De jongens van de bouw

Er zijn soms van die docu’s waar je invalt en geboeid blijft hangen tot het einde. Dat had ik zondagavond bij de door BNNVARA uitgezonden docu ‘De jongens van de bouw’. Ik viel er rond een uur of negen in, maar ben tot het einde gefascineerd blijven hangen. In die docu volgde een filmmaker twee jaar lang een bouwproject (de bouw van een woontoren) in hartje Rotterdam. Zo’n bouwplaats is normaal gesproken een vrij gesloten wereld waar je weinig van hoort, maar nu zag je een eerlijk rauw beeld van hoe het er daar aan toe gaat.

Wat me zo boeide was dat in die anderhalf uur heel veel problemen die momenteel in de maatschappij spelen, voorbij kwamen.

Racisme

Dat racisme verre van uitgeroeid is, merkte je door de hele docu heen. Soms subtiel, maar een aantal keer ook heel openlijk. Meest duidelijke geval was toen er op een zwarte gekleurde verkeersregelaar van de bouwplaats werd ingezoomd. Hij gaf aan dat hij vrijwel standaard voor zwarte …. werd uitgemaakt, en dat automobilisten van zijn witte collega wel aanwijzingen aannamen, maar diezelfde aanwijzingen als hij ze gaf veel vaker negeerden. En het was ook niet zijn interpretatie; zijn chef bevestigde dat die verkeersregelaar veel meer over zich heen kreeg dan anderen.

Babylonische spraakverwarring

Doordat er niet voldoende Nederlandse bouwvakkers zijn, waren er allerlei nationaliteiten aan de slag op die bouwplaats. Roemenen, Bulgaren, Polen, Turken en nog veel meer. En dat zorgde regelmatig voor een Babylonische spraakverwarring. Vooral met zaken als veiligheidsbesprekingen en dergelijke zag je dat heel duidelijk. Iemand die amper 4 woorden (steenkolen) Engels sprak probeerde aan die buitenlandse bouwvakkers veiligheidsregels uit te leggen. Niet gek dat er regelmatig ongelukken gebeuren. Alhoewel je ook regelmatig zag dat bouwvakkers die de taal wel gewoon spraken, die veiligheidsvoorschriften aan hun laars lapten. Ach ja, waarom zou je je zekeren als je op een gebouw van weet ik veel hoeveel meter aan het werk bent..

Hoge werkdruk

De hoge werkdruk werd ook erg goed in beeld gebracht. Op een gegeven ogenblik lag het project een aantal weken achter op schema. Omdat de marges zo klein waren, werd op allerlei manieren geprobeerd om bouwvakkers toch maar langer en efficiënter te laten werken om vooral de deadlines maar te halen. De soms ellenlange reistijden spelen daar ook zeker een rol bij. Bouwvakkers die 4 uur onderweg zijn per dag. En het een meevaller vinden als ze een volgend bouwproject niet in Rotterdam maar in Amsterdam aan de slag moeten, want dan zijn ze een half uurtje minder reistijd kwijt…

Gemiddelde leeftijd

Wat ook erg opviel, was de gemiddelde leeftijd op die bouwplaats. Ik zag vrijwel geen twintigers en zelfs dertigers. Vrijwel iedereen was midden veertig of ouder. Dat dat niet zo snel gaat veranderen, werd ook duidelijk door een uitspraak van de filmmaker zelf. Die zei zoiets als dat hij het zelf niet lang zou volhouden in de bouw, want met je handen werken is eigenlijk niet meer van deze tijd, dat doe je niet meer.

Je hoort voortdurend dat mensen langer moeten doorwerken, maar ook nu zag je weer duidelijk dat de maatschappij totaal nog niet is ingesteld op het aan de slag houden van oudere mensen. In deze docu werd dat heel schrijnend duidelijk bij een bouwvakker van 57. Die bleef maar doorbuffelen, al kon hij het fysiek eigenlijk niet meer aan. Zijn chef probeerde hem zo veel mogelijk te ontzien, maar bij sommige projecten lukte dat nu eenmaal niet, en moest hij gewoon volledig aan de bak. Zelf gaf die bouwvakker aan dat hu niet anders kon, er moest tenslotte brood op de plank komen, en wie zit er nu te wachten op iemand van 57?

Grote bek, klein hartje

Natuurlijk was ook het ‘ruwe bolster blanke pit type’ veelvuldig aanwezig. Mannen (ik heb in de hele docu geloof ik welgeteld 1 vrouw gezien) met een ogenschijnlijk grote bek, maar die bij doorvragen aangaven regelmatig in de hijskraan te zitten huilen omdat ze thuis een doodzieke vrouw hadden, en niet wisten hoe ze met die hele situatie moesten omgaan.

En ook was er een timmerman die jarenlang had gewerkt zonder een dag ziek te zijn, opeens klachten kreeg en leverkanker bleek te hebben. Omdat het een hele hechte groep was, had dat ook een enorme impact op die mannen.

Die onderlinge verbondenheid zag je de hele tijd. Ondanks dat er totaal verschillende karakters/nationaliteiten op die bouwplaats rondliepen, vormden ze met elkaar wel twee jaar een groep die met elkaar toch maar mooi de bouw van die woontoren tot een goed einde hebben gebracht.

Ga het zien

Een meer dan boeiende docu. Als je de komende tijd 1,5 uur vrij hebt zou ik hem zeker gaan bekijken!