Tag: Vakantie

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Een huisje boeken doe je zo

Gepost op door Henk Hofman

Omdat het nog totaal onzeker is of we in juni, als S. en ik vakantie hebben, naar het buitenland kunnen, hebben we besloten om ook dit jaar de zomervakantie lekker in een of twee vakantiehuisjes in Nederland door te brengen. Om een vakantiehuisje te boeken zijn er ontelbaar veel sites en ik moet toegeven; ik vind het heerlijk om eindeloos over het internet te zwerven, op zoek naar net dat ene huisje. ..

Een site waar S. en ik veel gebruik van maken is natuurhuisje.nl. Natuurhuisje.nl is een portal waar particulieren hun huisje, tipi, yurt, pipowagen of wat voor soort van overnachtingsplek dan ook, verhuren. Veel keus en vaak vinden we daar het huisje waar we naar op zoek zijn. Ook dit jaar is dat weer het geval.

Waar ik me bij natuurhuisje.nl steeds weer over verbaas, is de sterk wisselende kwaliteit van de foto’s. Blijkbaar is er geen centraal toezicht en kan iedereen die daar een overnachtingsmogelijkheid verhuurt, zelf bepalen welke foto’s hij/zij plaatst. Zoals ik al zei; ik vind het bepaald geen straf om eindeloze rijen van huisjes door te spitten om zoek naar net dat ene huisje en omdat er zoveel huisjes zijn vormen de foto’s een heel belangrijk selectiecriterium. Bevallen de foto’s me niet dan ga ik door naar het volgende huisje.

En sommigen maken het dan wel erg makkelijk om naar de volgende te gaan: foto’s die aardedonker zijn en waar je maar moet raden wat er nu precies op die foto te zien is, wazige foto’s van de achterkant van een stoel, en dan niet eentje, nee gewoon vier keer, van die zo sterk bewogen foto’s dat je je afvraagt of ie die foto’s in de mist heeft gemaakt, of iemand die zo driftig aan het spelen is geweest met filters dat het lijkt om ie een vissenkom verhuurt, en nog veel meer … why??

Foto’s hoeven echt niet perfect te zijn; die hele overdreven vt-wonenachtig gestylde foto’s stoten me juist weer af, maar het is toch niet teveel gevraagd om gewoon normaal zichtbare foto’s van zaken als een woonkamer, badkamer, keuken en buitenkant te maken? Met elke telefoon kun je tegenwoordig heel aardige foto’s maken, en op elke computer zit wel een programma om foto’s wat bij te werken. Als verhuurder ga je toch na van stel dat ik dit huisje zou willen huren, waar zou ik dan op letten? En aardedonkere foto’s zijn dan lijkt me geen zaken waar je punten mee scoort.. En als foto’s bewogen zijn oid, dan neem je toch nieuwe foto’s net zolang tot je er wel tevreden over bent?

Natuurhuisje.nl is zeker niet de enige site waar die foto’s zo sterk wisselend van kwaliteit zijn, moet je voor de gein maar eens op marktplaats naar een vakantiehuisje gaan zoeken…

Maar huisjes die ik zeker kan aanraden (en je wellicht een hele zoektocht kan besparen):

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Sporen tot je groen ziet.

Gepost op door Henk Hofman

iceReizen met de trein blijft altijd boeiend, en zeker met de trein naar het buitenland is altijd weer een loterij. Ook dit keer weer, toen S. en ik met de trein naar Zwitserland gingen voor onze vakantie.

Frutigen was de plek van bestemming, en zoals altijd gingen we ook nu met de trein. Treintickets hadden we een aantal maanden geleden gekocht, slechts twee keer overstappen, ruimte overstaptijden, perfect geregeld… dachten we toen…

Want een maand of wat nadat we die treintickets hadden gekocht, kwam er allemaal gedoe met treinen die eerst later, toen eerder, en vervolgens helemaal niet zouden rijden… Maar dat gedoe kon je al in deze blogpost lezen.

Gelukkig zijn er meerdere wegen die naar Rome, en in dit geval Frutigen leiden, dus na wat gespeur en het maken van nieuwe zitplaatsreserveringen was ook dat geregeld. Helaas met meer overstapstations en krappe overstaptijden van soms minder dan 10 minuten, maar het zag er allemaal goed te doen uit.

En de heenreis viel reuze mee, zonder problemen haalden we al onze aansluitingen, en op tijd rolde onze laatste trein het station van Frutigen binnen.

Zit je goed?

Een vrijwel probleemloze reis, op 1 ding na…. een eigenlijk elke keer weer terugkomende ergernis; het gedoe met zitplaatsreserveringen, en dan vooral in het Nederlandse deel van internationale treinen. Toch wel apart dat als je in een vliegtuig een stoel reserveert, niemand het waagt om op jouw stoel te gaan zitten, terwijl het in de trein altijd weer een heel gedoe is om op de door jou gereserveerde stoelen te kunnen zitten.

Omdat S. niet goed tegen achteruitreizen kan, en we met koffers niet een hele treincoupe door willen zeulen, kiezen we daarom altijd zitplaatsen tegenover elkaar zodat we in ieder geval verzekerd zijn van 1 ‘vooruitrijdende’ zitplaats, en plekken die een beetje aan het begin van een treincoupé liggen.

Voor die zitplaatsreserveringen betaal je, maar dat vormt voor sommigen geen belemmering om er gewoon te gaan zitten.

Nu was het ook weer prijs. Op Utrecht Centraal stapten we in de trein richting Keulen, maar bij onze zitplaatsen aangekomen bleken daar al twee mensen te zitten. Toen S. aangaf dat ze op onze plekken zaten, deden ze eerst of ze niets hoorden, maar uiteindelijk gaven ze aan dat er anderen op hun plaatsen zaten en dat zij daarom op maar onze plaatsen zijn gaan zitten.

Als er nu zat vrije plekken waren was het niet zo’n probleem, maar aangezien het erg vol zat, moesten die mensen op die andere plek gewoon weg. Het waren van die types van grote bek, nergens iets van aantrekken, en anderen gaan dan vanzelf wel opzij. Bij de mensen die nu op onze plaatsen zaten lukte dat, maar ze dan hadden ze buiten S. gerekend.

In eerste instantie weigerden ze plaats te maken, maar toen S. de conducteur erbij haalde, kozen ze uiteindelijk toch eieren voor hun geld.

Van tevoren hadden ze niet gekeken waar hun treincoupé was, en toen de trein arriveerde, en die coupé aan het eind van de trein bleek te zijn, hadden ze geen zin om daar heen te lopen en besloten ze om dan maar gewoon in te stappen en ergens te gaan zitten…

Maar uiteindelijk kwam alles toch nog goed en na een uur of 11 arriveerden we in zonnig Frutigen.

Op de weg terug

Na een meer dan geslaagde vakantie was het twee weken later weer tijd om de trein richting Nederland te pakken.

Omdat Zwitserland al duur genoeg is, hadden we een route gevonden waardoor we voor nog geen 90 euro van Frutigen weer in Houten terecht zouden komen. We moesten daarvoor wel overstappen in Bern, Mannheim, Dusseldorf, Venlo en Den Bosch, maar zou goed te doen moeten zijn; overal minimaal 15 minuten overstaptijd.

De eerste treinen gingen soepeltjes; zon scheen, en ik zag de bergen langzamerhand steeds meer in de verte verdwijnen.

Trein gemist? Vloek niet..

Maar in de trein naar Mannheim begon het gedoe; trein vertrok al paar minuten later, maar aangezien we 19 minuten zouden hebben, zouden we nog tijd zat overhouden. Maar die 19 minuten overstaptijd werden 15 minuten, 10 minuten, 5 minuten en uiteindelijk zouden we helemaal geen overstaptijd meer hebben, aangezien er nog 10 minuten extra vertraging bovenop kwam… Onze aansluitende trein zouden we dus missen, totdat ik zag dat onze volgende trein een vertraging had van 10 minuten waardoor we die alsnog zouden kunnen halen, een geluk bij een ongeluk… dachten we…

Te vroeg gejuicht, want toen we op het perron stonden te wachten op onze aansluitende trein, veranderde de vertraging op het bord voortdurend, om uiteindelijk op te lopen tot 35 minuten….

Gevolg was dat we in Venlo weer een latere trein moesten nemen. Lekkere was wel dat die trein vrijwel uitgestorven was, zodat we alle ruimte voor onszelf hadden.

Rond 10 uur ’s avonds kwamen we uiteindelijk in Houten Castellum aan, na ’s ochtends om half tien vanuit Frutigen te zijn vertrokken;-)

Maar toch… de volgende treinvakantie richting buitenland is ook al weer geboekt;-)

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Iets met een 3

Gepost op door Henk Hofman

Trein schruns ICEStel, je bent van plan om op vakantie naar Oostenrijk te gaan. De één doet dat met de auto, de andere met het vliegtuig of met de bus, maar S. en ik kozen, zoals zo vaak, om met de trein richting Oostenrijk te gaan.

Ondanks dat er best vaak ‘gedoe’ (waarover je in mijn blogposts  ‘Fijn met de trein , ‘Waar zouden we zijn zonder de trein‘ en ‘Vakantiemijmeringen; Duitsers en treinen‘ al kon lezen) is met treinreizen, is het zeker voor de richting Duitsland/Zwitserland/Oostenrijk voor mij de meest ontspannen manier van reizen. En dat ‘gedoe’, daar is altijd wel een oplossing voor te vinden, en het levert weer vulling voor een blog op;-). Bovendien hou ik wel van dat geïmproviseer.

Dit jaar was de vakantiebestemming Schruns in Oostenrijk.

Via Zwitserland

Vooraf gekeken hoe we daar het beste met de trein konden komen, en na de afweging dat het een reis van een uur of 10 zou zijn en dus enige overstaptijd wel lekker zou zijn, kozen we ervoor om via Basel en Zurich te reizen. We zouden dan een overstapruimte van 40 minuten en van ruim 20 minuten hebben. Lekker om even de benen te strekken, geen stress om vertragingen te hebben en om wellicht een koffie te scoren…

Maar een dikke week voor onze vakantie kwam opeens het nieuws dat in Duitsland een treintunnel in aanbouw verzakt was, en dat er daardoor geen treinverkeer mogelijk zou zijn tussen Baden-Baden en Rastat. En laat dat nou net op onze route richting Oostenrijk liggen… Behoorlijk balen, want alternatief dat zij boden zou betekenen dat we 3 keer extra zouden moeten overstappen waaronder een keer op een bus, en nog eens minimaal 2 uur later zouden arriveren als we alle volgende aansluitingen wel zouden halen…

Parijs…

Andere optie die ze boden was om te reizen via Parijs… Iedereen die in zijn leven Parijs wel eens heeft gebruikt als overstapstation voor de trein weet dat Parijs qua treinstations en doorgaande treinverbindingen met voorsprong de meest waardeloze stad is die er is.

In plaats van gewoon over te kunnen stappen van de ene op de andere trein, zoals je in elke normaal ontwikkelde stad kunt doen, moet je in Parijs, ‘klantvriendelijk’ als ze zijn, als je je uit de trein hebt gewurmd, eerst met al je bagage door veel te smalle toegangspoortjes zien te wurmen.

Vervolgens wacht je een ellenlang onoverzichtelijk gangenstelsel richting de metro. Daar moet je maar zien uit te vinden welke metro je nodig hebt. Vervolgens moet je je een overvol en veel te heet metrostel in proberen te vechten. Als je dat hebt overleefd moet je je weer bij de juiste halte uit de metro proberen te wurmen, om dan weer door die anorexiapoortjes op zoek te gaan naar je vervolgtrein.

Niet geheel verrassend dus dat de Parijsroute al bij voorbaat afviel voor me.

7 en 4

Daarom ging ik maar zelf op zoek naar een handigere route. Ik vind het heerlijk om allerlei sites etc door te spitten op zoek naar een oplossing. Ik kwam uiteindelijk uit op een route die ik bij de eerste boeking ook al had gevonden, maar toen terzijde had gelegd aangezien we dan maar 7 en 4 minuten overstaptijd zouden hebben…

Maar ja nood breekt wet, en bijkomend voordeel was wel dat als alles goed zou gaan, we dan in plaats van twee uur later, zelfs anderhalf uur eerder dan oorspronkelijk gepland zouden arriveren…

Dus nieuwe zitplaatsreservering gekocht, op naar Oostenrijk… Dacht ik…

Iets met een drie

Maar bij Utrecht Centraal begon het ‘gedoe’ al: 5 minuten voordat de trein zou arriveren, werd er plotseling omgeroepen dat reizigers voor onze trein die een drie in hun reservering hadden, contact moesten opnemen met een perronmedewerker… Die perronmedewerker was nergens te vinden, en bovendien was ook totaal niet duidelijk over welk nummer ze het hadden. In ons reserveringsnummer stond geen drie, dus ik ging er van uit dat het niets voor ons was…

Dat ik daarin nogal ongelijk had bleek toen de trein arriveerde. Op het digitale bord op het perron hadden we al gekeken op welke plek ons treinstel zou stoppen zodat we meteen konden instappen, zonder ons met koffers door te hele trein te hoeven worstelen.

Maar toen de trein arriveerde, bleek doodleuk dat de treinstellen 31 tm 39 (dat heb je dus die drie…) niet waren meegekomen. Ergens in Duitsland zouden die rijtuigen weer worden aangekoppeld…

Hartmassage

Als advies gaven ze doodleuk dat je als reiziger dan maar moest kijken of er in een van de wagons die wel aanwezig waren nog plek was… Als blikken hadden kunnen doden was er op dat moment hartmassage nodig geweest op perron 18 van Utrecht CS…

Maar als je je op het ergste (paar uur staan in een overvolle trein) instelt valt het soms achteraf reuze mee. Dat was in dit geval ook zo, want voor onze neus stond de restauratiecoupé, dus toen hebben we gewoon de hele reis richting ons overstapstation in het restaurant gezeten. Heerlijk ruime stoelen, en van drukte in de andere coupé’s was daar niet veel te merken;-)

Door al dat gedoe van reizigers die totaal niet wisten waar ze aan toe waren, en dus ook niet waar ze moesten instappen, vertrokken we al 10 minuten te laat uit Utrecht. Aangezien we een marge hadden van 7 minuten zou dat betekenen dat we onze volgende aansluiting zouden missen. Maar in Mannheim aangekomen, bleek onze aansluitende ICE-trein te wachten op onze trein, zodat niemand zijn/haar aansluiting hoefde te missen.

Datzelfde verhaal herhaalde zich bij onze volgende aansluiting, zodat we ook daar meteen van de ene op de andere trein konden overstappen.

The only way is up…

Waardoor we al met geheel volgens schema in Schruns aankwamen, helemaal voorbereid om via een qua stijgingspercentage Alpe d’Huez achtige weg naar ons appartement te spoeden, maar daarover meer in mijn volgende blog…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Weg met de e-reader, leve het papier!

Gepost op door Henk Hofman

boekDe zomer komt er aan en dus lonkt ook de vakantie weer. Vaste prik voor mij is om dan een stapel boeken mee te nemen.

Alhoewel ik elk jaar weer het goede voornemen heb om tijdens de niet-vakantieperiode meer boeken te lezen, komt het er dan steeds maar niet van.

Geen tijd

Ik merk dat ik in het dagelijkse leven toch veel meer lees via mijn tablet of dat ik een tijdschrift of krant pak. Ik gun mezelf dan niet de tijd om een boek te pakken. Maar zodra het zomer is gaat er een knop om en steekt het boekenvirus weer de kop op. En als ik het over boeken heb dan bedoel ik ook boeken en niet een e-reader.

Ik weet het, puur functioneel gezien is een e-reader een erg handig ding; je kunt er ik weet niet hoeveel boeken op kwijt, en het scheelt je heel wat ruimte in je koffer, maar toch: ik kan me er maar niet toe zetten zo’n ding te kopen.

Een boek is…

Een boek is voor mij meer dan zomaar een verzameling letters:

  • Ik wil voor een boekenkast staan te dubben welk boek ik wil lezen.
  • Ik wil in een boekwinkel staan, de achterflap van een boek lezen en niet weten hoe gauw ik naar de kassa moet om het boek te kopen.
  • Ik wil bij De Slegte (ja, ik las dat ze weer terugkomen) of een andere tweedehands boekenzaak eindeloos dwalen langs rekken vol met boeken over de meest uiteenlopende onderwerpen, en dan vervolgens de winkel uitstappen met een boek waarvan ik van tevoren het bestaan niet eens wist.
  • Ik wil uren in een boek gevangen zitten, helemaal opgaan in het verhaal, niet kunnen stoppen met lezen want willen weten hoe het afloopt.

Met een e-reader heb ik dat totaal niet. Dat is een ding zonder gevoel. Handig maar de wereld is vergeven van de nuttige dingen die het toch niet zijn voor mij.

Tablet

En mijn tablet, die gebruik ik voor duizend en een dingen (zou maar heel moeilijk meer zonder kunnen), behalve voor het lezen van eindeloze lappen tekst. Ik heb het wel geprobeerd; een e-book lezen op mijn tablet, maar ik haakte al heel snel weer af.

De tekst begon maar niet te leven voor me, terwijl ik dat bij een papieren boek wel meteen heb. Bovendien merkte ik dat op mijn tablet de verleiding erg groot was om tussen het lezen door, mijn mail te checken of andere hele nuttige functies op mijn tablet te doen.

Plaats inruimen

Daarom ruim ik ook deze zomer in mijn koffer maar weer de nodige plaats in voor een flinke stapel boeken; dan neem ik gewoon een broek minder mee… of een grotere koffer….