Alhoewel de treinrit van Houten naar Utrecht Centraal minder dan 15 minuten duurt, is dat geen beletsel om geregeld meer dan interessante gesprekken op te vangen…
Gesprek 1: Overtollig vet wegsnijden
Twee mannen, eentje met Steve Jobs coltrui, de ander met fout pak, zijn met elkaar in gesprek. Blijkbaar hebben elkaar al jaren niet meer gezien.
Coltruiman: Wat doe je tegenwoordig?
Foute pak man: Ik hou me bezig met wegsnijden van overtollig vet.
Coltruiman: Wat bedoel je?
Foute pak man: Ik licht afdelingen door en wat overbodig is snij ik weg.
Coltruiman: En lukt dat een beetje?
Foute pak man: Ja hoor, ik heb morgen een bijeenkomst waarbij ik een afdeling ga vertellen dat hun afdeling per 1 januari overbodig is. Opdracht was om aantal fte’s met de helft terug te brengen, maar lukte me om 90% weg te snijden. Ben ik wel trots op. Is goed voor mijn trackrecord.
Coltruiman: Vind je dat niet moeilijk zo’n bijeenkomst?
Foute pak man: Nee hoor, als ze het gaan uitvoeren ben ik toch al weer weg naar andere klus. Dat is het mooie van projectwerk. Maar genoeg over mij, wat doe jij?
Coltruiman: Ik ben sinds vier maanden werkloos, mijn afdeling is opgeheven…
Ongemakkelijke stilte valt, tot opluchting van foute pak man klinkt al snel door de intercom: binnen enkele momenten arriveren we bij Utrecht Centraal.
Gesprek 2: Om hoe laat zijn we thuis?
Man zit met zoontje van jaar of 8 in de trein. Aan de vele tassen met Legodozen te zien zijn ze in Utrecht bij de Lego-expo geweest. Enthousiast bekijken ze samen de Legodozen.
Telefoon van jochie gaat. Of het ventje slechthorend is of dat ie het gewoon niet door heeft weet ik niet, maar geluid van zijn telefoon staat dusdanig hard dat ik, en met mij de rest van de treincoupé, het telefoongesprek woord voor woord kan volgen.
Nee mam, klopt dat ik je niet heb gebeld, ik ben met pap naar Legoworld in Utrecht geweest. Heb hele gave Lego gekocht. Ik had bijna voldoende gespaard, maar pap heeft er ook iets aan betaald omdat ik zo goed gespaard had. Cool he?
Moeder vind dat duidelijk niet want ze begint door de telefoon een tirade van een minuut of tien over die vader af te steken waar de honden geen brood van lusten; ‘niet nadenkende verkwister’ is nog de minst erge verwensing die uit haar mond komt.
Jongetje weet zich duidelijk geen houding te geven door die vuilbekkerij van zijn moeder en wordt roder en roder. Vader doet of ie niets heeft gehoord en blijft stug naar buiten kijken. Uiteindelijk is moeder uitgeraasd, want treincoupé vult zich opeens weer met stilte. Enige wat jongetje weet uit te brengen is; mama vraagt om hoe laat we thuis zijn.
De wereld volgens Henk 