Als de oorlog komt
En als ik dan moet schuilen
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt
Waar ik niet bij wil horen
Mag ik dan bij jou?
Dat nummer van Claudia de Breij plopt de laatste dagen steeds bij me op als mijn gedachtes wegdwalen naar wat er momenteel in Oekraïne gaande is.
S. en ik waren gisterochtend, na een tweedaags klusweekend, ’s ochtends op het strand van Hoek van Holland. Het was ’s ochtends nog niet heel druk, de zon scheen al uitbundig, bijna geen wind, kortom, ideale omstandigheden. We liepen een heel stuk langs de kustlijn langs allerlei schelpen, zeesterren en krabbetjes. Kortom: onbezorgder dan gisterochtend kon bijna niet.
Maar toen we ’s middags weer thuis waren en ik op een nieuwssite keek, kwam de harde werkelijkheid weer naar boven; de oorlog in Oekraïne.
Beelden van kapotgeschoten dorpen, burgers die flessen inzamelden om daar molotovcocktails van te maken in de hoop het de Russen het zo moeilijk mogelijk te maken. Kilometerslange rijen van mensen richting de grens die hun hele hebben en houwen in Oekraïne achter laten op weg naar een onzekere toekomst. Waarheen en voor hoelang? Niemand weet het.
Wat ik me afvraag; waar ligt voor een commandant de grens? Hoeveel mensenlevens is het verdedigen of juist veroveren van een brug, een straat, een stad of een land waard? Waar ligt dat omslagpunt? Ik vrees dat op een gegeven ogenblik de militaire overmacht van Rusland zo groot is, en de verwoestingen daardoor zo groot zijn dat Oekraïne niets anders kan dan zich over te geven, met waarschijnlijk een guerrilla-oorlog als vervolg. Een land kun je veroveren, maar de trots van een land niet.
Het is te hopen dat, voordat dat scenario een feit is, in Rusland de weerstand tegen deze waanzinnige oorlog zo groot wordt dat legercommandanten het lef hebben op te staan tegen Poetin en zijn orders weigeren uit te voeren of hem zelfs durven af te zetten.
Onmacht; dat is alhoewel 2014 amper halverwege is, wat mij betreft nu al het woord van 2014.
Het kan verkeren; nog geen week nadat de slachtoffers van vlucht MH17 een respectvolle waardige laatste thuiskomst in Nederland kregen, is er van die waardigheid en respect niets meer over. Zowel het Westen als Rusland misbruiken de nasleep van de vliegramp steeds meer voor allerlei duistere politieke spelletjes.
Vroeger als kind was het leven zo simpel: je leerde dat ‘wij’ in de Tweede ‘Wereldoorlog goed waren en ‘zij’ fout. Ook leerde je dat bruin brood goed was en wit brood (alhoewel er niets gaat boven een verse witte tijgerboterham met pindakaas en hagelslag) fout was.
Nu Oekraïne op voet van oorlog staat met Rusland vraag ik me af wat er nu omgaat in de hoofden van de leiders van de Oekraïense opstand van een maand of wat geleden. Grote kans dat ze zich nog eens achter de oren krabben.
Nu ik 1,5 week zonder tv heb gezeten maakte dat wel duidelijk wat een ingesleten gewoonte tv kijken eigenlijk is geworden. Maar zonder tv heb ik veel meer tijd voor andere dingen. Hardlopen maar weer eens actiever opgepakt, een flinke stapel stapel dvd’s weggewerkt, en ook de stapel nog te lezen boeken is aanmerkelijk geslonken.
De wereld volgens Henk 