Tag: Utrecht

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Je zult maar een krokus zijn…

Gepost op door Henk Hofman

Je zult maar een krokus zijn; maandenlang ben je bezig om je van bloembol te ontwikkelen tot een mooi kleurrijk plantje. Gelokt door de hoge temperaturen besluit je je je boven de grond te vertonen om trots voor de buitenwereld te pronken met al je kleuren.

Vervolgens wordt je, amper boven de grond gekomen, geteisterd door de ene storm na de ander; Ciara, Dennis, Ellen en hoe ze allemaal ook mogen heten. Moegestreden van het verzet tegen al die stormen geef je het op, en stort je ter aarde met als gevolg een massaslachting onder krokussen. Je moet aardig je best doen om nog wat rechtopstaande krokussen te vinden. Ja de natuur is wreed;-).

Zonnepanelen

Dat de natuur onvoorspelbaar en grillig is, zie ik ook heel mooi met onze zonnepanelen. Die hebben we nu sinds haf februari 2018. Tuurlijk is het leuk dat ze er nu hangen en dat ze ongemerkt zorgen voor stroom. Maar het leukste aan die panelen vond ik in het begin vooral de app die erbij hoorde waardoor ik voortdurend kon zien wat die zonnepanelen opbrachten.

In mooie grafieken kon ik bijna per minuut volgen wat de zonnepanelen deden. Oké, na een tijdje ging daar de lol wel van af, maar zeker in het begin was het erg leuk om te zien dat die zonnepanelen als een gek hun werk deden en goed geld verdienden.

Blauwe lucht

Gedurende de weken na de installatie van half februari zorgde een stralend blauwe lucht voor een vliegende start voor wat betreft de opbrengst. Bijna verslavend om dan via een app te kunnen volgen wat die panelen dan opbrachten. En ook vorig jaar was het rond deze tijd lange tijd erg zonnig.

Maar dan dit jaar…

De ene hemelsluis is nog niet gesloten of de volgende opent zich weer met vrijwel elke dag wel zo’n stortregen tot gevolg.

En het fietsen tussen Houten en Utrecht is met die combinatie van keiharde wind en stortregens ook weleens leuker geweest…

Ach ja, de natuur geeft, de natuur neemt.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???

Begrijpelijke teksten schrijven doe je zo

Gepost op door Henk Hofman

briefEen voor iedereen begrijpelijke tekst voor een brief, mail of website schrijven; welk bedrijf/organisatie worstelt daar niet mee?  Onlangs las ik weer een bericht dat een organisatie erkende dat de mails die ze stuurden eigenlijk totaal niet leesbaar waren voor grote groepen mensen. En natuurlijk werd er ook aangekondigd dat ze zouden gaan werken aan een actieplan om daar verbetering in aan te brengen. Hoeveel actieplannen er inmiddels geschreven zijn weet ik niet, maar concrete acties blijven vaak achter.

Goed bezig

Er zijn natuurlijk zat bedrijven en organisaties die al jaren serieus werk maken van begrijpelijke communicatie. Een bedrijf dat wat mij betreft al jarenlang goed bezig is op dat vlak is Aegon. Jaren geleden viel het me al hoe duidelijk hun algemene voorwaarden waren en onlangs viel mijn oog op een brief  die we van Aegon kregen over onze hypotheek.  Duidelijker dan dit kan een brief volgens mij niet zijn:

Hypotheekbrief Aegon

brief Aegon

Een meer dan duidelijke brief waarin alles staat wat er moet staan, in  voor iedereen begrijpelijke taal. Een schoolvoorbeeld voor heel veel andere bedrijven en organisaties.

Een ander mooi voorbeeld is de gemeente Utrecht, daar hebben ze 60 schrijfcoaches in dienst om ambtenaren te helpen duidelijke taal te schrijven. Met succes want ze zijn onlangs uitgeroepen tot ‘beste aanjager van direct duidelijke overheidstaal 2019’.

Wie volgt?

Er zullen vast nog veel meer bedrijven zijn die duidelijke teksten gebruiken. Welke bedrijven/organisatie springen er wat jou betreft uit qua begrijpelijke taal of juist onbegrijpelijke taal?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

2019; zomaar een Utrechtse maandag

Gepost op door Henk Hofman

zwartWat me dit jaar zonder twijfel het meest is bijgebleven.

Maandagochtend 18 maart 2019, ergens rond een uur of 11.

Ik ben aan het werk op ons kantoor in hartje Utrecht.  Deze week moet er weer een nieuwsbrief de deur uit en ik overleg met een collega over een artikel dat hij wil aanleveren. Opeens horen we vlak voor onze deur een politieauto met loeiende sirenes langs scheuren. Niet heel bijzonder want het Utrechtse hoofdbureau van politie ligt vlak achter ons pand. We gaan weer verder.

Maar de sirenes houden niet op en we kijken naar buiten.  Al snel zien we  nog een politieauto met gillende sirenes langsrijden, en nog één. De sirenes blijven maar loeien. Een helikopter vliegt over en om de zoveel minuten komt dat zoevende geluid terug. Langzaam komt het besef dat hier iets meer aan de hand is dan zomaar wat politiedrukte.

Op de telefoon komen allerlei pushberichten; schutter in Utrechtse tram. ‘Zomaar een gek’ die zijn ex neerschiet’? Ik kijk op  het AD, en de koppen worden steeds alarmerender en onsamenhangender; 1 dader, meerdere daders, hoogste alarmfase, alleen gewonden, ook doden, dader is gepakt, daders zijn gevlucht en zaaien elders in Utrecht dood en verderf, sensatie en feiten houden elkaar in een wurggreep.

In een steeds groter deel van Utrecht moet iedereen binnen blijven. Scholen gaan dicht, winkels en bedrijven sluiten hun deuren. De politie is een klopjacht begonnen naar de dader  De paniek en verwarring is overal zichtbaar. Op kantoor probeert iedereen nieuwe snippers nieuws tot zich te nemen. Niemand weet wat te doen. Moeten we binnenblijven, kunnen we naar buiten?

Ergens rond lunchtijd besluit ik om toch naar buiten te gaan, ik moet alle hectiek een plaatsje geven. Met een hoofd vol vragen zwerf ik een tijdje door Utrecht tot het weer tijd is om terug naar kantoor te gaan. Het geluid van sirenes en overvliegende helikopters blijft maar aanhouden.

Later op kantoor komt er van werken helemaal niets; het nieuws blijft binnenstromen.  Langzaam wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is en wordt de waanzin duidelijk. En dat de dader nog op de vlucht is. Wie naar huis wil mag naar huis. Om hoe laat ik besluit om naar huis te gaan geen flauw idee. Ik loop door het normaal zo drukke centrum van Utrecht maar de straten zijn uitgestorven; geen bussen, geen fietsers, vrijwel niets.

Op het station staan tientallen gemaskerde agenten met hun vingers op hun wapens, voorbereid op wie weet wat.

In de trein kijk ik voortdurend iedereen aan, ik ben blij als ik op station Houten Castellum de trein uit kan.

‘Het’ komt steeds dichterbij.

 

Geplaatst in Dagelijkse leven

Fietsend door Utrecht…

Gepost op door Henk Hofman

fiets

Sinds een maand of vier fiets ik nu naar mijn werk, en ja, dat bevalt me nog steeds goed; elke dag van Houten naar Utrecht en weer terug.

Eerst een stuk door de weilanden en dan als toetje een stuk door het centrum van Utrecht. Fietsen in Utrecht blijft altijd boeiend, wat voorbeelden.

Saté

Een chauffeur die zijn vrachtwagen op het fietspad heeft geparkeerd om te lossen, en vervolgens doodleuk met zijn vorkheftruck, zonder ook maar om zich heen te kijken, de weg oversteekt. Dat ie daardoor bijna een paar fietsers als saté op de lepels van zijn heftruck rijgt, lijkt hem niet te kunnen boeien.

Bussen

Ook altijd ‘leuk’; bussen die lak hebben aan fietspaden en hun bus gewoon voor een fietsoversteekplaats zetten. Gevolg is dat als je als fietser dan groen hebt, je je op de een of andere manier langs die bus moet zien te wurmen. Een uitdaging want A. De bussen in Utrecht zijn steeds vaker van die lange extra verlengde bussen en B. De fietspaden zijn overvol, dus niet alleen ik, maar met mij nog tig fietsers proberen tegelijkertijd langs die bus te komen.

Fietsers

En natuurlijk heb je dan ook nog fietsers zelf. Wil je het gedrag van fietsers eens goed bestuderen dan is de Catharijnesingel wat dat betreft een perfecte plaats.

Voor wie niet zo bekend is in Utrecht: de Catharijnesingel is een verkeersader die dwars door het Utrechtse centrum, onder Hoog Catharijne door loopt. Van alle kanten krioelen daar fietsers, auto’s en voetgangers door elkaar. Doordat het ook een grote bouwput is, is het soms ook totaal onduidelijk wat nu precies rijbaan, fietspad en voetgangerspad is, aangezien dat ook om de zoveel tijd plotseling weer geheel anders is.

Gevolg daarvan is dat iedereen maar lijkt te doen wat hem/haar zelf het meest handig lijkt. Fietsers die geen zin hebben om een paar meter om te fietsen, besluiten doodleuk om dan maar op het tegenliggende fietspad te fietsen. Dat dat vrij smal is waardoor er amper ruimte is, boeit ze van geen meter.

En met groen licht veilig oversteken is ook geen vanzelfsprekendheid want fietsers met oogkleppen of zelfmoordneigingen fietsen gewoon op een druk kruispunt als een blind paard door rood, om vervolgens willekeurig welke kant dan ook op te fietsen. Een echte survival of the fittest, waar je zelf ook wel aan mee moet doen, aangezien er nog tig fietsers achter je fietsen, waardoor je, als je zelf niet aan die jungle mee doet zo een fietser op je spatbord hebt zitten.

De pot verwijt de ketel..

En ja, het is altijd makkelijk om naar anderen te wijzen, terwijl ik zelf ook wat dat betreft de nodige boter op mijn hoofd heb. Zo was ik afgelopen week op weg naar huis, toen ik van rechts twee kinderen aan zag komen fietsen. Zonder erbij na te denken fietste ik gewoon door. Terwijl ik ze gepasseerd was hoorde ik een van die kinderen zeggen; meneer; u had haaientanden, u had moeten stoppen. Ik negeerde het maar toen ik daar gisteren weer fietste heb ik toch maar even gekeken, en warempel; er staan daar inderdaad haaientanden. In die maanden dat ik daar nu fiets zijn die dingen me nog nooit opgevallen;-)

En bij jou

Wat zijn wat jou betreft de grootste ergernissen wat fietsers betreft, en waar maak je je als je op de fiets zit, zelf ook wel eens schuldig aan?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Als Hoog Catharijne de deuren zou sluiten…

Gepost op door Henk Hofman

blog hoog catharijne

Elke ochtend en namiddag gebruik ik het als doorgangsroute richting mijn werk even verderop in Utrecht: Hoog Catharijne. Een jaar geleden werd Hoog Catharijne nieuwe stijl geopend, en een maand of wat geleden werd er een nieuw deel geopend.

Zamboni’s

En ik weet nog steeds niet wat ik er nu precies van vind, ’s ochtends als ik er rond een uur of 7 doorheen loop. De schoonmakers zijn dan druk bezig om met apparaten die nog het meest lijken op die Zamboni’s die ze gebruiken om de ijsvloer in Thialf weer schaatsklaar te maken, de vloeren weer een beetje toonbaar te maken na weer een dag winkelpubliek. En als ik er dan door heen loop vraag ik me geregeld af waarom ik nog steeds moeite heb met Hoog Catharijne nieuwe stijl.

Verstand/gevoel

Puur rationeel gezien is het een hele vooruitgang, want de vorige versie was zeker niet comfortabeler; het was een oude bende en een doolhof, maar toch: het had wel iets dat het huidige Hoog Catharijne mist; sfeer.

Het huidige Hoog Catharijne is zo clean, levenloos. Ja het is allemaal schoon en licht, winkels zijn ruim, maar toch; op de een of andere manier roept het niet echt gevoel bij me op. Het is zo anoniem en inwisselbaar. Door het centrum van Utrecht loop ik met plezier als ik pauze heb, maar ik ga zeker niet puur voor mijn plezier door Hoog Catharijne lopen, al is het naast de deur.

Tuurlijk, het is een winkelcentrum, en daar is het hoofddoel nu eenmaal het maken van omzet, maar zorg dat het ook een plek is waar mensen met plezier verblijven in plaats van als zombies gehaast van de ene winkel naar de andere lopen. Waar het hoofddoel niet kopen is, maar ontspanning.

Gevoel

Creeër ruimtes waar mensen ook voor hun plezier willen verblijven, zoals zitjes tussen het groen, een museum nieuwe stijl, geef organisaties de ruimte zich te presenteren, of weet ik veel wat, zorg voor gevoel.

Ik denk dat je op die manier mensen ook veel langer weet te houden. Nu lopen ze doelgericht hun winkels af en verdwijnen ze daarna weer. Door ze uit dat doelgerichte te halen, staan ze veel meer open voor andere dingen, die ze oorspronkelijk niet van plan waren.

Wie weet dat er daardoor wat gevoel in Hoog Catharijne komt, in plaats van die anonieme koopfabriek die het nu is.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Het is ook nooit goed

Gepost op door Henk Hofman

krukkenHet kan nooit kwaad om je eens te verplaatsen in een ander. Zo’n gevoel had ik deze week. Ik zat toen, net zoals elke werkdag, in de sprinter van Utrecht naar Houten.

Om een beetje beenruimte te hebben probeer ik altijd zo’n klapstoeltje bij de ingang te bemachtigen. Meestal lukt dat wel, en ook woensdag was dat het geval. Op de andere twee klapstoeltjes zaten een jonge vrouw en een scholier.

Ik was daar diep verzonken in mijn krant dus geen flauw idee wie er allemaal de trein inkwam. Maar toen het vertreksignaal had geklonken en ik opeens het niet te missen getik van krukken hoorde, keek ik wel op vanachter mijn krant. Een vrouw op krukken wist zich, nog net voor de deuren dichtgingen, de trein in te wurmen.

Zowel de jongen als ik gingen vrijwel gelijktijdig staan en vroegen wederom vrijwel gelijktijdig: ‘wil je wellicht zitten?”. In plaats van het verwachtte; ”graag”, kregen we echter om het nog voorzichtig uit te drukken niet al te vriendelijk terug: “waarom zou ik, ben ik zielig ofzo”?

Mijn eerste gedachte (die ik gelukkig voor me kon houden) was; dan niet stuk chagrijn, ging weer zitten en las verder in mijn krant. De vrouw op krukken bleef dus tot aan station Houten staan, waarna ze de trein verliet.

Terwijl ik verder las in de krant, liet die a-typische reactie van haar me toch niet los. Het waarom daarvan intrigeerde me. Maar hoe langer ik er over na dacht, hoe beter ik me haar reactie kon voorstellen. Ook iemand die op krukken loopt, of op een andere manier minder mobiel oid is, wil het liefst zichzelf redden, en niet steeds afhankelijk zijn van hulp van anderen.

Als je dan voortdurend, hoe goed bedoeld ook, aan alle kanten hulp krijgt aangeboden, kan ik me eigenlijk heel goed voorstellen dat je het op een gegeven ogenblik zat bent en zo’n uitval doet.

Benieuwd hoe iemand die vaak hulp nodig heeft dit ervaart.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Wat Trump op een congres in Utrecht deed

Gepost op door Henk Hofman

blogcontenttrumpTrump; je kunt niet om hem heen de laatste tijd. Gisteren was ik op het congres Contentmarketing & webredactie in Utrecht en ook daar lukte het hem om op allerlei manieren zich er tussen te fietsen.

Amerikaanse sprekers die voor ze begonnen zich verontschuldigden voor het stemgedrag van hun landgenoten, en andere sprekers die gretig inhaakten op circus Trump. Toch knap. Wat voorbeelden:

Weg met reclame

Adblockers zijn nog nooit zo populair geweest; niet zo gek want per dag wordt je via je telefoon, buitenreclame, tijdschriften, tv aan zo’n 1.500 reclame-uitingen blootgesteld. Maar door dat bombardement aan reclames raak je er immuun voor. Je ziet ze wel, maar ze dringen niet tot je door. De ene belofte na de andere; sneller, kleiner, meer mogelijkheden, meer kleuren. Het zal wel, na ontelbare keren hetzelfde te hebben gehoord gaat het allemaal langs je heen.

Als jij er als merk er in slaagt dat te doorbreken en consumenten het idee te geven dat jouw product anders is dan de anderen (niet de zoveelste mp-3 speler maar een iPod), dan ben je binnen.

Vul voor reclame politici in en je hebt hetzelfde; inwisselbare politici die heel veel woorden gebruiken, maar totaal niet opvallen in het leger der anoniemen. Niet in staat door te dringen tot het gevoelsniveau van mensen.

Hij tegen zij

En daar scoort juist Trump erg mee; hij profileert zich voortdurend als anders dan de anderen; hij tegen zij. En dat is iets waar mensen in deze tijd naar op zoek zijn; naar mensen die anders zijn. En dat die het dan niet zo nauw nemen met de feiten is dan van ondergeschikt belang, want het zijn maar feiten.

Leuk dat een politicus beweert dat je er op vooruit bent gegaan of dat het land veiliger is geworden. Als jij zelf dat gevoel niet hebt, dan schiet die boodschap zijn doel voorbij en werkt het juist averechts. Je voelt je niet vertegenwoordigd door die persoon en gaat op zoek naar iemand die jou wel het gevoel geeft dat ie aan jouw kant staat en een oplossing biedt voor jouw problemen. En of de kater dan later komt, de tijd zal het leren…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Eerlijkheid? Dikke pech

Gepost op door Henk Hofman

moederkindEerlijkheid duurt het langst, maar soms levert het je een draai om je oren op. Dat ondervond een iets te eerlijk meisje van een jaar of 5 vanochtend.

Ik zat toen op een klapstoeltje in de Sprinter richting Utrecht. Het was vrij druk, alle stoelen waren bezet. Op de klapstoeltjes tegenover me zaten een moeder en haar ongeveer 5-jarige dochtertje.

Bij station Houten komt een ‘meer dan stevige’ vrouw de trein in. Het kind staat meteen op en zegt met alleen maar goede bedoelingen;  “mevrouw, u bent zo dik; u mag wel op mijn stoel zitten”. De vrouw krijgt een hoofd als een boei maar neemt het aanbod graag aan.

De moeder van het kind zie ik van kleur verschieten, maar ze houdt zich in… Tot aan station Utrecht tenminste, want ze is nog niet uitgestapt, of ze verkoopt haar dochtertje een flinke draai om haar oren, en zegt heel fel; “dikke mensen spreek je niet aan”.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Ondertussen in Utrecht

Gepost op door Henk Hofman

bedelenBedelaars; ik kom ze in het centrum van Utrecht in alle soorten en maten tegen. Wat me dan opvalt is het duidelijke onderscheid tussen de ‘betaalde’ en ‘niet-betaalde’ bedelaars.

Met ‘betaalde bedelaars’ bedoel ik de door goede doelen, kranten of maaltijdbox bezorgende bedrijven ingehuurde studenten die vooral de populairste winkelstraten onveilig maken.

Als ik aan het begin van de Vredenburg in Utrecht sta, heb ik twee opties; ga ik richting het winkelgebied van de Steenweg en verder, of ga ik richting station. Afhankelijk van de keuze die ik daar maak, weet ik dan al met welk type bedelaar ik te maken krijg.

Check check

In de pauze kies ik vaak voor het winkelgebied van de Steenweg, en dan weet ik al exact welke betaalde bedelaars ik daar tegen kom. Tot in de puntjes hebben ze alles voorbereid;

  • Bodywarmer aan ? Check.
  • Strategisch opgesteld om maar geen passant te missen? Check.
  • Openingsvraag (wat vindt u van…) paraat? Check.

Vanzelfsprekend hebben ze het werkgebied ook onderling verdeeld: eerst de maaltijdboxverkopers, 50 meter verderop de goede doelen, met weer 50 meter verder de krantenabonnementverkopers. En nu maar wachten op passanten om aan te klampen.

 Station

Aan het eind van mijn werkdag kies ik voor richting station, dan weet ik al dat ik op mijn weg daar naartoe de ‘niet-betaalde’ bedelaars tegen kom. Vrijwel elke dag wordt ik aangeklampt door een bedelaar die zonder iets te zeggen een bekertje tegen me aanhoudt, met blijkbaar de bedoeling daar wat geld in te gooien.

Schrijnend

Iets voor de Noordertunnel richting perrons van Utrecht Centraal kom ik de wat mij betreft meest schrijnende vorm van bedelarij tegen.

Het type bedelaar dat daar sinds enige maanden zit, ken ik uit Praag. Daar zitten ze al sinds jaar en dag in grote getale op de Karelsbrug. Voorover geknield, met hun neus bijna op de stenen, met in hun groezelige handen een bekertje waar je geld in kunt gooien.

Ik ken de verhalen; het zijn vaak beroepsbedelaars, je moet er geen geld aan geven want dan hou je het alleen maar in stand, maar toch: je moet je menselijke waardigheid wel compleet verloren zijn om uren achtereen knielend op de grond te kunnen zitten, terwijl 99% van de mensen die passeren, je geen blik waardig achten, en je maar beschouwen als ongewenst uitschot. Wat doet het met je eigenwaarde om zo te moeten leven? Je moet de lust om te leven toch eigenlijk al hebben opgegeven om dat te kunnen doen?

In de Noordertunnel klampt meerdere keren per week een best goed in de kleren gestoken man,  met een overduidelijk door drugs/alcohol getekend gezicht, me aan met steeds dezelfde wanhopige vraag ”mag ik u wat vragen: heeft u nog 1 of 2 euro voor me?”

Ondertussen in Houten

Ik loop verder, richting mijn trein naar Houten, een stad die qua afstand zo dichtbij is, maar op dit gebied mijlenver weg lijkt.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Utrechtse lente aangebroken?

Gepost op door Henk Hofman

blog hoog catharijneAl een jaar of 7 loop ik vrijwel elke werkdag van Utrecht centraal naar mijn werk, even verderop in het centrum van Utrecht

Eigenlijk vanaf het moment dat ik in Utrecht kwam werken was het een grote bouwput, en dat werd in die 7 jaar steeds erger. Steeds meer panden werden afgebroken, wegen afgesloten, omgelegd, afgesloten en weer omgelegd en dat jaren lang.

En alhoewel het nog jaren duurt voordat alles af is, merk je nu wel dat er langzamerhand iets aan het veranderen is. Het voortdurende afbreken van gebouwen gaat nog driftig door, maar steeds vaker zie je dat het zijn vruchten begint af te werpen.

Rotterdam

Wat dat betreft is het een mooie parallel met Rotterdam, waar ik jaren heb gewoond. Jarenlang liep ik daar ook van de ene bouwput in de andere, maar daar is nu eindelijk een eind aan gekomen, met een bruisend centrum als uitkomst. Terwijl ik dit typ weet ik dat het centrum van Rotterdam nooit af is, maar nu is er in ieder geval een centrum waar je nationaal en internationaal mee voor de dag kan komen.

Maar terug naar Utrecht. Ook hier merk je nu dat een soort van lente is aangebroken voor wat betreft de bouwwoede. Het afbreken maakt meer en meer plaats voor opbouwen. TivoliVredenburg is vorig jaar opgeleverd en het eerste deel van de opnieuw uitgegraven Catharijnesingel is ook opgeleverd.

Utrecht Centraal

In de stationshal van Utrecht Centraal vechten forenzen en bouwhekken nog een hevige strijd om de beperkte ruimte, maar als het een beetje meezit is die tweestrijd over een half jaar in het voordeel van de treinreiziger beslecht en zijn de bouwhekken ook daar verleden tijd.

Langzamerhand merk je in Utrecht dat er een besef komt van dat het toch wel mooi begint te worden wat er allemaal gaande is, een hele positieve vibe.

Genant

Wat dat betreft is er momenteel een ding dat er wat dat betreft in negatieve zin uitspringt, en dat is de bijna genante afwikkeling van het V&D fiasco. Naast dat ik er regelmatig wat kocht, gebruikte ik het V&D pand ook als afsnijmogelijkheid tussen mijn werk en het station.

Maar de afgelopen twee weken ben ik er nog 1 keer geweest, om er vervolgens in een grote boog omheen te lopen. Het leek wel of er een bom was ontploft, zo bende was het na een dag faillissementsverkoop. Uitverkoop brengt het slechtste in mensen boven, dat werd weer eens duidelijk. Die grote bende is het nog steeds, nu proberen ze naast wat overgebleven troep ook alle aanwezige winkelinventaris te slijten. Triest dat een eens succesvol warenhuis zo triest moet eindigen.

Nu maar hopen dat er snel iets anders voor in de plaats komt zodat ook dat gebied mee kan liften met die positieve vibe die in de rest van het centrumgebied van Utrecht hangt.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Utrecht Centraal; mobiele zombies, Segways en meer

Gepost op door Henk Hofman

vouwfietsIedereen die gebruik maakt van de NS, kent het fenomeen; de bouwputten die vroeger bekend stonden als NS-station.

Er lijkt geen einde te komen aan die verbouwingen. Bij welk station van een beetje omvang je ook komt, het eerste waar je door wordt begroet is een bouwhek.  En ja uiteindelijk, na jarenlang afzien, levert het uiteindelijk wel mooie stations op. Rotterdam Centraal is daar tot nu toe het beste voorbeeld van.

 

Rotterdam Centraal

Jarenlang een station waar ik zo min mogelijk wilde zijn omdat het er niet uitzag en het er stikte van het gajes. Maar sinds de oplevering enige tijd geleden is dat totaal veranderd en is het een station waar ik zonder problemen tijd doorbreng. Wachten op een trein terwijl je bij Dudok geniet van een heerlijk taartje is alles behalve een straf;-) Echt een station waar je als stad mee aan kunt komen.

Utrecht Centraal

Station Utrecht Centraal, waar ik als forens 5 dagen in de week gebruik van maak is nog lang niet zo ver. Het moet geloof ik in 2017 klaar zijn, dus dat vergt nog het nodige geduld en incasseringsvermogen…. Vooral dat laatste valt niet altijd mee.

Sinds een maand ofzo zijn ze in de stationshal bezig met het middenstuk. Gevolg daarvan is dat je als reiziger langs de zijkanten moet om van de ene kant naar de andere kant te komen. Buiten de spits is dat niet zo’n probleem maar tijdens de spits is dat een ander verhaal en levert dat vaak de nodige ergernis op:

Twee ergernissen steken daar met kop en schouders boven uit:

  1. Mobiele zombies

Met stip op 1 staan de ‘mobiele zombies’. Dat zijn die types met in de ene hand een beker koffie en in hun andere hand hun mobiele telefoon. Totaal geobsedeerd door hun telefoonscherm lopen ze als een blind paard de Starbucks of soortgelijke tent uit, zonder ook maar op of om te kijken naar andere reizigers. Gevolg is dat ik elke dag wel een paar botsingen zie met de nodige scheldpartijen over en weer.

  1. Mensen met Segways, oxboards of vouwfietsen

Ik weet het; iedereen heeft haast op Utrecht Centraal, niemand is daar momenteel voor zijn lol, maar je hebt altijd mensen die meer haast hebben dan anderen. En die types maken dan in de stationshal gebruik van een Segway, Oxboard (een Segway zonder stuur oftewel een soort opgevoerd skateboard) of vouwfiets om een paar seconden eerder op de plek van bestemming te kunnen zijn.

Ik zag die Segways wel eens door Utrecht zoeven, aangezien er in de buurt van mijn werk een verhuurpunt is van die dingen, maar nu zie ik ze ook steeds meer in de stationshal van Utrecht opduiken. Als je je in de buitenlucht op zo’n ding durft te vertonen moet je dat vooral zelf weten, maar in een stervensdrukke stationshal zijn het vooral irritante kuitenbuiters. Ze worden ook altijd bestuurd door types die zichzelf zo verheven voelen boven de rest, dat het gepeupel maar uit de weg moet als zij opdoemen.

En de vouwfiets… hoe ik daar over denk, daar maak ik geen woorden meer aan vuil, dat heb ik in een eerder blog al gedaan.

Alles komt goed

Maar ach, in 2017 moet de verbouwing van die stationshal klaar zijn, dan komt alles goed…. Toch?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Waarom Reto Hollenstein de 2e etappe in de Tour wint

Gepost op door Henk Hofman

retoIn 2008 begint hij bij de wielerploeg Atlas-Romers’s Hausbäckerei met profwielrennen, en een ding weet Reto Hollenstein zeker: ooit wordt hij heel grote wielrenner.. maar het loopt anders….

Opgeven is een optie

In zo’n beetje elke belangrijke koers waaraan hij deelneemt moet hij opgeven. Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Ronde van Lombardijen; hij neemt er meerdere keren aan deel maar vrijwel steeds haalt hij het einde niet. In de Ronde van Italie van 2012 is een gebroken sleutelbeen de boosdoener, en in de Tour de France van 2014 gooit een ingeklapte long roet in het eten.

Verder dan een derde plek in een bergetappe in de Ronde van Oostenrijk van 2011 komt hij niet. Maar dan komt de 2e etappe van de Tour van 2015…

Neeltje Jans?

Utrecht is de startplaats, en de Neeltje Jans in Zeeland is 166 km later de finishplek. Hij heeft nog nooit van Neeltje Jans gehoord maar op Google ziet hij dat het midden in het water ligt. Is weer eens iets anders dan een finish midden in het centrum denkt hij. Maar ja, wat heeft hij als klimmer uit Zwitserland nou te zoeken in een vlakke etappe richting Zeeland? Hij hoopt in ieder geval dat hij in het zenuwachtige gedoe dat er altijd is in het begin van een Ronde, op de been zou blijven….

De eerste etappe is achter de rug, Reto wordt, mede doordat hij moet uitwijken voor iemand met een selfiestick, 137e.

Van Rotterdam tot Frauenfeld

De tweede etappe is al halverwege en Reto zit zoals altijd op zijn vertrouwde plek, ergens anoniem in het peloton. Hij heeft voldoende tijd om eens om zich heen te kijken, en ziet dat ze inmiddels in Rotterdam zijn. Wow, wat een stad denkt hij, heel wat anders dan Frauenfeld, zijn geboorteplaats.

Doordat er net een tussensprint is geweest valt het peloton wat stil. Reto krijgt van die beelden van Rotterdam zoveel energie dat hij flink doortrapt en, voordat hij het weet, vooraan het peloton zit, en zelfs meer dan dat. Er valt een gaatje tussen hem en de kop van het peloton.

Seconden

10 meter is het, 20 meter, en dat wordt al gauw 100 meter. Seconden worden tientallen seconden en voor hij het weet heeft hij minuten voorsprong.

Hij kan het niet geloven, wat is er met hem aan de hand? Hij, de pechvogel, aan kop van een Touretappe?? Zou het dan toch?? Nee, dan kan niet, er zal wel weer wat tussenkomen.

Maar toch, hij besluit alles te geven om te proberen zo lang mogelijk vooruit te blijven. Dat zal zijn sponsor ook wel waarderen, en wellicht sleept hij daardoor een contract voor volgend jaar in de wacht.

10 kilometer

Daar is het bord van de laatste 10 km, en wonder boven wonder heeft hij nog altijd meer dan 7 minuten voorsprong. Waar blijven de ploegen van de sprinters nou? Hij begrijpt er niets van. Hij begin te dromen, stel je toch eens voor dat hij straks op dat podium zou mogen stappen..

10 km wordt 5 km, en zijn voorsprong begin rap terug te lopen. Nog maar 2 minuten blijven er over. Zo dichtbij, en toch nog zover, allerlei gedachten spoken door zijn hoofd; zijn val in de Giro, zijn val in de vorige tour, alles.

Nog een keer besluit hij alles te geven wat hij in zich heeft, zijn benen protesteren, zijn hart bonst zowat uit zijn lichaam. 2 kilometer, hij kan niet meer maar hij moest.

Laatste kilometer

Daar is het doek van de laatste km. Achter hem hoort hij een steeds luider kabaal, nog 500 meter. Hij kan niet meer, maar als in trance blijven zijn benen maar rondmalen. Nog 100 meter… 50… 25…, 10 meter. Daar ziet hij het finishdoek. Alles wat hij in zich heeft perst hij eruit. In zijn ooghoeken ziet hij een wiel opdoemen… zou het dan alsnog? Een laatste inspanning… en dan wordt het zwart voor zijn ogen. Als hij bijkomt ziet hij een uitzinnige menigte om hem heen;

Reto Hollenstein is de winnaar van de 2e etappe van de Tour de France 2015!

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

De Tour, Utrecht en het zwarte gat

Gepost op door Henk Hofman

vouwfietsIk heb zelden een stad zo zien uitpakken met een evenement als Utrecht met de start van de Tour de France.

Omdat mijn werk in het centrum van Utrecht is, heb ik de afgelopen weken de Tourkoorts in Utrecht met de dag zien groeien.

Wat ik me van 2010, toen de Tour in Rotterdam van start ging, herinner is dat het toen veel minder leefde. Tuurlijk merkte je goed dat de Tour in Rotterdam begon, maar zoals het nu in Utrecht los gaat, is wel bijzonder.

Bomen in bolletjestrui

Bomen die zijn ingepakt in het geel, groen, of bolletjes wit/rood, tientallen etalages die helemaal in Tourstemming zijn, muurschilderingen over de Tour, speciale touroptredens van Kraftwerk, Tourfietstochten, Nijntje in het geel en nog veel meer. Zelfs in Hoog Catharijne dreigt er, nu het van boven tot onder is ondergedompeld in Toursferen, iets van sfeer te ontstaan. Aan alles merk je dat Utrecht zich wil bewijzen.

Bijkomend voordeel van de drang van Utrecht om zich zo mooi mogelijk aan de wereld te presenteren, is dat ze met man en macht proberen om alle lopende bouwactiviteiten (oke, oke, afgezien van het Stationsgebied) klaar te krijgen.

In de straat voor mijn werk waren ze al maanden bezig; straat ging open, weer dicht, nieuwe laag asfalt, straat weer open, asfalt er weer uit, en weer een tijd helemaal dicht…, maar de laatste weken stikte het opeens van de werklui. Resultaat is dat de straat er nu picobello uitziet: ze hebben er zelfs door allerlei bloemperken een ware bloemenzee van gemaakt. En ik las net dat het ze ook nog eens gelukt is om eindelijk het geluidslek in TivoliVredenburg gedicht te krijgen. …

Nazorg

Ik ben wel benieuwd of ze bij Korrelatie nazorg hebben geregeld voor al die mensen die nu bijna fulltime met niets anders dan de Tour bezig zijn. Volgens mij vallen die, zodra zondag de Tour weer uit Utrecht is vertrokken, in een diep zwart gat. Wellicht kunnen ze dat gat dempen met het zand dat vrijkomt nu ze de gracht bij de Catharijnesingel aan het open graven zijn…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Je zit in de trein en dan…

Gepost op door Henk Hofman

treinAlhoewel de treinrit van Houten naar Utrecht Centraal minder dan 15 minuten duurt, is dat geen beletsel om geregeld meer dan interessante gesprekken op te vangen…

 

Gesprek 1: Overtollig vet wegsnijden

Twee mannen, eentje met Steve Jobs coltrui, de ander met fout pak, zijn met elkaar in gesprek. Blijkbaar hebben elkaar al jaren niet meer gezien.

Coltruiman: Wat doe je tegenwoordig?

Foute pak man: Ik hou me bezig met wegsnijden van overtollig vet.

Coltruiman: Wat bedoel je?

Foute pak man: Ik licht afdelingen door en wat overbodig is snij ik weg.

Coltruiman: En lukt dat een beetje?

Foute pak man: Ja hoor, ik heb morgen een bijeenkomst waarbij ik een afdeling ga vertellen dat hun afdeling per 1 januari overbodig is. Opdracht was om aantal fte’s met de helft terug te brengen, maar lukte me om 90% weg te snijden. Ben ik wel trots op. Is goed voor mijn trackrecord.

Coltruiman: Vind je dat niet moeilijk zo’n bijeenkomst?

Foute pak man: Nee hoor, als ze het gaan uitvoeren ben ik toch al weer weg naar andere klus. Dat is het mooie van projectwerk. Maar genoeg over mij, wat doe jij?

Coltruiman: Ik ben sinds vier maanden werkloos, mijn afdeling is opgeheven…

Ongemakkelijke stilte valt, tot opluchting van foute pak man klinkt al snel door de intercom: binnen enkele momenten arriveren we bij Utrecht Centraal.

Gesprek 2: Om hoe laat zijn we thuis?

Man zit met zoontje van jaar of 8 in de trein. Aan de vele tassen met Legodozen te zien zijn ze in Utrecht bij de Lego-expo geweest. Enthousiast bekijken ze samen de Legodozen.

Telefoon van jochie gaat. Of het ventje slechthorend is of dat ie het gewoon niet door heeft weet ik niet, maar geluid van zijn telefoon staat dusdanig hard dat ik, en met mij de rest van de treincoupé, het telefoongesprek woord voor woord kan volgen.

Nee mam, klopt dat ik je niet heb gebeld, ik ben met pap naar Legoworld in Utrecht geweest. Heb hele gave Lego gekocht. Ik had bijna voldoende gespaard, maar pap heeft er ook iets aan betaald omdat ik zo goed gespaard had. Cool he?

Moeder vind dat duidelijk niet want ze begint door de telefoon een tirade van een minuut of tien over die vader af te steken waar de honden geen brood van lusten; ‘niet nadenkende verkwister’ is nog de minst erge verwensing die uit haar mond komt.

Jongetje weet zich duidelijk geen houding te geven door die vuilbekkerij van zijn moeder en wordt roder en roder. Vader doet of ie niets heeft gehoord en blijft stug naar buiten kijken. Uiteindelijk is moeder uitgeraasd, want treincoupé vult zich opeens weer met stilte. Enige wat jongetje weet uit te brengen is; mama vraagt om hoe laat we thuis zijn.

Geplaatst in In het nieuws, Klanten???, Spoor

Verwachtingsmanagement Connexxion: zo kan het dus ook

Gepost op door Henk Hofman

tien22 oktober vorig jaar schreef ik een blogpost over een knap staaltje slecht verwachtingsmanagement bij Connexxion, GVU en de BRU  ten aanzien van de communicatie (of liever totaal gebrek daaraan) rondom de uitgelopen tramwerkzaamheden tussen Utrecht Westraven en Nieuwegein.

Toen ze, nadat die werkzaamheden in plaats van tot september, uiteindelijk tot in november duurden, doodleuk aankondigden dat ze in de zomer van 2013 (en die van 2014) wederom  tramwerkzaamheden zouden uitvoeren hield ik mijn hart vast.

Maar nadat de werkzaamheden afgelopen weekend zijn begonnen en ik inmiddels twee dagen van de  vervangende bus/tram dienstregeling gebruik heb gemaakt, kan ik niet anders zeggen dan dat ze het nu zeer goed hebben aangepakt, en dat een ezel zich  dus niet twee keer aan de zelfde steen stoot.

Zowel de communicatie rondom de werkzaamheden, als het vervangende vervoer is meer dan goed geregeld.

Al doende leert men

Dat Connexxion, GVU en BRU van vorig jaar hebben geleerd bleek al een week of twee geleden. Toen begonnen ze al met het uitdelen van duidelijke folders, waardoor meteen duidelijk was wat, hoe, en wanneer de werkzaamheden waren en wat ze inhielden. Die informatieverstrekking beperkte zich niet tot een dag flyeren want hoe dichter de werkzaamheden er aan kwamen, hoe intensiever de voorlichting werd.

Hou het hoofd koel

Zo delen ze sinds een week bij trameindhalte Utrecht Jaarbeurs voortdurend koeltasjes uit met daarin een flesje water, pepermunt en wederom de folder met de werkzaamheden en een gratis buskaartje. Zeker met de huidige tropische temperaturen een gouden greep want de tasjes vinden gretig aftrek. Ook staan er op bij diverse tram- en bushaltes informatiemedewerk(st)ers om reizigers verder te helpen. Daarnaast staat ook op de website over de regiotram uitgebreide informatie over de werkzaamheden.

Kop van Jut

Bijkomend voordeel is ook dat doordat de reizigers nu goed weten wat er allemaal aan de hand is, en ze door de koeltasjes wat verlichting van het ongemak hebben, de bus/trammedewerkers nu niet als kop van Jut fungeren; waar de sfeer vorig jaar soms bijna agressief was is daar nu niets van te merken. Wel zo prettig om als trammachinist/busschauffeur aan te komen rijden en niet een groep

Een zwaluw maakt nog geen zomer

Ik weet het, een zwaluw maakt nog geen zomer, maar als het de komende zes weken net zo verloopt als de afgelopen dagen (en de werkzaamheden binnen de geplande tijd worden uitgevoerd) dan mogen ze bij Connexxion, BRU en GVU zeer tevreden zijn!

Iets voor de NS?

Wellicht ook iets voor de NS, om in de zomer in treinen een voorraad flesjes water achter de hand te hebben om bij storingen die fles uit te kunnen delen? Wellicht hadden ze dan dit soort van taferelen voorkomen…