Categorie: Spoor

Als treinreiziger maak je wat mee…

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Schruns: the only way is up

Gepost op door Henk Hofman

DSC02480In mijn vorige blog las je al over de uitdaging genaamd trein, maar toen uiteindelijk alle kruitdampen voor wat betreft het ‘treingedoe’ waren opgetrokken, reden we, uitgerust en mooi op tijd het station van Schruns binnen.

In Oostenrijk was het nog volop zomer want de temperatuur wees om half zes in de middag nog ruim 30 graden aan. Heerlijk strak blauwe lucht, krijg je meteen vakantiegevoel van.

Nu ‘alleen nog maar naar ons appartement. Dat dat ’alleen nog maar’ naar ons appartement de nodige zweetdruppels zou opleveren, dat wisten we van tevoren, want we wisten dat ons appartement op iets boven de 800 meter lag, terwijl Schruns op 690 meter lag. In de omschrijving wordt dat dan zo mooi omschreven als ’iets boven de dorpskern gelegen’.

Die meer dan 100 meter hoogteverschil moest overbrugt worden binnen 700 meter, oftewel een gemiddeld hoogteverschil van 14 a 15 %. Ter vergelijking; steilste stuk van Alpe d’Huez is 11 % (en oke, wel een stukje langer;-)).

Nu zeggen die percentages van tevoren wel iets, maar het zijn maar percentages. In het echt merkten we pas hoe steil 14% is, helemaal als je, zoals S. en ik, allebei een koffer hebt mee te zeulen, en alvast de eerste boodschappen…

Lui zweet

Als je zo’n koffer omhoog zeult, merk je pas hoeveel lui zweet er in een lichaam zit, of laat ik het persoonlijk houden, hoeveel zweet er in mijn lichaam zit… En dan had ik ook de wetenschap dat ik sowieso twee weken lang, los van voor de tochten die we gingen maken, elke ochtend weer naar beneden en weer naar boven zou moeten om bij de bakker in het dorp verse broodjes te halen.

Ach ja, een mooie work-out, en een goede schop onder mijn kont om in Nederland het hardlopen weer serieuzer op te pakken… Dus voordat ik vanochtend aan dit blog begon, heb ik maar meteen mijn hardloopschoenen maar weer aangetrokken, en ben ik door de buitengebieden van Houten gaan hardlopen., maar ik dwaal af; stijgingspercentages…

Dat het altijd erger kan, zag ik die weken op TV. Want terwijl wij in Schruns waren, was in Spanje de Vuelta, oftewel de Ronde van Spanje bezig. En daar wisten ze de wielrenners soms stijgingspercentages van 25% voor te schotelen, en dat kilometers lang…

Hochjoch

Ons huis lag op de flanken van de Hochjoch, een berg van ongeveer 2.500 meter. De weg naar ons appartement ging na ons appartement nog doodleuk eindeloos steil verder een bos in.

Meer dan regelmatig zagen we daarom mountainbikers omhoog en omlaag komen. Vooral als ze naar beneden kwamen, hoorden we ze vaak al van verre aankomen, aangezien het piepen van de remmen een geluid is dat niet valt te missen. Voor ons appartement was een haakse bocht dus tenzij iemand zelfmoordplannen had door over de vangrail te willen kieperen, moest je daar wel afremmen.

Remmen

Ervaren mountainbikers wisten precies waar ze moesten remmen, maar de meesten mountainbikers waren duidelijk toeristen, die voor het eerst op zo’n fiets zaten, of die nog nooit echt in de bergen waren geweest. Die zagen toen ze het bos uitkwamen zoeven opeens een haakse bocht in de verte opdoemen, dus die begonnen meteen krampachtig in de remmen te knijpen.

Maar in de twee weken dat we in Schruns waren, hebben we los van wat kleine schuivers, gelukkig niemand over de vangrail zien duiken, dus afgezien van versleten remblokken liep dat met een sisser af.

De fietsers omhoog waren ook boeiend. Zoals ik al zei was het erg stijl en de weg ging in ook na ons appartement nog een heel stuk met een zelfde percentage omhoog. Sommige fietsers zag je, voor zover dat op zo’n weg mogelijk is, soepeltjes met het kleinste verzet heel langzaam omhoog rijden, terwijl je anderen over de weg zag zwalken, omdat ze hun versnelling niet konden ronddraaien.

En ja, sommigen zag je ook naar boven lopen met de fiets aan de hand.

E-mountainbikes

Wat opviel qua fietsen was dat minstens driekwart, als het al niet meer was, van die mountainbikes bestond uit e-mountainbikes, oftewel de elektrische variant. Naast de bakker beneden in het dorp zit een fietsverhuurbedrijf, en ook daar hadden ze vrijwel alleen e-mountainbikes.

Niets eens zo gek, aangezien de wegen in de omgeving heel steil zijn, en je, tenzij je echt geoefend bent, die wegen vrijwel niet zelfstandig omhoog komt. Met een e-mountainbikes, kom je dan toch nog fietsend omhoog, en kun je naar beneden.

Slim ook dat ze daar in de regio inspelen op het feit dat de gemiddelde fietser echt niets fietsend zo’n berg opkomt, en door de e-versie te verhuren, ze het gebied voor een veel grotere groep aantrekkelijker maken. De kick voor de meesten is toch om met verstand op nul zo’n berg af te suizen, en niet om zich een hartverzakking te trappen in een poging die berg op te komen.

Samen gaat het beter

Ik kom al jaren in de bergen en zeker de laatste jaren zie ik steeds duidelijker dat bergregio’s zich, gedwongen door de klimaatveranderingen oftewel het verdwijnen van de sneeuwzekerheid, omvormen van pure wintersportgebieden, naar gebieden waar je ook zomers en in het najaar heel goed kan verblijven. En dan proberen ze niet zoals hier nog vaak het geval is, als afzonderlijke gemeente het wiel opnieuw uit te vinden qua toerisme, maar profileren ze zich heel duidelijk als regio.

In de regio waar S. en ik dit jaar waren, de Montafon-regio, zag ik daar heel veel goede voorbeelden van: goede duidelijke bewegwijzeringen, via brochures en websites een veelheid aan informatie over wat er in het gebied te doen is, waar je aan moet denken en nog veel meer. Goed openbaar vervoer dat ook op elkaar is afgestemd zodat elk dorpje, hoe klein ook, bereikbaar is. Maar ook hele praktische zaken als een kaart waarmee je toegang hebt tot alle kabelbanen en OV, of bijvoorbeeld dat er op heel veel plekken veel plaatsen gratis, schone wc’s zijn.

Gevolgen klimaatveranderingen

Als je vaak in de bergen komt, dan zie je heel duidelijk dat die klimaatverandering geen verzinsel is maar bittere realiteit. Om de zoveel jaar kom ik in het gebied rond de Aletschgletsjer in Zwitserland, en elke keer zie ik weer hoe sterk die gletsjer zich dan weer is geslonken in vergelijking met de vorige keer. En dat het ook voor dorpen concreet gevaar gaat opleveren werd tijdens onze vakantie ook twee keer duidelijk.

Ik zag beelden van een dorpje in Zwitserland waar een rots boven het dorpje instabiel was geworden, en naar beneden was komen zetten, met iets van 10 doden, en veel schade in dat dorp tot gevolg.

En nog dichterbij voor mezelf; mijn eerste bergvakantie jaren geleden was in het Saas dal. Twee weken geleden kwam opeens het nieuws dat een gletsjer boven een van de Saasdorpen op instorten stond en dat het dorp bedreigd werd. Gelukkig is dat dorp gespaard gebleven, maar het maakt wel weer duidelijk dat die klimaatverandering geen ‘fake-news’ is, zoals Trump en vrienden beweren, maar dat het meer en meer zichtbaar wordt .

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Iets met een 3

Gepost op door Henk Hofman

Trein schruns ICEStel, je bent van plan om op vakantie naar Oostenrijk te gaan. De één doet dat met de auto, de andere met het vliegtuig of met de bus, maar S. en ik kozen, zoals zo vaak, om met de trein richting Oostenrijk te gaan.

Ondanks dat er best vaak ‘gedoe’ (waarover je in mijn blogposts  ‘Fijn met de trein , ‘Waar zouden we zijn zonder de trein‘ en ‘Vakantiemijmeringen; Duitsers en treinen‘ al kon lezen) is met treinreizen, is het zeker voor de richting Duitsland/Zwitserland/Oostenrijk voor mij de meest ontspannen manier van reizen. En dat ‘gedoe’, daar is altijd wel een oplossing voor te vinden, en het levert weer vulling voor een blog op;-). Bovendien hou ik wel van dat geïmproviseer.

Dit jaar was de vakantiebestemming Schruns in Oostenrijk.

Via Zwitserland

Vooraf gekeken hoe we daar het beste met de trein konden komen, en na de afweging dat het een reis van een uur of 10 zou zijn en dus enige overstaptijd wel lekker zou zijn, kozen we ervoor om via Basel en Zurich te reizen. We zouden dan een overstapruimte van 40 minuten en van ruim 20 minuten hebben. Lekker om even de benen te strekken, geen stress om vertragingen te hebben en om wellicht een koffie te scoren…

Maar een dikke week voor onze vakantie kwam opeens het nieuws dat in Duitsland een treintunnel in aanbouw verzakt was, en dat er daardoor geen treinverkeer mogelijk zou zijn tussen Baden-Baden en Rastat. En laat dat nou net op onze route richting Oostenrijk liggen… Behoorlijk balen, want alternatief dat zij boden zou betekenen dat we 3 keer extra zouden moeten overstappen waaronder een keer op een bus, en nog eens minimaal 2 uur later zouden arriveren als we alle volgende aansluitingen wel zouden halen…

Parijs…

Andere optie die ze boden was om te reizen via Parijs… Iedereen die in zijn leven Parijs wel eens heeft gebruikt als overstapstation voor de trein weet dat Parijs qua treinstations en doorgaande treinverbindingen met voorsprong de meest waardeloze stad is die er is.

In plaats van gewoon over te kunnen stappen van de ene op de andere trein, zoals je in elke normaal ontwikkelde stad kunt doen, moet je in Parijs, ‘klantvriendelijk’ als ze zijn, als je je uit de trein hebt gewurmd, eerst met al je bagage door veel te smalle toegangspoortjes zien te wurmen.

Vervolgens wacht je een ellenlang onoverzichtelijk gangenstelsel richting de metro. Daar moet je maar zien uit te vinden welke metro je nodig hebt. Vervolgens moet je je een overvol en veel te heet metrostel in proberen te vechten. Als je dat hebt overleefd moet je je weer bij de juiste halte uit de metro proberen te wurmen, om dan weer door die anorexiapoortjes op zoek te gaan naar je vervolgtrein.

Niet geheel verrassend dus dat de Parijsroute al bij voorbaat afviel voor me.

7 en 4

Daarom ging ik maar zelf op zoek naar een handigere route. Ik vind het heerlijk om allerlei sites etc door te spitten op zoek naar een oplossing. Ik kwam uiteindelijk uit op een route die ik bij de eerste boeking ook al had gevonden, maar toen terzijde had gelegd aangezien we dan maar 7 en 4 minuten overstaptijd zouden hebben…

Maar ja nood breekt wet, en bijkomend voordeel was wel dat als alles goed zou gaan, we dan in plaats van twee uur later, zelfs anderhalf uur eerder dan oorspronkelijk gepland zouden arriveren…

Dus nieuwe zitplaatsreservering gekocht, op naar Oostenrijk… Dacht ik…

Iets met een drie

Maar bij Utrecht Centraal begon het ‘gedoe’ al: 5 minuten voordat de trein zou arriveren, werd er plotseling omgeroepen dat reizigers voor onze trein die een drie in hun reservering hadden, contact moesten opnemen met een perronmedewerker… Die perronmedewerker was nergens te vinden, en bovendien was ook totaal niet duidelijk over welk nummer ze het hadden. In ons reserveringsnummer stond geen drie, dus ik ging er van uit dat het niets voor ons was…

Dat ik daarin nogal ongelijk had bleek toen de trein arriveerde. Op het digitale bord op het perron hadden we al gekeken op welke plek ons treinstel zou stoppen zodat we meteen konden instappen, zonder ons met koffers door te hele trein te hoeven worstelen.

Maar toen de trein arriveerde, bleek doodleuk dat de treinstellen 31 tm 39 (dat heb je dus die drie…) niet waren meegekomen. Ergens in Duitsland zouden die rijtuigen weer worden aangekoppeld…

Hartmassage

Als advies gaven ze doodleuk dat je als reiziger dan maar moest kijken of er in een van de wagons die wel aanwezig waren nog plek was… Als blikken hadden kunnen doden was er op dat moment hartmassage nodig geweest op perron 18 van Utrecht CS…

Maar als je je op het ergste (paar uur staan in een overvolle trein) instelt valt het soms achteraf reuze mee. Dat was in dit geval ook zo, want voor onze neus stond de restauratiecoupé, dus toen hebben we gewoon de hele reis richting ons overstapstation in het restaurant gezeten. Heerlijk ruime stoelen, en van drukte in de andere coupé’s was daar niet veel te merken;-)

Door al dat gedoe van reizigers die totaal niet wisten waar ze aan toe waren, en dus ook niet waar ze moesten instappen, vertrokken we al 10 minuten te laat uit Utrecht. Aangezien we een marge hadden van 7 minuten zou dat betekenen dat we onze volgende aansluiting zouden missen. Maar in Mannheim aangekomen, bleek onze aansluitende ICE-trein te wachten op onze trein, zodat niemand zijn/haar aansluiting hoefde te missen.

Datzelfde verhaal herhaalde zich bij onze volgende aansluiting, zodat we ook daar meteen van de ene op de andere trein konden overstappen.

The only way is up…

Waardoor we al met geheel volgens schema in Schruns aankwamen, helemaal voorbereid om via een qua stijgingspercentage Alpe d’Huez achtige weg naar ons appartement te spoeden, maar daarover meer in mijn volgende blog…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Fijn met de trein

Gepost op door Henk Hofman

iceMet de trein naar het buitenland; S. en ik doen het al jaren meerdere keren per jaar en (over het algemeen) met heel veel plezier. Wat mij betreft een ideale manier om ontspannen op de plek van bestemming te komen.

Zit je goed

In die treinen heb je, naast je treinticket ook de mogelijkheid om een zitplaatsreserving te boeken. Kost slechts een paar euro, maar dan heb je wel gegarandeerd een stoel, en kun je dus zelf bepalen of je voor of achteruit wilt rijden, of bijvoorbeeld een stoel aan het gangpad wil hebben voor wat extra beenruimte.

Daarom maken wij er in de ICE-treinen richting Duitsland ook altijd gebruik van. Het bespaart je het geworstel van in een overvolle trein met je koffer door het gangpad te moeten schuifelen, op zoek naar een vrije plek.

Bezet

Het irritante is alleen dat het vrijwel standaard is dat er als we dan bij de door ons gereserveerde stoelen komen, daar dan doodleuk al mensen op blijken te zitten die te beroerd zijn om die paar euro extra te betalen, en gewoon op een vrije plek zijn gaan zitten. Ze houden zich dan eerst van de domme, maar aan hun hele houding zie je dat ze heel goed weten dat ze op je plek zitten.

Als je dan nogmaals duidelijk maakt dat ze op de door jou gereserveerde stoelen zitten, maken ze vaak pas na het nodige gezucht en gekreun plaats. Ook afgelopen weekend toen S. en ik naar Dortmund gingen, hadden we het zowel op de heen- als de terugreis.

Dat hele gedoe is heel simpel te voorkomen door gewoon, net zoals in vliegtuigen, de tickets standaard inclusief zitplaatsreservering te doen. Als je dan een ticket boekt, geef je meteen aan waar je wilt zitten, en ben je van heel dit gedoe af.

Waar zit je

Dan zou het wel handig zijn als ze op de stations wat meer aandacht besteden aan het plaatsen van de overzichten met treinsamenstellingen. Het komt meer dan regelmatig voor dat die overzichten ontbreken op het perron, waardoor je maar moet gokken of je op de juiste plek staat.

Die internationale treinen zijn meer dan 200 meter lang, en als je dan een hele trein door moet omdat jouw coupé precies aan het andere eind van de trein is, dat is bijna ondoenlijk. Je hebt dan tig mensen voor je die aan het worstelen zijn om hun koffer in het bagagerek te proppen, en natuurlijk mensen uit de tegenovergestelde richting die, ook met koffers etc, langs je heen willen.

Typisch geval van klein leed;-)

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Het is ook nooit goed

Gepost op door Henk Hofman

krukkenHet kan nooit kwaad om je eens te verplaatsen in een ander. Zo’n gevoel had ik deze week. Ik zat toen, net zoals elke werkdag, in de sprinter van Utrecht naar Houten.

Om een beetje beenruimte te hebben probeer ik altijd zo’n klapstoeltje bij de ingang te bemachtigen. Meestal lukt dat wel, en ook woensdag was dat het geval. Op de andere twee klapstoeltjes zaten een jonge vrouw en een scholier.

Ik was daar diep verzonken in mijn krant dus geen flauw idee wie er allemaal de trein inkwam. Maar toen het vertreksignaal had geklonken en ik opeens het niet te missen getik van krukken hoorde, keek ik wel op vanachter mijn krant. Een vrouw op krukken wist zich, nog net voor de deuren dichtgingen, de trein in te wurmen.

Zowel de jongen als ik gingen vrijwel gelijktijdig staan en vroegen wederom vrijwel gelijktijdig: ‘wil je wellicht zitten?”. In plaats van het verwachtte; ”graag”, kregen we echter om het nog voorzichtig uit te drukken niet al te vriendelijk terug: “waarom zou ik, ben ik zielig ofzo”?

Mijn eerste gedachte (die ik gelukkig voor me kon houden) was; dan niet stuk chagrijn, ging weer zitten en las verder in mijn krant. De vrouw op krukken bleef dus tot aan station Houten staan, waarna ze de trein verliet.

Terwijl ik verder las in de krant, liet die a-typische reactie van haar me toch niet los. Het waarom daarvan intrigeerde me. Maar hoe langer ik er over na dacht, hoe beter ik me haar reactie kon voorstellen. Ook iemand die op krukken loopt, of op een andere manier minder mobiel oid is, wil het liefst zichzelf redden, en niet steeds afhankelijk zijn van hulp van anderen.

Als je dan voortdurend, hoe goed bedoeld ook, aan alle kanten hulp krijgt aangeboden, kan ik me eigenlijk heel goed voorstellen dat je het op een gegeven ogenblik zat bent en zo’n uitval doet.

Benieuwd hoe iemand die vaak hulp nodig heeft dit ervaart.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor

Vijftig tinten grijs op Utrecht Centraal

Gepost op door Henk Hofman

grijsblog2Wie het nieuwe station Utrecht Centraal heeft ontworpen weet ik zo gauw niet, maar hij of zij moet ongetwijfeld een groot liefhebber zijn geweest van 50 tinten grijs:

Grijs, grijs en nog eens grijs

De perronoverkappingen zijn grijs, de tegels zijn grijs, ga je de grijze roltrap op, dan kom je langs saai grijs beton. De vloer van Utrecht Centraal? Grijs; Het dak? Grijs. De trappen in de hal? Grijs. Alle steunbalken etc? Grijs. De omlijsting van de toegangsdeuren? Grijs.

Zo jammer dat de ontwerpers van Utrecht Centraal totaal voorbij zijn gegaan aan iets toch niet geheel onbelangrijks; kleur. Alle materialen die ze hebben gebruikt zijn zo grauw en steriel en daardoor levenloos. Hebben ze weleens gehoord van bijvoorbeeld hout? Je hoeft maar naar Rotterdam CS te kijken wat een verschil dat maakt: een station waar je je meteen thuis voelt.

 Doorgangshal

Utrecht Centraal is zeker niet lelijk, maar die hoge stationshal heeft totaal geen sfeer en straalt eigenlijk alleen maar uit dat het niet meer dan een kille doorgangshal voor gejaagde forenzen is.

Erg jammer want met een beetje moeite en aandacht kun je daar zo een sfeervolle plek van maken.

Als je de roltrap richting de stationshal neemt, kijk je tegen de lelijke grijze betonnen zijkant van de vloer aan. Geeft dat beton een verfje of monteer er gekleurde platen tegenaan. Zo geef je reizigers meteen een goed gevoel.

En geef die stationshal wat smoel door er bijvoorbeeld een paar grote sculpturen oid te plaatsen. Zo benut je de hoogte van die hal, en geef je reizigers het gevoel meer te zijn dan passanten en verleid je ze om er langer te verblijven.

7 december is de officiële opening van dat station, dus ze hebben ruim nog een maand om er nog wat van te maken, ik ben benieuwd….

Geplaatst in Dagelijkse leven, Spoor, Vakantie

Stel; je moet kiezen…

Gepost op door Henk Hofman

dscn2814Zwitserland is bepaald geen budgetvakantieland. Dat weet je natuurlijk als je daar heen gaat, maar met een beetje uitzoekwerk valt het ook in Zwitserland heel goed te doen qua vakantie.

Het plaatsje waar we dit jaar naar op vakantie gingen (Fiesch) ligt relatief laag (1.000 meter), en aangezien de bergen daar in de omgeving tot net onder de 3.000 meter reiken moet je als je echt de bergen in wilt of eerst een meter of 1.000 stijgen, of een kabelbaan nemen. Vanaf een meter of 2.000 heb je daar tig kilometer wandelgebieden, waarbij je alsnog zoveel kunt stijgen en dalen als je maar wilt.

Bepaald niet heel gek dat het tweede onze voorkeur had, want daardoor konden we een veel groter gebied belopen, en konden we bovendien veel hoger komen.

Maar met een vorige vakantie in het achterhoofd had ik ook nu van tevoren al het nodige huiswerk gedaan, want je hebt daar zoveel verschillende kortingskaarten dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Om je een idee te geven: een retourtje van Fiesch naar de Eggishorn kost ongeveer 40 euro, dus als je dan 14 dagen gaat en regelmatig op hoogte wilt lopen, loont het de moeite om eens rond te kijken wat er allemaal te koop is.

Om je een idee te geven;en het rijtje is vast en zeker niet volledig: we konden kiezen uit een Fiesch gastekarte, een Wallis Erlebniscard, een 100/200 Puntenkaart, een 6/12-rittenkaart, een Swisspass, een Half fare card en een Aletch+ hikingcard.

  • Fieschgastekarte

Daarmee krijg je 10% korting op enkele reizen met de kabelbanen in het Aletschgebied.

  • Erlebniscard

Levert 50% korting op op kabelbanen en bus maar aangezien die een veel groter gebied dan alleen het Aletschgebied bestrijkt is ie ook veel duurder.

  • 100/200 Puntenkaart

Met deze kaart koop je van tevoren een aantal punten en per ritje met de kabelbaan gaat er een een x aantal punten vanaf. Alleen voor kabelbanen, niet voor treinen.

  • 6/12-rittenkaart

Hiermee kun je zes keer met een bepaalde kabelbaan heen of terug

  • Swiss Card

Hiermee kun je vrij reizen met de trein door heel Zwitserland, en krijg je 50% korting op de kabelbanen. Alleen aan te raden als je geld teveel hebt of het grootste deel van je tijd in Zwitserland woont.

  • Aletsch+ Hikingpass

Hiermee kun je een aantal dagen vrij reizen (zowel kabelbaan als trein).

Raak daar maar eens wijs uit. Uiteindelijk kozen wij voor een Aletsch+ Hikingpass.  aangezien we daar zowel de trein als kabelbanen inzaten, en het wel handig was om ’s ochtends eerst met de trein naar een bepaalde plek te gaan, dan met de kabelbaan omhoog, en vandaar verder lopen.

Wij kozen voor een kaart van zeven dagen; een gok aangezien het dan zeven aaneengesloten dagen betreft en je dus als het slecht weer is, en de bergen zijn verdwenen in de wolken of het plenst je pech hebt. Maar gelukkig bleek het een goede gok te zijn, want we hadden elke dag goed weer, en hebben dus veel van die kaart gebruik kunnen maken.

We hadden trouwens nog mazzel; aan de treinlijn waar we gebruik van maakten, werden in de periode dat wij er waren werkzaamheden uitgevoerd, waardoor er steeds een vertraging was van vier minuten (ook wat dat betreft houden Zwitsers van precisie, geen vijf minuten maar exact vier minuten). Gunstig gevolg voor ons was dat we precies aansluiting hadden van een kabelbaan op de trein; een aansluiting die we normaal gesproken net zouden missen.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Spoor, Vakantie

Ondertussen in Zwitserland

Gepost op door Henk Hofman

zwitserland frutigenBegin september; voor velen het tijdstip dat het normale leven na de zomervakantie weer op gang komt, maar voor S. en mij was het juist het tijdstip om op vakantie te gaan. Dit keer was Fiesch in Zwitserland onze place to be. En ook deze keer gingen we er heen met de trein..

Voorgaande keren hadden we nogal wat gedoe gehad met vertraagde/uitgevallen treinen en nog veel meer ongein, dus dit keer hadden we het dusdanig geregeld dat we alleen maar in Utrecht, Basel en Brig hoefden over te stappen, met bovendien ruime overstaptijden. Zodat we ook nog even de benen konden strekken (ja, valt niet mee vakantie…)

Zitplaats

En toeval of niet, maar qua treinen ging alles van een leien dakje. We hadden eigenlijk alleen bij Utrecht wat ‘gedoe’. Ze zijn daar met het station bezig en als gevolg daarvan wisselen treinen nogal eens van spoor. Tot zover weinig aan de hand, maar voor internationale treinen heb je te maken met zitplaatsreserveringen, en dus staan er op het perron als het goed is van die borden met de treinsamenstellingen. Je kunt dan precies zien waar jouw treincoupé is, zodat je niet met al je koffers de hele trein door hoeft te schuifelen. Wel zo handig aangezien die internationale treinen soms meer dan 100 meter lang zijn.

Maar… bij Utrecht waren ze ‘vergeten’ die borden even op het perron te plaatsen waar de internationale treinen zouden vertrekken. Gevolg was dat we op goed geluk maar ergens op het perron moesten gaan staan, en dan hopen dat we een beetje in de buurt van onze treincoupé zouden staan, zodat we zonder al teveel geworstel onze zitplaatsen zouden kunnen bereiken.

Worsteling

Ik weet niet of je het wel eens hebt geprobeerd om je met een koffer in een internationale trein door een paar coupé’s te worstelen, maar het is een mooie uitdaging. Kenmerk van een internationale trein is dat vrijwel alle passagiers onderweg zijn richting vakantieadres en dus de nodige bagage bij zich hebben. En je zult het altijd zien dat jouw zitplek altijd net aan het andere eind van de coupé is…

Gevolg daarvan is dat je geduldig moet wachten totdat iedereen die voor jou in het gangpad staat, zijn/haar bagage in de bagagerekken heeft gepropt.. En bij de één is de koffer te groot om in het bagagerek te passen, bij de ander is de bagageruimte boven zijn zitplek al door een ander ingenomen, zodat er nog een paar vierkant cm over is om zijn eigen koffers kwijt te kunnen, en weer een ander bemerkt opeens dat ie toch in een andere treincoupé had moeten zijn, maar heeft voor zich mensen die geen kant op kunnen door alle koffers en achter zich idem dito.

En dan heb je ook altijd nog van die types die te belazerd zijn om een zitplaatsreservering te kopen en doodleuk gewoon op een plek gaan zitten die hen uitkomt. En je dus met je reservering in de hand moet duidelijk maken dat diegene op jouw plek zit en dat ie dus maar ergens anders een plek moet zoeken. Meestal komt dat wel goed want over het algemeen is de sfeer in een internationale trein een stuk relaxter dan in een gemiddelde forensentrein, waar het soms lijkt of ze op weg zijn naar hun eigen begrafenis, zo chagrijnig zitten ze voor zich uit te kijken.

Maar we hadden geluk; onze treincoupé was vlakbij waar wij op het perron stonden. Zwitserland, here we come..

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Eerlijkheid? Dikke pech

Gepost op door Henk Hofman

moederkindEerlijkheid duurt het langst, maar soms levert het je een draai om je oren op. Dat ondervond een iets te eerlijk meisje van een jaar of 5 vanochtend.

Ik zat toen op een klapstoeltje in de Sprinter richting Utrecht. Het was vrij druk, alle stoelen waren bezet. Op de klapstoeltjes tegenover me zaten een moeder en haar ongeveer 5-jarige dochtertje.

Bij station Houten komt een ‘meer dan stevige’ vrouw de trein in. Het kind staat meteen op en zegt met alleen maar goede bedoelingen;  “mevrouw, u bent zo dik; u mag wel op mijn stoel zitten”. De vrouw krijgt een hoofd als een boei maar neemt het aanbod graag aan.

De moeder van het kind zie ik van kleur verschieten, maar ze houdt zich in… Tot aan station Utrecht tenminste, want ze is nog niet uitgestapt, of ze verkoopt haar dochtertje een flinke draai om haar oren, en zegt heel fel; “dikke mensen spreek je niet aan”.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Waar zouden we zijn zonder de trein…

Gepost op door Henk Hofman

cropped-ice.jpegTreinen; ik heb er zo langzamerhand een haat-liefde verhouding mee. Voor mijn werk vind ik het een ideaal vervoermiddel, maar met vakanties is dat plezier steeds minder.

Ook toen S. en ik vorige week naar Berlijn gingen was het weer prijs met de trein.  Van tevoren leek het zo mooi: in Amersfoort instappen en in één keer doorrijden naar Berlijn. Maar iets voor de Nederlands-Duitse grens kregen we het bericht dat er in Duitsland een grote wisselstoring was waardoor onze trein niet verder zou rijden dan grensplaats Bad Bentheim…

De conductrice die langs kwam zei dat er vier bussen zouden komen om ons naar Hannover te brengen. Van Hannover zouden we dan maar een trein moeten zoeken naar Berlijn. Je hoefde geen wiskundig genie te zijn om uit te kunnen rekenen dat die vier bussen veel te weinig zouden zijn om alle treinpassagiers te kunnen vervoeren. En dat werd al wel heel snel duidelijk toen de eerste bussen arriveerden.

Hyena’s

Trouwens boeiend om te zien wat een gedaantewisseling mensen binnen een paar seconden kunnen ondergaan. Toen er nog geen bussen waren, leek het gewoon een groep wachtende reizigers, maar zodra die touringcars arriveerden, veranderden een deel van hen binnen een seconde of wat in een stel losgeslagen hyena’s en stormden ze met koffer en al die touringcar in. Met een enorme chaos als gevolg. Wat nou koffers in het bagagecompartiment onder in de bus. Die koffer neem je gewoon mee de bus in. Dat er dan minder zitplaatsen zijn? Wat kan jou dat verrotten, als je zelf maar kunt zitten.

S. en ik zagen het nog even aan maar omdat we geen zin hadden in urenlang veevervoer lieten we de chaos maar de chaos en besloten we om met regionale treinen naar Hannover te gaan. Goed voorbeeld doet goed volgen want al gauw zag je nog een hele zwik reizigers van de bussen richting trein lopen.

Dat ging al met al heel redelijk, maar toen we in Hannover arriveerden was de chaos weer compleet. Richting Berlijn reed er vrijwel niets, maar uiteindelijk lukte het om toch een trein te pakken. Met twee uur vertraging kwamen we uiteindelijk in Berlijn aan…

Waarom reserveren?

Ik vraag me dan ook af waarom ik eigenlijk nog een zitplaatsreservering voor zo’n internationale trein koop, want de laatste jaren is het eerder regel dan uitzondering dat we door vertraging of uitvallende treinen een andere trein moeten pakken dan oorspronkelijk gepland.

En ja, om het helemaal compleet te maken: ook op de terugweg was het weer prijs. Toen we vol goede moed een paar dagen later op station Berlin Hauptbahnhof arriveerden om de trein richting Amersfoort te pakken, bleek dat het rijtuig waar we voor gereserveerd hadden, was vervallen. Of we maar in een ander rijtuig wilden plaatsnemen… Gelukkig was het op een dinsdag en was het dus niet heel druk.

Komende zomer

Benieuwd wat er op vertragingsgebied komende zomer weer staat te gebeuren als we met de trein naar Zwitserland gaan.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Utrecht Centraal; mobiele zombies, Segways en meer

Gepost op door Henk Hofman

vouwfietsIedereen die gebruik maakt van de NS, kent het fenomeen; de bouwputten die vroeger bekend stonden als NS-station.

Er lijkt geen einde te komen aan die verbouwingen. Bij welk station van een beetje omvang je ook komt, het eerste waar je door wordt begroet is een bouwhek.  En ja uiteindelijk, na jarenlang afzien, levert het uiteindelijk wel mooie stations op. Rotterdam Centraal is daar tot nu toe het beste voorbeeld van.

 

Rotterdam Centraal

Jarenlang een station waar ik zo min mogelijk wilde zijn omdat het er niet uitzag en het er stikte van het gajes. Maar sinds de oplevering enige tijd geleden is dat totaal veranderd en is het een station waar ik zonder problemen tijd doorbreng. Wachten op een trein terwijl je bij Dudok geniet van een heerlijk taartje is alles behalve een straf;-) Echt een station waar je als stad mee aan kunt komen.

Utrecht Centraal

Station Utrecht Centraal, waar ik als forens 5 dagen in de week gebruik van maak is nog lang niet zo ver. Het moet geloof ik in 2017 klaar zijn, dus dat vergt nog het nodige geduld en incasseringsvermogen…. Vooral dat laatste valt niet altijd mee.

Sinds een maand ofzo zijn ze in de stationshal bezig met het middenstuk. Gevolg daarvan is dat je als reiziger langs de zijkanten moet om van de ene kant naar de andere kant te komen. Buiten de spits is dat niet zo’n probleem maar tijdens de spits is dat een ander verhaal en levert dat vaak de nodige ergernis op:

Twee ergernissen steken daar met kop en schouders boven uit:

  1. Mobiele zombies

Met stip op 1 staan de ‘mobiele zombies’. Dat zijn die types met in de ene hand een beker koffie en in hun andere hand hun mobiele telefoon. Totaal geobsedeerd door hun telefoonscherm lopen ze als een blind paard de Starbucks of soortgelijke tent uit, zonder ook maar op of om te kijken naar andere reizigers. Gevolg is dat ik elke dag wel een paar botsingen zie met de nodige scheldpartijen over en weer.

  1. Mensen met Segways, oxboards of vouwfietsen

Ik weet het; iedereen heeft haast op Utrecht Centraal, niemand is daar momenteel voor zijn lol, maar je hebt altijd mensen die meer haast hebben dan anderen. En die types maken dan in de stationshal gebruik van een Segway, Oxboard (een Segway zonder stuur oftewel een soort opgevoerd skateboard) of vouwfiets om een paar seconden eerder op de plek van bestemming te kunnen zijn.

Ik zag die Segways wel eens door Utrecht zoeven, aangezien er in de buurt van mijn werk een verhuurpunt is van die dingen, maar nu zie ik ze ook steeds meer in de stationshal van Utrecht opduiken. Als je je in de buitenlucht op zo’n ding durft te vertonen moet je dat vooral zelf weten, maar in een stervensdrukke stationshal zijn het vooral irritante kuitenbuiters. Ze worden ook altijd bestuurd door types die zichzelf zo verheven voelen boven de rest, dat het gepeupel maar uit de weg moet als zij opdoemen.

En de vouwfiets… hoe ik daar over denk, daar maak ik geen woorden meer aan vuil, dat heb ik in een eerder blog al gedaan.

Alles komt goed

Maar ach, in 2017 moet de verbouwing van die stationshal klaar zijn, dan komt alles goed…. Toch?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor, Vakantie

Vakantiemijmeringen (2): Van vluchteling tot lederhose

Gepost op door Henk Hofman

iceIn deel 1 van mijn vakantiemijmeringen was ik bij het station van München geëindigd. Maar daar was nog meer. Er hing een heel aparte sfeer. Dat merkten we al toen we in de trein richting München zaten.

Die trein was overvol met mannen in lederhosen (en met liters bier) en vrouwen in dirndls. Dat kon maar een ding betekenen: het Oktoberfest was begonnen. En dat klopte want toen we op het station van München arriveerden bleek het de eerste dag van het Oktoberfest te zijn.

Toch wel een apart gezicht om daar al die mensen in lederhosen en dirndls te zien lopen. Je kon ze daar op het station ook kopen, stonden tig kraampjes voor. Maar ja, mijn koffer zat vol dus…

Mensen, mensen

Maar wat er zo apart was, was dat er die zaterdag op dat station naast de ‘gewone’ reizigers nog drie mensenstromen samenkwamen. München is het eerste grote station in Duitsland als je vanuit Oostenrijk komt, dus ook het station voor vluchtelingen die vanuit Oostenrijk naar Duitsland reizen, op zoek naar een verblijfsplek. Die zag je dan ook in redelijk grote getale.

Daarnaast dus de uitgelaten groepen mensen die naar het Oktoberfest gingen. En als klap op de vuurpijl was er die dag in München ook een voetbalwedstrijd van 1860 Munchen met als gevolg dat grote aantallen supporters met de trein in München arriveerden. Een logistieke nachtmerrie voor wat betreft de openbare orde en daarom was de politie in grote getale aanwezig, maar alles verliep gladjes. Je merkte dat elke groep veel te druk met hun ‘eigen ding’ bezig was en eigenlijk geen aandacht voor de andere groepen had.

Lijkt me wel trouwens een redelijk bizarre gewaarwoording als je als vluchteling een loodzware reis met allerlei ontberingen erop hebt zitten en dat dan je eerste kennismaking met Duitsland duizenden half dronken mensen in lederhosen, dirndls of voetbalshirts zijn…

Neem er nog één

Wat me al eerder opviel en deze vakantie in de treinen ook weer, was dat het drinken van bier in de trein in Duitsland, maar ook in Oostenrijk, veel gebruikelijker dan hier is. In Nederland wordt iemand die in de trein bier drinkt, zeker overdag, een beetje meewarig aangekeken en gaan we daar het liefst niet te dicht bij in de buurt zitten, want stel je eens voor dat ie opeens allerlei onzin gaat lopen uitkramen.

In Duitsland zijn ze daar veel vrijer in. Je ziet daar meer dan regelmatig, ook al ’s ochtends, zeker bij groepjes reizigers, de tassen met de halve liter blikken en flessen bier van hand tot hand gaan. Jong of oud maakt daarbij weinig uit. Gevolg is dat waar het in het begin van de reis nog vrij stil is, het gedurende de reis steeds levendiger in de coupé wordt;-) Wel apart trouwens dat ze als ze op de plaats van bestemming zijn, alle bierflesjes in een tas weer meenemen om ze op het perron weg te gooien….

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???, Spoor, Vakantie

Vakantiemijmeringen (1): Duitsers en treinen….

Gepost op door Henk Hofman

iceZo staat ie voor de deur en zo is ie weer voorbij; de zomervakantie. Dit keer gingen S. en ik naar Lermoos in Oostenrijk.

Het heerlijke van een vakantie is om helemaal van de dagelijkse zaken verstoken te zijn. Tv stond de hele tijd uit, en mijn smartphone gebruikte ik eigenlijk vooral om de weersverwachtingen voor de komende dagen op te zoeken (wel zo handig in de bergen), maar af en toe kon ik de verleiding niet weerstaan om ook even naar het nieuws te kijken.

Geen nieuws

Gevolg was dat ik het wereldnieuws niet echt meekreeg, alhoewel het tijdens de vakantie opeens zowel letterlijk als figuurlijk wel heel dichtbij kwam. Ik doel dan op de vluchtelingenstroom.

Lermoos ligt in de buurt van de Duitse grens, en een dagje naar Garmisch Partenkirchen in Duitsland of naar Innsbruck was een van de slecht-weer opties. En om van Lermoos naar Innsbruck te komen met de trein moet je via Duitsland reizen.

Maar… toen ik op een gegeven ogenblik op mijn telefoon naar de weersvoorspelling keek, en daarna naar de treintijden, zag ik dat het treinverkeer was stilgelegd in verband met de vluchtelingenstroom tussen Oostenrijk en Duitsland.

Waar zouden we zijn…

Trein was trouwens toch iets dat niet geheel soepel ging. Waar ik jarenlang zonder problemen met de trein naar/door Duitsland ging is het de laatste keren steeds prijs, voor wat betreft vertraging. Ook dit keer. Op de heenweg zouden er voorbij München werkzaamheden zijn waardoor we een stuk met een bus zouden moeten. Bovendien zou er maar een overstaptijd van 6 minuten zijn en bij het missen van de aansluitende trein zouden we twee uur moeten wachten…

Daarom van tevoren maar ticket omgeboekt en een andere route gekozen, zodat we tenminste de hele tijd met de trein konden…. We moesten een aantal keer overstappen, maar aangezien we overal iets van 25 minuten hadden zou dat geen probleem zijn…. dachten we…

Een goed begin

Maar het begon al bij Düsseldorf. Onze trein had bij vertrek al 10 minuten vertraging. Moet kunnen, haalt ie onderweg wel in… niet dus want vertraging bleef gedurende de reis maar oplopen. 10 minuten werd 20 minuten, een half uur en een half uur werd een uur… en dat werd 1,5 uur. Gevolg was dus dat we aansluitende trein misten en zelfs de trein die daarna zou gaan… En dat zou vanzelfsprekend ook weer gevolgen hebben voor de treinen die we daarna nog moesten halen.

Vooral de laatste trein, richting Lermoos, werd steeds problematischer. Die zou om 9 uur vertrekken. Normaal gesproken hadden we om 7 uur daar de trein gehad, maar door die vertraging was dat al onmogelijk. Die van een uur later was ook al out of the question, dus er bleef er toen nog maar eentje over… het ging er steeds meer om spannen want we hadden nog minder dan 5 minuten toen de trein bijna bij het station was… we konden het station zien liggen, maar… trein bleef staan… Ik vreesde al dat we plan B in werking moesten stellen, taxi bellen, maar gelukkig werd er omgeroepen dat de aansluitende trein zou blijven wachten. Al met al waren we in plaats van half acht om iets voor tienen in ons appartement….

Zo kan het ook

Wat wel in het voordeel van de Deutsche Bahn spreekt is dat ze bij vertragingen het allemaal heel goed hebben geregeld voor wat betreft geld terug geven. Toen onze trein 1,5 uur vertraging had, kwamen ze al in de trein met gestempelde formulieren langs waarmee je een deel van de ticketprijs terug kon krijgen. Kwestie van formulier opvullen en op de bus doen en geld zou worden overgemaakt.

Maar op de terugweg vonden we een nog snellere manier daarvoor. Toen we op weg naar Nederland bij München aankwamen hadden we een geplande overstaptijd van 1,5 uur, dus ik besloot om mijn geluk te beproeven bij het servicecentrum van de DB. Als je in Nederland bij het loket van NS-Internationaal iets gedaan wilt krijgen kun je het beste brood meenemen, want er zijn altijd hoogstens twee balies open en de balie die je dan kiest heeft natuurlijk altijd net de meest moeilijke klanten…

Bij de DB bleek dat gelukkig veel beter geregeld te zijn. Er waren 10 balies open, en alhoewel ik volgnummer 115 had en ik zag dat 101 net aan de beurt was, was ik binnen 3 minuten aan de beurt en kreeg ik zonder problemen mijn geld terug. Met ook nog eens verontschuldigingen voor het ontstane ongemak. Service om een puntje aan te zuigen.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Spoor

Je zit in de trein en dan…

Gepost op door Henk Hofman

treinAlhoewel de treinrit van Houten naar Utrecht Centraal minder dan 15 minuten duurt, is dat geen beletsel om geregeld meer dan interessante gesprekken op te vangen…

 

Gesprek 1: Overtollig vet wegsnijden

Twee mannen, eentje met Steve Jobs coltrui, de ander met fout pak, zijn met elkaar in gesprek. Blijkbaar hebben elkaar al jaren niet meer gezien.

Coltruiman: Wat doe je tegenwoordig?

Foute pak man: Ik hou me bezig met wegsnijden van overtollig vet.

Coltruiman: Wat bedoel je?

Foute pak man: Ik licht afdelingen door en wat overbodig is snij ik weg.

Coltruiman: En lukt dat een beetje?

Foute pak man: Ja hoor, ik heb morgen een bijeenkomst waarbij ik een afdeling ga vertellen dat hun afdeling per 1 januari overbodig is. Opdracht was om aantal fte’s met de helft terug te brengen, maar lukte me om 90% weg te snijden. Ben ik wel trots op. Is goed voor mijn trackrecord.

Coltruiman: Vind je dat niet moeilijk zo’n bijeenkomst?

Foute pak man: Nee hoor, als ze het gaan uitvoeren ben ik toch al weer weg naar andere klus. Dat is het mooie van projectwerk. Maar genoeg over mij, wat doe jij?

Coltruiman: Ik ben sinds vier maanden werkloos, mijn afdeling is opgeheven…

Ongemakkelijke stilte valt, tot opluchting van foute pak man klinkt al snel door de intercom: binnen enkele momenten arriveren we bij Utrecht Centraal.

Gesprek 2: Om hoe laat zijn we thuis?

Man zit met zoontje van jaar of 8 in de trein. Aan de vele tassen met Legodozen te zien zijn ze in Utrecht bij de Lego-expo geweest. Enthousiast bekijken ze samen de Legodozen.

Telefoon van jochie gaat. Of het ventje slechthorend is of dat ie het gewoon niet door heeft weet ik niet, maar geluid van zijn telefoon staat dusdanig hard dat ik, en met mij de rest van de treincoupé, het telefoongesprek woord voor woord kan volgen.

Nee mam, klopt dat ik je niet heb gebeld, ik ben met pap naar Legoworld in Utrecht geweest. Heb hele gave Lego gekocht. Ik had bijna voldoende gespaard, maar pap heeft er ook iets aan betaald omdat ik zo goed gespaard had. Cool he?

Moeder vind dat duidelijk niet want ze begint door de telefoon een tirade van een minuut of tien over die vader af te steken waar de honden geen brood van lusten; ‘niet nadenkende verkwister’ is nog de minst erge verwensing die uit haar mond komt.

Jongetje weet zich duidelijk geen houding te geven door die vuilbekkerij van zijn moeder en wordt roder en roder. Vader doet of ie niets heeft gehoord en blijft stug naar buiten kijken. Uiteindelijk is moeder uitgeraasd, want treincoupé vult zich opeens weer met stilte. Enige wat jongetje weet uit te brengen is; mama vraagt om hoe laat we thuis zijn.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Denkend aan Duitsland

Gepost op door Henk Hofman

lissendorfZo zit je in Duitsland voor een verlate zomervakantie, en zo ben je weer terug in Nederland.

Omdat we besloten de auto in Nederland te laten, gingen S. en ik met de trein richting ons vakantiehuisje in Lissendorf (Eifel). Alhoewel de Duitsers vlak naast Nederland ligt viel me tijdens twee weken Eifel een aantal dingen op:

1. Nederlandse treinstations zijn zo gek nog niet

De stations in Duitsland zijn er een stuk slechter aan toe dan in Nederland. Waar in Nederland vrijwel elk station en zelfs elke halte goed onderhouden is, is dat in Duitsland zeker niet zo; heel veel stationsgebouwen maakten een ronduit vervallen indruk, zowel de perrons als de stationsgebouwen.

Toen in Nederland jaren geleden de loketten werden vervangen door kaartautomaten werden heel veel loketgebouwen gesloopt. In Duitsland hebben ze dat niet gedaan. Daar is iets voor te zeggen als je die gebouwen dan een andere functie geeft, maar dat hebben ze daar in heel veel gevallen niet gedaan. Gevolg is dat daar heel veel vervallen dichtgespijkerde stationsgebouwtjes staan, die binnen nu en een paar jaar van ellende instorten.

Ook opvallend dat de commercie op de stations in Duitsland minder is dan in Nederland. In Nederland staan op vrijwel elk station van een beetje omvang meerdere automaten voor drinken of iets te eten, maar ik vond het opvallend dat dat in Duitsland veel minder het geval was.

2. Voetbal is niet altijd oorlog.

Toen we weer richting Nederland gingen en dus eerst de trein naar Keulen moesten hebben, was die trein overvol. Het bleek dat net die middag de voetbalwedstrijd FC Koln-Bayern Munchen was.

Aangezien we in de buurt van Keulen waren was het rood-wit van Koln bij veel passagiers wel te vinden. Niet heel gek natuurlijk in de buurt van Keulen, en geheel naar Duitse traditie stroomde het bier meer dan rijkelijk. Vier supporters die tegenover ons zaten presteerden het om in de 1,5 uur durende treinreis een tray met 24 blikken bier weg te werken.

Naast hier en daar wat onduidelijk gezang gebeurde er verder helemaal niets en was de sfeer opperbest. Helemaal verbazend toen ik bemerkte dat er naast Kolnsupporters ook behoorlijk wat Bayern Muchen supporters in de trein zaten. Ook die zaten stevig aan het bier en andere alcohol, maar er was totaal geen sprake van enige agressieve rivaliteit tussen die twee supportersgroepen.

Heel wat anders dan bij ons; ik had jarenlang een Feyenoord seizoenskaart, en ging ook elke keer met de trein richting Feyenoordstadion. Wat me toen steeds meer begon tegen te staan was de ronduit agressieve opgefokte sfeer in die voetbaltreinen van Rotterdam Centraal naar Rotterdam stadion. En daar zaten dan alleen nog maar Feyenoordsupporters in.

3. Outletcentra: zo kan het ook

In Zoetermeer, en ook in andere plaatsen is er volop gedoe of er al dan niet een Outlet shopping center mag komen. Vrijwel altijd gaat het dan om Centers aan de rand van de betreffende gemeente. Tegenstanders vrezen dat zo’n Center de doodsteek is voor de winkeliers in de binnensteden van omliggende gemeenten.

Dat het ook anders kan merkten we toen we in Bad MunsterEifel waren. We hadden nog een dag over van onze vakantie, en in wat folders lazen we dat Bad MunsterEifel een leuk oud stadje met stadsmuren en dergelijke was om een dag door te brengen. Nergens werd gerept over een Outlet Center, en als dat wel was gedaan was dat waarschijnlijk reden geweest om van een bezoek af te zien want zo’n shoppingcenter staat nou niet bepaald hoog op mijn lijst met nog te bezoeken plekken.

Toen we daar aankwamen met de trein zagen we al gauw allerlei reclameborden voor City Outlet Bad Munstereifel. Op het eerste gezicht stemde dat bepaald niet vrolijk, maar toen we de stadspoort door waren bleek dat ze daar voor een inventieve insteek hadden gekozen.

In tegenstelling tot de Nederlandse gewoonte om zo’n centrum ergens op een industrieterrein aan de rand van de stad te bouwen hebben ze er daar voor gekozen om de City Outlet door het hele stadje heen te vestigen. In plaats van dat de plaatselijke winkeliers de nek om werd gedraaid zag je een mooie mengeling tussen plaatselijke winkeliers en outletwinkels.

De outletwinkels waren door een uniforme uitstraling goed herkenbaar, maar vormden desondanks een mooi geheel met de andere winkels. Het mes snijdt daar duidelijk aan twee kanten; de city outlet zit op een aantrekkelijke centrale locatie midden in het historische centrum en de plaatselijke winkeliers profiteren van de klandizie van de outletwinkels.

4. Geef ons heden ons dagelijks brood

Het huisje dat we hadden lag ongeveer 1,5 kilometer buiten Lissendorf, en omdat ‘vers brood in de ochtend wel zo lekker is zat er niets anders op dan elke ochtend even naar de plaatselijke bakker te lopen. Een lekker tochtje om wakker te worden, en door de heerlijke broodjes die die bakker bakte zeer zeker geen straf.

Ook nu weer viel het me op dat het in het buitenland heel gewoon is dat een bakker al ’s ochtends vroeg open is. In Nederland mag je blij wezen als een bakker rond half negen eens open gaat, maar in Lissendorf was de bakker al om half zeven open, en ja; ook op zondag konden we er al om zeven uur terecht voor brood(jes).

5. Uitstappen in rijrichting links

Niet echt wereldschokkend maar toch wel vorm van klantvriendelijkheid; in Duitse treinen wordt als de trein bij een station arriveert omgeroepen welke kant je moet uitstappen. Kleine moeite maar wel zo makkelijk voor blinde/slechtziende reizigers! Ideetje voor de NS?

Geplaatst in In het nieuws, Klanten???, Spoor

Zwitserse mijmeringen (2)

Gepost op door Henk Hofman

eiger2In deel 1 van mijn dubbele blogpost over de Zwitserse belevenissen van S. en mij kon je al lezen dat we uiteindelijk na het nodige gedoe in Lauterbrunnen waren beland.

Lauterbrunnen maakt toeristisch gezien onderdeel uit van de Jungfrauregio, en tijdens onze vakantie merkten we keer op keer weer dat die regio een lichtend voorbeeld is voor toeristische regio’s in Nederland.

De aanpak die ze daar hanteren, daar kunnen we hier in Nederland nog een puntje, of liever gezegd een dikke punt aan zuigen. Ik woon, nog, in Gouda, en dat zou, toeristisch gezien deel moeten uitmaken van de Groene Hart regio.

Ik woon nu een jaar of 7 hier en in die zeven jaar zijn ze wat dat betreft nog geen centimeter verder gekomen, ze zitten nog steeds in de fase dat ze het nog niet eens zijn welk gebied er onder het Groene Hart valt… laat staan dat ze genegen zijn om met de andere Groene Hart regio’s gezamenlijk naar buiten te treden…

Hoe anders is dat in de Jungfrauregio: daar is alles tot in de puntjes geregeld: zowel de marketing als de faciliteiten zijn daar tot in de puntjes geregeld en op elkaar afgestemd. Gemeenten die willen samenwerken zou ik dringend aanraden om daar eens een studiereis naar te maken.

Qua marketing is het daar tiptop in orde: zo zijn er overal allerlei zeer duidelijke meertalige brochures verkrijgbaar over wat er allemaal te doen is: en in de hele regio is het gezamenlijke oranje/gele Jungfrauregiologo zichtbaar. Niet alleen op de stations en bij attracties, maar ook bijvoorbeeld op vuilniswagens en op nog veel meer plekken. Hierdoor krijg je overal het gevoel dat het echt een regio is en dat het een goed kloppend geheel is.

Ook heb je op alle stations in de Jungfrauregio schermen met de in die plaats beschikbare hotels. Per hotel zie je meteen of, en zo ja, welke kamers er nog beschikbaar zijn. Die hotels kun je dan meteen ter plekke reserveren met de aanwezige gratis telefoon.

Ook andere basisvoorzieningen zijn helemaal afgestemd op het toerisme: medewerkers zijn allemaal meertalig en spreken op zijn minst Zwitsers/Duits, Engels en vaak ook Frans. Ook zijn goede, schone gratis wc’s daar een vanzelfsprekendheid: op stations, bij attracties en op nog veel meer plekken zijn ze te vinden.

In Nederland denken ze alleen maar heel kortzichtig aan de eigen gemeente en is de gedachte dat regiogemeenten elkaar kunnen versterken totaal niet aanwezig.

Dromen van de Eiger

Als bergliefhebber en boekengek ben ik ook verslaafd aan bergexpeditieboeken en dus ontbreken talloze boeken over (pogingen tot) de beklimming van de noordwand van de Eiger niet in mijn boekenkast. Daarom mocht een bezoek aan de Eiger en de directe omgeving daarvan ook niet ontbreken tijdens deze vakantie. Mooi om nu eens in het echt alle plekken te zien waar zoveel is voorgevallen qua bergsportgeschiedenis.

Klein Azie

Wat je, doordat de Jungfraujoch op 3.560 meter hoogte het hoogste treinstation van Europa is, heel duidelijk merkt een magneet is voor Amerikaanse en vooral Aziatische toeristen is. Hele zwermen zag je achter gidsen aanhobbelen. We waren een aantal keren op station Kleine Scheidegg, al waar de speciale trein richting de Jungfrau vertrekt en daar was ongeveer 85% van de toeristen Aziatisch.

Japanners/Cinezen hebben minder vakantiedagen dan wij en als ze op vakantie gaan willen ze in die dagen zie ze hebben logischerwijs zoveel mogelijk hoogtepunten zien, en het hoogste treinstation van Europa is er daar een van. En dat willen ze dan ook op foto vastleggen. Foto van toerist naast de trein, in de trein, hangend uit de trein, soms nog bijna onder de trein, naast een plaatsnaambordje en nog veel meer: zolang ze er zelf ook maar op konden staan maakten ze er wel een foto van.

Dat ze alleen maar kwamen om hoogtepunten te kunnen afstrepen zag je duidelijk aan het schoeisel: vrijwel allemaal droegen ze sportschoenen. Comfortabel als je binnenblijft, maar als je naar buiten wilt, de sneeuw in, zijn dat, om het voorzichtig uit te drukken niet de meest handige schoenen…

Maar na een uurtje ofzo ging de hele kudde weer in de trein terug, op weg naar een ander hoogtepunt. Een prijzig bliksemuitstapje aangezien een retourtje Jungfrau zo’n 180 Zwitserse francs (ongeveer 160 euro) kost.

Biologisch; heel logisch

Naast dat ik veggie ben probeer ik ook zoveel mogelijk biologisch te eten en het viel me op dat er tijdens onze vakantie erg veel biologische producten waren te vinden in de supermarkten. In het plaatselijke supermarktje in Lauterbrunnen, met nog geen 1.000 inwoners qua inwoneraantal bepaald geen wereldstad, was het aanbod aan biologische producten hoger dan bij de gemiddelde Albert Heyn in Nederland.

Vleesvervangers waren er ook goed te krijgen, al zijn die in Zwitserland aanzienlijk duurder dan hier: waar je hier voor rond de 2,50 euro een goede vleesvervanger voor twee personen hebt, ben je daar al gauw het dubbele kwijt. Ach ja, veggie ben je niet om geld uit te sparen.

Klein leed

En in het kader van klein leed: wat wel bijzonder was dat er in heel Lauterbrunnen geen fatsoenlijke blikopener te vinden was. Het exemplaar dat in ons chalet aanwezig was, was van een dusdanige beroerde kwaliteit dat je daar geen fatsoenlijk blik mee kon openmaken, maar gelukkig na veel gevogel en gevloek en met extra hulp van een zakmes lukte het elke dag weer de inhoud tevoorschijn te toveren…

Sportieve uitdaging

Voor wie trouwens de marathon van Rotterdam of New York trouwens wel gezien heeft en toe is aan iets anders zagen we in Zwitserland een nieuwe uitdaging: de bergmarathon. Van Interlaken (op ongeveer 500 meter hoogte), naar Kleine Scheidegg (op ongeveer 2.300 meter hoogte). 1.800 meter stijgen binnen 42 kilometer…

De eerste 25 kilometer vallen nog redelijk mee met ‘maar’ 200 meter stijgen, maar zodra ze eenmaal bij Lauterbrunnen waren, begon het echte werk: binnen 20 kilometer 1.500 meter stijgen… Omdat S. en ik die dag een dag downhillen hadden gepland over gedeeltelijk dezelfde route als de marathon liepen wij ze op bepaalde plaatsen tegemoet; en vooral de achterste lopers wisten soms niet meer hoe ze vooruit moesten komen van de vermoeidheid. Benieuwd hoeveel er daarvan nog de finish gehaald hebben.

Al met al een meer dan geslaagde Zwitserse Honeymoon!