Tag: Rotterdam

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Van Kosovo naar Tirana

Gepost op door Henk Hofman

Kan het nog erger? Een vraag die ik me als Feyenoordsupporter over het algemeen meerdere keren per seizoen stel als het over het spel van Feyenoord gaat. Met de avond van 22 juli 2021 wellicht als meest schrijnende voorbeeld daarvan. Feyenoord had toen in Kosovo tegen het nietige FC Drita zojuist wellicht een van de meest dramatische wedstrijden van de laatste 20 jaar gespeeld met een troosteloze 0-0 als eindresultaat en wederom doemde een mislukt jaar op. Ik weet het; Feyenoorder ben je niet voor je plezier, maar toch; uitschakeling in de tweede voorronde van de Conference League dreigde; veel dieper kun je bijna niet zinken.

Maar zie, met meer geluk dan wijsheid werd er thuis alsnog gewonnen en was de volgende voorronde bereikt. En hoe snel het kan gaan; het voetbal werd wedstrijd na wedstrijd beter, en Feyenoord begon zelfs Europese uitwedstrijden te winnen… Om uiteindelijk 10 maanden later, na Drita, Luzern, Elfsborg, Macabi Haifa, Slavia Praag, Union Berlin, Partizan Belgrado, wederom Slavia Praag en vervolgens Olympique Marseille te hebben verslagen 25 mei doodleuk in de finale van de Conference League in Tirana te staan, op een paar honderd kilometer van het stadion van Fc Drita waar dit verhaal begon.

De uitslag, die staat nog een week of 3 in de sterren geschreven, maar ik weet nog goed het bizarre verloop van de vorige Europese finale waar Feyenoord in speelde; de Uefacupfinale in 2002.

Ik woonde toen in het centrum van Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en twee dagen voor die finale was Pim Fortuyn vermoord. Terwijl ik na mijn werk over de Coolsingel richting huis liep, stonden aan mijn linkerkant de mensen in de rij om op het Rotterdamse stadhuis het condoleanceregister voor Fortuyn te tekenen terwijl aan mijn rechterkant Feyenoordsupporters al helemaal in de stemming waren voor de finale die een uur of wat later zou beginnen. Notabene ook nog eens in de Kuip.

Alhoewel Feyenoord (ook?) toen de finale won, was er van massale feestvreugde logischerwijs geen sprake. Rotterdam en eigenlijk heel Nederland was toen door de moord op Fortuyn in verwarring, geen idee wat er verder nog allemaal stond te gebeuren.

Hoe het nu afloopt? Woensdagavond 25 mei weten we meer…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

De jongens van de bouw

Gepost op door Henk Hofman

bouwplaats foto

Er zijn soms van die docu’s waar je invalt en geboeid blijft hangen tot het einde. Dat had ik zondagavond bij de door BNNVARA uitgezonden docu ‘De jongens van de bouw’. Ik viel er rond een uur of negen in, maar ben tot het einde gefascineerd blijven hangen. In die docu volgde een filmmaker twee jaar lang een bouwproject (de bouw van een woontoren) in hartje Rotterdam. Zo’n bouwplaats is normaal gesproken een vrij gesloten wereld waar je weinig van hoort, maar nu zag je een eerlijk rauw beeld van hoe het er daar aan toe gaat.

Wat me zo boeide was dat in die anderhalf uur heel veel problemen die momenteel in de maatschappij spelen, voorbij kwamen.

Racisme

Dat racisme verre van uitgeroeid is, merkte je door de hele docu heen. Soms subtiel, maar een aantal keer ook heel openlijk. Meest duidelijke geval was toen er op een zwarte gekleurde verkeersregelaar van de bouwplaats werd ingezoomd. Hij gaf aan dat hij vrijwel standaard voor zwarte …. werd uitgemaakt, en dat automobilisten van zijn witte collega wel aanwijzingen aannamen, maar diezelfde aanwijzingen als hij ze gaf veel vaker negeerden. En het was ook niet zijn interpretatie; zijn chef bevestigde dat die verkeersregelaar veel meer over zich heen kreeg dan anderen.

Babylonische spraakverwarring

Doordat er niet voldoende Nederlandse bouwvakkers zijn, waren er allerlei nationaliteiten aan de slag op die bouwplaats. Roemenen, Bulgaren, Polen, Turken en nog veel meer. En dat zorgde regelmatig voor een Babylonische spraakverwarring. Vooral met zaken als veiligheidsbesprekingen en dergelijke zag je dat heel duidelijk. Iemand die amper 4 woorden (steenkolen) Engels sprak probeerde aan die buitenlandse bouwvakkers veiligheidsregels uit te leggen. Niet gek dat er regelmatig ongelukken gebeuren. Alhoewel je ook regelmatig zag dat bouwvakkers die de taal wel gewoon spraken, die veiligheidsvoorschriften aan hun laars lapten. Ach ja, waarom zou je je zekeren als je op een gebouw van weet ik veel hoeveel meter aan het werk bent..

Hoge werkdruk

De hoge werkdruk werd ook erg goed in beeld gebracht. Op een gegeven ogenblik lag het project een aantal weken achter op schema. Omdat de marges zo klein waren, werd op allerlei manieren geprobeerd om bouwvakkers toch maar langer en efficiënter te laten werken om vooral de deadlines maar te halen. De soms ellenlange reistijden spelen daar ook zeker een rol bij. Bouwvakkers die 4 uur onderweg zijn per dag. En het een meevaller vinden als ze een volgend bouwproject niet in Rotterdam maar in Amsterdam aan de slag moeten, want dan zijn ze een half uurtje minder reistijd kwijt…

Gemiddelde leeftijd

Wat ook erg opviel, was de gemiddelde leeftijd op die bouwplaats. Ik zag vrijwel geen twintigers en zelfs dertigers. Vrijwel iedereen was midden veertig of ouder. Dat dat niet zo snel gaat veranderen, werd ook duidelijk door een uitspraak van de filmmaker zelf. Die zei zoiets als dat hij het zelf niet lang zou volhouden in de bouw, want met je handen werken is eigenlijk niet meer van deze tijd, dat doe je niet meer.

Je hoort voortdurend dat mensen langer moeten doorwerken, maar ook nu zag je weer duidelijk dat de maatschappij totaal nog niet is ingesteld op het aan de slag houden van oudere mensen. In deze docu werd dat heel schrijnend duidelijk bij een bouwvakker van 57. Die bleef maar doorbuffelen, al kon hij het fysiek eigenlijk niet meer aan. Zijn chef probeerde hem zo veel mogelijk te ontzien, maar bij sommige projecten lukte dat nu eenmaal niet, en moest hij gewoon volledig aan de bak. Zelf gaf die bouwvakker aan dat hu niet anders kon, er moest tenslotte brood op de plank komen, en wie zit er nu te wachten op iemand van 57?

Grote bek, klein hartje

Natuurlijk was ook het ‘ruwe bolster blanke pit type’ veelvuldig aanwezig. Mannen (ik heb in de hele docu geloof ik welgeteld 1 vrouw gezien) met een ogenschijnlijk grote bek, maar die bij doorvragen aangaven regelmatig in de hijskraan te zitten huilen omdat ze thuis een doodzieke vrouw hadden, en niet wisten hoe ze met die hele situatie moesten omgaan.

En ook was er een timmerman die jarenlang had gewerkt zonder een dag ziek te zijn, opeens klachten kreeg en leverkanker bleek te hebben. Omdat het een hele hechte groep was, had dat ook een enorme impact op die mannen.

Die onderlinge verbondenheid zag je de hele tijd. Ondanks dat er totaal verschillende karakters/nationaliteiten op die bouwplaats rondliepen, vormden ze met elkaar wel twee jaar een groep die met elkaar toch maar mooi de bouw van die woontoren tot een goed einde hebben gebracht.

Ga het zien

Een meer dan boeiende docu. Als je de komende tijd 1,5 uur vrij hebt zou ik hem zeker gaan bekijken!

Geplaatst in Dagelijkse leven, Houten, In het nieuws

Denkend aan Houten…

Gepost op door Henk Hofman

denkendaanhouten

 

Een paar dagen geleden viel mijn oog op een gedicht van Moses Roffa over Rotterdam.

Ik heb zelf meer dan 30 jaar gewoond in Rotterdam en omgeving en dat gedicht geeft perfect mijn gevoel bij Rotterdam weer:

 

 

 

Kijkend over de haven

Lijkt er geen eind aan te komen

De zee is met de stad vervlochten

De rivieren de kades de steigers de krochten

Nergens ter wereld prijkt dit tafereel

Van geen andere plaats hou ik zoveel

Rotterdam jij wereldhaven

Rotterdam jij wereldstad

Rotterdam daar wil ik wezen

Rotterdam daar ligt mijn hart

Maar nu Houten…

Nu woon ik al weer een jaar of vier met erg veel plezier in Houten, en ik vroeg me af of er over Houten een dergelijk gedicht te maken was.

Omdat ik er zelf nog niet lang genoeg woon om echt het ‘Houtengevoel’ te hebben, besloot ik om het eens via Facebook te proberen. Ik plaatste een oproep in een Facebookgroep en binnen no-time stroomde de reacties binnen.

Aan de hand van die gedichten krijg je een mooi beeld van wat er momenteel in Houten allemaal speelt. Bepaald geen grootstedelijke problemen, maar dat was ook niet te verwachten van een stad/dorp met nog niet een tiende van het Rotterdamse inwoneraantal.

Een gedicht met de passie zoals die van dat Rotterdamse gedicht afspatte zat er niet direct tussen maar wellicht is Houten daarvoor ook wel te ‘doorsnee’.

Houten in 9 gedichten…

1. Kijkend over het Rond

Kijkend over een leeg plein van het Rond,

Lijkt er geen einde aan te komen.

De leegstand en woontekort is met de stad vervlochten.

 

2. Houtense politiek

Waar de molens stilstaan,

treft de wethouder geen blaam.

Hij heeft zijn nederigheid betuigd en zich volop ingezet,

in het zoveelste mediationtraject.

Bijna 4 jaar nieuwe bestuursstijl D66 aan de macht.

Hebben tot op heden heel weinig gebracht.

 

3. Kijkend over De Vlinde

Kijkend over De Vlinder

denk ik geef mij maar minder

Windmolens van Van Liere

moeten het volk dan pleziere

 

Ook de kliko in zoveel kleuren.

Kom op kunnen we niet alles bij elkaar pleuren.

 

Het Rond, tja wie gaat daar nu nog heen.

Maar met pakketjes bezorgen staat Houten nummer ėėn.

 

Wil je in Houten wat huren.

Dat kan wel een paar jaar gaan duren.

 

Al met al wonen we hier toch best fijn.

Houten is de stad (dorp) waar je moet zijn.

 

4. Helikopter

Houten; Waar iedereen zich afvraagt of de supermarkt open is op zondag

en wat de helikopter boven hun huisje gaat doen.

Is alleen de sociale huurwoning hun zorg

en schuiven ze de schuld bij de asielzoekers in de schoen!

 

5. Houtense lucht

Het houdt niet op bij alle voortuinen

een bos om door te struinen

 

Houten is meer dan elke bloem of struik

het is de lucht die ik daar ruik

 

De Rietplas, een Nieuwjaarsduik

Imkerspark en Kooikersplas; dat oude is ook puik

Houten is meer dan elke bloem of struik

het is de lucht die ik daar ruik

 

in Houten is nog veel te doen

op de rand van meer of minder groen

 

6. 36 jaar Houten

36 jaar geleden, was het hier puur natuur

alles was groen als gras, puur natuur

Nu hebben we de brandweerkazerne, politiebureau en de ambulancepost als buur.

In plaats van het geluid van vogels en koeien

Hebben we nu sirenes die loeien

 

7. Windmolens

Windmolen draaien in de polder waar niemand woont

is een wens waar velen in Houten over droomt

 

8. Wonen in Houten

Wij wamen verheugd in Houten wonen

Groene gemeente trok ons aan

Rondweg met honderden kastanjebomen

Waar straks alleen nog bedrijven staan.

 

’t Rond ligt in de nieuwe binnenstad

Centrum vreemd verspreid er omheen

Strand of ijsbaan wordt nooit wat

Winkels, kans van slagen een probleem

 

Dorp zonder braderie of gezellig feest

Door de vele regels niet langer te organiseren

De zomer is nog nooit zo saai geweest

Dit tij kunnen inwoners niet meer keren

 

Scholen verdwenen, bejaardenflat erbij

Zwembad vernietigd voor gemeente gewin

Houten wil een dure gemeente zijn

In jonge aanwas heeft men geen zin

 

Jongeren trekken naar Utrecht om te wonen

In Houten vinden zij geen huis

We vinden het allemaal al heel gewoon

Houten wordt steeds minder een gezellig thuis

 

Castellum nieuw en nu al gewonnen

Noord slechts nog melkkoe voor anderen

Hoe kon een ooit zo prachtige fietsstad

In zo’n lelijk betonnen dorp veranderen…

 

9. Mijn thuis, mijn dorp… Houten

Turend naar schepen op het Amsterdam Rijnkanaal,

fietsend langs dode stukken Wulfse bos,

luister ik naar specht en kievit en zie ik ree en ringslang,

hoor ik in de hele gemeente trein en scheepvaart,

zal ik mij altijd kunnen blijven oriënteren op 6 kerktorens, 1 carillon en 3 windmolens,

ruik ik gier en snuif ik snelweg uitlaatgassen, zie ik boven mij ballonnen en helikopter, dan weet je

ik ben thuis.

Mijn thuis, mijn dorp, Houten.

Met dank aan Karin van Dijk, Djurre van Kouwen, Allard Kamermans, Arinka Linders, Anthony Ter Schie, Paulien Butselaar, Martin Bunschoten, Agnes Koernap, Hans van der Vlugt en Albert Kearney voor hun bijdrage!

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Feyenoord; 18 jaar later…

Gepost op door Henk Hofman

Schermafbeelding 2017-05-05 om 11.54.47Er zijn van die dingen die je je hele leven bijblijven:

De eerste keer dat ik S. (mijn vrouw) zag, mijn eerste blik op de Zwitserse Alpen en mijn eerste wedstrijd van Feyenoord.

1987

Wat dat laatste betreft; dat was in 1987. Ik weet het nog als de dag van gisteren, ik was toen 14. Het was de Europacupwedstrijd; Feyenoord-Bayern Leverkussen. Een vriend die al een seizoenkaart had vroeg of ik ook eens mee wilde. In die tijd voetbalde ik zelf ook al, en aangezien Vlaardingen vlakbij Rotterdam ligt was Feyenoord eigenlijk automatisch al mijn club.

Het was een avondwedstrijd in november, en de lichtmasten zetten De Kuip in een zee van licht. Toen ik de tribunes opstapte, voelde ik het meteen; dit is mijn club.

Wereldwinkel

Alhoewel die wedstrijd in 2-2 eindigde was ik definitief verkocht en wilde ik het liefst meteen de volgende keer weer. Probleem was alleen dat Feyenoord de meeste wedstrijden op zondag speelde. In die tijd was de zondag nog veel meer een rustdag; winkels waren nog collectief dicht, en op zondag gingen we ‘s ochtends naar de kerk. Naar zoiets als een voetbalwedstrijd gaan, dat was toen out of the question.

Maar gelukkig stak de kerk toen de helpende hand toe. Er verscheen toen namelijk opeens op een zondag een stand van de Wereldwinkel in de kerk, en werden er dus op zondag spullen verkocht.

Ik rook mijn kans en vroeg daarom aan mijn ouders waarom het wel op zondag was toegestaan om in de kerk spullen van de Wereldwinkel te kopen, maar niet om naar een voetbalwedstrijd te gaan?

Omdat ze daar geen afdoende antwoord op konden geven, was het vanaf dat moment ‘s ochtends naar de kerk en daarna snel richting Feyenoord.

Vak R

Het jaar daarop kocht ik mijn eerste seizoenkaart, voor vak R. En ja, toen merkte ik al dat de uitspraak ’Feyenoorder ben je niet voor je plezier’ o zo waar was;

Het was namelijk het seizoen dat er nog geen 10.000 toeschouwer naar Feyenoord kwamen kijken, en dat het spel zo dramatisch was dat tegen Fortuna Sittard zelfs ‘supporters’ het veld bestormden om hun onvrede te uiten. Naast dat dieptepunt waren er ook natuurlijk hoogtepunten, met onder andere twee kampioenschappen en de nodige KNVB-bekers.

Die seizoenkaart heb ik bijna 15 jaar gehad, maar toen werd de sfeer in het vak waar ik zat zo agressief, dat ik het wel gezien had. Fanatisme, geen enkel probleem, maar door de doorgesnoven types die toen steeds meer op dat vak kwamen te zitten kwam er zo’n explosieve sfeer te hangen dat je in plaats van met de tegenstander, eerder rekening moest houden met onderling knokkende Feyenoorders.

2002

Wat me ook nog bijstaat was de bijna surrealistische sfeer die er in 2002 hing rondom de UEFAcupfinale van Feyenoord. Ik woonde toen in hartje Rotterdam, en het was een paar dagen nadat Pim Fortuyn was vermoord. Ik werkte toen in Den Haag dus treinde elke dag heen en weer.

Toen ik die dag van mijn werk thuiskwam, liep ik over de Coolsingel richting huis. Aan de linkerkant zag ik toen de rijen mensen die voor het stadhuis in de rij stonden om het rouwregister voor Fortuyn te tekenen terwijl aan mijn rechterhand op het Stadhuisplein de terrassen overvol waren met Feyenoordsupporters die in afwachting waren van de UEFAcupfinale.

 In je bloed

Maar ja; Feyenoorder zijn zit in je bloed, daar kom je niet meer vanaf en dat blijf je voor eeuwig, of je nou naar het stadion gaat of niet.

En nu, na 18 jaar dreigt het toch weer te gebeuren…. Feyenoord kampioen…

Update 7 mei: Inderdaad,  Feyenoorder ben je niet voor je plezier… Dan maar volgende week de overwinning … Toch??

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Klant; lust of last?

Gepost op door Henk Hofman

klantevriendelijkHoe lok je als winkelier klanten naar jouw zaak en hoe stoot je ze juist af?

Toen S. en ik dit weekend in Rotterdam waren, kregen we daar schoolvoorbeelden van twee winkels die in afstand nog geen 50 meter van elkaar gevestigd zijn, maar in klantbenadering lichtjaren van elkaar verwijderd zijn.

Times they are a changing

Rotterdam; wie regelmatig mijn blog leest weet wel dat S. en ik daar vaak te vinden zijn. Boeiend om te zien hoe in de loop van de tijd, maar de laatste jaren nog eens versterkt, het aanzien van winkelstraten totaal veranderd is.

Een straat als de Karel Doormanstraat was jarenlang een straat waar de iets luxere winkels waren gevestigd. Daar is nu weinig tot niets meer van over, want het is een aaneenschakeling van lege winkels en vage outletzaken geworden. Op andere plekken, zoals rondom de Markthal zie je juist weer straten die lange tijd hopeloos waren, opkrabbelen.

Tuurlijk helpt het als er een publiekstrekker a la de Markthal in jouw buurt komt, maar ook als de omstandigheden wat dat betreft hetzelfde zijn merk je soms dat winkelpersoneel een totaal andere aanpak heeft.

Klant kwijt

Afgelopen zaterdag waren S. en ik dus weer in Rotterdam. S. was op zoek naar een bepaald type broek. Die is maar bij paar zaken te koop, maar gelukkig was er een zaak in Rotterdam die dat merk broeken verkocht.

Toen we in die zaak waren, vond S. de broek die ze zocht, maar het stiksel zat op een paar plaatsen vrij los. Er lag geen ander exemplaar dus daarom vroeg ze aan de verkoopster of er nog een broek op voorraad was. Die verkoopster ging nog wel even kijken, maar gaf niet al te vriendelijk aan dat er niks op voorraad was. En eigenlijk vond ze dat de broek die er lag, ook goed was, dus dat S. net zo goed die broek kon nemen.

Toen S. aangaf dat ze dat niet wilde omdat ze voor bijna 100 euro een broek verwachtte die helemaal was zoals ie zou moeten zijn, werd de houding van verkoopster steeds onvriendelijker, en zelfs tegen het onbeschofte aan; S. moest niet zo moeilijk doen en maar gewoon die broek kopen. Zij als verkoopster vond dat er niets met die broek aan de hand was, terwijl een blinde nog wel kon zien dat het niet in orde was. Om een lang verhaal kort te maken; die zaak is dus een klant kwijt.

Swatch

Dat het ook totaal anders kan qua klantvriendelijkheid werd even later duidelijk. Over een dikke maand ben ik jarig, en aangezien S. weet dat ik erg van Swatch horloges houd, wilde ze er eentje voor mijn verjaardag geven. Op de site van Swatch had ik al een paar horloges gezien die ik best graag wilde, en uit ervaring weten we dat levering vanuit het magazijn in Zwitserland erg snel gaat. Maar omdat er natuurlijk niets boven een product in levende lijve zien gaat, en er in het centrum van Rotterdam een Swatch store zit gingen we daar heen.

En wat een verschil in klantbenadering in vergelijking met die kledingzaak. De verkoopster zag dat ik tussen een paar horloges zat te dubben. Dus daarom vroeg ze of ik er een paar wilde passen. Toen ik dat deed, zag ze dat ik al een Swatch droeg. Ze vroeg meteen of ze die nog moest nakijken en oppoetsen. En o ja, batterijen werden gratis vervangen.

Nadat we een keuze hadden gemaakt en de verkoopster bezig was het horloge in te pakken, waren we nog wat aan het praten. Ik vertelde dat ik een Swatch had waar tijdens een verbouwing allerlei krassen op de wijzerkast waren gekomen. Ze gaf meteen aan dat ik even met dat horloge naar de winkel moest komen, dan zou ze het gratis polijsten. En toen ze hoorde dat de Swatch die we kochten voor mijn verjaardag was, pakte ze het meteen extra feestelijk in..

Allemaal kleine dingen, maar die kleine dingen zorgen er bij elkaar opgeteld wel voor dat ik een volgende keer wel heel goede redenen moet hebben om geen Swatch te kopen.

Nu alleen nog even wachten tot mijn verjaardag voor ik mijn  Swatch-cadeautje kan uitpakken…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Utrechtse lente aangebroken?

Gepost op door Henk Hofman

blog hoog catharijneAl een jaar of 7 loop ik vrijwel elke werkdag van Utrecht centraal naar mijn werk, even verderop in het centrum van Utrecht

Eigenlijk vanaf het moment dat ik in Utrecht kwam werken was het een grote bouwput, en dat werd in die 7 jaar steeds erger. Steeds meer panden werden afgebroken, wegen afgesloten, omgelegd, afgesloten en weer omgelegd en dat jaren lang.

En alhoewel het nog jaren duurt voordat alles af is, merk je nu wel dat er langzamerhand iets aan het veranderen is. Het voortdurende afbreken van gebouwen gaat nog driftig door, maar steeds vaker zie je dat het zijn vruchten begint af te werpen.

Rotterdam

Wat dat betreft is het een mooie parallel met Rotterdam, waar ik jaren heb gewoond. Jarenlang liep ik daar ook van de ene bouwput in de andere, maar daar is nu eindelijk een eind aan gekomen, met een bruisend centrum als uitkomst. Terwijl ik dit typ weet ik dat het centrum van Rotterdam nooit af is, maar nu is er in ieder geval een centrum waar je nationaal en internationaal mee voor de dag kan komen.

Maar terug naar Utrecht. Ook hier merk je nu dat een soort van lente is aangebroken voor wat betreft de bouwwoede. Het afbreken maakt meer en meer plaats voor opbouwen. TivoliVredenburg is vorig jaar opgeleverd en het eerste deel van de opnieuw uitgegraven Catharijnesingel is ook opgeleverd.

Utrecht Centraal

In de stationshal van Utrecht Centraal vechten forenzen en bouwhekken nog een hevige strijd om de beperkte ruimte, maar als het een beetje meezit is die tweestrijd over een half jaar in het voordeel van de treinreiziger beslecht en zijn de bouwhekken ook daar verleden tijd.

Langzamerhand merk je in Utrecht dat er een besef komt van dat het toch wel mooi begint te worden wat er allemaal gaande is, een hele positieve vibe.

Genant

Wat dat betreft is er momenteel een ding dat er wat dat betreft in negatieve zin uitspringt, en dat is de bijna genante afwikkeling van het V&D fiasco. Naast dat ik er regelmatig wat kocht, gebruikte ik het V&D pand ook als afsnijmogelijkheid tussen mijn werk en het station.

Maar de afgelopen twee weken ben ik er nog 1 keer geweest, om er vervolgens in een grote boog omheen te lopen. Het leek wel of er een bom was ontploft, zo bende was het na een dag faillissementsverkoop. Uitverkoop brengt het slechtste in mensen boven, dat werd weer eens duidelijk. Die grote bende is het nog steeds, nu proberen ze naast wat overgebleven troep ook alle aanwezige winkelinventaris te slijten. Triest dat een eens succesvol warenhuis zo triest moet eindigen.

Nu maar hopen dat er snel iets anders voor in de plaats komt zodat ook dat gebied mee kan liften met die positieve vibe die in de rest van het centrumgebied van Utrecht hangt.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Utrecht Centraal; mobiele zombies, Segways en meer

Gepost op door Henk Hofman

vouwfietsIedereen die gebruik maakt van de NS, kent het fenomeen; de bouwputten die vroeger bekend stonden als NS-station.

Er lijkt geen einde te komen aan die verbouwingen. Bij welk station van een beetje omvang je ook komt, het eerste waar je door wordt begroet is een bouwhek.  En ja uiteindelijk, na jarenlang afzien, levert het uiteindelijk wel mooie stations op. Rotterdam Centraal is daar tot nu toe het beste voorbeeld van.

 

Rotterdam Centraal

Jarenlang een station waar ik zo min mogelijk wilde zijn omdat het er niet uitzag en het er stikte van het gajes. Maar sinds de oplevering enige tijd geleden is dat totaal veranderd en is het een station waar ik zonder problemen tijd doorbreng. Wachten op een trein terwijl je bij Dudok geniet van een heerlijk taartje is alles behalve een straf;-) Echt een station waar je als stad mee aan kunt komen.

Utrecht Centraal

Station Utrecht Centraal, waar ik als forens 5 dagen in de week gebruik van maak is nog lang niet zo ver. Het moet geloof ik in 2017 klaar zijn, dus dat vergt nog het nodige geduld en incasseringsvermogen…. Vooral dat laatste valt niet altijd mee.

Sinds een maand ofzo zijn ze in de stationshal bezig met het middenstuk. Gevolg daarvan is dat je als reiziger langs de zijkanten moet om van de ene kant naar de andere kant te komen. Buiten de spits is dat niet zo’n probleem maar tijdens de spits is dat een ander verhaal en levert dat vaak de nodige ergernis op:

Twee ergernissen steken daar met kop en schouders boven uit:

  1. Mobiele zombies

Met stip op 1 staan de ‘mobiele zombies’. Dat zijn die types met in de ene hand een beker koffie en in hun andere hand hun mobiele telefoon. Totaal geobsedeerd door hun telefoonscherm lopen ze als een blind paard de Starbucks of soortgelijke tent uit, zonder ook maar op of om te kijken naar andere reizigers. Gevolg is dat ik elke dag wel een paar botsingen zie met de nodige scheldpartijen over en weer.

  1. Mensen met Segways, oxboards of vouwfietsen

Ik weet het; iedereen heeft haast op Utrecht Centraal, niemand is daar momenteel voor zijn lol, maar je hebt altijd mensen die meer haast hebben dan anderen. En die types maken dan in de stationshal gebruik van een Segway, Oxboard (een Segway zonder stuur oftewel een soort opgevoerd skateboard) of vouwfiets om een paar seconden eerder op de plek van bestemming te kunnen zijn.

Ik zag die Segways wel eens door Utrecht zoeven, aangezien er in de buurt van mijn werk een verhuurpunt is van die dingen, maar nu zie ik ze ook steeds meer in de stationshal van Utrecht opduiken. Als je je in de buitenlucht op zo’n ding durft te vertonen moet je dat vooral zelf weten, maar in een stervensdrukke stationshal zijn het vooral irritante kuitenbuiters. Ze worden ook altijd bestuurd door types die zichzelf zo verheven voelen boven de rest, dat het gepeupel maar uit de weg moet als zij opdoemen.

En de vouwfiets… hoe ik daar over denk, daar maak ik geen woorden meer aan vuil, dat heb ik in een eerder blog al gedaan.

Alles komt goed

Maar ach, in 2017 moet de verbouwing van die stationshal klaar zijn, dan komt alles goed…. Toch?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Waarom Reto Hollenstein de 2e etappe in de Tour wint

Gepost op door Henk Hofman

retoIn 2008 begint hij bij de wielerploeg Atlas-Romers’s Hausbäckerei met profwielrennen, en een ding weet Reto Hollenstein zeker: ooit wordt hij heel grote wielrenner.. maar het loopt anders….

Opgeven is een optie

In zo’n beetje elke belangrijke koers waaraan hij deelneemt moet hij opgeven. Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Ronde van Lombardijen; hij neemt er meerdere keren aan deel maar vrijwel steeds haalt hij het einde niet. In de Ronde van Italie van 2012 is een gebroken sleutelbeen de boosdoener, en in de Tour de France van 2014 gooit een ingeklapte long roet in het eten.

Verder dan een derde plek in een bergetappe in de Ronde van Oostenrijk van 2011 komt hij niet. Maar dan komt de 2e etappe van de Tour van 2015…

Neeltje Jans?

Utrecht is de startplaats, en de Neeltje Jans in Zeeland is 166 km later de finishplek. Hij heeft nog nooit van Neeltje Jans gehoord maar op Google ziet hij dat het midden in het water ligt. Is weer eens iets anders dan een finish midden in het centrum denkt hij. Maar ja, wat heeft hij als klimmer uit Zwitserland nou te zoeken in een vlakke etappe richting Zeeland? Hij hoopt in ieder geval dat hij in het zenuwachtige gedoe dat er altijd is in het begin van een Ronde, op de been zou blijven….

De eerste etappe is achter de rug, Reto wordt, mede doordat hij moet uitwijken voor iemand met een selfiestick, 137e.

Van Rotterdam tot Frauenfeld

De tweede etappe is al halverwege en Reto zit zoals altijd op zijn vertrouwde plek, ergens anoniem in het peloton. Hij heeft voldoende tijd om eens om zich heen te kijken, en ziet dat ze inmiddels in Rotterdam zijn. Wow, wat een stad denkt hij, heel wat anders dan Frauenfeld, zijn geboorteplaats.

Doordat er net een tussensprint is geweest valt het peloton wat stil. Reto krijgt van die beelden van Rotterdam zoveel energie dat hij flink doortrapt en, voordat hij het weet, vooraan het peloton zit, en zelfs meer dan dat. Er valt een gaatje tussen hem en de kop van het peloton.

Seconden

10 meter is het, 20 meter, en dat wordt al gauw 100 meter. Seconden worden tientallen seconden en voor hij het weet heeft hij minuten voorsprong.

Hij kan het niet geloven, wat is er met hem aan de hand? Hij, de pechvogel, aan kop van een Touretappe?? Zou het dan toch?? Nee, dan kan niet, er zal wel weer wat tussenkomen.

Maar toch, hij besluit alles te geven om te proberen zo lang mogelijk vooruit te blijven. Dat zal zijn sponsor ook wel waarderen, en wellicht sleept hij daardoor een contract voor volgend jaar in de wacht.

10 kilometer

Daar is het bord van de laatste 10 km, en wonder boven wonder heeft hij nog altijd meer dan 7 minuten voorsprong. Waar blijven de ploegen van de sprinters nou? Hij begrijpt er niets van. Hij begin te dromen, stel je toch eens voor dat hij straks op dat podium zou mogen stappen..

10 km wordt 5 km, en zijn voorsprong begin rap terug te lopen. Nog maar 2 minuten blijven er over. Zo dichtbij, en toch nog zover, allerlei gedachten spoken door zijn hoofd; zijn val in de Giro, zijn val in de vorige tour, alles.

Nog een keer besluit hij alles te geven wat hij in zich heeft, zijn benen protesteren, zijn hart bonst zowat uit zijn lichaam. 2 kilometer, hij kan niet meer maar hij moest.

Laatste kilometer

Daar is het doek van de laatste km. Achter hem hoort hij een steeds luider kabaal, nog 500 meter. Hij kan niet meer, maar als in trance blijven zijn benen maar rondmalen. Nog 100 meter… 50… 25…, 10 meter. Daar ziet hij het finishdoek. Alles wat hij in zich heeft perst hij eruit. In zijn ooghoeken ziet hij een wiel opdoemen… zou het dan alsnog? Een laatste inspanning… en dan wordt het zwart voor zijn ogen. Als hij bijkomt ziet hij een uitzinnige menigte om hem heen;

Reto Hollenstein is de winnaar van de 2e etappe van de Tour de France 2015!

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

De Tour, Utrecht en het zwarte gat

Gepost op door Henk Hofman

vouwfietsIk heb zelden een stad zo zien uitpakken met een evenement als Utrecht met de start van de Tour de France.

Omdat mijn werk in het centrum van Utrecht is, heb ik de afgelopen weken de Tourkoorts in Utrecht met de dag zien groeien.

Wat ik me van 2010, toen de Tour in Rotterdam van start ging, herinner is dat het toen veel minder leefde. Tuurlijk merkte je goed dat de Tour in Rotterdam begon, maar zoals het nu in Utrecht los gaat, is wel bijzonder.

Bomen in bolletjestrui

Bomen die zijn ingepakt in het geel, groen, of bolletjes wit/rood, tientallen etalages die helemaal in Tourstemming zijn, muurschilderingen over de Tour, speciale touroptredens van Kraftwerk, Tourfietstochten, Nijntje in het geel en nog veel meer. Zelfs in Hoog Catharijne dreigt er, nu het van boven tot onder is ondergedompeld in Toursferen, iets van sfeer te ontstaan. Aan alles merk je dat Utrecht zich wil bewijzen.

Bijkomend voordeel van de drang van Utrecht om zich zo mooi mogelijk aan de wereld te presenteren, is dat ze met man en macht proberen om alle lopende bouwactiviteiten (oke, oke, afgezien van het Stationsgebied) klaar te krijgen.

In de straat voor mijn werk waren ze al maanden bezig; straat ging open, weer dicht, nieuwe laag asfalt, straat weer open, asfalt er weer uit, en weer een tijd helemaal dicht…, maar de laatste weken stikte het opeens van de werklui. Resultaat is dat de straat er nu picobello uitziet: ze hebben er zelfs door allerlei bloemperken een ware bloemenzee van gemaakt. En ik las net dat het ze ook nog eens gelukt is om eindelijk het geluidslek in TivoliVredenburg gedicht te krijgen. …

Nazorg

Ik ben wel benieuwd of ze bij Korrelatie nazorg hebben geregeld voor al die mensen die nu bijna fulltime met niets anders dan de Tour bezig zijn. Volgens mij vallen die, zodra zondag de Tour weer uit Utrecht is vertrokken, in een diep zwart gat. Wellicht kunnen ze dat gat dempen met het zand dat vrijkomt nu ze de gracht bij de Catharijnesingel aan het open graven zijn…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Rotterdamse Markthal: kijken, kijken, maar toch wel kopen

Gepost op door Henk Hofman

markthalHet kan dus wel in Rotterdam: naast rauw, maar toch erg inspirerend, kan het toch ook ‘gewoon’ een erg mooie stad zijn.

Dat gevoel bekroop me toen ik onlangs na een dag shoppen en meer in Rotterdam weer richting station Rotterdam Centraal liep.

Jarenlang was Rotterdam een bouwput, maar als je nu Rotterdam binnenkomt via Rotterdam Centraal dan zie je eindelijk meteen waar je anders heel veel moeite voor moest doen om het te zien: Rotterdam is een schitterende stad.

Van bouwput naar bouwput

In de tijd dat ik er woonde, werd er van alle kanten gebouwd: Weena, Koopgoot, Rotterdam Centraal station, Wilhelminapier; overal waren er bouwputten. Zou het ooit afkomen vroeg ik me wel eens af als ik door de stad liep.

En als de ene bouwput was gedempt er iets moois was verrezen, wist je zeker dat er binnen een maand of wat 100 meter verderop wel weer een nieuwe bouwput zou verrijzen.

En nu…

Hoe anders is dat nu:

Het Centraal Station, Markthal, en nog veel meer; Rotterdam heeft eindelijk gebouwen die zonder enige nuancering mooi zijn.

Markthal

Die Markthal staat er al een maand of wat maar tot nu toe was ik nog niet in de gelegenheid geweest om er heen te gaan. De gewaagde maar zeer geslaagde architectuur in combinatie met de overvloed aan verse producten maakten dat mijn hoofd voortdurend heen en weer vloog om alles maar te kunnen bekijken.

Die overvloed aan verse producten die ze daar verkopen; bij de eerste de beste kraam waar we keken, zagen we al tomaten in alle kleuren van de regenboog, en ook het aantal verschillende soorten courgettes dat ze daar hadden was verbazingwekkend.

En zo ging het eigenlijk de hele Markthal door; ik viel van de ene verbazing in de andere over de grote variëteit die er was. Of het nu om groente, fruit, kaas, noten of wat dan ook ging: het assortiment was enorm.

Kijken, kijken maar niet kopen

De opmerking die je wel eens leest van dat het vooral ‘kijken, kijken maar niet kopen’ is in de Markthal, herken ik wel, maar dan niet zozeer in negatieve zin.

Als ik het op mezelf betrek: er was zoveel dat ik een beetje overweldigd raakte, en daardoor niet wist wat ik moest kopen met als gevolg dat ik het maar uitstelde. Helemaal omdat het er zo druk was dat ik geen zin had om me weer door die drukte te moeten worstelen voor die ene kraam.

Dat klinkt wellicht negatief maar ik bedoel het eigenlijk juist positief. Soms kom ik ergens en dan denk ik; leuk dat ik er een keer geweest ben maar ik hoef er niet nog een keer te komen. Dat gevoel had ik bij de Markthal zeker niet, in tegendeel; nu ik weet wat er allemaal te koop is zal ik er veel gerichter en veel vaker heen gaan (om wel wat te kopen).

Notenmix

Voor mijn verjaardag is het trouwens wel goed dat ik niet meer in Rotterdam woon, want ik vrees dat ik anders het overgrote deel van de producten die ik daarvoor nodig heb, in de Markthal zou hebben gekocht, met als gevolg dat mijn bankrekening flink geplunderd zou zijn.

Heb ik daar helemaal niets gekocht? Nee dat niet, de notenmix die we daar kochten alleen al is een volgend bezoek meer dan waard;-)

Kortom:

Rotterdam is eindelijk af… tenminste… voor even….

Geplaatst in Dagelijkse leven, Houten, In het nieuws, Klanten???

Scheiden in het kwadraat

Gepost op door Henk Hofman

oranjeIk weet het; het is bepaald geen probleem in de categorie Midden Oosten conflict of de wereld Ebolavrij maken, maar toch; ook hoe je tegenwoordig je afval moet scheiden zorgt voor steeds meer kopzorgen…

Gemak dient de mens

Toen ik in Gouda woonde was het leven qua afval heel overzichtelijk; in mijn keuken stond 1 vuilnisemmer en daar gooide ik al het vuil in. Op vrijdagochtend zette ik mijn vuilniszak buiten en die werd keurig opgehaald. Daarnaast had ik een krat met kranten en eentje voor potjes. Zodra die vol waren gooide ik die verderop in de wijk in de daarvoor bestemde containers. In Nieuwegein was het eigenlijk nog makkelijker; de afvalberging was onderin het appartementencomplex dus zodra we een vuilniszak vol hadden konden we die weggooien, en ook de glas- en de papierinzameling was op minder dan 50 meter lopen.

Scheiden in het kwadraat

Maar nu ik in Houten woon is het allemaal anders. We hebben een groene kliko voor gft-afval, een blauwe voor papier en een grijze voor restafval. Daar blijft het niet bij, want voor glas hebben we een aparte doos, en ook voor batterijen, kleine apparaten, lampen etc. hebben we een aparte doos. En of het nog niet genoeg is moeten we ook plastic apart aanbieden in, hoe toepasselijk, plastic zakken. Volle zakken kun je dan elke twee weken bij de grijze kliko aanbieden. 

Wat wel/niet

Maar wat kon er wel en wat kon er niet bij het plastic? Op die plastic zakken stond wel heel summier wat er wel en niet in mocht maar om wat meer duidelijkheid te hebben, keek ik maar even op internet wat er nou wel en niet in mocht. En daar werd ik niet veel wijzer van; de ene site zei weer dit en de andere site sprak dat weer doodleuk tegen. Uiteindelijk maar op de site van plastic heroes, tenslotte een overheidssite, gekeken, en de lijst die daar stond aangehouden. Verbazingwekkend trouwens hoeveel plastic verpakkingsmateriaal je per dag weggooit. Omdat het bepaald onhandig is om elke keer als je iets van plastic hebt naar buiten te moeten, zetten we in de keuken maar een aparte vuilnisbak voor plastic. Gelukkig hadden we in de keuken nog ergens een verloren hoekje waar dat ding niet in de weg stond.

Op ieder potje past een deksel

Inmiddels zijn we aan dat hele systeem gewend, en werkt het ook goed, maar de afgelopen maand las ik twee berichten waardoor alles weer behoorlijk op de schop gaat. In het eerste bericht stond dat in het vervolg ook de dekseltjes op glazen potjes gewoon in de glasbak mochten. Wel zo handig want als je bijvoorbeeld een leeg pesto-potje een week laat staan komt er, ook als je het even omspoelt toch schimmel op. Schimmelkaas vind ik heerlijk, hoe meer schimmel hoe beter, maar lege potjes met schimmel vind ik niet echt een geslaagd idee. Weer een probleem uit de wereld dacht ik;-).

En afgelopen week viel mijn oog op een klein 5-regelig artikel, weggestopt tussen allerlei bepaald niet boeiend regionaal nieuws, waarin stond dat bij een gemeente hier in de buurt (Lopik) vanaf 1 januari conservenblikken, sap- en zuivelpakken bij het plastic afval mag gooien. Omdat dat behoorlijk wat verschil maakt wilde ik daar meer over weten, of het bijvoorbeeld ook in Houten van toepassing is. Meestal is internet daar meer dan handig voor, maar in dit geval leverde het weinig duidelijkheid op.

De site van de gemeente Houten leverde geen resultaat op. Op de site van plastic heroes, een overheidssite om het apart inzamelen van plastic te bevorderen, was er niets speciaals over te vinden en stond er nog de oude lijst. Na wat verder zoeken kwam ik onder andere uit op een site van Rova, en van de gemeente Alphen aan den Rijn uit, waar wel informatie stond, maar geen idee of dat landelijk beleid is of plaatselijk. Daarom maar even een mailtje naar de gemeente Houten gestuurd.

An sich natuurlijk alleen maar positief dat de afvalverwerkingsindustrie inmiddels zo goed in staat is afvalstoffen te scheiden maar het wordt er bepaald niet overzichtelijker op, en bovendien lijkt het me er voor vuilnisophalers bepaald niet veiliger op te worden.

Nu haal ik bij conservenblikjes de bodem eruit en stamp ik de blikken plat om zo min mogelijk volume te hebben. Die vuilniszak gaat in een kliko dus daar hebben vuilnisophalers verder geen last van. Maar als ik die conservenblikken in het vervolg in die plastic zakken mag gooien, en die zakken gewoon zo langs de straat staan, dan vliegen die vlijmscherpe boven- en onderkanten van die conservenblikjes straks door die hele zak heen en is het wachten op de eerste klachten van vuilnisophalers dat ze onder de snijwonden zitten door die zakken.

Hoe is dat in jouw gemeente geregeld?

Update: Reactie gemeente

Met de klantgerichtheid van de gemeente Houten is niets mis: vlak na Kerst stuurde ik ze die mail met mijn vragen, en nu, op de eerst dag na de kerstperiode kreeg ik meteen al antwoord:

Wij wachten even af wat de ervaringen zijn van de gemeenten Lopik en de Ronde Venen.  Wij denken dat de huidige plastic heroes zakken niet sterk genoeg zijn. Een aparte kliko voor plastic, drankenkartons en blik is ook nog een optie.  De politiek zal zich daar in het eerste kwartaal over buigen. Waarschijnlijk zal het in Houten wel dit jaar worden ingevoerd, maar pas als wij weten op welke wijze wij dat het beste kunnen doen.  Als dit besloten is, worden de inwoners zeker tijdig geïnformeerd.

Goed om te lezen dat ze bij de gemeente hier ook serieus mee aan de slag zijn en dat ze willen leren van de ervaringen van andere gemeenten. Benieuwd wat de uitkomsten zijn.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Houten, In het nieuws

Houten; vier weken later

Gepost op door Henk Hofman

rietplashoutenAl weer bijna een maand wonen S. en ik nu in Houten en die tijd is omgevlogen. Laten we het er maar op houden dat dat een goed teken is want ik heb er nog geen dag spijt van gehad. Als ik richting station fiets over de vlonders van de Rietplas met de Curacaohuisjes aan mijn rechterkant komt een vakantiegevoel opborrelen.

Tot een half jaar geleden had ik eerlijk gezegd nog nooit echt iets van Houten gehoord, maar eigenlijk al vanaf het eerste moment dat we toen op huizenjacht gingen had ik in Houten het gevoel dat ik daar wel wilde wonen. De exacte reden daarvoor is moeilijk te omschrijven, wellicht is het gewoon een optelsom van verschillende factoren.

Duidelijke gedachte

Het is een stad die met een duidelijke gedachte is gebouwd en ja, die gedachte bevalt me wel. Een over het algemeen originele architectuur, de fiets die alle ruimte krijgt, en de ruimte en het groen dat overal in overvloed aanwezig is. Wat mij betreft een combinatie waar ik me al meer dan een maand meer dan thuis voel.

Fantasieloos

Bij Nieuwegein, waar we tot een maand geleden woonden had ik dat in het begin zeker niet; het overgrote deel van de huizen daar is in de jaren 70/80 zonder enige vorm van fantasie uit de grond gestampt, en dat merk je dan aan de sfeer, of liever gezegd het gebrek daaraan, in grote stukken van Nieuwegein.

Maar ondanks dat ben ik Nieuwegein in de tijd dat ik er woonde zeer zeker wel meer gaan waarderen en heb ik er met plezier gewoond.

Back to my roots

Eigenlijk heb ik het in alle steden waar ik toe nu toe heb gewoond het naar mijn zin gehad. Ze passen allemaal bij een bepaalde levensfase. Mijn Vlaardings/Rotterdamse roots zal ik nooit vergeten, daar heb ik per slot van rekening meer dan 30 jaar gewoond, en om de zoveel tijd moet ik zeker even terug naar Rotterdam om het gevoel dat ik daar krijg weer op te snuiven, maar ik zou er niet meer willen wonen, al blijf ik in mijn hart Rotterdammer. De sfeer, en de niet te omschrijven complexiteit van Rotterdam blijven me aanspreken.

Stad tussen dorpen

Na Rotterdam kwam Gouda; weer een compleet andere stad. Het imago van Gouda is niet heel best, maar als je er woont merk je dat er weinig tot niets van dat imago klopt.

Gouda is een stad tussen dorpen, waardoor stadse gebeurtenissen al gauw worden uitvergroot tot onzinnige proporties. Het historische karakter, gemengd met een meer dan centrale ligging zorgden ervoor dat ik er met meer dan gemiddeld genoegen heb gewoond. Maar ja, toen kwam S. in mijn leven;-)

Geplaatst in In het nieuws, Klanten???, Spoor

Zwitserse mijmeringen (2)

Gepost op door Henk Hofman

eiger2In deel 1 van mijn dubbele blogpost over de Zwitserse belevenissen van S. en mij kon je al lezen dat we uiteindelijk na het nodige gedoe in Lauterbrunnen waren beland.

Lauterbrunnen maakt toeristisch gezien onderdeel uit van de Jungfrauregio, en tijdens onze vakantie merkten we keer op keer weer dat die regio een lichtend voorbeeld is voor toeristische regio’s in Nederland.

De aanpak die ze daar hanteren, daar kunnen we hier in Nederland nog een puntje, of liever gezegd een dikke punt aan zuigen. Ik woon, nog, in Gouda, en dat zou, toeristisch gezien deel moeten uitmaken van de Groene Hart regio.

Ik woon nu een jaar of 7 hier en in die zeven jaar zijn ze wat dat betreft nog geen centimeter verder gekomen, ze zitten nog steeds in de fase dat ze het nog niet eens zijn welk gebied er onder het Groene Hart valt… laat staan dat ze genegen zijn om met de andere Groene Hart regio’s gezamenlijk naar buiten te treden…

Hoe anders is dat in de Jungfrauregio: daar is alles tot in de puntjes geregeld: zowel de marketing als de faciliteiten zijn daar tot in de puntjes geregeld en op elkaar afgestemd. Gemeenten die willen samenwerken zou ik dringend aanraden om daar eens een studiereis naar te maken.

Qua marketing is het daar tiptop in orde: zo zijn er overal allerlei zeer duidelijke meertalige brochures verkrijgbaar over wat er allemaal te doen is: en in de hele regio is het gezamenlijke oranje/gele Jungfrauregiologo zichtbaar. Niet alleen op de stations en bij attracties, maar ook bijvoorbeeld op vuilniswagens en op nog veel meer plekken. Hierdoor krijg je overal het gevoel dat het echt een regio is en dat het een goed kloppend geheel is.

Ook heb je op alle stations in de Jungfrauregio schermen met de in die plaats beschikbare hotels. Per hotel zie je meteen of, en zo ja, welke kamers er nog beschikbaar zijn. Die hotels kun je dan meteen ter plekke reserveren met de aanwezige gratis telefoon.

Ook andere basisvoorzieningen zijn helemaal afgestemd op het toerisme: medewerkers zijn allemaal meertalig en spreken op zijn minst Zwitsers/Duits, Engels en vaak ook Frans. Ook zijn goede, schone gratis wc’s daar een vanzelfsprekendheid: op stations, bij attracties en op nog veel meer plekken zijn ze te vinden.

In Nederland denken ze alleen maar heel kortzichtig aan de eigen gemeente en is de gedachte dat regiogemeenten elkaar kunnen versterken totaal niet aanwezig.

Dromen van de Eiger

Als bergliefhebber en boekengek ben ik ook verslaafd aan bergexpeditieboeken en dus ontbreken talloze boeken over (pogingen tot) de beklimming van de noordwand van de Eiger niet in mijn boekenkast. Daarom mocht een bezoek aan de Eiger en de directe omgeving daarvan ook niet ontbreken tijdens deze vakantie. Mooi om nu eens in het echt alle plekken te zien waar zoveel is voorgevallen qua bergsportgeschiedenis.

Klein Azie

Wat je, doordat de Jungfraujoch op 3.560 meter hoogte het hoogste treinstation van Europa is, heel duidelijk merkt een magneet is voor Amerikaanse en vooral Aziatische toeristen is. Hele zwermen zag je achter gidsen aanhobbelen. We waren een aantal keren op station Kleine Scheidegg, al waar de speciale trein richting de Jungfrau vertrekt en daar was ongeveer 85% van de toeristen Aziatisch.

Japanners/Cinezen hebben minder vakantiedagen dan wij en als ze op vakantie gaan willen ze in die dagen zie ze hebben logischerwijs zoveel mogelijk hoogtepunten zien, en het hoogste treinstation van Europa is er daar een van. En dat willen ze dan ook op foto vastleggen. Foto van toerist naast de trein, in de trein, hangend uit de trein, soms nog bijna onder de trein, naast een plaatsnaambordje en nog veel meer: zolang ze er zelf ook maar op konden staan maakten ze er wel een foto van.

Dat ze alleen maar kwamen om hoogtepunten te kunnen afstrepen zag je duidelijk aan het schoeisel: vrijwel allemaal droegen ze sportschoenen. Comfortabel als je binnenblijft, maar als je naar buiten wilt, de sneeuw in, zijn dat, om het voorzichtig uit te drukken niet de meest handige schoenen…

Maar na een uurtje ofzo ging de hele kudde weer in de trein terug, op weg naar een ander hoogtepunt. Een prijzig bliksemuitstapje aangezien een retourtje Jungfrau zo’n 180 Zwitserse francs (ongeveer 160 euro) kost.

Biologisch; heel logisch

Naast dat ik veggie ben probeer ik ook zoveel mogelijk biologisch te eten en het viel me op dat er tijdens onze vakantie erg veel biologische producten waren te vinden in de supermarkten. In het plaatselijke supermarktje in Lauterbrunnen, met nog geen 1.000 inwoners qua inwoneraantal bepaald geen wereldstad, was het aanbod aan biologische producten hoger dan bij de gemiddelde Albert Heyn in Nederland.

Vleesvervangers waren er ook goed te krijgen, al zijn die in Zwitserland aanzienlijk duurder dan hier: waar je hier voor rond de 2,50 euro een goede vleesvervanger voor twee personen hebt, ben je daar al gauw het dubbele kwijt. Ach ja, veggie ben je niet om geld uit te sparen.

Klein leed

En in het kader van klein leed: wat wel bijzonder was dat er in heel Lauterbrunnen geen fatsoenlijke blikopener te vinden was. Het exemplaar dat in ons chalet aanwezig was, was van een dusdanige beroerde kwaliteit dat je daar geen fatsoenlijk blik mee kon openmaken, maar gelukkig na veel gevogel en gevloek en met extra hulp van een zakmes lukte het elke dag weer de inhoud tevoorschijn te toveren…

Sportieve uitdaging

Voor wie trouwens de marathon van Rotterdam of New York trouwens wel gezien heeft en toe is aan iets anders zagen we in Zwitserland een nieuwe uitdaging: de bergmarathon. Van Interlaken (op ongeveer 500 meter hoogte), naar Kleine Scheidegg (op ongeveer 2.300 meter hoogte). 1.800 meter stijgen binnen 42 kilometer…

De eerste 25 kilometer vallen nog redelijk mee met ‘maar’ 200 meter stijgen, maar zodra ze eenmaal bij Lauterbrunnen waren, begon het echte werk: binnen 20 kilometer 1.500 meter stijgen… Omdat S. en ik die dag een dag downhillen hadden gepland over gedeeltelijk dezelfde route als de marathon liepen wij ze op bepaalde plaatsen tegemoet; en vooral de achterste lopers wisten soms niet meer hoe ze vooruit moesten komen van de vermoeidheid. Benieuwd hoeveel er daarvan nog de finish gehaald hebben.

Al met al een meer dan geslaagde Zwitserse Honeymoon!

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Rotterdam: toon lef!

Gepost op door Henk Hofman

FeyenoordDe kans is groot dat minstens 75% afhaakt als ze lezen waar deze blogpost over gaat, maar als Feyenoorder ontkom ik er niet aan: de uitspraak voor of tegen HNS oftewel Het Nieuwe Stadion…

Ik ben voor!

Om maar meteen heel duidelijk te zijn: ik ben voor!

Waarom?  Heel simpel, de huidige Kuip voldoet niet meer. Het was, en is, nog steeds een prachtig stadion om te zien, maar het is een stadion van het verleden; om tegenwoordig mee te draaien heb je een stadion met veel meer mogelijkheden nodig.

Een stadion kan simpelweg niet leven van wat voetbalwedstrijden alleen, en ja, supporters en sponsors worden steeds veeleisender. Er is veel te weinig horeca, te weinig ruimte voor sponsors, en het stadion moet ook voor andere zaken, zoals concerten, congressen en dergelijke worden gebruikt.

Ik heb zelf  vanaf mijn 13e een seizoenskaart gehad dus heb veel hoogte-, en, ja het blijft tenslotte Feyenoord, ook veel dieptepunten meegemaakt. En wat me toen al opviel, en wat alleen maar sterker is geworden; heel veel Feyenoorders zijn, bij gebrek aan huidig succes, in het verleden blijven hangen. Dat merk ik nu met de hele discussie rondom dat nieuwe stadion ook.

The good old days

Steeds worden er verhalen over het verleden, de jaren 70 en over Van Hanegem en Moulijn bijgehaald; hoe fantastisch het toen allemaal was en hoe fantastisch toen de sfeer was. Dat zal ook ongetwijfeld zo geweest zijn, maar zie de realiteit onder ogen; de plek die Feyenoord toen had, hebben ze al geruime tijd niet meer; Ajax en PSV zijn al een heel stuk verder en ook andere ploegen waren Feyenoord voorbijgestreefd of dreigden dat te doen. Een pijnlijke constatering, maar de kille feiten liegen niet. En dat is nog niet tot iedereen doorgedrongen: zie bijvoorbeeld discussies als deze

Licht aan de horizon

Feyenoord heeft jarenlang stilgestaan en door allerlei oorzaken schuld op schuld gestapeld. Door drastische maatregelen is er op het financieel/organisatorische vlak weer licht aan het eind van de tunnel, maar om die laatste stap te zetten, om Feyenoord weer daar te brengen waar ze horen, aan de top, is een stadion nodig, dat toonaangevend is in de 21e eeuw, in plaats van toonaangevend in de 20e eeuw.

Lapmiddelen

Natuurlijk kun je aan de huidige Kuip van alles vertimmeren, het dak verhogen, een extra ring plaatsen en nog veel meer, maar in hoeverre ben je dan ook niet simpelweg bezig met een nieuw stadion?  Het blijven lapmiddelen en ze zorgen er hoogstens voor dat Feyenoord aanklampt bij de subtop, in plaats van dat ze echt stappen vooruit maken om het verloren terrein weer terug te veroveren.

En ja, 360 miljoen is een enorm bedrag, maar naast een nieuw stadion krijg het hele gebied waar het nieuwe stadion komt een metamorfose. Wie wel eens is geweest in dat gebied moet erkennen dat dat bepaald geen overbodige luxe is.

Jaren 30

Tijden veranderen: tot halverwege de jaren 30 speelde Feyenoord op een geheel andere locatie, Als men toen had besloten om op de plek te blijven waar ze toen zaten, was de Kuip er niet gekomen en wie weet hoe het toen was afgelopen. Maar in de jaren 30 zagen ze in Rotterdam in dat als ze verder wilden komen, ze risico’s moesten nemen en een nieuwe weg moesten inslaan, met de Kuip als gevolg.

Toon lef

Nu is het tijd voor het stadsbestuur om datzelfde lef te tonen door in te stemmen met het nieuwe stadion. Stel nog allerlei aanvullende eisen, pas het plan waar nodig aan, zorg voor extra zekerheden, maar toon LEF. Zorg er samen met allerlei andere partijen voor dat er over een jaar of 5 op Rotterdam-Zuid een toonaangevend stadion van de 21e eeuw staat met een omgeving waar het de gehele dag bruist.

Wat vind jij? Moet er wel of geen nieuw stadion komen?

Update 11 juli

En dan wordt je wakker met het nieuws dat Leefbaar Rotterdam het niet aandurft en het plan dus door onvoldoende steun in de prullenbak verdwijnt. Benieuwd hoe de personen die zo fel pro-Kuip waren, ervoor gaan zorgen dat Feyenoord niet blijft hangen als een in het verleden levende subtopper maar wakker worden  en zich realiseren dat er echt structureel iets nieuws nodig is. Ik ben benieuwd maar heb mijn ernstige twijfels.

Geplaatst in In het nieuws

Nederlandse pleegzorg voor islamitische kinderen: stank voor dank?

Gepost op door Henk Hofman

pleegzorgTurkse Nederlanders die aankondigen met duizenden in Rotterdam te gaan demonsteren om hun kinderen uit de klauwen van Nederlandse pleegouders te houden.

Bij zo’n aankondiging zou je gaan denken dat er een zaak aan het licht is gekomen waarbij Turkse kinderen door autochtone pleegouders stelselmatig worden mishandeld en dat die Turkse demonstranten daar tegen in opstand komen; maar nee, dat is niet het geval:

Verwerpelijk

Het in Turkse ogen verwerpelijke dat die autochtone pleegouders doen is Turks/islamitische kinderen die door hun biologische ouders mishandeld/verwaarloosd worden, een veilig huis bieden. En doordat die pleegouders niet islamitisch zijn, krijgen die kinderen ook iets mee van niet-islamitische leefwijzen, en daardoor verruimen ze hun blik.

Wat ik me bij die Turkse heisa om het jongetje Yunus afvraag is waarom er niemand in Turkije zich lijkt af te vragen waarom het ventje 8 jaar geleden bij de biologische ouders is weggehaald.

Dat was echt niet omdat ie een keer zijn bord niet had leeggegeten en daardoor op de trap moest zitten, maar wel doordat hij onder andere meerdere tekenen van mishandeling vertoonde. Uit het feit dat nu, acht jaar later, de ouders nog steeds niet in staat worden geacht voor Yunus te zorgen zouden ze toch wel iets moeten kunnen afleiden.

Maar nee, al dan niet opgehitst door religieus/nationalistische fanatici vinden ze het feit dat de pleegouders christelijk of in dit specifieke geval lesbisch zijn, belangrijker dan dat het kind mishandeld/verwaarloosd werd door zijn biologische islamitische ouders.

Cars en K3

In mijn nabije omgeving ken ik ook twee pleegouders die permanent twee en soms zelfs vier islamitische kinderen opvangen. En nee, niet met het doel om ze te indoctrineren met een in Turkse ogen blijkbaar verfoeilijke christelijk/westerse levensstijl maar om die kinderen, met respect voor hun achtergrond, een warm en veilig huis te bieden, waar ze onbezorgd kunnen opgroeien.

Die kinderen bloeien helemaal op als ze er zijn en houden zich bezig  met Cars of K3 in plaats van de vraag of ze die dag wel te eten krijgen of hoe ze die dag weer worden mishandeld.

Naïef?

Wellicht zit er een positief punt aan al die commotie: als de Turkse regering en die Turkse demonstranten zich zo druk maken over het geloof van de pleegouders dan kan het niet anders dan dat de Turkse overheid campagnes gaat opzetten om Turks/Nederlands/islamitische pleegouders te werven en dat Turks-Nederlandse ouders zich nu massaal aanmelden als pleegouder…

Of is dat te naïef gedacht…?

Gelukkig: net zoals DE Nederlander niet bestaat, bestaat ook DE Turk niet: ook in Turkije is er een tegengeluid.