Je kent het vast wel: je ziet iets of je praat met iemand over iets en vervolgens wordt je er voortdurend mee geconfronteerd. Dat heb ik nu met New Orleans.
Aanleiding was een voorstelling in theater De Kom in Nieuwegein, die S. en ik onlangs gezien hebben; New Orleans.
New Orleans is een voorstelling waarin Leo Blokhuis, Ricky Koolen en Ivan Peroti samen met o.a. Ocobar je meenemen langs de ontstaansgeschiedenis van muziek van New Orleans. Jazz, R&B, gospel, soul; allemaal muziek die voorbijkwam en waar ik normaal gesproken zelden tot nooit naar luister.
Maar de voorstelling raakte me eigenlijk vanaf het begin. Leo Blokhuis kende ik natuurlijk onder andere van de Top 2000 a gogo en Ocobar kende ik nog van een voorstelling van Wilfried de Jong, dus ik wist dat die meer dan goede muziek speelden.
Door de voorstelling heen werd je langs allerlei muziekstijlen geleid; hoe die (mede) in New Orleans zijn ontstaan en ook wat de achtergronden daarvan waren.
Langzamerhand werd toegewerkt naar de climax; Orkaan Katrina en wat voor een desastreuze gevolgen die had voor de stad. Heel knap hoe ze zo’n ramp door middel van muziek wisten te verbeelden. Dat hadden we de hele voorstelling; ze slaagden er voortdurend in je het gevoel te geven dat je live in New Orleans was.
Maar gevolg van die voorstelling is dat ik nu steeds als ik iets over New Orleans lees of hoor, ik blijf hangen, terwijl ik voordat ik die voorstelling zag gedachteloos verder was gegaan. En dat gebeurde me de afgelopen weken als minstens een keer of tien. Knap wat zo’n voorstelling met je kan doen.
Bij welke voorstelling / film heb jij dat (gehad)?
De wereld volgens Henk 