorexiapoortjes op zoek te gaan naar je vervolgtrein.

Niet geheel verrassend dus dat de Parijsroute al bij voorbaat afviel voor me.

7 en 4

Daarom ging ik maar zelf op zoek naar een handigere route. Ik vind het heerlijk om allerlei sites etc door te spitten op zoek naar een oplossing. Ik kwam uiteindelijk uit op een route die ik bij de eerste boeking ook al had gevonden, maar toen terzijde had gelegd aangezien we dan maar 7 en 4 minuten overstaptijd zouden hebben…

Maar ja nood breekt wet, en bijkomend voordeel was wel dat als alles goed zou gaan, we dan in plaats van twee uur later, zelfs anderhalf uur eerder dan oorspronkelijk gepland zouden arriveren…

Dus nieuwe zitplaatsreservering gekocht, op naar Oostenrijk… Dacht ik…

Iets met een drie

Maar bij Utrecht Centraal begon het ‘gedoe’ al: 5 minuten voordat de trein zou arriveren, werd er plotseling omgeroepen dat reizigers voor onze trein die een drie in hun reservering hadden, contact moesten opnemen met een perronmedewerker… Die perronmedewerker was nergens te vinden, en bovendien was ook totaal niet duidelijk over welk nummer ze het hadden. In ons reserveringsnummer stond geen drie, dus ik ging er van uit dat het niets voor ons was…

Dat ik daarin nogal ongelijk had bleek toen de trein arriveerde. Op het digitale bord op het perron hadden we al gekeken op welke plek ons treinstel zou stoppen zodat we meteen konden instappen, zonder ons met koffers door te hele trein te hoeven worstelen.

Maar toen de trein arriveerde, bleek doodleuk dat de treinstellen 31 tm 39 (dat heb je dus die drie…) niet waren meegekomen. Ergens in Duitsland zouden die rijtuigen weer worden aangekoppeld…

Hartmassage

Als advies gaven ze doodleuk dat je als reiziger dan maar moest kijken of er in een van de wagons die wel aanwezig waren nog plek was… Als blikken hadden kunnen doden was er op dat moment hartmassage nodig geweest op perron 18 van Utrecht CS…

Maar als je je op het ergste (paar uur staan in een overvolle trein) instelt valt het soms achteraf reuze mee. Dat was in dit geval ook zo, want voor onze neus stond de restauratiecoupé, dus toen hebben we gewoon de hele reis richting ons overstapstation in het restaurant gezeten. Heerlijk ruime stoelen, en van drukte in de andere coupé’s was daar niet veel te merken;-)

Door al dat gedoe van reizigers die totaal niet wisten waar ze aan toe waren, en dus ook niet waar ze moesten instappen, vertrokken we al 10 minuten te laat uit Utrecht. Aangezien we een marge hadden van 7 minuten zou dat betekenen dat we onze volgende aansluiting zouden missen. Maar in Mannheim aangekomen, bleek onze aansluitende ICE-trein te wachten op onze trein, zodat niemand zijn/haar aansluiting hoefde te missen.

Datzelfde verhaal herhaalde zich bij onze volgende aansluiting, zodat we ook daar meteen van de ene op de andere trein konden overstappen.

The only way is up…

Waardoor we al met geheel volgens schema in Schruns aankwamen, helemaal voorbereid om via een qua stijgingspercentage Alpe d’Huez achtige weg naar ons appartement te spoeden, maar daarover meer in mijn volgende blog…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Fijn met de trein

Gepost op door Henk Hofman

iceMet de trein naar het buitenland; S. en ik doen het al jaren meerdere keren per jaar en (over het algemeen) met heel veel plezier. Wat mij betreft een ideale manier om ontspannen op de plek van bestemming te komen.

Zit je goed

In die treinen heb je, naast je treinticket ook de mogelijkheid om een zitplaatsreserving te boeken. Kost slechts een paar euro, maar dan heb je wel gegarandeerd een stoel, en kun je dus zelf bepalen of je voor of achteruit wilt rijden, of bijvoorbeeld een stoel aan het gangpad wil hebben voor wat extra beenruimte.

Daarom maken wij er in de ICE-treinen richting Duitsland ook altijd gebruik van. Het bespaart je het geworstel van in een overvolle trein met je koffer door het gangpad te moeten schuifelen, op zoek naar een vrije plek.

Bezet

Het irritante is alleen dat het vrijwel standaard is dat er als we dan bij de door ons gereserveerde stoelen komen, daar dan doodleuk al mensen op blijken te zitten die te beroerd zijn om die paar euro extra te betalen, en gewoon op een vrije plek zijn gaan zitten. Ze houden zich dan eerst van de domme, maar aan hun hele houding zie je dat ze heel goed weten dat ze op je plek zitten.

Als je dan nogmaals duidelijk maakt dat ze op de door jou gereserveerde stoelen zitten, maken ze vaak pas na het nodige gezucht en gekreun plaats. Ook afgelopen weekend toen S. en ik naar Dortmund gingen, hadden we het zowel op de heen- als de terugreis.

Dat hele gedoe is heel simpel te voorkomen door gewoon, net zoals in vliegtuigen, de tickets standaard inclusief zitplaatsreservering te doen. Als je dan een ticket boekt, geef je meteen aan waar je wilt zitten, en ben je van heel dit gedoe af.

Waar zit je

Dan zou het wel handig zijn als ze op de stations wat meer aandacht besteden aan het plaatsen van de overzichten met treinsamenstellingen. Het komt meer dan regelmatig voor dat die overzichten ontbreken op het perron, waardoor je maar moet gokken of je op de juiste plek staat.

Die internationale treinen zijn meer dan 200 meter lang, en als je dan een hele trein door moet omdat jouw coupé precies aan het andere eind van de trein is, dat is bijna ondoenlijk. Je hebt dan tig mensen voor je die aan het worstelen zijn om hun koffer in het bagagerek te proppen, en natuurlijk mensen uit de tegenovergestelde richting die, ook met koffers etc, langs je heen willen.

Typisch geval van klein leed;-)

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Vakantie

Denkend aan Dortmund: geelzwarte hartstocht

Gepost op door Henk Hofman

DSC02156Rinus Michels zei vorige eeuw dat voetbal oorlog was; soms zal dat best het geval zijn, maar de afgelopen maand bewees ook maar weer eens dat voetbal veel vaker ook pure passie is.

Bij het kampioenschap van Feyenoord zag je heel mooi wat voetbal teweeg kan brengen, maar het afgelopen weekend zagen we in Dortmund de overtreffende trap van die hartstocht.

Bij het boeken van ons verblijf in Dortmund had ik er totaal niet bij stil gestaan dat dat weekend de Duitse (voetbal)bekerfinale was. Die finale was in Berlijn, maar Borussia Dortmund bleek een van de finalisten te zijn.

Geel zwart

In het begin hadden we dat ook niet in de gaten. Toen we door Dortmund liepen om de stad wat op te snuiven viel het op dat, ondanks dat het Hemelvaartdag was en dus de winkels gesloten waren, overal door de stad het geel/zwart van Borussia Dortmund te vinden was. In alle soorten winkels, van bakkerijen tot de meest dure modewinkels; overal was wel iets geel/zwarts te vinden.

Het viel op, maar verder ook niet. Toen we later in het hotel kwamen viel het kwartje: Op een poster zagen we dat er die zaterdag op allerlei plekken in Dortmund op grote schermen naar de wedstrijd kon worden gekeken.

Hoezeer Borussia in de genen van Dortmunders zat, merkten we op zaterdag helemaal goed. Vrijdag hadden we erg lekker gegeten bij een Italiaans restaurant en omdat het zaterdag veel te heet was om de hele stad rond te struinen op zoek naar een ander restaurant besloten we om op zaterdag gewoon weer naar datzelfde restaurant terug te gaan. We hadden nog allerlei gerechten op de menukaart zien staan die de moeite meer dan waard zijn. Bovendien hadden ze een groot terras, dus dat was met die temperaturen van toen mooi meegenomen.

Niet Italiaans

Maar toen we richting het restaurant liepen was het geel/zwart dat de klok sloeg; duizenden Borussia-fans die op weg waren naar een van de pleinen om naar die wedstrijd te kijken. De route die we voor ogen hadden was al afgezet, dus we moesten al een heel eind om lopen, maar toen we een straat verwijderd waren van het restaurant zagen we dat het een mission impossible zou worden om die avond in dat Italiaanse restaurant te eten, want ook het plein voor het restaurant was helemaal afgezet om voetbalfans naar die wedstrijd te laten kijken.

Maar Indiaas

Alhoewel we een keuken in ons appartement hadden , hadden we weinig trek om daar te gaan eten, omdat vrijwel het hele centrum was afgezet, besloten we daarom om naar een Indiaas/Pakistaans restaurant te gaan, dat via een omweg nog wel te bereiken was. Ook daar ontkwamen we niet helemaal aan de wedstrijd; het restaurant was gevestigd in een steeg dat op de doorgaande route naar een van die voetbalpleinen lag. We hadden een tafel aan het raam, maar het uitzicht dat we hadden bestond uit supporters die de muur tegenover het restaurant gebruikten als openbaar toilet. Nadat ze de boel hadden uitgeplast of gekotst, trokken ze vrolijk meteen weer een nieuw blik bier open.

Uit de orkaan van geluid die op een gegeven ogenblik opsteeg, kon zelfs een doof iemand nog opmaken dat Borussia op voorsprong was gekomen…

Toen we later weer in het hotel waren en we op ons dakterras nog lekker van de avond genoten, konden we, alhoewel de pleinen een stuk verderop gelegen waren, heel goed volgen wat het verloop van de wedstrijd was. En na de wedstrijd was er helemaal geen ontkomen aan;

Vreugde explosie

Ons hotel lag aan de rondweg die om het centrum van Dortmund loopt, en na de wedstrijd barstte er een uren durende vreugde-explosie uit van luid toeterende auto’s die voortdurend rondjes reden op de rondweg; mensen die half uit het raam hingen met een vlag in hun handen of met vuurwerk; alles kwam voorbij. Wel mooi om dat zo hoog vanuit ons hotel gade te slaan. Helaas werd die toeterende menigte hoe langer het duurde, steeds vaker onderbroken door de sirenes van politie-auto’s en ambulances…

En het bleef nog lang onrustig in Dortmund….

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Vakantie

Denkend aan Dortmund…

Gepost op door Henk Hofman

dortmund - 1Soms ‘moet’ je er een paar dagen tussenuit. Hemelvaart was een mooie gelegenheid om een paar dagen Dortmund te doen.

Trein boeken was via de site van de Deutsche Bahn zo gepiept, voor het boeken van het hotel waren we langer bezig. Er zijn tig boekingssites, maar uiteindelijk hebben we via Google maps ingezoomd op het gebied in Dortmund waar we een hotel zochten, en toen de eigen websites van een aantal hotels bekeken.

Al vrij snel vonden we een hotel dat ideaal lag voor wat betreft locatie (op nog geen vijf minuten lopen van het station van Dortmund) en een kamer die er gewoon goed uit zag. Niet bijzonder luxe ofzo; goed bed en badkamer. In principe ben je toch alleen in het hotel om te slapen, dus waarom dan een overdreven luxe kamer?

Bijkomend voordeel was dat we voor de prijs waar we bij de boekingssites een kamer zonder ontbijt hadden, via de eigen site van het hotel een kamer inclusief ontbijt hadden.

Maar toen we incheckten bij het hotel bleek er een aangename verrassing te zijn. In plaats van de standaardkamer bleken we het top-appartement te krijgen. In plaats van een bed, kast en wat stoelen kregen we nu iets veel beters voorgeschoteld;

Woonkamer van een meter of 12, dakterras, mooie badkamer, heerlijk groot bed en ook nog eens een van alle gemakken voorziene keuken. En ik moet zeggen; dat was wel erg lekker;-)

Geplaatst in Dagelijkse leven, Vakantie

Zwitserse mijmeringen: 3x typisch

Gepost op door Henk Hofman

dsc01710Tijdens de vakantie van S. en mij waren er een paar keer dingen waarvan ik dacht typisch…

Typisch (1): Concentratie

Deze vakantie liepen we regelmatig boven de 2.500 meter. Sommige ‘paden’ waren niet meer dan rotsblokken en geregeld liepen we over een graat, met dus aan beide kanten niets dan lege diepte om ons heen. Op sommige stukken was ik me er goed bewust van dat als ik daar een misstap zou maken, ik zo een paar honderd meter naar beneden zou stuiteren. Niet echt een aanlokkelijke gedachte, dus concentratie was daar altijd wel aanwezig, en zonder problemen haalden we een aantal bergtoppen.

Wat dan weer typisch is, dat terwijl ik daar dan wel zonder problemen overheen kom, ik vervolgens op een soort van veredeld bospaadje met mijn concentratie overal ben, behalve op de plek waar we lopen, met als gevolg dat ik onderuit ga, en ik even later twee gekneusde ribben en wat schaafwonden rijker ben.

Rare is dan vervolgens wel dat ik er de dagen erna eigenlijk het minste last van had als we lekker door de bergen liepen, terwijl als ik in bed lag, mijn linker kant een no-go area was, aangezien ik anders de volgende dag niet wist hoe ik een beetje normaal kon zitten zonder het te voelen.

Typisch (2): Afval

Af en toe lees ik wel eens dat er in Nederland ergens een zwerfafvalinzamelactie was en dat er dan met trots wordt aangegeven dat er een x aantal ton zwerfvuil is verzameld.

Vlakbij waar wij waren, in Bettmeralp, hadden ze ook zo’n zwerfvuilactie. Je zag daar inwoners van dat plaatsje lekker met hun kinderen en een vuilniszak door het dorpje en het aangrenzende berggebied struinen om het zwerfvuil te verzamelen. Toen we aan het eind van de middag door dat dorpje liepen, zagen we daar het resultaat van een dag zwerfafval rapen in Bettmeralp: als ik het heel ruim neem, lagen er welgeteld vijf vuilniszakken met zwerfvuil, waar dan ook wat afgebroken markeringspaaltjes bij zaten.

Toch wel typisch dat als je in Nederland op plekken waar veel mensen bij elkaar komen, het altijd een bende is na afloop, terwijl het daar totaal niet is.

Typisch (3): Slakkengang

De eerste twee dagen dat we in Fiesch waren hadden we regen, en een keer was er in de namiddag wat miezerregen. Wat ik toen zo typisch vind, was dat op het grasveldje achter ons chalet er als het droog was, geen slak was te bekennen, terwijl als het begon te regenen er binnen no-time meer dan twintig van die slakken rond kropen. Geen idee waar ze opeens die snelheid vandaan haalden, want toen het weer droog was deden ze over een stukje van nog geen 10 cm een half uur.

Vakantie

De avond valt over Fiesch; de temperatuur is nog heerlijk en dus zit ik buiten lekker op een stoel wat voor me uit te turen en half in mijn e-reader te lezen.

In de verte zie ik het bergtreintje zich langzaam een weg banen richting het volgende dal. Vanuit iets verderop in de vallei stijgen geregeld kreten op van kinderen die zich meer dan vermaken op een vakantiepark. Een vogel probeert een worm uit de grond te pikken, maar die worm is niet van plan zich zomaar gewonnen te geven. In de lucht glijden wolken over elkaar heen en vormen de meest onmogelijke figuren

Wil je nog koffie?

Wat is vakantie toch heerlijk, en wat is de realistische buitenwereld toch ver weg…

Geplaatst in Dagelijkse leven, Spoor, Vakantie

Stel; je moet kiezen…

Gepost op door Henk Hofman

dscn2814Zwitserland is bepaald geen budgetvakantieland. Dat weet je natuurlijk als je daar heen gaat, maar met een beetje uitzoekwerk valt het ook in Zwitserland heel goed te doen qua vakantie.

Het plaatsje waar we dit jaar naar op vakantie gingen (Fiesch) ligt relatief laag (1.000 meter), en aangezien de bergen daar in de omgeving tot net onder de 3.000 meter reiken moet je als je echt de bergen in wilt of eerst een meter of 1.000 stijgen, of een kabelbaan nemen. Vanaf een meter of 2.000 heb je daar tig kilometer wandelgebieden, waarbij je alsnog zoveel kunt stijgen en dalen als je maar wilt.

Bepaald niet heel gek dat het tweede onze voorkeur had, want daardoor konden we een veel groter gebied belopen, en konden we bovendien veel hoger komen.

Maar met een vorige vakantie in het achterhoofd had ik ook nu van tevoren al het nodige huiswerk gedaan, want je hebt daar zoveel verschillende kortingskaarten dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Om je een idee te geven: een retourtje van Fiesch naar de Eggishorn kost ongeveer 40 euro, dus als je dan 14 dagen gaat en regelmatig op hoogte wilt lopen, loont het de moeite om eens rond te kijken wat er allemaal te koop is.

Om je een idee te geven;en het rijtje is vast en zeker niet volledig: we konden kiezen uit een Fiesch gastekarte, een Wallis Erlebniscard, een 100/200 Puntenkaart, een 6/12-rittenkaart, een Swisspass, een Half fare card en een Aletch+ hikingcard.

  • Fieschgastekarte

Daarmee krijg je 10% korting op enkele reizen met de kabelbanen in het Aletschgebied.

  • Erlebniscard

Levert 50% korting op op kabelbanen en bus maar aangezien die een veel groter gebied dan alleen het Aletschgebied bestrijkt is ie ook veel duurder.

  • 100/200 Puntenkaart

Met deze kaart koop je van tevoren een aantal punten en per ritje met de kabelbaan gaat er een een x aantal punten vanaf. Alleen voor kabelbanen, niet voor treinen.

  • 6/12-rittenkaart

Hiermee kun je zes keer met een bepaalde kabelbaan heen of terug

  • Swiss Card

Hiermee kun je vrij reizen met de trein door heel Zwitserland, en krijg je 50% korting op de kabelbanen. Alleen aan te raden als je geld teveel hebt of het grootste deel van je tijd in Zwitserland woont.

  • Aletsch+ Hikingpass

Hiermee kun je een aantal dagen vrij reizen (zowel kabelbaan als trein).

Raak daar maar eens wijs uit. Uiteindelijk kozen wij voor een Aletsch+ Hikingpass.  aangezien we daar zowel de trein als kabelbanen inzaten, en het wel handig was om ’s ochtends eerst met de trein naar een bepaalde plek te gaan, dan met de kabelbaan omhoog, en vandaar verder lopen.

Wij kozen voor een kaart van zeven dagen; een gok aangezien het dan zeven aaneengesloten dagen betreft en je dus als het slecht weer is, en de bergen zijn verdwenen in de wolken of het plenst je pech hebt. Maar gelukkig bleek het een goede gok te zijn, want we hadden elke dag goed weer, en hebben dus veel van die kaart gebruik kunnen maken.

We hadden trouwens nog mazzel; aan de treinlijn waar we gebruik van maakten, werden in de periode dat wij er waren werkzaamheden uitgevoerd, waardoor er steeds een vertraging was van vier minuten (ook wat dat betreft houden Zwitsers van precisie, geen vijf minuten maar exact vier minuten). Gunstig gevolg voor ons was dat we precies aansluiting hadden van een kabelbaan op de trein; een aansluiting die we normaal gesproken net zouden missen.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Spoor, Vakantie

Ondertussen in Zwitserland

Gepost op door Henk Hofman

zwitserland frutigenBegin september; voor velen het tijdstip dat het normale leven na de zomervakantie weer op gang komt, maar voor S. en mij was het juist het tijdstip om op vakantie te gaan. Dit keer was Fiesch in Zwitserland onze place to be. En ook deze keer gingen we er heen met de trein..

Voorgaande keren hadden we nogal wat gedoe gehad met vertraagde/uitgevallen treinen en nog veel meer ongein, dus dit keer hadden we het dusdanig geregeld dat we alleen maar in Utrecht, Basel en Brig hoefden over te stappen, met bovendien ruime overstaptijden. Zodat we ook nog even de benen konden strekken (ja, valt niet mee vakantie…)

Zitplaats

En toeval of niet, maar qua treinen ging alles van een leien dakje. We hadden eigenlijk alleen bij Utrecht wat ‘gedoe’. Ze zijn daar met het station bezig en als gevolg daarvan wisselen treinen nogal eens van spoor. Tot zover weinig aan de hand, maar voor internationale treinen heb je te maken met zitplaatsreserveringen, en dus staan er op het perron als het goed is van die borden met de treinsamenstellingen. Je kunt dan precies zien waar jouw treincoupé is, zodat je niet met al je koffers de hele trein door hoeft te schuifelen. Wel zo handig aangezien die internationale treinen soms meer dan 100 meter lang zijn.

Maar… bij Utrecht waren ze ‘vergeten’ die borden even op het perron te plaatsen waar de internationale treinen zouden vertrekken. Gevolg was dat we op goed geluk maar ergens op het perron moesten gaan staan, en dan hopen dat we een beetje in de buurt van onze treincoupé zouden staan, zodat we zonder al teveel geworstel onze zitplaatsen zouden kunnen bereiken.

Worsteling

Ik weet niet of je het wel eens hebt geprobeerd om je met een koffer in een internationale trein door een paar coupé’s te worstelen, maar het is een mooie uitdaging. Kenmerk van een internationale trein is dat vrijwel alle passagiers onderweg zijn richting vakantieadres en dus de nodige bagage bij zich hebben. En je zult het altijd zien dat jouw zitplek altijd net aan het andere eind van de coupé is…

Gevolg daarvan is dat je geduldig moet wachten totdat iedereen die voor jou in het gangpad staat, zijn/haar bagage in de bagagerekken heeft gepropt.. En bij de één is de koffer te groot om in het bagagerek te passen, bij de ander is de bagageruimte boven zijn zitplek al door een ander ingenomen, zodat er nog een paar vierkant cm over is om zijn eigen koffers kwijt te kunnen, en weer een ander bemerkt opeens dat ie toch in een andere treincoupé had moeten zijn, maar heeft voor zich mensen die geen kant op kunnen door alle koffers en achter zich idem dito.

En dan heb je ook altijd nog van die types die te belazerd zijn om een zitplaatsreservering te kopen en doodleuk gewoon op een plek gaan zitten die hen uitkomt. En je dus met je reservering in de hand moet duidelijk maken dat diegene op jouw plek zit en dat ie dus maar ergens anders een plek moet zoeken. Meestal komt dat wel goed want over het algemeen is de sfeer in een internationale trein een stuk relaxter dan in een gemiddelde forensentrein, waar het soms lijkt of ze op weg zijn naar hun eigen begrafenis, zo chagrijnig zitten ze voor zich uit te kijken.

Maar we hadden geluk; onze treincoupé was vlakbij waar wij op het perron stonden. Zwitserland, here we come..

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Vakantie

Kerst in Berlijn

Gepost op door Henk Hofman

berlijn2In december een Duitse stad bezoeken, en dan de kerstmarkten te negeren is onmogelijk. Daarom besloten S. en ik bij onze citytrip naar Berlijn er ook eentje mee te pikken. Maar ja, welke bezoek je dan, want Berlijn stikt in december van de kerstmarkten.

Gelukkig waren ze verspreid over de hele stad, dus viel het steeds te combineren met een bezoek aan allerlei andere dingen die we in Berlijn zeker wilden bezoeken.

Mijn beeld van een kerstmarkt was een mix van stalletjes met eten, drinken en wat houten en glazen kerstspullen, maar dat viel behoorlijk tegen.

Tuurlijk, een kerstmarkt is een commercieel iets, daar heb ik totaal geen problemen mee, maar sommige kerstmarkten waren wel hypercommercieel, met die op de Gendarmenmarkt als meest extreme voorbeeld.

Poging 1: Gendarmenmarkt

De Gendarmenmarkt is een van de mooiste en meest sfeervolle pleinen van Berlijn, dus we dachten dat de kerstmarkt die daar werd gehouden, in dezelfde stijl zou zijn. Dat viel vies tegen want het was een aaneenschakeling van allemaal op elkaar lijkende nietszeggende eettentjes en gluwwijnbarretjes. Totaal geen afwisseling of wat dat ook, en bovendien moest je daar ook nog eens toegang betalen. Maar het was er toch stervensdruk. Zo druk dat we niet wisten hoe gauw we weer naar de uitgang moest schuifelen.

Poging 2: Potsdamerplatz

Mislukte poging. Die op de Potsdamerplatz was niet heel veel beter, zij het dat het daar langgerekter was en het dus iets minder druk oogde.

Poging 3: Kulturbrauerei

Dat schoot niet echt op, maar we lazen dat er, een stuk buiten het centrum een Scandinavische kerstmarkt zou zijn. Wellicht dat we daar een ‘echte’ kerstmarkt zouden aantreffen?

Omdat ie blijkbaar niet heel commercieel was, was het een heel gezoek om hem te vinden; het was ook al donker dus het oriënteren op de kaart ging ook niet helemaal soepeltjes. En ja, wellicht kwam dat ook doordat ik (ik ben tenslotte een man…) eindeloos met de plattegrond aan het stoeien bleef, in plaats van het gewoon even aan wat Berlijnse locals te vragen.

Toen ik dat wel deed, kreeg ik als antwoord dat de kerstmarkt ‘pfoef’ was. Ik had geen idee wat ie bedoelde, want de kerstmarkt zou tot 10 uur ’s avonds duren. Maar toen we twee straten verder eindelijk de plek van de kerstmarkt hadden gevonden, zagen we meteen wat die man bedoelde. Er waren gasflessen ontploft op de kerstmarkt met als gevolg dat er een deel was afgebrand, en dat die kerstmarkt door de brandweer was ontruimd… Poging 3 was dus ook mislukt.

Poging 4: Gedächtniskirche

We hadden nog 1 kerstmarkt op ons lijstje. En wel die bij de Gedächtniskirche. En ja, zoals het bij kerst hoort, kwam het uiteindelijk toch nog goed. Die kerstmarkt was eindelijk raak: een mooie mix van eettentjes, kerstspullen en gewoon een gezellige boel, niet zo stervensdruk als al die anderen.

Ach ja, kost een boel tijd maar dan heb je ook wat;-)