Tijdens zo’n vakantie in de bergen, ver weg van Nederland, vallen zo dingen op:
Terwijl S. en ik vakantie vierden in Zwitserland bleek ook diep weggestopt in een Zwitsers bergdal Nederland niet ver weg te zijn…
Van de plaats waar wij zaten, Frutigen, loopt een bergweg naar Adelboden. De enige manier waarop Adelboden, afgezien van kabelbanen en bergpaadjes, is verbonden met de rest van de Zwitserland, dus een belangrijke weg. Nu heeft zo’n bergweg heel wat te lijden onder het winterse weer, en de zomerperiode is de periode om zo’n weg te repareren.
Aangezien het de enigste toegangsweg is tot Adelboden, kunnen ze niet even die weg compleet afsluiten, werkzaamheden doen, en weg weer opengooien. In plaats daarvan sluiten ze een weghelft af, en over de andere weghelft worden dan om en om de beide richtingen toegelaten.
Wij maakten tijdens onze vakantie regelmatig gebruik van die weg. En steeds als ik in die bus zat en we langs die wegwerkers reden, dacht ik; liever zij dan ik. Want aan de ene kant rijden dan de auto’s vlak langs (die ook niet kunnen uitwijken aangezien de bergwand aan de andere kant geen centimeter meegeeft), terwijl aan de andere kant er een afgrond van een paar honderd meter diep is… Geen goed idee om daar je evenwicht te verliezen..
Stoplicht op rood, stoplicht op groen…
Maar zoals ik al zei, door die werkzaamheden mocht steeds 1 rijrichting gebruik maken van die beschikbare rijstrook. En de werking is dan vrij simpel; stoplicht op rood, jouw rijrichting wacht, stoplicht op groen; jouw rijrichting mag rijden. Lijkt me een vrij universeel te snappen principe. Gevolgen van als je dat niet doet lijken me ook niet heel moeilijk te raden…
Maar ja, er is een volkje op deze aardkloot met de nogal typische eigenschap om te denken dat regels voor iedereen behalve hen gelden…
Toen wij op een dag in de bus uit Adelboden richting Frutigen zaten moesten we wachten bij dat stoplicht. Toen het stoplicht op groen sprong kon onze richting gaan rijden. Met zo’n bus is het bepaald niet makkelijk manoeuvreren langs een kronkelige bergwand en allerlei asfalteringsvoertuigen, dus die bus deed er even over om een hele smalle passage te passeren.
Maar tot verbijstering van iedereen gaf een automobilist uit de andere richting die het allemaal te lang vond duren plotseling gas en reed in onze richting. Wat die idioot bezielde, geen flauw idee, want tussen de bus en de bergwand zat nog geen 40 cm en aan de andere kant stonden asfalteringswerktuigen die ook bepaald niet de gewoonte hebben om uit zichzelf opzij te gaan.
Gelukkig drong het op het laatste moment nog tot zijn botte hersens door dat het toch niet helemaal handig was wat ie deed, maar ja, hij kon geen kant meer op. Het was dat wegwerkers zo helder bij geest waren om snel een hek weg te trekken zodat die auto naar links kon uitwijken, en tussen de bouwmaterialen kon wachten tot de bus was gepasseerd.
Als blikken konden doden was er nu een Nederlander minder geweest, want is het heel verrassend als ik zeg dat de betreffende automobilist in een auto met Nederlands kenteken reed?
Als ik vroeger als kind ruzie met iemand had zei mijn moeder vaak: ‘je hebt helemaal gelijk, maar wees jij dan de wijste’.
Wellicht gek, maar bij de Olympische Spelen ga ik er vanuit dat het draait om de sport.
Jarenlang zat ik, als de EK of WK allroundschaatsen werden gehouden voor de buis. Dat er een Nederlander won was toen nog niet vanzelfsprekend, en daardoor juist zo spannend.
Alhoewel je het aan de temperaturen, zowel hier, als in Sotsji niet zou zeggen zijn momenteel toch echt de Olympische winterspelen aan de gang.
De afdeling Groningenpromotie had het wellicht liever op basis van ander nieuws bereikt, maar toch: de landelijke pers heeft Groningen eindelijk ontdekt.
Het was een tijdje stil, maar jawel hoor, daar is ie weer: Geert Wilders en aanverwante zielen roepen weer eens ergens schande van…, Dit keer gaan ze over de rooie doordat er plannen zijn om in Rotterdam een “
Zo ben je “talk of the town”, en zo trekt niemand zich meer iets van je aan.
De wereld volgens Henk 