Categorie: Vakantie

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Vakantie

Waarom je Berlijn niet mag missen

Gepost op door Henk Hofman

berlijnJe hebt van die steden (zoals Rome) waar je als je er een keer geweest bent, niet meer zo gauw nog een keer heen hoeft. Maar er zijn ook steden waar je, nadat je er geweest bent, bij wijze van spreken morgen weer naar toe zou willen. Dat heb ik met Berlijn.

Een jaar of zeven geleden was ik daar al eens geweest maar vorige week was ik er met S. En ja, ik ben verslaafd aan die stad geraakt. We zijn er 4 dagen geweest maar we hadden zonder probleem nog 4 dagen kunnen vullen. Ach ja, dan blijft er voor de volgende keer nog wat over;-).

Het mooie aan Berlijn is de vibe die er hangt. Heel moeilijk te omschrijven, maar er hangt op allerlei manieren een soort zucht naar vrijheid die me erg aanspreekt. Berlijn is een stad die barst van de historie, maar in tegenstelling tot Rome, slaagt Berlijn er wel in om verleden, heden en toekomst naadloos met elkaar te verbinden.

Verleden, heden, toekomst?

Een plek waar verleden, heden en wie weet toekomst samen komen is het Topographie des Terrors. Door middel van een zeer indringende foto-expo krijg je daar een beeld van hoe Hitler er met zijn partij in slaagde heel Duitsland in zijn greep te krijgen. Toen ik daar liep en de foto’s en de bijbehorende bijschriften bekeek, kon ik bij sommige foto’s er met mijn verstand echt niet bij dat mensen tot zoiets in staat zijn. Maar helaas is het een illusie om te denken dat wat er toen gebeurde slechts geschiedenis is, en dat het tegenwoordig niet meer mogelijk zou zijn.

Ook voor iedereen die denkt dat Wilders of soortgelijke figuren een oplossing zijn voor veel van de problemen die er momenteel zijn, raad ik een bezoek aan het Topographie des Terrors van harte aan. Een indringender beeld van waar het aanwijzen van zondebokken toe kan leiden zie je niet gauw. En dan kijken of ze er nog steeds zo over denken.

Verleden

Voor het nog verdere verleden was het Museuminsel the place to be. Om ze alle vijf te bezoeken ging een beetje te ver, maar al met al hebben we er toch drie bezocht.

Naast de musea is ook overal op straat de geschiedenis van Berlijn te vinden, met natuurlijk de restanten van de muur als meest sprekende voorbeeld.

Van de 61 kilometer muur zijn er nog slechts een paar stukken bewaard gebleven. Het langste stuk, een stuk van 1,2 kilometer is nog te vinden bij de East Side Gallery. Zeer zeker de moeite waard om daar heen te gaan; vanuit het centrum krijg je zo meteen een heel mooi beeld van totaal verschillende Berlijnse wijken.

Siciliaanse keuken in Berlijn

Dagen door Berlijn struinen maakt natuurlijk hongerig, maar om die honger te stillen was totaal geen probleem. Ik wist al dat Berlijn erg ‘veggie-vriendelijk’ was, maar ook in de ‘gewone restaurants’ was het eten meer dan goed. Wat dat betreft typisch: het beste Italiaanse restaurant waar we ooit hebben gegeten, stond niet in Italië maar in… Berlijn.

Toen we de eerste avond dat we in Berlijn waren, op zoek gingen naar een restaurant waren we al heel snel klaar want op nog geen 100 meter van ons hotel ontdekte S. een Italiaans restaurant Sotto Sopra. Het was niet heel groot en het was ook best nog stil, maar al gauw merkten we dat we een voltreffer hadden. Het restaurant bleek volgens de Siciliaanse keuken te koken en ik kan niet anders zeggen dan dat het subliem was. Eenvoudige ingrediënten maar o zo lekker, om over de desserts nog maar te zwijgen…

Toen we daar de eerste avond aten, wist ik eigenlijk al dat er heel wat zou moeten gebeuren om te voorkomen dat we daar nog een keer zouden eten. En inderdaad besloten we onze citytrip Berlijn drie dagen later met een nieuw bezoek aan Sotto Sopra…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Waar zouden we zijn zonder de trein…

Gepost op door Henk Hofman

cropped-ice.jpegTreinen; ik heb er zo langzamerhand een haat-liefde verhouding mee. Voor mijn werk vind ik het een ideaal vervoermiddel, maar met vakanties is dat plezier steeds minder.

Ook toen S. en ik vorige week naar Berlijn gingen was het weer prijs met de trein.  Van tevoren leek het zo mooi: in Amersfoort instappen en in één keer doorrijden naar Berlijn. Maar iets voor de Nederlands-Duitse grens kregen we het bericht dat er in Duitsland een grote wisselstoring was waardoor onze trein niet verder zou rijden dan grensplaats Bad Bentheim…

De conductrice die langs kwam zei dat er vier bussen zouden komen om ons naar Hannover te brengen. Van Hannover zouden we dan maar een trein moeten zoeken naar Berlijn. Je hoefde geen wiskundig genie te zijn om uit te kunnen rekenen dat die vier bussen veel te weinig zouden zijn om alle treinpassagiers te kunnen vervoeren. En dat werd al wel heel snel duidelijk toen de eerste bussen arriveerden.

Hyena’s

Trouwens boeiend om te zien wat een gedaantewisseling mensen binnen een paar seconden kunnen ondergaan. Toen er nog geen bussen waren, leek het gewoon een groep wachtende reizigers, maar zodra die touringcars arriveerden, veranderden een deel van hen binnen een seconde of wat in een stel losgeslagen hyena’s en stormden ze met koffer en al die touringcar in. Met een enorme chaos als gevolg. Wat nou koffers in het bagagecompartiment onder in de bus. Die koffer neem je gewoon mee de bus in. Dat er dan minder zitplaatsen zijn? Wat kan jou dat verrotten, als je zelf maar kunt zitten.

S. en ik zagen het nog even aan maar omdat we geen zin hadden in urenlang veevervoer lieten we de chaos maar de chaos en besloten we om met regionale treinen naar Hannover te gaan. Goed voorbeeld doet goed volgen want al gauw zag je nog een hele zwik reizigers van de bussen richting trein lopen.

Dat ging al met al heel redelijk, maar toen we in Hannover arriveerden was de chaos weer compleet. Richting Berlijn reed er vrijwel niets, maar uiteindelijk lukte het om toch een trein te pakken. Met twee uur vertraging kwamen we uiteindelijk in Berlijn aan…

Waarom reserveren?

Ik vraag me dan ook af waarom ik eigenlijk nog een zitplaatsreservering voor zo’n internationale trein koop, want de laatste jaren is het eerder regel dan uitzondering dat we door vertraging of uitvallende treinen een andere trein moeten pakken dan oorspronkelijk gepland.

En ja, om het helemaal compleet te maken: ook op de terugweg was het weer prijs. Toen we vol goede moed een paar dagen later op station Berlin Hauptbahnhof arriveerden om de trein richting Amersfoort te pakken, bleek dat het rijtuig waar we voor gereserveerd hadden, was vervallen. Of we maar in een ander rijtuig wilden plaatsnemen… Gelukkig was het op een dinsdag en was het dus niet heel druk.

Komende zomer

Benieuwd wat er op vertragingsgebied komende zomer weer staat te gebeuren als we met de trein naar Zwitserland gaan.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Vakantiemijmeringen (2): Van vluchteling tot lederhose

Gepost op door Henk Hofman

iceIn deel 1 van mijn vakantiemijmeringen was ik bij het station van München geëindigd. Maar daar was nog meer. Er hing een heel aparte sfeer. Dat merkten we al toen we in de trein richting München zaten.

Die trein was overvol met mannen in lederhosen (en met liters bier) en vrouwen in dirndls. Dat kon maar een ding betekenen: het Oktoberfest was begonnen. En dat klopte want toen we op het station van München arriveerden bleek het de eerste dag van het Oktoberfest te zijn.

Toch wel een apart gezicht om daar al die mensen in lederhosen en dirndls te zien lopen. Je kon ze daar op het station ook kopen, stonden tig kraampjes voor. Maar ja, mijn koffer zat vol dus…

Mensen, mensen

Maar wat er zo apart was, was dat er die zaterdag op dat station naast de ‘gewone’ reizigers nog drie mensenstromen samenkwamen. München is het eerste grote station in Duitsland als je vanuit Oostenrijk komt, dus ook het station voor vluchtelingen die vanuit Oostenrijk naar Duitsland reizen, op zoek naar een verblijfsplek. Die zag je dan ook in redelijk grote getale.

Daarnaast dus de uitgelaten groepen mensen die naar het Oktoberfest gingen. En als klap op de vuurpijl was er die dag in München ook een voetbalwedstrijd van 1860 Munchen met als gevolg dat grote aantallen supporters met de trein in München arriveerden. Een logistieke nachtmerrie voor wat betreft de openbare orde en daarom was de politie in grote getale aanwezig, maar alles verliep gladjes. Je merkte dat elke groep veel te druk met hun ‘eigen ding’ bezig was en eigenlijk geen aandacht voor de andere groepen had.

Lijkt me wel trouwens een redelijk bizarre gewaarwoording als je als vluchteling een loodzware reis met allerlei ontberingen erop hebt zitten en dat dan je eerste kennismaking met Duitsland duizenden half dronken mensen in lederhosen, dirndls of voetbalshirts zijn…

Neem er nog één

Wat me al eerder opviel en deze vakantie in de treinen ook weer, was dat het drinken van bier in de trein in Duitsland, maar ook in Oostenrijk, veel gebruikelijker dan hier is. In Nederland wordt iemand die in de trein bier drinkt, zeker overdag, een beetje meewarig aangekeken en gaan we daar het liefst niet te dicht bij in de buurt zitten, want stel je eens voor dat ie opeens allerlei onzin gaat lopen uitkramen.

In Duitsland zijn ze daar veel vrijer in. Je ziet daar meer dan regelmatig, ook al ’s ochtends, zeker bij groepjes reizigers, de tassen met de halve liter blikken en flessen bier van hand tot hand gaan. Jong of oud maakt daarbij weinig uit. Gevolg is dat waar het in het begin van de reis nog vrij stil is, het gedurende de reis steeds levendiger in de coupé wordt;-) Wel apart trouwens dat ze als ze op de plaats van bestemming zijn, alle bierflesjes in een tas weer meenemen om ze op het perron weg te gooien….

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Vakantiemijmeringen (1): Duitsers en treinen….

Gepost op door Henk Hofman

iceZo staat ie voor de deur en zo is ie weer voorbij; de zomervakantie. Dit keer gingen S. en ik naar Lermoos in Oostenrijk.

Het heerlijke van een vakantie is om helemaal van de dagelijkse zaken verstoken te zijn. Tv stond de hele tijd uit, en mijn smartphone gebruikte ik eigenlijk vooral om de weersverwachtingen voor de komende dagen op te zoeken (wel zo handig in de bergen), maar af en toe kon ik de verleiding niet weerstaan om ook even naar het nieuws te kijken.

Geen nieuws

Gevolg was dat ik het wereldnieuws niet echt meekreeg, alhoewel het tijdens de vakantie opeens zowel letterlijk als figuurlijk wel heel dichtbij kwam. Ik doel dan op de vluchtelingenstroom.

Lermoos ligt in de buurt van de Duitse grens, en een dagje naar Garmisch Partenkirchen in Duitsland of naar Innsbruck was een van de slecht-weer opties. En om van Lermoos naar Innsbruck te komen met de trein moet je via Duitsland reizen.

Maar… toen ik op een gegeven ogenblik op mijn telefoon naar de weersvoorspelling keek, en daarna naar de treintijden, zag ik dat het treinverkeer was stilgelegd in verband met de vluchtelingenstroom tussen Oostenrijk en Duitsland.

Waar zouden we zijn…

Trein was trouwens toch iets dat niet geheel soepel ging. Waar ik jarenlang zonder problemen met de trein naar/door Duitsland ging is het de laatste keren steeds prijs, voor wat betreft vertraging. Ook dit keer. Op de heenweg zouden er voorbij München werkzaamheden zijn waardoor we een stuk met een bus zouden moeten. Bovendien zou er maar een overstaptijd van 6 minuten zijn en bij het missen van de aansluitende trein zouden we twee uur moeten wachten…

Daarom van tevoren maar ticket omgeboekt en een andere route gekozen, zodat we tenminste de hele tijd met de trein konden…. We moesten een aantal keer overstappen, maar aangezien we overal iets van 25 minuten hadden zou dat geen probleem zijn…. dachten we…

Een goed begin

Maar het begon al bij Düsseldorf. Onze trein had bij vertrek al 10 minuten vertraging. Moet kunnen, haalt ie onderweg wel in… niet dus want vertraging bleef gedurende de reis maar oplopen. 10 minuten werd 20 minuten, een half uur en een half uur werd een uur… en dat werd 1,5 uur. Gevolg was dus dat we aansluitende trein misten en zelfs de trein die daarna zou gaan… En dat zou vanzelfsprekend ook weer gevolgen hebben voor de treinen die we daarna nog moesten halen.

Vooral de laatste trein, richting Lermoos, werd steeds problematischer. Die zou om 9 uur vertrekken. Normaal gesproken hadden we om 7 uur daar de trein gehad, maar door die vertraging was dat al onmogelijk. Die van een uur later was ook al out of the question, dus er bleef er toen nog maar eentje over… het ging er steeds meer om spannen want we hadden nog minder dan 5 minuten toen de trein bijna bij het station was… we konden het station zien liggen, maar… trein bleef staan… Ik vreesde al dat we plan B in werking moesten stellen, taxi bellen, maar gelukkig werd er omgeroepen dat de aansluitende trein zou blijven wachten. Al met al waren we in plaats van half acht om iets voor tienen in ons appartement….

Zo kan het ook

Wat wel in het voordeel van de Deutsche Bahn spreekt is dat ze bij vertragingen het allemaal heel goed hebben geregeld voor wat betreft geld terug geven. Toen onze trein 1,5 uur vertraging had, kwamen ze al in de trein met gestempelde formulieren langs waarmee je een deel van de ticketprijs terug kon krijgen. Kwestie van formulier opvullen en op de bus doen en geld zou worden overgemaakt.

Maar op de terugweg vonden we een nog snellere manier daarvoor. Toen we op weg naar Nederland bij München aankwamen hadden we een geplande overstaptijd van 1,5 uur, dus ik besloot om mijn geluk te beproeven bij het servicecentrum van de DB. Als je in Nederland bij het loket van NS-Internationaal iets gedaan wilt krijgen kun je het beste brood meenemen, want er zijn altijd hoogstens twee balies open en de balie die je dan kiest heeft natuurlijk altijd net de meest moeilijke klanten…

Bij de DB bleek dat gelukkig veel beter geregeld te zijn. Er waren 10 balies open, en alhoewel ik volgnummer 115 had en ik zag dat 101 net aan de beurt was, was ik binnen 3 minuten aan de beurt en kreeg ik zonder problemen mijn geld terug. Met ook nog eens verontschuldigingen voor het ontstane ongemak. Service om een puntje aan te zuigen.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Vakantie

Denkend aan Rome (2); van selfiestick tot Easyjet

Gepost op door Henk Hofman

romeDat voor een veggie Rome zeker niet het eldorado op het gebied van vegetarisch eten is, en hoe het verkeer in Rome is, las je in mijn vorige blog.

In deel twee van mijn Romeinse mijmeringen mijn aversie tegen de selfiestick, hoe Easyjet best meevalt, en het geklungel met handbagage.

  • Selfiesticks

Straatverkopers; Rome stikt ervan. Op elke straathoek, en eigenlijk elke vrije centimeter, stonden ze wel. Sjaals, extra accu’s voor smartphones, paraplu’s en nog veel meer; je noemt het en ze boden het aan.

Het item dat ze echter het vaakst aanboden, was meteen het meest irritant accessoire ooit uitgevonden en wat mij betreft het ultieme bewijs van de steeds sneller gaande individualisering van de maatschappij; de selfiestick. De narcist die dat ding heeft uitgevonden mogen ze wat mij betreft levenslang verbannen naar het meest saaie oord op aarde.

Bij elk gebouw, zuil, of steen van enige importantie stonden mensen met zo’n irritante selfiestick zichzelf te fotograferen. Dat de attractie goed op de foto kwam was totaal onbelangrijk; veel belangrijker was dat de egotripper goed op de foto werd vastgelegd. Andere personen mochten ook vooral niet op de foto komen, want stel je voor dat de egotripper het beeld met een ander moest delen… hoezo aandachtsgeilerij?

  •  Vliegen: Easyjet

Je hebt van die aannames die achteraf totaal onwaar blijken te zijn; mijn aversie tegen Easyjet was er daar een van. Ik had altijd het principe om met alle maatschappijen te vliegen, behalve Easyjet. Het gevoel dat ze opriepen en de verhalen die ik erover had gehoord, hadden dat beeld gevormd….

Maar ja, principes zijn er om overboord gezet te worden, dus toen de vliegtijden naar Rome van hen veruit het gunstigst waren, en ook de prijs aantrekkelijk was, besloten we om toch maar voor Easyjet te kiezen. En ik moet toegeven; het is me 100% meegevallen; efficiënt vriendelijk personeel en op het vliegtuig was ook niets aan te merken. Voor wat Easyjet zelf heb ik eigenlijk geen enkel argument meer om een volgende keer niet weer voor hen te kiezen.

  •  Vliegen: handbagage

Waar ik me wel aan ergerde, maar waar Easyjet weinig aan kon doen, was het gedoe met handbagage. Passagiers die ondanks dat er overal staat dat ze 1 koffer/tas van een bepaalde omvang als handbagage mee mogen nemen, toch doodleuk meerdere koffers of een stortvloed aan tassen met taxfree-artikelen extra mee proberen te nemen. En dan bij het boarden heel verontwaardigd reageren als ze uit de rij worden gepikt, en worden verzocht om of alles in een koffer te proppen of om gewoon bij te betalen.

Natuurlijk zijn dat dan ook juist de mensen die, als ze eenmaal het vliegtuig binnenstappen voor ellenlang oponthoud zorgen doordat ze tijden bezig zijn om al hun zooi in het bagagecompartiment te proppen.

Wat mij betreft mogen ze weleens strenger zijn met handbagage want nu levert het alleen maar tijd vretende opstoppingen op bij het aan boord gaan.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Denkend aan Rome (1); van veggie tot oversteken op zijn Italiaans

Gepost op door Henk Hofman

romeToen S. en ik 1,5 jaar geleden gingen trouwen, was Rome een van de plekken die op onze lijst van mogelijke huwelijksreislocaties stond.

Uiteindelijk zijn we voor onze honeymoon ergens anders heen gegaan, maar Rome bleef hoog op onze lijst van nog te bezoeken plekken staan.

Toen we onlangs besloten om een citytrip te doen viel onze keus alsnog op Rome. En daar kregen we zeker geen spijt van; een op en top historische stad die toch aan alle kanten bruist.

Ik zal je niet vermoeien met een reisverslag, maar er waren heel wat dingen die op vielen:

  • Veggie in Rome

Als veggie weet je dat uit eten gaan soms een uitdaging is, doordat lang niet overal vegetarisch eten als iets normaals wordt gezien. Toen we een paar jaar geleden in Tsjechië (Praag) waren, dacht ik dat het, aangezien Tsjechië een vleesland bij uitstek is, moeite zou kosten om goed en lekker uit eten te kunnen, maar dat viel toen juist hartstikke mee (zie blog ’Veggie in Praag’) .

Afgelopen week waren S. en ik in Rome en omdat het leven in Italië zo’n beetje draait om eten dacht ik dat het een kleine moeite zou zijn om die week in Rome goed vegetarisch te eten. En dat viel eigenlijk een beetje tegen.

Tuurlijk; er zijn meerdere vegetarische pizza’s, maar op pizza’s alleen kun je niet leven. En pasta’s zonder vlees/vis zijn er ook zat, maar die zijn niet echt als hoofdmaaltijd bedoeld. In Italie is de pasta/risotto de eerste gang en heb je daarna de tweede gang, die dan bestaat uit een vlees- of visgerecht. Aan veggies denken ze dan niet want daar is dan niets voor te vinden. Tuurlijk kun je het altijd opvangen met iets van soep of groenten erbij (zit niet standaard bij de pasta), maar het voelt toch als behelpen.

Omdat we op de laatste avond dat we in Rome waren de pizza’s en pasta zat waren, zijn we toen maar een Indiaas restaurant (Mother India) binnengestapt, en dat was een meer dan goede keus. Alhoewel we daar de enige gasten waren, hebben we er heerlijk gegeten.

  •  Rome & verkeer

Heetgebakerde Italianen die er niet over peinzen om jou als voetganger te laten oversteken. Dat beeld had ik van tevoren van de gemiddelde Romeinse automobilist. En ik moet toegegeven; dat was totaal onterecht. Alhoewel het verkeer in Rome drukker dan druk is, viel het me 100% mee dat als je overstak, de automobilisten ook daadwerkelijk stopten.

Uit Frankrijk weet ik nog dat automobilisten daar er genoegen in scheppen om het gas nog eens extra in te trappen om jou als voetganger van de sokken te rijden.

In Rome konden we echter, ook bij plekken waar geen zebrapad was, gewoon oversteken. Was af en toe wel een avontuur bij een drukke zesbaans weg, omdat zowel mijn gevoel als mijn gezonde verstand zeiden dat het zelfmoord was om daar over te steken, terwijl de praktijk anders was.

In deel 2 lees je alles over het meest irritante accessoire ooit uitgevonden, mijn ervaringen met Easyjet en over handbagage.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Denkend aan Duitsland

Gepost op door Henk Hofman

lissendorfZo zit je in Duitsland voor een verlate zomervakantie, en zo ben je weer terug in Nederland.

Omdat we besloten de auto in Nederland te laten, gingen S. en ik met de trein richting ons vakantiehuisje in Lissendorf (Eifel). Alhoewel de Duitsers vlak naast Nederland ligt viel me tijdens twee weken Eifel een aantal dingen op:

1. Nederlandse treinstations zijn zo gek nog niet

De stations in Duitsland zijn er een stuk slechter aan toe dan in Nederland. Waar in Nederland vrijwel elk station en zelfs elke halte goed onderhouden is, is dat in Duitsland zeker niet zo; heel veel stationsgebouwen maakten een ronduit vervallen indruk, zowel de perrons als de stationsgebouwen.

Toen in Nederland jaren geleden de loketten werden vervangen door kaartautomaten werden heel veel loketgebouwen gesloopt. In Duitsland hebben ze dat niet gedaan. Daar is iets voor te zeggen als je die gebouwen dan een andere functie geeft, maar dat hebben ze daar in heel veel gevallen niet gedaan. Gevolg is dat daar heel veel vervallen dichtgespijkerde stationsgebouwtjes staan, die binnen nu en een paar jaar van ellende instorten.

Ook opvallend dat de commercie op de stations in Duitsland minder is dan in Nederland. In Nederland staan op vrijwel elk station van een beetje omvang meerdere automaten voor drinken of iets te eten, maar ik vond het opvallend dat dat in Duitsland veel minder het geval was.

2. Voetbal is niet altijd oorlog.

Toen we weer richting Nederland gingen en dus eerst de trein naar Keulen moesten hebben, was die trein overvol. Het bleek dat net die middag de voetbalwedstrijd FC Koln-Bayern Munchen was.

Aangezien we in de buurt van Keulen waren was het rood-wit van Koln bij veel passagiers wel te vinden. Niet heel gek natuurlijk in de buurt van Keulen, en geheel naar Duitse traditie stroomde het bier meer dan rijkelijk. Vier supporters die tegenover ons zaten presteerden het om in de 1,5 uur durende treinreis een tray met 24 blikken bier weg te werken.

Naast hier en daar wat onduidelijk gezang gebeurde er verder helemaal niets en was de sfeer opperbest. Helemaal verbazend toen ik bemerkte dat er naast Kolnsupporters ook behoorlijk wat Bayern Muchen supporters in de trein zaten. Ook die zaten stevig aan het bier en andere alcohol, maar er was totaal geen sprake van enige agressieve rivaliteit tussen die twee supportersgroepen.

Heel wat anders dan bij ons; ik had jarenlang een Feyenoord seizoenskaart, en ging ook elke keer met de trein richting Feyenoordstadion. Wat me toen steeds meer begon tegen te staan was de ronduit agressieve opgefokte sfeer in die voetbaltreinen van Rotterdam Centraal naar Rotterdam stadion. En daar zaten dan alleen nog maar Feyenoordsupporters in.

3. Outletcentra: zo kan het ook

In Zoetermeer, en ook in andere plaatsen is er volop gedoe of er al dan niet een Outlet shopping center mag komen. Vrijwel altijd gaat het dan om Centers aan de rand van de betreffende gemeente. Tegenstanders vrezen dat zo’n Center de doodsteek is voor de winkeliers in de binnensteden van omliggende gemeenten.

Dat het ook anders kan merkten we toen we in Bad MunsterEifel waren. We hadden nog een dag over van onze vakantie, en in wat folders lazen we dat Bad MunsterEifel een leuk oud stadje met stadsmuren en dergelijke was om een dag door te brengen. Nergens werd gerept over een Outlet Center, en als dat wel was gedaan was dat waarschijnlijk reden geweest om van een bezoek af te zien want zo’n shoppingcenter staat nou niet bepaald hoog op mijn lijst met nog te bezoeken plekken.

Toen we daar aankwamen met de trein zagen we al gauw allerlei reclameborden voor City Outlet Bad Munstereifel. Op het eerste gezicht stemde dat bepaald niet vrolijk, maar toen we de stadspoort door waren bleek dat ze daar voor een inventieve insteek hadden gekozen.

In tegenstelling tot de Nederlandse gewoonte om zo’n centrum ergens op een industrieterrein aan de rand van de stad te bouwen hebben ze er daar voor gekozen om de City Outlet door het hele stadje heen te vestigen. In plaats van dat de plaatselijke winkeliers de nek om werd gedraaid zag je een mooie mengeling tussen plaatselijke winkeliers en outletwinkels.

De outletwinkels waren door een uniforme uitstraling goed herkenbaar, maar vormden desondanks een mooi geheel met de andere winkels. Het mes snijdt daar duidelijk aan twee kanten; de city outlet zit op een aantrekkelijke centrale locatie midden in het historische centrum en de plaatselijke winkeliers profiteren van de klandizie van de outletwinkels.

4. Geef ons heden ons dagelijks brood

Het huisje dat we hadden lag ongeveer 1,5 kilometer buiten Lissendorf, en omdat ‘vers brood in de ochtend wel zo lekker is zat er niets anders op dan elke ochtend even naar de plaatselijke bakker te lopen. Een lekker tochtje om wakker te worden, en door de heerlijke broodjes die die bakker bakte zeer zeker geen straf.

Ook nu weer viel het me op dat het in het buitenland heel gewoon is dat een bakker al ’s ochtends vroeg open is. In Nederland mag je blij wezen als een bakker rond half negen eens open gaat, maar in Lissendorf was de bakker al om half zeven open, en ja; ook op zondag konden we er al om zeven uur terecht voor brood(jes).

5. Uitstappen in rijrichting links

Niet echt wereldschokkend maar toch wel vorm van klantvriendelijkheid; in Duitse treinen wordt als de trein bij een station arriveert omgeroepen welke kant je moet uitstappen. Kleine moeite maar wel zo makkelijk voor blinde/slechtziende reizigers! Ideetje voor de NS?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Zwitserse mijmeringen (1)

Gepost op door Henk Hofman

eiger2De afgelopen weken waren S. en ik in Lauterbrunnen (Zwitserland) voor onze Honeymoon en natuurlijk vielen mij weer diverse dingen op. Hierbij deel 1, morgen volgt deel 2.

Afbladderende Duitse degelijkheid…

Ten eerste: de Duitse degelijkheid is niet meer wat het geweest is. Jarenlang heb ik zonder problemen met ICE-treinen richting Zwitserland/Italie gereisd, maar de laatste keren is er steeds wel wat. Vorig jaar, en nu weer.

Toen we op de heenreis amper over de grens waren, stopten we op het station van Oberhausen. In plaats van dat ie na een paar minuten weer vertrok kwam er de mededeling dat er een klein onbekend probleem was. Balen, want we hadden bij onze volgende overstapstation amper tien minuten overstaptijd, maar ach, zo’n trein kan dat wel inhalen…

Maar de trein bleef maar staan en na vijftien minuten ofzo kwam de melding dat passagiers die de luchthaven van Frankfurt als bestemming hadden, beter een andere trein konden nemen op het station… en ja, toen voelden we al dat het goed fout zat. Die 15 minuten werd 3 kwartier en toen kwam de melding dat het mankement niet verholpen kon worden en de trein dus werd opgeheven…

Gevolg was dat we met een overvolle andere trein naar Frankfurt konden, en het daar verder moesten uitzoeken. Na wat gepuzzel bleven er op Frankfurt twee opties over: de eerst vertrekkende optie was een trein naar Mannheim nemen en daar weer een andere trein richting Basel nemen… maar omdat die trein ook 40 minuten vertraging had besloten we maar af te zien van die optie, omdat de kans levensgroot was dat de aansluitende trein in Mannheim dezelfde trein was als die later in Frankfurt zou vertrekken…

In het vertrouwen dat onze gok juist was besloten we van die optie af te zien en nog 15 minuten extra te wachten op Frankfurt op een rechtstreekse trein naar Basel. Gelukkig pakte onze gok goed uit en kwam die trein wel op tijd het station van Frankfurt binnenrijden. Ik had inmiddels ons adres in Lauterbrunnen al laten weten dat we minstens een uur later zouden zijn, maar even later kon ik ze laten weten dat dat ene uur twee uur zou worden want zo lang was inmiddels de vertraging…

Gelukkig ging alles verder goed en bereikten we uiteindelijk twee uur later dan gepland Lauterbrunnen.

Treinen in Zwitserland

In een vorige blogpost had ik het er al over dat ik druk aan het kijken was welke treinkaart S. en ik het beste konden nemen tijdens onze vakantie in Zwitserland. Uit het woud van verschillende kaarten zagen we door de bomen het bos niet meer. Uiteindelijk hebben we maar gekozen voor de Half Farecard, en dat blijkt achteraf een goede keuze te zijn geweest. In tegenstelling tot vrijwel alle andere kortingskaarten kreeg je met die kaart ook bij bijvoorbeeld de Jungfrau 50% korting; aangezien die kaart 120 francs was en je alleen met een retourtje Jungfrau al 90 franc uitspaarde, hadden we die kaart er in no-time uit.

Andere kaarten waren slechts een paar dagen achter elkaar geldig en dat was zeker gezien het feit dat we in het midden van onze vakantie een aantal dagen minder goed weer hadden, geen handige keus geweest.

De vorige keer dat ik in Zwitserland was, waren S. en ik in Bettmeralp; dat plaatsje ligt heel grof gezegd aan het einde van de reusachtige Aletschgletscher. Het mooie van deze vakantie was dat we nu aan het begin van de Aletschgletscher verbleven, aangezien de gletschers van de Jungfrau, Monch en Eiger (de drie centrale bergen van de Jungfrauregio) uitkomen in de Aletschgletscher.

Therapie

Eerder in deze blog had ik het al over het treinpersoneel in Zwitserland: het lijkt me een perfecte therapie voor Nederlands treinpersoneel om als ze, moe van de bejegening door de gemiddelde OV-reiziger in Nederland, eens ervaren dat het ook anders kan. Voorwaarde is dan wel dat ze Engels, Duits, en altijd handig, een LOI-cursus Japans volgen….

Geplaatst in Dagelijkse leven, Vakantie

Denkend aan Praag

Gepost op door Henk Hofman

cropped-cropped-dsc003881.jpgAls je op vakantie bent zijn er altijd zaken die opvallen. Bij mijn vakantie naar Praag was dat niet anders.

 

Appels en peren

In vergelijking met de vorige keer (vijf jaar geleden) dat ik in Praag was, waren de dingen die Praag zo mooi maken onveranderd gebleven: Zeker ook overdag, maar vooral ’s avonds zijn de gebouwen in de stad en het schitterende uitzicht vanaf de Karlsbrug onovertroffen.

Tuurlijk is het appels met peren vergelijken maar toch: Rotterdam heeft een schitterende skyline, maar aan het uitzicht dat je ’s avonds in Praag hebt als je over de Karlsbrug loopt kan het Rotterdamse uitzicht toch niet tippen.

 

Douane

Het verschil tussen Nederlandse en Praagse douane vond ik opvallend. En ja, tuurlijk is het een momentopname, maar toch.

 

We kwamen rond 6 uur ’s ochtends aan bij de douane op Schiphol, en niet al te vriendelijk werd aan iedereen duidelijk gemaakt dat we alles wat ook maar beetje afwijkend kon zijn, moesten af of uit doen. Schoenen, riemen, sleutels, stekkers telefoon of wat dan ook, alles moest los in de bakken worden gelegd, en tassen werden nog eens grondig bekeken.

 

Bij de Praagse douane was dat en vriendelijker, en minder streng. Schoenen hoefden niet uit en ook met andere zaken waren ze soepeler. Tuurlijk, veiligheid voor alles, maar een vriendelijk gezicht is toch niet teveel gevraagd?

 

Wat ook apart is, is dat op de Praagse luchthaven de scanapparatuur bijna tussen de taxfree winkels staat. Op Schiphol is er nog een afscheiding, maar in Praag kon je zonder problemen de scanbeelden van de bagage van andere passagiers bekijken.

 

Good meal, good price

Wat de afgelopen jaren in Praag duidelijk is toegenomen zijn de flyeraars voor van alles en nog wat: zodra je ook maar in de buurt kwam van het centrum stonden ze je al op te wachten. Of het nu voor een voorstelling of een boottocht was of om toeristen te verleiden om toch maar vooral in een bepaald restaurant te komen eten of om een bepaalde club in te duiken; de flyeraars hadden altijd wel een gooddeal, goodprice voor je..

 

Hoe dichter je bij het Staroměstské náměstí, het centrale plein van Praag kwam, hoe meer flyeraars er stonden. Aan de andere kant; je wist wel exact wanneer je er in de buurt was. Ach ja, iedereen moet geld verdienen, maar na vijf dagen begon het lichtelijk te irriteren.

 

Thaise massages

Wat ook opviel was dat je bijna werd doodgegooid met ‘authentiek Praagse’ Thaise massagesalons. In eerste instantie dachten we dat dat een beetje schimmige zaken waren, waar van alles werd gegeven behalve massages, maar dat bleek duidelijk niet het geval.

 

Toen we er weer langs eentje liepen, zagen we meerdere, aan hun schreeuwerige shirts te zien Engelse, toeristen liggen die nog net niet in de etalage op banken werden gemasseerd, en ook zaten er toeristen met hun voeten in bakken met huidschilfers etende visjes.

 

Ach ja, je moet toch wat als je na een dag door Praag lopen wat wil ontspannen..

Maar zelf lieten we die salons toch maar links liggen.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Veggie in Praag

Gepost op door Henk Hofman

Praag.jpgAfgelopen week was ik samen met S (mijn vriendin) in Praag. Een heerlijke stad om vijf dagen door te brengen.

Ik was er al twee keer eerder geweest, maar de laatste keer was al iets van vijf jaar geleden en bovendien was het de vorige keer hartje zomer terwijl het nu winter was.

Wie van de drie

Zomaar uit eten gaan in Nederland of waar dan ook betekent, uitgezonderd in Italiaanse restaurants, voor een veggie meestal kiezen uit hoogstens drie gerechten op een menukaart.

Van de vorige keer wist ik nog dat de combi Tsjechen en veel en vooral grote stukken vlees een onafscheidelijke twee-eenheid vormden, dus ik had me er al bij neergelegd dat het qua eten improviseren zou worden.

Vijf dagen in Italiaanse restaurants eten is natuurlijk niet echt de oplossing. Alhoewel S zelf geen vegetariër is, staat ze er gelukkig wel meer dan open voor, dus van tevoren hadden we daarom al gekeken of er vegetarische restaurants waren in Praag.

Met dank aan Google

Met dank aan Google kwamen we uit op een lijst met veggierestaurants. Na het bestuderen van de desbetreffende websites zagen we al dat een aantal daarvan qua inrichting en aanbod meer veredelde cafetaria of lunchrooms waren.

Niets mis mee, maar we wilden ook wel een beetje aankleding, dus die restaurants schoven we door naar de categorie ‘als er echt niets beters te vinden is’. Gelukkig zag een aantal er wel zeer veelbelovend uit, dus die hadden we meteen op de kaart gemarkeerd.

Schot in de roos

En van twee bleek dat een schot in de roos te zijn; zowel bij  restaurant Maitrea als bij zusje Lehká Hlava hebben we in een sfeervolle omgeving meer dan voortreffelijk gegeten. Wat een luxe om voor de verandering eens uit de volledige menukaart te kunnen kiezen. Naast vegetarisch kon je er ook voor veganistische en zelfs raw food gerechten terecht. Met absolute topper de ‘raw’cheese cake.

De gerechten die erop stonden kwamen uit alle windstreken: Tsjechisch, Mexicaans, Oosters, Europees, Afrikaans; van alles was er te vinden. Dat gold ook voor de aanwezige eters; op de tafeltjes rondom ons hoorden we Amerikaans, Duits, Tsjechisch en Frans spreken.

Heerlijk gegeten, en bovendien: spotgoedkoop: met z’n tweeën in totaal voor nog geen 700 Tsjechische Kronen (ongeveer 30 euro) hadden we allebei een voor-, hoofd-, nagerecht en drinken. Nog geen 15 euro per persoon; probeer dat maar eens in Nederland…

Geplaatst in Spoor, Vakantie

De mythe van de Duitse gründlichkeit

Gepost op door Henk Hofman

iceNet terug van een meer dan geslaagde week Bettmeralp (Zwitserland) met S. Zomaar wat dingen die me tijdens de 2 x 9 uur durende treinreis opvielen:

  1. De mythe van de Duitse gründlichkeit.
  2. Ook in treinen trekken Amerikanen zich weinig aan van andermans “grondgebied”.
  3. Conducteurs in de ICE-treinen hebben het maar goed.

1. De mythe van de Duitse gründlichkeit.

Niet alleen in Nederland zijn ze bezig met het renoveren van stations, ook in Duitsland is dat een nationale hobby. Ik kom meer dan regelmatig op Utrecht Centraal en Rotterdam Centraal; twee stations die momenteel een grote bouwput zijn. Het komt daardoor regelmatig voor dat treinen van een ander perron vertrekken dan gebruikelijk. Ruim van tevoren is dat dan overal duidelijk aangegeven en op de perrons zijn dan vaak ook nog servicemedewerkers van de NS te vinden. Weinig aan de hand dus. Hoe anders was dat vorige week op het station van Keulen…

Toen we van Zwitserland terugkeerden naar Nederland moesten we als laatste tussenstop overstappen op het station van Keulen. Voor alle volledigheid, dat was in de avondspits en ja, die is ook in Keulen erg hectisch…

Beneden zagen we op de borden dat dat het oorspronkelijke perron van waar onze trein richting Utrecht zou vertrekken, door bouwwerkzaamheden was gesloten en dat we naar een ander perron moesten. Geen probleem want we hadden drie kwartier de tijd. Bij dat perron aangekomen bleek het woord chaos nog heel eufemistisch te zijn: het gehele perron stond compleet vol met reizigers die totaal niet wisten waar ze aan toe waren. En ook de DB (Deutsche Bahn)  had totaal geen idee.

Op de borden kwamen afwisselend berichten dat de trein naar Utrecht, naar Hamburg en een regionale trein zouden vertrekken op het betreffende perron. Bleek dat ze alledrie die treinen rond hetzelfde tijdstip op dat ene perron hadden gepland, al verstreek die tijd zonder dat er ook maar een trein vertrok…. Gevolg was dat reizigers van twee drukke internationale treinen en een regionale trein kriskras door elkaar krioelden, op zoek naar relevante informatie.

Om een lang verhaal kort te maken; met 25 minuten vertraging kwam eindelijk onze ICE richting Utrecht binnenrijden en konden we met het laatste gedeelte van onze reis beginnen. Voorlopig maar even geen Keulen voor mij…

2. Ook in treinen trekken Amerikanen zich weinig aan van andermans “grondgebied”.

Richting Zwitserland en terugs hebben we van meerdere treinen gebruik gemaakt. Bij de Duitse hoge snelheidstreinen, de ICE, is reserveren erg handig, om te voorkomen dat je een paar uur tussen de koffers moet bivakkeren. Vrijwel iedereen doet dat, maar tot drie keer toe maakten we het mee dat er bij ons in de buurt mensen op gereserveerde stoelen zaten die daar niet hoorden, en ja, in alle drie de gevallen waren het Amerikanen.

Toen degenen die die stoelen wel gereserveerd hadden, aangaven dat ze op hun zitplaatsen zaten, gingen ze pas na de nodige misbaar ergens anders zitten. Toch een beetje die typische “de hele wereld is van Amerika dus we doen waar we zin in hebben” mentaliteit.

3. Conducteurs in de ICE-treinen hebben het maar goed.

Wat me in de ICE treinen (maar ook in de Zwitserse) treinen opviel was dat de conducteurs veel relaxter oogden dan in Nederland. Als treinreizende forens tussen Gouda en Utrecht zie ik regelmatig wat een hondenbaan conducteurs soms hebben. Als treinen vertraging hebben of helemaal niet rijden fungeren ze als kop van jut en als treinen wel gewoon op tijd rijden hebben ze het nodige te stellen met reizigers die geen of een verkeerd plaatsbewijs hebben.

In de ICE is dat heel anders: afgezien van wat gedoe met eigengereide Amerikanen zonder zitplaatsreservering zijn ze daar in plaats van die controlerende taak die ze in Nederland hebben, veel meer bezig met service verlenen. Zonder problemen besteden ze tien minuten aan het uitstippelen van een alternatieve reis voor een stelletje dat een aansluitende trein mist.

Wellicht een idee voor Nederlandse conducteurs om als ze  al het gedoe in Nederlandse treinen zat zijn een tijdje op zo’n ICE mee te draaien?