Sporen tot je groen ziet.

Reizen met de trein blijft altijd boeiend, en zeker met de trein naar het buitenland is altijd weer een loterij. Ook dit keer weer, toen S. en ik met de trein naar Zwitserland gingen voor onze vakantie.

Frutigen was de plek van bestemming, en zoals altijd gingen we ook nu met de trein. Treintickets hadden we een aantal maanden geleden gekocht, slechts twee keer overstappen, ruimte overstaptijden, perfect geregeld… dachten we toen…

Want een maand of wat nadat we die treintickets hadden gekocht, kwam er allemaal gedoe met treinen die eerst later, toen eerder, en vervolgens helemaal niet zouden rijden… Maar dat gedoe kon je al in deze blogpost lezen.

Gelukkig zijn er meerdere wegen die naar Rome, en in dit geval Frutigen leiden, dus na wat gespeur en het maken van nieuwe zitplaatsreserveringen was ook dat geregeld. Helaas met meer overstapstations en krappe overstaptijden van soms minder dan 10 minuten, maar het zag er allemaal goed te doen uit.

En de heenreis viel reuze mee, zonder problemen haalden we al onze aansluitingen, en op tijd rolde onze laatste trein het station van Frutigen binnen.

Zit je goed?

Een vrijwel probleemloze reis, op 1 ding na…. een eigenlijk elke keer weer terugkomende ergernis; het gedoe met zitplaatsreserveringen, en dan vooral in het Nederlandse deel van internationale treinen. Toch wel apart dat als je in een vliegtuig een stoel reserveert, niemand het waagt om op jouw stoel te gaan zitten, terwijl het in de trein altijd weer een heel gedoe is om op de door jou gereserveerde stoelen te kunnen zitten.

Omdat S. niet goed tegen achteruitreizen kan, en we met koffers niet een hele treincoupe door willen zeulen, kiezen we daarom altijd zitplaatsen tegenover elkaar zodat we in ieder geval verzekerd zijn van 1 ‘vooruitrijdende’ zitplaats, en plekken die een beetje aan het begin van een treincoupé liggen.

Voor die zitplaatsreserveringen betaal je, maar dat vormt voor sommigen geen belemmering om er gewoon te gaan zitten.

Nu was het ook weer prijs. Op Utrecht Centraal stapten we in de trein richting Keulen, maar bij onze zitplaatsen aangekomen bleken daar al twee mensen te zitten. Toen S. aangaf dat ze op onze plekken zaten, deden ze eerst of ze niets hoorden, maar uiteindelijk gaven ze aan dat er anderen op hun plaatsen zaten en dat zij daarom op maar onze plaatsen zijn gaan zitten.

Als er nu zat vrije plekken waren was het niet zo’n probleem, maar aangezien het erg vol zat, moesten die mensen op die andere plek gewoon weg. Het waren van die types van grote bek, nergens iets van aantrekken, en anderen gaan dan vanzelf wel opzij. Bij de mensen die nu op onze plaatsen zaten lukte dat, maar ze dan hadden ze buiten S. gerekend.

In eerste instantie weigerden ze plaats te maken, maar toen S. de conducteur erbij haalde, kozen ze uiteindelijk toch eieren voor hun geld.

Van tevoren hadden ze niet gekeken waar hun treincoupé was, en toen de trein arriveerde, en die coupé aan het eind van de trein bleek te zijn, hadden ze geen zin om daar heen te lopen en besloten ze om dan maar gewoon in te stappen en ergens te gaan zitten…

Maar uiteindelijk kwam alles toch nog goed en na een uur of 11 arriveerden we in zonnig Frutigen.

Op de weg terug

Na een meer dan geslaagde vakantie was het twee weken later weer tijd om de trein richting Nederland te pakken.

Omdat Zwitserland al duur genoeg is, hadden we een route gevonden waardoor we voor nog geen 90 euro van Frutigen weer in Houten terecht zouden komen. We moesten daarvoor wel overstappen in Bern, Mannheim, Dusseldorf, Venlo en Den Bosch, maar zou goed te doen moeten zijn; overal minimaal 15 minuten overstaptijd.

De eerste treinen gingen soepeltjes; zon scheen, en ik zag de bergen langzamerhand steeds meer in de verte verdwijnen.

Trein gemist? Vloek niet..

Maar in de trein naar Mannheim begon het gedoe; trein vertrok al paar minuten later, maar aangezien we 19 minuten zouden hebben, zouden we nog tijd zat overhouden. Maar die 19 minuten overstaptijd werden 15 minuten, 10 minuten, 5 minuten en uiteindelijk zouden we helemaal geen overstaptijd meer hebben, aangezien er nog 10 minuten extra vertraging bovenop kwam… Onze aansluitende trein zouden we dus missen, totdat ik zag dat onze volgende trein een vertraging had van 10 minuten waardoor we die alsnog zouden kunnen halen, een geluk bij een ongeluk… dachten we…

Te vroeg gejuicht, want toen we op het perron stonden te wachten op onze aansluitende trein, veranderde de vertraging op het bord voortdurend, om uiteindelijk op te lopen tot 35 minuten….

Gevolg was dat we in Venlo weer een latere trein moesten nemen. Lekkere was wel dat die trein vrijwel uitgestorven was, zodat we alle ruimte voor onszelf hadden.

Rond 10 uur ’s avonds kwamen we uiteindelijk in Houten Castellum aan, na ’s ochtends om half tien vanuit Frutigen te zijn vertrokken;-)

Maar toch… de volgende treinvakantie richting buitenland is ook al weer geboekt;-)