Tag: dierentuin

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Vakantie

Apies kijken, hoe lang nog?

Gepost op door Henk Hofman

DortmundAfgelopen week viel mijn oog op een tv-docu over Artis.

De rode draad was zogenaamd de verbouwing van het olifantenverblijf, maar eigenlijk nog veel meer de werkwijze van de dierentuindirecteur die zich als een soort van zonnekoning gedroeg richting zijn eigen personeel, de Amsterdamse gemeenteraad, en het Artispubliek. Wat boften ze toch allemaal met zo’n visionair als dierentuindirecteur…

Wat ook door de hele docu heen liep, was de discussie van wat tegenwoordig de rol van dierentuinen is, als die er nog is.

Vroeger was alles beter??

Vroeger was het een veredelde kijkdoos; zoveel mogelijk dieren in een hok proppen om maar met zo hoog mogelijke dierenaantallen te kunnen pronken.

Maar gelukkig is dat denken al jaren geleden overboord gezet en zie je nu overal de focus van zoveel mogelijk dieren verzamelen verschuiven naar het opzetten van leefgebieden, waar dan dieren niet meer als afzonderlijke kijkobjecten, maar als onderdeel van een veel grotere groep leven, en zich vanzelf een stuk natuurlijker gedragen.

Wat mij betreft zeker een richting waardoor dierentuinen ook in de toekomst bestaansrecht hebben. Zelf vind ik het ook lekker, om als we ergens een citytrip van een paar dagen hebben, dan als tegenhanger van al het ‘betonnen stadse geweld’, een botanische tuin of een dierentuin te bezoeken. Boeiend dan om te zien hoe eigenlijk al die dierentuinen het samenbrengen van dieren per werelddeel of leefgebied hebben omarmd maar dan allemaal weer andere accenten leggen.

De dierentuin van Leipzig is wat mij betreft een voorbeeld van hoe een moderne dierentuin er uit zou moeten zien. Ruim opgezet waardoor dieren de ruimte hebben, en door het overvloedig gebruik van bomen en struiken een perfecte tegenhanger van al het stadse beton.

Natuurlijk

En tuurlijk speelt de vraag of het natuurlijk is om dieren in een dierentuin op te sluiten. Maar wat is tegenwoordig nog natuurlijk? Is het natuurlijk om dieren in het wild vrij te laten waarbij je weet dat hun leefgebied wordt bedreigd door ontbossing, stropers en nog veel meer? En is het beter voor de natuur om in plaats van dierentuinen te sluiten, met het vliegtuig richting Amazone of Afrika te gaan om de dieren in het echt te zien?

Wat mij betreft een heel grijs gebied, maar ik denk dat dierentuinen in de richting waarop ze nu gaan, ook zeker een rol hebben bij het ontwikkelen van het besef dat we niet alleen op de wereld zijn en dat we zuinig moeten omgaan met alles wat groeit en bloeit op deze aarde.

Dodencel

En ja, zonder twijfel moet er dan wel kritisch worden gekeken of de dieren die nu in een dierentuin zijn, daar allemaal wel op hun plek zijn. Met name bij grote vogels heb ik daar zo mijn twijfels bij. Zo waren we een keer in een vogelpark in Duitsland en daar zat een steenarend in een hok van hoogstens een meter of 10 lang.

Dat soort hokken mogen ze wat mij betreft liever gisteren dan vandaag nog sluiten, want iemand met het verstand van een garnaal ziet nog wel dat zo’n beest doodongelukkig is, en niet meer doet dan zijn leven uitzitten.

 

 

 

Geplaatst in Dagelijkse leven

Dagje dierentuin; mensen zijn rare wezens

Gepost op door Henk Hofman

DortmundOmdat we gisteren eens wat anders dan anders wilden doen, besloten S. en ik een dagje dierentuin te doen. Keus viel op Ouwehands Dierenpark in Rhenen.  Mede ook door het weer een meer dan geslaagde dag. Naast wat struinen door het park en wat dieren bekijken is het observeren van mensen dan net zo boeiend, zo niet nog boeiender.

Bij sommige ouders vraag ik me af waarom ze eigenlijk aan kinderen zijn begonnen; ze lopen met zo’n chagrijnig hoofd rond dat je bijna gaat denken dat het krijgen van kinderen het meest vreselijke is dat je kan overkomen, terwijl ik bij anderen weer bewondering heb voor hun zelfbeheersing. Wat voorbeelden:

Situatie 1: Hoezo inconsequent?

Kind loopt beetje te dreinen omdat ie een giraf wil; ‘mama, ik wil een giraffe, mama, ik wil een giraffe’ en zo gaat dat een keer of vijf door. Zegt moeder ‘stop met dat gedrein. Als je een giraffe wil moet je er netjes om vragen”. Jongetje vraagt vervolgens netjes “Mama, mag ik een giraf?”. Zegt de moeder doodleuk: “nee, je bent al de hele tijd aan het zeuren, die giraffe kun je op je buik schrijven”. Hoezo inconsequent…

Situatie 2: De 10 Geboden

Dat de 10 geboden niet iets zijn uit een ver verleden bleek gisteren. Moeder tegen kind dat beetje loopt te treiteren: ‘Stefan; wat je nu doet komt niet overeen met de tien geboden die we samen hebben afgesproken’. Vervolgens trekt ze er een gezicht bij alsof ze het kind iets wil aandoen, maar gelukkig bedenkt ze zich op het laatste moment.

Situatie 3: Baasjes lijken op hun honden

Of het een kwestie is van soort zoekt soort weet ik niet, maar sommige baasjes lijken wel erg veel op hun hond. Toen we gisteren even iets zaten te drinken liep er een bulldog langs, met ergens er achteraan het baasje. Omdat het beest, je bent een bulldog of je bent het niet, zich totaal niets van haar baasje aantrok leek het wel of zij het baasje aan het uitlaten was in plaats van andersom. Toen ik naar het baasje keek moest ik wel lachen, want ze, een pafferige vrouw met ingezakte wangen leek sprekend op die bulldog.

Situatie 4: Geduld is een schone zaak

Dat je als grootouders over engelengeduld en zelfbeheersing moet beschikken zagen we toen we in de rij stonden voor een show. Voor ons stond een echtpaar met twee van hun kleinkinderen, een jongen en een meisje. Het wachten duurde even dus de kinderen werden ongeduldig.

Het meisje vroeg om de 10 seconden of het nog lang duurde, maar het jochie begon doodleuk zijn opa tegen de schenen te schoppen, ook nadat die opa vroeg of ie daarmee wilde stoppen. Het was maar goed dat die opa over zelfbeheersing beschikte (waarschijnlijk had ie al vaker met dat bijltje gehakt) want in plaats van dat ie dat kind kind duidelijk maakte dat ie daar niet van gediend was, zei hij alleen dat als ze lief zouden zijn ze straks een ijsje mochten uitkiezen. Vervolgens negeerde hij het voortdurende geschop. Gelukkig voor hem (en zijn schenen) mochten we toen snel naar binnen…