En daar lig ik dan

Tijdens bergvakanties heb ik regelmatig dat ik over stukken loop waarbij ik denk: hier vallen is niet heel slim. En ’s winters als het glad is en ik glibberend vlak langs een sloot fiets heb ik soms diezelfde gedachte. Op de een of andere manier komt er dan een soort van extra waakzaamheid naar boven.

Toen ik vorige week met E. ergens n Nijmegen een werkoverleg had, was die waakzaamheid er logischerwijs niet, want een kantoorpand is bepaald niet de meest gevaarlijke plek zou je zeggen…

Tot ik een lullig opstapje over het hoofd zag en struikelde, tijdje buiten westen was en geen flauw idee had waar ik was en wat ik deed. Toen ik weer wat helderder werd, bleek ik op een betonnen vloer te liggen met allemaal bezorgde mensen om me heen. Nadat ik even later in een ambulance lag begon het tot me door te dringen dat er iets meer aan de hand was dan wat simpele blauwe plekken/schaafwonden.

En de foto’s in het ziekenhuis wezen dat ook uit: bovenarm op drie plaatsen gebroken en mijn elleboog werd door de arts omschreven als ‘ontploft’.

Omdat het een gecompliceerde operatie is en er in Nijmegen niet direct plaats was besloot ik dat het dan handiger was om naar een ziekenhuis in de buurt te gaan. Daar donderdag samen met S. heen gegaan, en conclusie van de trauma-arts daar was exact hetzelfde: Foute boel en tijdens operatie van uur of 3 gaat hij proberen alles met schroeven/platen weer zoveel mogelijk aan elkaar te zetten. Revalidatie/fysio daarna kan een jaar duren en na verwachting hou ik er wel iets van blijvende stijfheid aan over. En dat allemaal door zo’n stom afstapje van 15 cm…