Tijd glijdt als zand langs mijn vingers; nog geen week geleden was ik met S. in Camperduin om daar te genieten van een paar zonnige dagen aan zee, terwijl als ik nu buiten loop, de hagel- en natte sneeuw buien om voorrang vechten om mijn hoofd te teisteren. Blijft een boeiend fenomeen; het weer…
Voorgaande jaren gingen S. en ik in het voorjaar vaak naar een stad als Rome of Keulen etc, maar dit jaar besloten we om eens iets anders te doen en de stad te verruilen voor de kust.
En ja, zeker aan de kust moet je geluk hebben met het weer, want als je 4 dagen regen hebt, dan is de kust niet de meest ideale plek. Maar gelukkig hadden we wat dat betreft vorige week meer dan mazzel, want het leek wel zomer.
Niets en zo zij het
Wat ik zo heerlijk vond aan een paar dagen helemaal niets moeten is dat de ‘grotere’ dingen dan vanzelf plaats maken voor de ‘kleinere’.
Geen gedoe over Syrië, referendumgeneuzel, het gestuntel van Feyenoord in de competitie of werkgerelateerde zaken maar ‘hoofdbrekens’ over welke route gaan we lopen, welke broodjes ga ik bij de bakker kiezen.. en meer van dat soort zaken.
Heerlijk om over het strand te struinen en dan een schelp in mijn hand te nemen en me af te vragen waarom die schelp eruit ziet zoals ie eruit ziet.
En dan na een paar heerlijke dagen komen we terug in Houten en maken die zaken weer plaats voor de dagelijkse zaken, en daar is in die week weinig aan veranderd. Syrië blijft nog steeds een hopeloze zaak, de referendumgevolgen zijn nog steeds volkomen onduidelijk en Feyenoord.. daar is toch wel wat veranderd want het steeds net niet heeft eindelijk weer eens plaatsgemaakt voor net wel, het winnen van de KNVB beker.
Terug naar de kust
Ik wil terug naar de kust…
De wereld volgens Henk 