Tag: Keuringsdienst van Waarde

Geplaatst in Dagelijkse leven

Weg met de mannenshampoo!

Gepost op door Henk Hofman
Foto door Karolina Grabowska op Pexels.com

De laatste jaren is er op het gebied van gelijkheid tussen mannen en vrouwen heel wat ten goede verbeterd; op veel terreinen is er steeds minder onnodig onderscheid of iemand man, vrouw of welke vorm dan ook is.

Toen ik onlangs in de supermarkt was, viel me een gebied op waar dat zinloze onderscheid nog steeds van toepassing is, en waar nog het nodige te winnen is: verzorgingsroducten zoals shampoo en dergelijke.

Paint it black

Het begint al bij een apart schap voor mannenshampoo en een apart schap voor vrouwenshampoo. En dan bij mannenshampoo vaak zwarte ingrediënten als houtskool want mannen hakken natuurlijk overdag, het liefst met een pikhouweel in hun stoere blote mannenklauwen, nog handmatig de kolen uit de kolenmijnen. En ’s avonds als ze onder de douche staan om al dat kolengrijs van zich af te spoelen, willen ze dan natuurlijk wel een shampoo hebben met houtskool om hen te herinneren wat een stoer werk ze in de kolenmijnen hebben… zoiets..

En dan moeten de verpakkingen natuurlijk ook wel echt stoer mannelijk zijn; overwegend zwarte, grijze of donkerblauwe verpakkingen terwijl bij vrouwen de verpakkingen zo ongeveer alle kleuren van de regenboog mogen zijn, zolang het maar niet donkerblauw, grijs of zwart is. En waar in de mannenshampoos ingrediënten als houtskool zitten, zijn dat bij vrouwenshampoos perzikbloesem, korenbloem, kamille en weet ik wat, want vrouwen huppelen, terwijl de mannen in de kolenmijnen werken, met een roos in het haar door een bloemenveld.

Wanneer realiseren die fabrikanten (en supermarkten) eens dat we momenteel in 2022 leven en stoppen ze met dat achterlijke kunstmatige onderscheid tussen mannen en vrouwen? Waarom zou een bepaalde kleur mannelijk of vrouwelijk zijn? Maak gewoon shampoo voor een bepaald type haar en stop met die achterlijke mannelijke/vrouwelijk stereotypen.

Keuringsdienst van Waarde

En dan zou het natuurlijk boeiend zijn wat nu de zin en onzin is van al die verschillende shampoos, maar dat zou een leuk onderwerp zijn voor een programma als de Keuringsdienst van Waarde om dat eens uit te zoeken.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

De ongemakkelijke waarheid van de Keuringsdienst van Waarde

Gepost op door Henk Hofman

waarheidJe hebt van die dingen over voedsel die je eigenlijk niet wilt (w)eten of waar je gewoon nooit bij stil stond. Voorbeelden?

  • Mandarijnpartjes die door middel van gootsteenontstopper en zoutzuur van witte velletjes worden ontdaan.
  • Sojasaus gemaakt met behulp van (daar is ie weer) zoutzuur.
  • Wijnhuizen van prijswinnende wijnen die die prijzen gewoon blijken te kopen.
  • Kipfilet dat voor een groot deel uit water bestaat.
  • Varkensvet in kaarsen
  • Truffelolie dat een restproduct van aardolie blijkt te zijn met 0% truffel.
  • Veel bruin brood is gewoon gekleurd wit brood.
  • Lijmvlees (vlees dat bestaat uit bij elkaar gelijmde stukken vlees).

Allemaal dingen waar ik nooit bij stil stond, tot ik ‘De Keuringsdienst van Waarde’ zag. Wat me zo fascineert aan dat programma is de gekozen insteek. Ik weet niet hoe ik het precies moet omschrijven maar positief kritisch komt aardig in de buurt. Prikken maar niet zuigen. En dat is een stijl die mij erg aanspreekt. Niet afbranden om het afbranden, maar op een kritische maar wel positieve manier onderzoeken of dingen zijn die ze pretenderen te zijn. En dat levert vermakelijke maar soms ook ongemakkelijke tv op.

Sojasaus

Vermakelijk was bijvoorbeeld een uitzending over sojasaus. Je zag de wijze waarop in Japan een bepaalde sojasaus werd gemaakt, een proces van maanden; van de ene ketel in de andere ketel, heel rustig roeren, en vooral laten rusten. Daarna weer in een andere ketel ; roeren, rusten, roeren, en zo ging het nog maanden door tot er uiteindelijk sojasaus werd opgeleverd. Iemand met ADHD zou als ie dat proces zou zien spontaan tot rust komen. Vervolgens zag je een chemicus met behulp van zoutzuur binnen een uur of wat een hele lading sojasaus maken.

Recht krom

Dat ongemakkelijke gevoel krijg ik dan niet zo zeer van bedrijven die gewoon open laten zien wat ze maken en hoe ze dat maken. En ja, dan kan dat soms anders zijn dan ik altijd had gedacht. Maar dat ongemakkelijke gevoel krijg ik wel bij bedrijven die als ze gebeld worden om informatie, een woordvoerder een of ander kulverhaal laat ophangen of simpelweg weigeren om ook maar iets te zeggen. Bepaald geen promotie om de volgende keer in de supermarkt dat product te pakken…

Wat volgt?

Wat mij betreft komt er voorlopig nog geen einde aan dat programma… benieuwd wat er nog komt:

  • Mijn veggieburger die helemaal niet zo veggie blijkt te zijn?
  • Palestinasjaals die in Israël blijken te worden gemaakt?
  • Greenpeace blijkt gesteund te worden door Trump
  • Peren blijken in werkelijkheid vermomde aardbeien te zijn?

We zullen het zien…

 

 

Geplaatst in In het nieuws

Eten is weten…

Gepost op door Henk Hofman

veggie3Als veggie probeer ik zo bewust mogelijk te leven. Met onder andere een biologische supermarkt en een AH op loopafstand hier in Gouda, is dat goed te doen.

Aangezien ik als woordjunkie alles lees wat los en vast zit, valt mijn oog ook regelmatig op de productetiketten, en dan verbaas ik me keer op keer wat een in mijn ogen overbodige of vreemde stoffen er in sommige producten zitten.

More is less

Neem bijvoorbeeld een potje pesto van de  AH en kijk wat daar allemaal in zit;  dan val je zo’n beetje van je stoel van verbazing, helemaal als je dan zelf pesto maakt en aan zes ingrediënten al voldoende hebt.

Ik zou wel eens willen weten…

De laatste jaren zijn er gelukkig meerdere tv-programma’s die op een positief kritisch nieuwsgierige manier kijken naar de producten die we zoal eten. Het mooie sprookje dat fabrikanten soms door middel van een uitgekiende reclamecampagne in stand willen houden wordt dan ook regelmatig doorgeprikt, maar minstens net zo vaak kom je op een hele toegankelijke manier te weten hoe het er bij de totstandkoming van bepaalde consumentenproducten aan toe gaat.

Huishoudjournalistiek

De Keuringsdienst van Waarde is zo’n beetje de oermoeder van het tv-genre dat ze ook wel huishoudjournalistiek noemen;  van pesto tot cornflakes en van wc-papier tot aan zout; alles kwam/komt wel aan bod. Meest spraakmakende onderwerp was ongetwijfeld de serie over de zoektocht naar slaafvrije chocolade, met het ontstaan van het merk Tony’s chocolonely als gevolg.

Ook Klootwijk aan zee, waarin alle aspecten van de Nederlandse visserij werden belicht en De wilde Keuken waarin allerlei zaken rond eten en wat je je nog meer in de keuken afvraagt aan de orde komen. En niet te vergeten De Rekenkamer waarin ze berekenen waaruit de verkoopprijs van  producten is opgebouwd. Zo was de uitzending over de prijs van cappucino erg boeiend.

Kijkje in de keuken

Of het komt doordat via internet uiteindelijk alles toch wel boven water komt weet ik niet maar je merkt dat steeds meer bedrijven hun oorspronkelijke huivering om een kijkje in hun keuken te geven voor programma’s als De Keuringsdienst van Waarde overboord zetten.

Wat mij betreft een verstandige zet want het is de manier om consumenten aan je product te binden.

Update 16 januari:

Mooi voorbeeld van een restaurant dat gasten de smaak van eten op een originele manier laat ervaren:: Gwennie Wondelgijn maakte me erop attent dat  ze bij restaurant Samen in Uden als voorafje de 6 ingrediënten voor een pesto los in bakjes serveren, compleet met vijzel en brood. De bedoeling is dat je in de vijzel op tafel je eigen pesto bereidt om dan heerlijk te smullen van het resultaat!