Zoals ik in mijn vorige blogpost al aangaf, moesten we dit jaar onze vakantieplannen zoals zoveel mensen wijzigen. Het geplande huisje aan de voet van de Großglockner werd nu een huisje in Appelscha en in Markelo. Alles van Appelscha las je in mijn vorige blogpost, nu is het tijd voor onze tweede week; Markelo.
Een totaal ander gebied, maar daarom niet minder mooi. In de directe omgeving waren er veel wandelroutes, maar binnen een half uur met de auto waren er nog veel meer gebieden waar we eindeloze tochten konden maken. Zo was bijvoorbeeld een tocht langs drie kastelen (kasteel Warmelo, Diepenheim, Weldam) erg leuk om te doen.
Het gebied daar in de omgeving wat me het meest bevallen is, is het Nationaal park ‘De Sallandse Heuvelrug’; een schitterende afwisselend gebied met dankzij de wandelknooppunten ontelbare mogelijke wandelingen. De tocht van station Holten via de Holterberg en weer via een andere route terug was een van de mooiste tochten die we deze vakantie hebben gelopen. Doordat het op die dag 31 graden was, maakte die temperatuur het deel door de heide en vooral op de Holterberg extra uitdagend. En wat kun je dan blij zijn rond lunchtijd met een bankje in de schaduw op de Holterberg;-)
Vrijheid
Ook in de omgeving van Markelo was 75 jaar vrijheid op veel plekken te zien. Bij de tocht over de Markelose berg en nog twee andere ‘bergen’ werd dat op allerlei manieren duidelijk. Ook hier weer een onderduikershol (onontdekt door de Duitsers), loopgraven en bomkraters.
Wat het meeste indruk op me maakte was de afdruk van een neergeschoten piloot in de aarde. Doordat de grond waarin hij terecht kwam zo zacht was , bleef er toen ze zijn lichaam weghaalden, een hele zichtbare afdruk van zijn lichaam achter. Het zoveelste tastbare voorbeeld van wat een hoge prijs er soms aan het leven in vrijheid hangt.
Op naar de volgende vakantie
Tsja, en dan realiseer je op vrijdag als je in de auto richting Houten zit, dat de zomervakantie van 2020 er, voor die officieel al begonnen is, voor S. en mij al op zit. Op naar de volgende vakantie;-)
In de zomer naar de bergen; jarenlang was dat voor mij een vast ritueel. Maar dit jaar is niets normaal door de Corona, en dus ook niet de vakantie. S. en ik waren van plan om naar de omgeving van de Großglockner in Oostenrijk te gaan, maar aangezien de Oostenrijkse grenzen toen nog dicht waren en onbekend was wanneer die weer open zouden gaan, viel Oostenrijk voor ons af; geen bergen voor ons dit jaar. Bovendien zouden we dan ook de hele treinreis naar Oostenrijk, een uur of 10, met een mondkapje op moeten zitten. Bepaald geen idee dat ik voor ogen had als begin van onze vakantie.
Achteraf een goede inschatting om onze vakantie vroegtijdig te annuleren, want mondkapjes of niet, we hadden sowieso Oostenrijk niet ingekomen, aangezien de Oostenrijkse grens 16 juni openging, en wij 12 juni van plan waren daar heen te gaan.
Omdat toen we hadden besloten om Oostenrijk te annuleren nog niet exact wisten wat er in Nederland wel/niet allemaal open ging, besloten we om nu in twee plekken een huisje te boeken. Via natuurhuisje.nl hadden we al een paar keer iets geboekt en dat was ons zeer goed bevallen, en toen we op die site wat hadden rondgesnuffeld viel onze keus op een huisje in Appelscha en een huisje in de buurt van Markelo.
Het huisje in Appelscha had een soort van koninklijke entree; het lag aan de rand van het Drents-Friese Wold in een gebied van Staatsbosbeheer. De toegangsweg naar het huisje ging over een lang zandpad omringd door bomen, uitbundig bloeiende Digitalissen (Vingerhoedskruid) in allerlei kleuren en Rhodondendrons. Elke keer als we daar overheen reden voelde het of we over een koninklijke oprijlaan reden.
En het huisje was er echt één van het soort waar we ons meteen vanaf de eerste seconde thuis voelden.
75 jaar vrijheid
2020 is het jaar van de Corona maar ook van 75 jaar vrijheid en tijdens deze vakantie kwamen deze twee zaken op allerlei manieren samen. Zo kwamen we in de buurt van Appelscha in de bossen langs een onderduikhol. Een donker muf hol van een paar vierkante meter. Zeker tijdens de eerste weken van de Corona heb ik me thuis geregeld behoorlijk opgesloten gevoeld, maar toen ik in dat hol zat, besefte ik hoe relatief dat opgesloten gevoel was. Ik vond het best confronterend om zo’n onderduikhol te zien, en te realiseren dat daar mensen gedurende lange tijd gedwongen in hadden moeten doorbrengen, met het besef dat als ze ontdekt zouden worden de dood volgde. En helaas werden ze ontdekt.
Denkend aan Friesland zie ik…
Wat tijdens deze vakantie behoorlijk is bijgesteld, is mijn beeld van Friesland. Ik had een paar keer in het kader van de North Sea Trail tochten langs de Waddenkust gemaakt, en dat waren dan tochten die kilometers lang langs dijken en door weilanden voerden. Hele mooie tochten , maar die tochten bevestigden wel mijn beeld van Friesland; strakke wegen langs weilanden en dijken.
Afwisselende natuur
Tijdens ons verblijf in Appelscha heb ik dat beeld wel drastisch bijgesteld, want het in het gebied waar we verbleven, het Drents-Friese Wold, had je alle soorten van natuur. Bossen, De Kale Duinen (een groot zandverstuivingsgebied), heide, watertjes en nog veel meer. Wat me vooral aansprak was dat de bossen niet zo ‘aangeharkt’ oogden; in veel bossen worden dode bomen zo veel mogelijk weggehaald waardoor je van die keurige maar o zo saaie bossen krijgt.
In het Drents-Friese Wold laten ze de bomen liggen, met een heel afwisselende natuur tot gevolg. Op die bomen zag je weer van alles groeien bloeien en kruipen; mossen, paddenstoelen allerlei planten en nog veel meer. Doordat er veel onverharde paden waren kreeg je ook echt het gevoel deel uit te maken van de natuur in plaats van er doorheen geleid te worden. Die dode bomen die geregeld ook op het pad lagen versterkten dat beeld nog eens.
Doordat ons huisje aan de rand van het Drents-Friese Wold lag, gingen we ook geregeld in de namiddag of avond nog even de natuur in en de vraag was hoeveel reeën we steeds tegen zouden komen. Soms kruisten ze op nog geen 10 meter ons pad.
Kortom echt een gebied (en een huisje) waar we nog vaker terugkomen. Na een zeer geslaagde week in Appelscha en omgeving was het tijd om naar onze volgende vakantiebestemming te gaan… Markelo. Maar dat komt in een volgende blogpost.
Wat een wrange speling van het lot; 75 jaar bevrijding vieren in een tijd dat de persoonlijke vrijheid op heel veel vlakken tot een minimum is ingeperkt. Natuurlijk van een hele andere orde en schaal dan toen, maar toch.
Niet meer gaan en staan waar je wilt, niet meer de mensen zien die je wilt, niet meer werken waar je wilt. Maar waar de veroorzaker hiervan 75 jaar geleden een fascistisch regime was, is nu de veroorzaker een virus met de duistere naam Corona/COVID-19.
Waar op het strijdtoneel van 75 jaar geleden legeruniformen in steden en dorpen een verbeten strijd voerden, zijn dat nu gezondheidszorguniformen in ziekenhuizen en verzorgingstehuizen. Waar 75 jaar geleden achteraf het besef kwam dat het leger jarenlang verwaarloosd was, is nu achteraf het besef dat de zorg jarenlang verwaarloosd is.
Waar toen in wapenfabrieken een wedloop aan de gang was om nog krachtigere, effectievere en dodelijkere wapens te maken, wordt die strijd nu geleverd in laboratoriums over de hele wereld. Welke laboratorium slaagt erin om een effectief middel tegen Covid-19 te ontwikkelen en dat wereldwijd beschikbaar te maken?
Ik ben benieuwd wat achteraf de D-day van de Coronacrisis gaat worden.
Geniet van de vrijheid
Laten we ondanks dat de bezetter van onze huidige manier van leven nog niet is verslagen, genieten van de vrijheid die het overwinnen van de oorlog 75 jaar geleden opleverde;
Dat we mogen zijn wie we willen zijn, geloven wat we willen geloven, houden van wie we willen houden en nog veel meer.