Maand: december 2019

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Van 19 naar 20 in spandoekstijl

Gepost op door Henk Hofman

2020

2019 was het jaar van de demonstraties. Klimaatdemonstranten, boeren, bouwbedrijven, onderwijzers en gezondheidszorg en nog veel meer; allemaal voerden ze dit jaar actie.

Bij die demonstraties mochten naar goed Nederlands verbruik spandoeken natuurlijk niet ontbreken.

Daarom heb ik mijn laatste blogpost van 2019 ook maar in semi-spandoekstijl gemaakt. Welke elf dingen moeten er in 2020 anders dan in 2019?

  • Van eindeloos durend Brexitgetreuzel, naar tot ziens en verder met ander geneuzel.
  • Van een gezondheidszorg vol stress, naar mensen die gewaardeerd worden, o yes!
  • Van een boerensector in verzet, naar een toekomstgerichte boer die het redt.
  • Van een president met een onmeetbaar groot ego, naar iemand die weer constructief aan dat land bouwt, als ware het Lego.
  • Van een Feyenoord levend in het verleden, naar een club met toekomst; het ergste leed geleden.
  • Van een Belastingdienst hard als staal, naar een dienst die zich aan regels houdt, net als allemaal.
  • Van leraren in een negatieve spiraal, naar blije onderwijzers; dat willen we allemaal.
  • Van een beter milieu als verplicht moetje, naar samen gaan we het redden; voetje voor voetje.
  • Van afvragen waarom ze er niet meer zijn, naar vega boomstammetjes bij de Albert Heijn.
  • Van al dat gezeik om zwarte Piet naar een kleurenblinde versie; niemand die het ziet.
  • Van een social media vol haat, naar een gezonde discussie waarbij je de ander in zijn/haar waarde laat.

2020; ik heb er in in!

Wat moet er wat jou betreft anders in 2020?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

2019; zomaar een Utrechtse maandag

Gepost op door Henk Hofman

zwartWat me dit jaar zonder twijfel het meest is bijgebleven.

Maandagochtend 18 maart 2019, ergens rond een uur of 11.

Ik ben aan het werk op ons kantoor in hartje Utrecht.  Deze week moet er weer een nieuwsbrief de deur uit en ik overleg met een collega over een artikel dat hij wil aanleveren. Opeens horen we vlak voor onze deur een politieauto met loeiende sirenes langs scheuren. Niet heel bijzonder want het Utrechtse hoofdbureau van politie ligt vlak achter ons pand. We gaan weer verder.

Maar de sirenes houden niet op en we kijken naar buiten.  Al snel zien we  nog een politieauto met gillende sirenes langsrijden, en nog één. De sirenes blijven maar loeien. Een helikopter vliegt over en om de zoveel minuten komt dat zoevende geluid terug. Langzaam komt het besef dat hier iets meer aan de hand is dan zomaar wat politiedrukte.

Op de telefoon komen allerlei pushberichten; schutter in Utrechtse tram. ‘Zomaar een gek’ die zijn ex neerschiet’? Ik kijk op  het AD, en de koppen worden steeds alarmerender en onsamenhangender; 1 dader, meerdere daders, hoogste alarmfase, alleen gewonden, ook doden, dader is gepakt, daders zijn gevlucht en zaaien elders in Utrecht dood en verderf, sensatie en feiten houden elkaar in een wurggreep.

In een steeds groter deel van Utrecht moet iedereen binnen blijven. Scholen gaan dicht, winkels en bedrijven sluiten hun deuren. De politie is een klopjacht begonnen naar de dader  De paniek en verwarring is overal zichtbaar. Op kantoor probeert iedereen nieuwe snippers nieuws tot zich te nemen. Niemand weet wat te doen. Moeten we binnenblijven, kunnen we naar buiten?

Ergens rond lunchtijd besluit ik om toch naar buiten te gaan, ik moet alle hectiek een plaatsje geven. Met een hoofd vol vragen zwerf ik een tijdje door Utrecht tot het weer tijd is om terug naar kantoor te gaan. Het geluid van sirenes en overvliegende helikopters blijft maar aanhouden.

Later op kantoor komt er van werken helemaal niets; het nieuws blijft binnenstromen.  Langzaam wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is en wordt de waanzin duidelijk. En dat de dader nog op de vlucht is. Wie naar huis wil mag naar huis. Om hoe laat ik besluit om naar huis te gaan geen flauw idee. Ik loop door het normaal zo drukke centrum van Utrecht maar de straten zijn uitgestorven; geen bussen, geen fietsers, vrijwel niets.

Op het station staan tientallen gemaskerde agenten met hun vingers op hun wapens, voorbereid op wie weet wat.

In de trein kijk ik voortdurend iedereen aan, ik ben blij als ik op station Houten Castellum de trein uit kan.

‘Het’ komt steeds dichterbij.

 

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Kringloop; van waardeloos naar waardevol

Gepost op door Henk Hofman

upcycling

In mijn vorige blog had ik een kijktip voor deze Kerstdagen; ‘De kracht van de kringloopwinkel’. Inmiddels zijn er drie van de vijf afleveringen uitgezonden. Wat is me tot nu toe opgevallen?

Het tijdstip van uitzenden, de kerstperiode, was natuurlijk niet geheel toevallig gekozen, want de hele serie ademde de kerstgedachte uit; warmte, medemenselijkheid, noem het maar op. Je zag dat bij de verhalen van alle mensen die ze volgen.

Hoger opgeleiden

Wat me nog sterker dan vorige keer opviel, was dat je veel hoger opgeleiden (onder andere een meubelmaker op luxe jachten, een stylist, een leidinggevende van een drukkerij en een ICT’er) zag die na burnout of andere gezondheidsklachten via de kringloopwinkel weer hun leven op de rit probeerden te krijgen. Jarenlang waren ze stuk voor stuk alleen maar met werk bezig geweest. En opeens kwamen ze de man (of kan ik tegenwoordig beter mens zeggen?) met de hamer tegen.

Lusteloos, angstaanvallen, wat doe ik nog hier, het ‘is dit alles’ gevoel etc. Het voortdurende gejaag had ze helemaal gesloopt. Juist het vrije, het niet moeten maar mogen bij de meeste kringloopwinkels gaf ze weer hun gevoel voor eigenwaarde terug. En de ruimte om in hun eigen tempo te ontdekken wat ze nu echt leuk vonden, waar ze nu eigenlijk echt gelukkig van werden.

Voorkomen is beter dan genezen

Wellicht een ideetje voor bedrijven om daar eens een tijdje mee te draaien en te kijken waarom mensen daar weer helemaal opbloeien, en dan kritisch naar de eigen organisatie te kijken. Wat kunnen ze ervan leren en hoe kunnen ze voorkomen dat mensen opgebrand raken. En dan komt het er ongetwijfeld op neer dat er ook in bedrijven behoefte is aan meer warmte, aan mensen weer het gevoel te geven dat ze waardevol bezig zijn. Dat ze gewaardeerd worden. Bepaald geen rocketscience zou je zeggen

Dat terugkrijgen van (eigen)waarde was eigenlijk de rode draad van de hele serie. Of het nu bij de mensen was die daar werkten of bij de producten die daar lagen. Want ook bij de goederen zag je dat het upcyclen een enorme vlucht heeft genomen.

Upcyclen

Waar jarenlang kringloopwinkels als een soort van dumpplaats dienden van overbodige spullen zag je dat ze daar nu ook tegen grenzen opliepen van de hoeveelheid spullen die ze konden opvangen. Trends volgen elkaar steeds sneller op en dus worden kringloopwinkels steeds vaker overstroomd met uit de mode geraakte spullen.

Om daar iets tegen te doen, is het toverwoord nu upcyclen, oftewel waardevolle spullen maken van op het eerste gezicht ‘waardeloze’ spullen. Bij de kringloopwinkels die gevolgd werden gebeurde dat steeds weer op een andere manier.

Zo had een kringloopcentrum in Amersfoort onder de bezielende leiding van een fantastisch lieve vrouw een heel team mensen dat oude kleding, gordijnen en andere materialen wist om te toveren in trendy tassen, nieuwe kleding en nog veel meer.

Bij een andere winkel zaagden ze ‘waardeloze’ pallets in latjes en van die latjes maakten ze de mooiste meubelstukken.

Een andere kringloopwinkel gooide het weer over een andere boeg; daar hadden ze een wasserij en verstelservice voor kleding. Koop je daar kleding dan is ie gewassen en kun je het eventueel meteen geheel op maat laten maken.

De kringloopwinkel in Leeuwarden (of recycleboulevard zoals ze dat daar noemden) hanteerde weer een andere aanpak; zij schakelde de hulp in van de Hogeschool Leeuwarden. Studenten productdesign gingen daar onder andere aan de slag met de berg aan kasten die daar in het magazijn stond. Afzonderlijk waren die kasten onverkoopbaar, maar door ze te verven en ze samen te voegen ontstonden hele trendy kastenwanden.

Studio Hergebruik

Al met al drie erg leuke afleveringen, benieuwd wat er nog langs komt! Dat upcyclen deed me trouwens terugdenken aan een winkel, Studio Hergebruik, die een jaar of 15 geleden toen ik nog in Rotterdam woonde, op de Coolsingel zat. Het woord upcyclen was toen nog een onbekend begrip, maar daar wisten ze toen al van zogenaamd waardeloos spul nieuwe spullen te maken. Fruitschalen van oude lp’s, memoboekjes met een voorkant van oude cd’s, en nog veel meer. Ik heb daar toen heel wat verjaardagscadeaus etc gekocht.

Ook heb ik daar mijn voorliefde voor tassen (ach ja, ook een man heeft toch een tas/messengerbag nodig?) van weggegooid materiaal ontwikkeld. Ze hadden daar toen tassen van Freitag, gemaakt van vrachtwagenzeil. Inmiddels heb ik andere merken ontdekt (o.a. Feuerwear en Schmugglershop) en bestaat mijn huidige tas onder andere uit hergebruikte brandweerslangen, autogordels en koffiebalen.

Update 27 december

Inmiddels zijn alle afleveringen geweest, een hele mooie warme serie. Eigenlijk zou deze serie verplichte kost moeten zijn bij managementtrainingen…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Kijktip voor deze Kerst; ‘de kracht van van de kringloopwinkel’

Gepost op door Henk Hofman

kringloop2

Twee jaar terug had je met kerst bij de VPRO de serie ‘het succes van de kringloopwinkel. Een meer dan boeiende serie waarin het reilen en zeilen van een aantal kringloopwinkels, het personeel en de klanten werd gevolgd. De successen, maar op het laatst ook de gevaren.

Doordat gemeenten om financiële redenen minder mensen voor werk doorverwezen naar het kringloopcentrum, moest het werk door minder mensen gedaan worden. En dus deed ook daar het toverwoord efficiency haar intrede en werd er zelfs bij een van die kringloopwinkels zo’n LEAN-mannetje ingehuurd die alles wel even kwam doorlichten. Gevolg daarvan was dat het sociale aspect van de kringloopwinkel daar steeds verder naar de achtergrond verdween.

In een blogpost schreef ik toen dat ik hoopte dat er over een jaar of vijf een nieuwe serie kwam om te kijken hoe het nu met de kringloopwinkels stond.

Die vijf jaar zijn er uiteindelijk twee geworden want deze week wordt het vervolg op die serie uitgezonden; ‘De kracht van de kringloopwinkel‘. Ik ga zeker kijken want in die twee jaar is er rondom kringloopwinkels het nodige veranderd. Aan de ene kant ten goede, want het imago is sterk verbeterd en niemand kijkt meer vreemd op als je zegt dat je iets bij een kringloopwinkel hebt gekocht. Maar daardoor zijn er ook de nodige goudzoekers verschenen die met een kringloopwinkel snel geld proberen te verdienen, en dat sociale aspect maar onnodige ballast vinden.

Maar ik laat me verrassen, benieuwd wat ik deze weke allemaal te zien krijg.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

De jongens van de bouw

Gepost op door Henk Hofman

bouwplaats foto

Er zijn soms van die docu’s waar je invalt en geboeid blijft hangen tot het einde. Dat had ik zondagavond bij de door BNNVARA uitgezonden docu ‘De jongens van de bouw’. Ik viel er rond een uur of negen in, maar ben tot het einde gefascineerd blijven hangen. In die docu volgde een filmmaker twee jaar lang een bouwproject (de bouw van een woontoren) in hartje Rotterdam. Zo’n bouwplaats is normaal gesproken een vrij gesloten wereld waar je weinig van hoort, maar nu zag je een eerlijk rauw beeld van hoe het er daar aan toe gaat.

Wat me zo boeide was dat in die anderhalf uur heel veel problemen die momenteel in de maatschappij spelen, voorbij kwamen.

Racisme

Dat racisme verre van uitgeroeid is, merkte je door de hele docu heen. Soms subtiel, maar een aantal keer ook heel openlijk. Meest duidelijke geval was toen er op een zwarte gekleurde verkeersregelaar van de bouwplaats werd ingezoomd. Hij gaf aan dat hij vrijwel standaard voor zwarte …. werd uitgemaakt, en dat automobilisten van zijn witte collega wel aanwijzingen aannamen, maar diezelfde aanwijzingen als hij ze gaf veel vaker negeerden. En het was ook niet zijn interpretatie; zijn chef bevestigde dat die verkeersregelaar veel meer over zich heen kreeg dan anderen.

Babylonische spraakverwarring

Doordat er niet voldoende Nederlandse bouwvakkers zijn, waren er allerlei nationaliteiten aan de slag op die bouwplaats. Roemenen, Bulgaren, Polen, Turken en nog veel meer. En dat zorgde regelmatig voor een Babylonische spraakverwarring. Vooral met zaken als veiligheidsbesprekingen en dergelijke zag je dat heel duidelijk. Iemand die amper 4 woorden (steenkolen) Engels sprak probeerde aan die buitenlandse bouwvakkers veiligheidsregels uit te leggen. Niet gek dat er regelmatig ongelukken gebeuren. Alhoewel je ook regelmatig zag dat bouwvakkers die de taal wel gewoon spraken, die veiligheidsvoorschriften aan hun laars lapten. Ach ja, waarom zou je je zekeren als je op een gebouw van weet ik veel hoeveel meter aan het werk bent..

Hoge werkdruk

De hoge werkdruk werd ook erg goed in beeld gebracht. Op een gegeven ogenblik lag het project een aantal weken achter op schema. Omdat de marges zo klein waren, werd op allerlei manieren geprobeerd om bouwvakkers toch maar langer en efficiënter te laten werken om vooral de deadlines maar te halen. De soms ellenlange reistijden spelen daar ook zeker een rol bij. Bouwvakkers die 4 uur onderweg zijn per dag. En het een meevaller vinden als ze een volgend bouwproject niet in Rotterdam maar in Amsterdam aan de slag moeten, want dan zijn ze een half uurtje minder reistijd kwijt…

Gemiddelde leeftijd

Wat ook erg opviel, was de gemiddelde leeftijd op die bouwplaats. Ik zag vrijwel geen twintigers en zelfs dertigers. Vrijwel iedereen was midden veertig of ouder. Dat dat niet zo snel gaat veranderen, werd ook duidelijk door een uitspraak van de filmmaker zelf. Die zei zoiets als dat hij het zelf niet lang zou volhouden in de bouw, want met je handen werken is eigenlijk niet meer van deze tijd, dat doe je niet meer.

Je hoort voortdurend dat mensen langer moeten doorwerken, maar ook nu zag je weer duidelijk dat de maatschappij totaal nog niet is ingesteld op het aan de slag houden van oudere mensen. In deze docu werd dat heel schrijnend duidelijk bij een bouwvakker van 57. Die bleef maar doorbuffelen, al kon hij het fysiek eigenlijk niet meer aan. Zijn chef probeerde hem zo veel mogelijk te ontzien, maar bij sommige projecten lukte dat nu eenmaal niet, en moest hij gewoon volledig aan de bak. Zelf gaf die bouwvakker aan dat hu niet anders kon, er moest tenslotte brood op de plank komen, en wie zit er nu te wachten op iemand van 57?

Grote bek, klein hartje

Natuurlijk was ook het ‘ruwe bolster blanke pit type’ veelvuldig aanwezig. Mannen (ik heb in de hele docu geloof ik welgeteld 1 vrouw gezien) met een ogenschijnlijk grote bek, maar die bij doorvragen aangaven regelmatig in de hijskraan te zitten huilen omdat ze thuis een doodzieke vrouw hadden, en niet wisten hoe ze met die hele situatie moesten omgaan.

En ook was er een timmerman die jarenlang had gewerkt zonder een dag ziek te zijn, opeens klachten kreeg en leverkanker bleek te hebben. Omdat het een hele hechte groep was, had dat ook een enorme impact op die mannen.

Die onderlinge verbondenheid zag je de hele tijd. Ondanks dat er totaal verschillende karakters/nationaliteiten op die bouwplaats rondliepen, vormden ze met elkaar wel twee jaar een groep die met elkaar toch maar mooi de bouw van die woontoren tot een goed einde hebben gebracht.

Ga het zien

Een meer dan boeiende docu. Als je de komende tijd 1,5 uur vrij hebt zou ik hem zeker gaan bekijken!

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Flessen als water

Gepost op door Henk Hofman

waterfles

Een beetje goodybag kan tegenwoordig niet zonder en in kerstpakketten heeft het intussen de plek ingenomen van het tot voor kort bijna onuitroeibaar lijkende pasteibakje; de waterfles/bidon.

Dat het goed is om af en toe frisdrank/vruchtensap en dergelijke te vervangen door water, dat weet nu iedereen wel/hoort iedereen nu zo’n beetje te weten. Waar daar eerst vooral van die wegwerpflesjes voor werden gebruikt met een berg afval tot gevolg, is ook in die sector het duurzaamheidsdenken doorgebroken.

En omdat dat een nog steeds groeiende markt is, is er rond die waterflesjes/bidons een hele industrie ontstaan, met flesjes in allerlei materialen en varianten tot gevolg. Waren ze eerst nog vrijwel alleen van kunststof, intussen zie je steeds vaker dat bedrijven zich willen onderscheiden. En dus komen ze met aluminium varianten of steeds vaker met glazen types, al dan niet voorzien van een reservoir waar je fruit/kruiden etc in kan stoppen zodat je water met een smaakje krijgt.

Oorspronkelijk gepresenteerd als alternatief voor de wegwerpflesjes, maar ondertussen krijg je bij zoveel gelegenheden als cadeautje een ‘duurzaam’ waterflesje dat ik me afvraag hoeveel waterflesjes/bidons er intussen rondzwerven in een gemiddeld huishouden, en of die flesjes intussen niet zelf verantwoordelijk zijn voor een steeds grotere afvalstroom.

Zelf heb ik op mijn werk een oude karaf waar stukjes vanaf zijn en die dus niet meer gebruikt mocht worden voor normaal gebruik. En voor wandeltochten in het weekend of tijdens mijn vakanties zweer ik al jaren bij mijn Siggflessen. Die heb ik inmiddels al een jaar of twintig. In al die jaren zijn al van menig berg afgestuiterd (en ja, ik zelf ook een enkele keer;-)) maar alhoewel ze hier en daar inmiddels een buts hebben, zijn ze nog steeds onverwoestbaar.

Ik heb even geteld hoeveel van die gekregen bidons/waterflesjes S. en ik in de kast hebben staan en we kwamen uit op 9…

Hoeveel waterflesjes/bidons staan er in jouw kast?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Vergaderen voor het klimaat; less is more

Gepost op door Henk Hofman

woestijn blog klimaattopHonderden politici uit 195 landen en een nog veel grotere daarbij horende entourage van rond de 15.000 personen hebben de afgelopen dagen weer vele duizenden vliegkilometers gemaakt om deel te nemen aan de klimaattop in Madrid.

Een top die draait om een van de grootste problemen van nu en de nabije toekomst; het klimaat. Tientallen overleggen en uiteindelijk zal elke regeringsleider tijdens de slotbijeenkomst braaf zijn/ haar zegje doen; vaak plichtmatig, veel dreigende verhalen over dat het bijna te laat is om nog een verandering teweeg te brengen en aan het andere uiterste de struisvogellanden die verkondigen dat er helemaal niets aan de hand is met het klimaat, en alle meningen daar tussenin.

Nog even los van de inhoud; waar het mij vooral om gaat is dat het er nog zo vorige eeuws aan toe gaat qua vergaderen.  Had juist deze bijeenkomst aangegrepen om het goede voorbeeld te geven en te vergaderen op een 21 e eeuwse, veel milieuvriendelijkere, manier in plaats van op die achterhaalde 20 e eeuwse manier. Moeten al die 15.000 personen daar echt wel in levende lijve aanwezig zijn? Straal eens uit dat het je ernst is met het aanpakken van het klimaatprobleem en krimp de omvang van die delegaties met zeg 50% in en maak gebruik van Skype of FaceTime achtige oplossingen. Stap af van dat waanbeeld dat iedereen altijd in levende lijve aanwezig moet zijn.

En tot slot geven al die 195 regeringsleiders bij de slotbijeenkomst weer allemaal een toespraak. Waarom eens niet op een echt innovatieve manier? Overleden artiesten als Elvis, Whitney Houston verzorgen tegenwoordig door middel van hologrammen nog levensechte optredens, Wie wordt de eerste regeringsleider die nu eens niet allerlei mooie woorden verkondigt, maar ook eens concrete daden laat zien door niet zelf af te reizen naar zo’n top maar door die toespraak door een hologram te laten verzorgen?

Iets met practice what you preach…