Tag: Tour de France

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Parijs is nog ver

Gepost op door Henk Hofman
Tour de France Poulidor
Raymond Poulidor, Roger Pingeon, Galibier, Tour de France, 1967

De zomer komt er aan en dus is het komende zaterdag weer tijd voor:

  • Helikopterbeelden van allerlei dromerige Franse dorpjes met namen die klinken als Saint-Paul-Trois Châteaux-Libourne, Lavardin, Locmine
  • De Amazing Stroopwafels die op de NOS Tourradio zingen over naar Frankrijk gaan en nooit meer terugkomen.
  • Creatieve Fransen die hun maisveld helemaal in Toursferen hebben omgetoverd.
  • Commentatoren die verzuchten dat de Tour voor niemand stopt.
  • Stoempen, binnenblad, linkeballen, buitenblad, chasse patat, een jasje uitdoen, man met de hamer, zinloze ontsnappingen op de Champs-Élysées en nog veel meer…

Oftewel; Tour de France! Vanaf 26 juni is het weer zover; drie weken genieten (en soms afvragen of er ooit een eind komt aan zo’n 200 en nog wat km lange etappe waarvan je bij de start al weet dat het een sprintersetappe wordt.

En er is muziek

De Tour de France en muziek horen onlosmakelijk bij elkaar; radio Tour de France zonder muziek is stukken minder leuk, dus daarom maar eens een blog met wat typische Tour muziek.

Wat natuurlijk niet mag ontbreken is de ‘tune der tunes: de muziek die wordt gedraaid zodra de laatste kilometers van een etappe zijn aangebroken. Ik luister al van kindsdaf aan naar Radio Tour de France, dus hoeveel keer ik die tune heb gehoord geen idee, maar laten we zeggen dat ik rond mijn 13e ofzo naar de Tour ben gaan luisteren en ik nu 48 ben, dan zou dat ergens rond de 700 keer zijn;-)

Dit nummer van ZAZ ademt gewoon die dromerige sfeer van de Tour:

En natuurlijk mag deze van Queen niet ontbreken:

Als oud-Vlaardinger moet ik natuurlijk de Amazing Stroopwafels in zo’n overzicht als dit opnemen:

Een ander pareltje van Nederlandse bodem: SKIK

Gewoon omdat het Frans is en zo’n lekker nummer is:

Parijs is niet ver meer

En dan na drie weken is is het tijd voor Parijs:

Champs Elysées

Voordat ze dan de laatste zondag van de Tour eindelijk in Parijs zijn, zit je eerst een uur of wat te kijken naar iets dat in de verte op wielrennen lijkt maar qua tempo meer weg heeft van een gemiddelde toertocht door de Betuwe, totdat…de Champs Elysées opdoemt en het gekrabbel door de omgeving van Parijs plaats maakt voor een aantal rondjes snoeihard door het centrum van Parijs scheuren, volgens vrijwel altijd hetzelfde recept…

Een groepje renners ontsnapt, krijgt een een seconde of dertig, wordt bijna teruggepakt waarbij een eigenwijzeling toch nog probeert weg te blijven… tevergeefs want zodra voor de laatste keer de Champs Elysées opdoemt stormt het voltallige peloton als een kudde losgeslagen stieren op de finish af, waarbij uiteindelijk de sprinters onderling uitvechten wie als eerste over de meet komt.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

De Tour, en dingen die nooit veranderen…

Gepost op door Henk Hofman

Poulidor_03Vroeger had je in de zomer van die zekerheden in Nederland; je wist dat een zonnige zomer in Nederland maximaal een week of 2 duurde, en in het midden van de zomer had je de Tour de France als ankerpunt.

Na die als het mee zat twee weken zon, kon je de klok erop gelijk zetten dat je ‘s avonds in het journaal beelden zag van ondergelopen kelders, of koukleumende weggespoelde campinggasten.

Die twee weken durende zomer heeft dit jaar plaatsgemaakt voor een al twee maanden durende verschroeiende droogte, maar de Tour? Die blijft de Tour… jaar in jaar uit.

De Tour stopt voor niemand

Zon of regen, of het nu 10, 20 of 30 graden is, de Tour stopt voor niemand, afgezien dan van af en toe wat protesterende boeren of agenten die bij het verjagen van die protesterende boeren met behulp van traangas, de windrichting zijn vergeten, met als het gevolg dat het halve Tourpeloton met tranende ogen van de fiets moet.

Zomerse sferen

Drie weken langs wielrennen langs dorpjes met schilderachtige namen als Semur-en-Auxois, Noirmoutier-en-l’Île, Fontenay-le-Comte, en La Roche-sur-Yon. Van die namen alleen al raak je in zomerse sferen.

Al jaren is het een ankerpunt voor me in de zomer. Toen ik jaren geleden tijdens de Tour op vakantie was in de Zwitserse Alpen, plande ik mijn tochten zo, dat ik eind van de middag weer terug was in mijn appartement om naar het laatste stuk van de touretappe te kijken.

En ook als ik aan het werk ben, kan ik niet wachten tot ik weer naar huis kan om te kijken hoe het in de Tour gaat.

Weer een jaar wachten

Nog een halve week, en de Tour van 2018 zit er helaas weer op… Op naar 2019…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Waarom Reto Hollenstein de 2e etappe in de Tour wint

Gepost op door Henk Hofman

retoIn 2008 begint hij bij de wielerploeg Atlas-Romers’s Hausbäckerei met profwielrennen, en een ding weet Reto Hollenstein zeker: ooit wordt hij heel grote wielrenner.. maar het loopt anders….

Opgeven is een optie

In zo’n beetje elke belangrijke koers waaraan hij deelneemt moet hij opgeven. Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Ronde van Lombardijen; hij neemt er meerdere keren aan deel maar vrijwel steeds haalt hij het einde niet. In de Ronde van Italie van 2012 is een gebroken sleutelbeen de boosdoener, en in de Tour de France van 2014 gooit een ingeklapte long roet in het eten.

Verder dan een derde plek in een bergetappe in de Ronde van Oostenrijk van 2011 komt hij niet. Maar dan komt de 2e etappe van de Tour van 2015…

Neeltje Jans?

Utrecht is de startplaats, en de Neeltje Jans in Zeeland is 166 km later de finishplek. Hij heeft nog nooit van Neeltje Jans gehoord maar op Google ziet hij dat het midden in het water ligt. Is weer eens iets anders dan een finish midden in het centrum denkt hij. Maar ja, wat heeft hij als klimmer uit Zwitserland nou te zoeken in een vlakke etappe richting Zeeland? Hij hoopt in ieder geval dat hij in het zenuwachtige gedoe dat er altijd is in het begin van een Ronde, op de been zou blijven….

De eerste etappe is achter de rug, Reto wordt, mede doordat hij moet uitwijken voor iemand met een selfiestick, 137e.

Van Rotterdam tot Frauenfeld

De tweede etappe is al halverwege en Reto zit zoals altijd op zijn vertrouwde plek, ergens anoniem in het peloton. Hij heeft voldoende tijd om eens om zich heen te kijken, en ziet dat ze inmiddels in Rotterdam zijn. Wow, wat een stad denkt hij, heel wat anders dan Frauenfeld, zijn geboorteplaats.

Doordat er net een tussensprint is geweest valt het peloton wat stil. Reto krijgt van die beelden van Rotterdam zoveel energie dat hij flink doortrapt en, voordat hij het weet, vooraan het peloton zit, en zelfs meer dan dat. Er valt een gaatje tussen hem en de kop van het peloton.

Seconden

10 meter is het, 20 meter, en dat wordt al gauw 100 meter. Seconden worden tientallen seconden en voor hij het weet heeft hij minuten voorsprong.

Hij kan het niet geloven, wat is er met hem aan de hand? Hij, de pechvogel, aan kop van een Touretappe?? Zou het dan toch?? Nee, dan kan niet, er zal wel weer wat tussenkomen.

Maar toch, hij besluit alles te geven om te proberen zo lang mogelijk vooruit te blijven. Dat zal zijn sponsor ook wel waarderen, en wellicht sleept hij daardoor een contract voor volgend jaar in de wacht.

10 kilometer

Daar is het bord van de laatste 10 km, en wonder boven wonder heeft hij nog altijd meer dan 7 minuten voorsprong. Waar blijven de ploegen van de sprinters nou? Hij begrijpt er niets van. Hij begin te dromen, stel je toch eens voor dat hij straks op dat podium zou mogen stappen..

10 km wordt 5 km, en zijn voorsprong begin rap terug te lopen. Nog maar 2 minuten blijven er over. Zo dichtbij, en toch nog zover, allerlei gedachten spoken door zijn hoofd; zijn val in de Giro, zijn val in de vorige tour, alles.

Nog een keer besluit hij alles te geven wat hij in zich heeft, zijn benen protesteren, zijn hart bonst zowat uit zijn lichaam. 2 kilometer, hij kan niet meer maar hij moest.

Laatste kilometer

Daar is het doek van de laatste km. Achter hem hoort hij een steeds luider kabaal, nog 500 meter. Hij kan niet meer, maar als in trance blijven zijn benen maar rondmalen. Nog 100 meter… 50… 25…, 10 meter. Daar ziet hij het finishdoek. Alles wat hij in zich heeft perst hij eruit. In zijn ooghoeken ziet hij een wiel opdoemen… zou het dan alsnog? Een laatste inspanning… en dan wordt het zwart voor zijn ogen. Als hij bijkomt ziet hij een uitzinnige menigte om hem heen;

Reto Hollenstein is de winnaar van de 2e etappe van de Tour de France 2015!

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

De Tour, Utrecht en het zwarte gat

Gepost op door Henk Hofman

vouwfietsIk heb zelden een stad zo zien uitpakken met een evenement als Utrecht met de start van de Tour de France.

Omdat mijn werk in het centrum van Utrecht is, heb ik de afgelopen weken de Tourkoorts in Utrecht met de dag zien groeien.

Wat ik me van 2010, toen de Tour in Rotterdam van start ging, herinner is dat het toen veel minder leefde. Tuurlijk merkte je goed dat de Tour in Rotterdam begon, maar zoals het nu in Utrecht los gaat, is wel bijzonder.

Bomen in bolletjestrui

Bomen die zijn ingepakt in het geel, groen, of bolletjes wit/rood, tientallen etalages die helemaal in Tourstemming zijn, muurschilderingen over de Tour, speciale touroptredens van Kraftwerk, Tourfietstochten, Nijntje in het geel en nog veel meer. Zelfs in Hoog Catharijne dreigt er, nu het van boven tot onder is ondergedompeld in Toursferen, iets van sfeer te ontstaan. Aan alles merk je dat Utrecht zich wil bewijzen.

Bijkomend voordeel van de drang van Utrecht om zich zo mooi mogelijk aan de wereld te presenteren, is dat ze met man en macht proberen om alle lopende bouwactiviteiten (oke, oke, afgezien van het Stationsgebied) klaar te krijgen.

In de straat voor mijn werk waren ze al maanden bezig; straat ging open, weer dicht, nieuwe laag asfalt, straat weer open, asfalt er weer uit, en weer een tijd helemaal dicht…, maar de laatste weken stikte het opeens van de werklui. Resultaat is dat de straat er nu picobello uitziet: ze hebben er zelfs door allerlei bloemperken een ware bloemenzee van gemaakt. En ik las net dat het ze ook nog eens gelukt is om eindelijk het geluidslek in TivoliVredenburg gedicht te krijgen. …

Nazorg

Ik ben wel benieuwd of ze bij Korrelatie nazorg hebben geregeld voor al die mensen die nu bijna fulltime met niets anders dan de Tour bezig zijn. Volgens mij vallen die, zodra zondag de Tour weer uit Utrecht is vertrokken, in een diep zwart gat. Wellicht kunnen ze dat gat dempen met het zand dat vrijkomt nu ze de gracht bij de Catharijnesingel aan het open graven zijn…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Parijs is nog ver

Gepost op door Henk Hofman

vouwfietsKranten die weer volop beginnen te schijven over doping, dat kan maar 1 ding betekenen; de Tour begint weer.

Dubbele moraal

Ik vind het fascinerend om te zien over wat een dubbele moraal 95% van de journalistiek beschikt als het om doping gaat. Veel verder dan doping = wielrennen en wielrennen = doping lijken ze niet te kunnen komen. Dat er bij andere sporten ook sprake is van doping komt totaal niet aan.

Slikkende voetballers

Neem voetbal. Tig voetballers hebben bekend dat ze vroeger pilletjes hebben geslikt, maar geen haan die er naar kraait. Het wordt zelfs geromantiseerd. Johan Derksen die bij Voetbal International openlijk verklaart vroeger heel wat geslikt te hebben, en ook weet heeft van heel veel andere voetballers die dat gedaan hebben, wordt niet, net als bij wielrennen aan de schandpaal genageld en per direct van de tv verbannen; nee, er kraait geen haan naar.

Bekentenissen over een clubarts van Ajax die allerlei pilletjes voorschreef worden niet aangegrepen om een commissie in te stellen naar het gebruik van doping in het voetbal; in tegendeel, het wordt afgedaan als kwajongensstreken uit die goede oude tijd.

Welke sporter er ook betrapt wordt op het gebruik van een verboden middel; het wordt met schouderophalen onthaald… tenzij het een wielrenner betreft. Dan rollen de journalisten weer over elkaar heen om te beschrijven hoe verrot het wielrennen is.

Hypocrisie

Wat een hypocrisie; ja, wielrenners gebruik(t)en middelen, die op de dopinglijst staan, maar waarom wordt er dan zo met twee maten gemeten? Als ik zie wat een inspanningen wielrenners leveren vind ik het eerlijk gezegd heel normaal dat er wordt gekeken of er middelen zijn om sneller te herstellen van die inspanningen.

Laat die krampachtigheid varen en geef heel wat van wat nu nog doping heet vrij, zodat dokters het kunnen begeleiden.

Drie weken lang

Dan kunnen we de komende drie weken in de Tour de France ongestoord genieten van wat wielrennen zo aantrekkelijk maakt:

  • wielrenners die zich het snot voor ogen rijden in een eindeloze ontsnapping om dan 500 meter voor de finish nog te worden bijgehaald door een op hol geslagen peloton
  • renners die zich naar beneden storten in een afdaling in de jacht op een paar seconde terreinwinst.
  • Knechten die met nog 200 kilometer voor de boeg erop uit trekken in de jacht naar hun 15 minutes of fame
  • De radio waar De Amazing Stroopwafels worden onderbroken door een ’radiotourflits’om de laatste kilometer te verslaan.
  • Nederlandse ploegen die etappes (en ja, de eerste is al binnengesleept door Argos Shimano)) winnen.

Ik ben er helemaal klaar voor!