Gisteren zag ik bij EenVandaag een discussie over de vraag of er ook stervenshulp aan mensen die het leven voltooid vinden moet worden gegeven.
Vooropgesteld; ik vind zelfbeschikkingsrecht een groot goed; als iemand zelf de overtuiging heeft dat het leven geen zin meer heeft voor hem/haar, of dat het wel goed is zo, dan moet er een mogelijkheid zijn om dat op een menswaardige manier te doen.
Mijn opa en oma waren meer dan 65 jaar getrouwd, en ik geloof vanaf hun 18e ofzo bij elkaar. Mijn opa was nog behoorlijk fit, maar toen mijn oma overleed zag je ook al zijn levenslust verdwijnen. Toen hij vervolgens ook veel voedingsmiddelen niet meer mocht omdat hij dan een verhoogde bloeddruk etc zou krijgen, dacht ik; voor wie leeft hij nou nog? Toen hij een jaar later overleed, had iedereen daar vrede mee omdat je gewoon zag dat dat was wat hij eigenlijk wilde.
Rationeel
Maar toch;
Toen ik Pechtold hoorde spreken over mensen voor wie het leven voltooid was, was dat weer op de typische rationele D66 denkwijze. Vaak is rationaliteit goed, maar bij dit onderwerp draait het om veel meer dan kille rationaliteit. Niet iedereen handelt rationeel.
Tuurlijk, mensen die het gevoel hebben dat het leven voor hen voltooid is, zijn hiermee geholpen, maar voor een hele groep mensen, levert zo’n ruimere stervenshulpmogelijkheid juist angst op, want waar ligt de grens en wie trekt die grens?
Ik vraag me af of die groep mensen, de mensen die momenteel hun dagen in eenzaamheid doorbrengen, en/of kampen met allerlei aandoeningen, hier nou mee zijn geholpen, volgens mij krijgen zij juist steeds meer angst. Ze merken persoonlijk dat de gezondheidszorg steeds meer wordt uitgekleed, dat ze minder persoonlijke aandacht krijgen en horen en lezen voortdurend overal dat de kosten voor de gezondheidskosten de pan uitrijzen en dat steeds minder mensen die kosten willen opbrengen.
Volgens mij is het helemaal niet zo’n vreemde gedachtegang dat een behoorlijk deel van die groep het gevoel krijgt ongewenst te zijn en dat het voor iedereen beter is als ze een einde aan hun leven maken.
Persoonlijke aandacht
Daarom zou het goed zijn om, tegelijk met die extra stervenshulp juist ook substantieel meer geld te steken in de persoonlijke begeleiding van ouderen en mensen die hulpbehoevend zijn, om zo die angst weg te nemen.
En ja voor iedere Nederlander wellicht ook een extra reden om toch eens langs te gaan bij die buurtgenoot die nooit zijn huis uit komt of toch eens ruimte te maken in de agenda voor familiebezoek.
De wereld volgens Henk 