Eerlijkheid duurt het langst, maar soms levert het je een draai om je oren op. Dat ondervond een iets te eerlijk meisje van een jaar of 5 vanochtend.
Ik zat toen op een klapstoeltje in de Sprinter richting Utrecht. Het was vrij druk, alle stoelen waren bezet. Op de klapstoeltjes tegenover me zaten een moeder en haar ongeveer 5-jarige dochtertje.
Bij station Houten komt een ‘meer dan stevige’ vrouw de trein in. Het kind staat meteen op en zegt met alleen maar goede bedoelingen; “mevrouw, u bent zo dik; u mag wel op mijn stoel zitten”. De vrouw krijgt een hoofd als een boei maar neemt het aanbod graag aan.
De moeder van het kind zie ik van kleur verschieten, maar ze houdt zich in… Tot aan station Utrecht tenminste, want ze is nog niet uitgestapt, of ze verkoopt haar dochtertje een flinke draai om haar oren, en zegt heel fel; “dikke mensen spreek je niet aan”.
De wereld volgens Henk 