‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ is het motto van het nieuwe kabinet. En als één van de belangrijkste speerpunten voor de komende periode noemen ze het terugwinnen van het vertrouwen van burgers in het kabinet. Mooie woorden waar niemand tegen kan zijn lijkt me.
Alleen jammer dat vervolgens uit de plannen die ze presenteerden het ‘wel woorden, geen daden’ gehalte weer duidelijk wordt, zeker voor zover het de zorgsector betreft. Na alle mooie woorden van de afgelopen maanden, was het nu tijd voor de ontnuchterende waarheid.
In plaats van dat ze concreet aangeven hoe ze werken in de zorg aantrekkelijker denken te maken, komen ze voor wat betreft de zorgsector nu met omschrijvingen als dat de zorg een kostenpost is en een ‘koekoeksjong dat anderen jongen het nest uitduwt’.
Lijkt me een fijne gedachte voor zorgmedewerkers om te weten hoe het kabinet dus echt over ze denkt als ze aan het begin van een dienst voor de zoveelste dag achter elkaar weer een mondkapje over hun gezicht aantrekken, op weg naar weer een dag alle zeilen bijzetten om de zorg proberen overeind te houden.
Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst…
Time flies when you’re having fun. Of ik de afgelopen 4 weken als ‘fun’ zou omschrijven? Niet echt, maar omgevlogen zijn ze wel.
Vier weken geleden zorgde een afstapje van 15 cm ervoor dat mijn elleboog en bovenarm aan barrels lagen. Inmiddels heb ik een ambulance en twee ziekenhuizen van binnen gezien, met drie behandelingen in de week al heel wat fysio-behandelingen gehad en is mijn linkerarm omhuld geweest met achtereenvolgens gips, verband, pleisters en nu een tubigrip. De hechtingen zijn er nu twee weken uit en als het goed is is nu alles dicht en kan komende week dat litteken kennismaken met de buitenlucht.
Ik ben dus de afgelopen maand diverse keren in een ziekenhuis geweest en steeds als ik daar kom, heb ik om de een of andere manier altijd een soort van luchthavengevoel; oftewel mensen kijken. Dat je op een luchthaven toeristen met koffers of allerlei geuniformeerd personeel ziet lopen en je je afvraagt met welke reden en naar welke bestemming zij op weg zijn. In een ziekenhuis vraag ik me dan altijd af waarvoor de mensen die ik daar zie lopen in het ziekenhuis zijn. Welke behandeling gaan zij ondergaan, of bij het personeel; wat zou diegene voor functie hebben?
Mondkapjes
Veel mensen vinden die mondkapjes ondingen, niet nodig en nog veel meer. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je voor je werk de hele dag zo’n mondkapje moet dragen, je die dingen inmiddels aardig zat bent. Zelf hoef ik alleen in de trein richting fysio een mondkapje te dragen (iets van twintig minuten per reis, dus goed te doen).
Trouwens wel wennen om met 1 hand zo’n mondkapje op te zetten. De eerste twee exemplaren sneuvelden daarom ook, maar inmiddels ben ik er 10 fysiobehandelingen later, heel bedreven in. Zoals ik al zei; ik kan me heel goed indenken dat mensen het ondingen vinden; voor sommigen is het mogen/moeten dragen van een mondkapje echter een soort van statussymbool, nu mogen ze ook meedoen met de ‘groten’.
Gisteren kwam ik terug van weer een fysio-behandeling. Schuin tegenover me zat een moeder met haar zoontje druk te praten over van alles en nog wat:
Zoon (blijkbaar 11 jaar en bijna jarig) heel enthousiast en trots: ‘nog 3 nachtjes slapen en dan mag ik ook eindelijk mondkapjes dragen in de trein!‘ Je hebt toch de mondkapjes die ik wilde gekocht?
Moeder: Dat zie je wel op je verjaardag. Je weet de afspraak hè: van ons krijg je drie mondkapjes en van opa en oma krijg je er twee. Dan heb je voor elke elke dag met de trein naar school gaat een andere.Als je ze kwijtraakt moet je van je zakgeld nieuwe kopen of je gebruikt de gewone mondkapjes.
De wereld volgens Henk 