En dan is het half juni en is het opeens tijd voor de zomervakantie…. Normaal gaan S. en ik in september op zomervakantie, maar dit jaar kozen we voor juni.
Natuurlijk weer naar de bergen, dit keer naar Brixen im Thale in Oostenrijk. Het chalet hadden we begin van het jaar geboekt; zag er allemaal erg goed uit, dus we konden niet wachten. Maar je zal het ongetwijfeld wel hebben meegekregen; deze winter viel er in de Alpen sneeuw… heel veel sneeuw… en zelfs 5 weken geleden viel er nog sneeuw…
Let it snow
Dus toen ik de weken voor onze vakantie de webcams van het gebied waar we heen zouden gaan bekeek, was er op veel van die webcams nog een mooi sneeuwdek te zien… Leuk voor de wintervakantie, maar voor een zomervakantie toch iets minder handig. Maar gelukkig werd het in de twee weken voor onze vakantie in Oostenrijk plotseling zomer en schoot de temperatuur de hoogte in en ja, begon de sneeuw dus ook flink weg te smelten. Toen ik de dag voordat we vertrokken keek, viel het allemaal gelukkig allemaal best mee. En ook de weersvooruitzichten zagen er goed uit. Ideaal zomervakantie weer!
Duitsland en treinen
Ook dit keer gingen we weer met de trein. Wie mijn blog al een tijdje leest, weet inmiddels dat treinen richting Duitsland /Alpenlanden betekent dat je vrijwel altijd te maken krijgt met vertragingen. Ook dit keer was dat weer veelvuldig het geval.
In Duitsland is jarenlang heel veel geld gepompt om voormalig Oost-Duitsland qua voorzieningenpeil etc gelijk te trekken met West-Duitsland. Dat is heel goed gelukt want je merkt op heel veel gebieden vrijwel geen verschil meer tussen voormalig Oost of West.
Maar omdat ook in Duitsland het geld maar een keer uitgegeven kan worden was het gevolg van het pompen van geld in Oost-Duitsland dat ze aan andere dingen geen geld konden uitgeven en één van die dingen is het spoor geweest. Jarenlang is dat verwaarloost, met als gevolg dat het nu verouderd is, met veel verstoringen tot gevolg en ze nu een inhaalslag moeten maken om het weer op een hedendaags peil te brengen. Gevolg daarvan is dat er heel veel grootschalige werkzaamheden zijn.
Als ze die op tijd aankondigen, bij de nieuwe dienstregeling of zo, is dat geen probleem, dan kan ik er rekening mee houden, maar er is een bepaalde vorm van Duitse logica die ik na al die jaren nog steeds niet snap. Dat is dat ze een paar maanden van tevoren, nadat de nieuwe dienstregeling al bekend is gemaakt en ik dus tickets hebt geboekt, ze opeens de dienstregeling overhoop gooien in verband met werkzaamheden.
Na veel inwendige verwensingen volgde dus ook dit jaar weer een inmiddels bijna traditioneel rondje bellen met de klantenservice van de Deutsche Bahn, om de tickets om te boeken. En ik moet zeker zeggen, met de klantenservice van de Deutsche Bahn is weinig mis, die handelen het altijd goed af. Met de nieuwe tickets zouden we zowel in Duisburg als in Munchen iets meer dan een uur overstap hebben en bij de overstap in Oostenrijk 6 minuten. Veilige marges zou je zeggen, maar twee weken van tevoren zag ik al een melding dat de trein richting Duisberg 25 minuten later zou aankomen in verband met een omleiding… Maar door de marge die we hadden ging dat allemaal verder zonder problemen.
En nog geen week nadat ik met de klantenservice van de Deutsche Bahn aan de lijn had gehangen over de terugreis, zag ik dat een van onze treinen voor de terugreis opeens zonder, verdere uitleg was opgeheven… Dus weer aan de lijn gehangen.
Maar al dat gedoe ben ik inmiddels gewend, hoort er een beetje bij.
Ja, het is altijd een heel gedoe om zo’n treinreis te regelen, maar de positieve kanten van reizen met de trein wegen wat mij betreft nog steeds ruimschoots op tegen nadelen. Als je dan eenmaal in een Duitse trein zit, beleef je altijd wel wat.
Het boeiende van reizen met de trein en meerdere keren overstappen is dat je steeds andere mensen leert kennen. Dit keer waren dat op de heenreis wel heel boeiende mensen. Toen we in Duisburg onze trein richting Munchen namen, stapten er een groep zeer uitgelaten vrouwen in die voor een vrijgezellenfeest naar Keulen gingen. Je kent het wel; op en top in het roze, en ondanks het tijdstip van nog niet eens eind van de ochtend al zo goed als bezopen. Hartstikke vrolijk en luidruchtig dus.
Vooroordelen
En om de feestvreugde te verhogen stapte er op het volgende station een groep van een stuk of dertig mannen in, die richting luchthaven van Frankfurt gingen om daar het vliegtuig naar Bratislava te nemen voor een metaltechno optreden….
Om de groep te omschrijven; Duits, zwarte broek, zwart t-shirt en bier, heel veel bier en andere alcohol. Als extra handbagage hadden ze namelijk wat fusten bier en andere alcohol meegenomen. En 11 uur ’s ochtends is natuurlijk een ideaal tijdstip om al aan het bier te gaan… De alcohol deed zijn werk en al gauw werden ze luidruchtiger en luidruchtiger, maar in tegenstelling tot vaak wanneer een groep binnen een uur of zo gemiddeld meer dan een liter bier achterover slaat werden ze verre van vervelend.
In tegendeel; op een gegeven ogenblik kwam er een heel keurige vrouw, die uitgerekend een plek precies te midden van die groep bleek te hebben gereserveerd. Je kunt je dan heel veel scenario’s indenken voor het vervolg, maar binnen no time zaten ze heel gezellig te praten.
En ook opvallend; steeds als er bij een nieuw station iemand binnenkwam met een zware koffer, boden ze meteen aan om die koffer voor diegene in het rek te doen. Boeiend om te zien hoe vooroordelen werken. Je ziet iemand of een groep; heb bepaalde gedachten en binnen no time blijken die totaal ongegrond te zijn.
Toen we bij station Frankfurt aankwamen en de groep de trein verliet op weg naar hun vliegtuig, keerde de rust terug en resteerden slechts de nodige fusten bier, plastic bekers, glazen flessen.
Naargeestige stations
Ik reis al jaren met de trein door Duitsland en wat me altijd weer opvalt is dat heel veel Duitse stations zo grauw zijn. Vooral als het somber weer is, ogen heel veel van die stations zo naargeestig. Breng op een regenachtige dag vijf minuten door op bijvoorbeeld station Mannheim en je raakt meteen depressief. Wat dat betreft kunnen ze nog veel leren van de Nederlandse stations, want die zijn in vergelijking daarbij een kleurexplosie.
In deel 2 van dit driedelige vakantieblog : waarom vakantie zo leuk kan zijn…Binnenkort meer
Treinen; ik heb er zo langzamerhand een haat-liefde verhouding mee. Voor mijn werk vind ik het een ideaal vervoermiddel, maar met vakanties is dat plezier steeds minder.
Zo staat ie voor de deur en zo is ie weer voorbij; de zomervakantie. Dit keer gingen S. en ik naar Lermoos in Oostenrijk.
De wereld volgens Henk 