Categorie: Klanten???

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Keulen is…

Gepost op door Henk Hofman

keulen

Ik ben in de buurt van Rotterdam opgegroeid en heb er jaren gewoond, dus ik weet hoe het is om te wonen in een stad die op het eerste gezicht lelijk lijkt. Maar waar ze er in Rotterdam heel goed in zijn geslaagd om Rotterdam om te toveren in een stad met heel veel mooie kanten, weten ze in Keulen die mooie kanten heel goed te verbergen.

Je hoofdstation is toch het visitekaartje van je stad; vrijwel iedereen komt via die plek je stad binnen, geef ze dan tenminste het gevoel dat ze welkom zijn, maar dat is totaal niet het geval; het oogt allemaal zo deprimerend. Toen we een dagje naar de Keulse dierentuin gingen om wat groens in Keulen te ontdekken, liepen we van het station langs de oevers van de Rijn naar de dierentuin. Ansich is de wandelboulevard die ze hebben aangelegd een heel mooi iets, maar alleen is alles er omheen zo uitermate deprimerend lelijk.

Als je vanaf het station die kant op gaat moet je door een autotunnel met aan de zijkanten een wandelpad. In het Duits is er een mooi woord voor om het gevoel te omschrijven dat je krijgt als je daar doorheen loopt: unheimisch. Het is een zwartgeblakerde door duiven volledig ondergepoepte en vervolgens door mensen ondergekotste en weet ik veel wat nog meer tunnel. Zoiets wil je als stad toch niet als visitekaartje, daar zet je toch een schoonmaakploeg op en gooi je wat liters verf tegenaan of je geeft wat grafittiartiesten een mooie opdracht? En als je dan op die mooie wandelboulevard loopt is alles er omheen zo grauw en lelijk; de gebouwen naast de boulevard zijn grauw, de bruggen zijn grauw, eigenlijk alles is er deprimerend grauw. En ook het weer had zich perfect daarbij aangepast… grauw…😀. Maar ondanks dat alles blijft Keulen me boeien.

Apies kijken

Eigenlijk werd dat beeld in de Keulse dierentuin voortgezet. Wat ik met dierentuinen heb, ik weet het niet, maar op de ene of andere manier boeien ze me. Ook de manier waarop ze omgaan met de veranderde kijk op het houden van dieren. Niet meer zoveel mogelijk dieren in kale hokjes stoppen, maar de dieren die je houdt, een ruime leefomgeving geven.

In de Keulse dierentuin zitten ze nog volop in die overgang. Het is een vrij kleine oude dierentuin; bij sommige dieren zie je dat ze een mooi groot leefgebied hebben, maar bij andere dieren vraag ik me af wat ze hebben misdaan dat ze in zulke kleine hokken worden weggestopt.

De dag dat we naar die dierentuin gingen was het in Duitsland ‘dag van de eenwording; een nationale Duitse feestdag. En gevolg daarvan is dat iedereen vrij heeft en er dus op uit gaat; een dierentuin is dan een populair uitje, en zo dus ook in Keulen.

Zoals ik al zei is de Keulse dierentuin vrij krap en in tegenstelling tot andere dierentuinen, waar je gewoon zelf je route kunt bepalen, kun je in Keulen eigenlijk bij het begin alleen maar linksom of rechtsom. En wat toen opviel; Duitsers die naar een dierentuin gaan met kinderen doen of ze twee maanden naar de steppen van binnen-Mongolië ofzo gaan als je de hoeveelheid spullen die ze meezeulen moet geloven; vrijwel allemaal sleepten ze van die grote bolderkarren met weet ik wat welke zooi met zich mee; volgens mij waren ze bang dat ze zouden verhongeren ofzo.

Dat gecombineerd met het erg krappe pad maakten dat ze je af en toe bijna je benen brak. Laten we het maar houden op een boeiende ervaring.

Museum Ludwig

Op een van de andere dagen hebben we cultuur gesnoven in Keulen in het museum Ludwig. Een laat ik het voorzichtig omschrijven, apart museum. Dat begon al bij binnenkomst. We hadden een e-ticket gekocht, handig op de telefoon, verder geen gedoe van onnodig papier verspillen door het uit te printen. Erg handig… Zou het kunnen zijn.

Maar in dat museum deden ze volgens mij aan bezigheidstherapie ofzo, want in tegenstelling tot veel musea waar je gewoon bij iemand je telefoon kunt laten scannen en vervolgens kunt doorlopen , moest je hier eerst naar de kassa om een papieren ticket op te halen. Van dat ticket werd dan een stuk verder weer een stukje van afgescheurd, en voila, het bezoek kon beginnen.. Alleen nog even mijn tas in een kluisje stoppen…

Vrijwel overal heb je dan van die kluisjes waar je een 1 of 2 euro stuk instopt, kluisje gaat open, je doet je spullen er in, kluisje gaat dicht en je haalt de sleutel eruit. Als je na afloop je spullen uit het kluisje wilt pakken doe je de sleutel in het slot, haal je je spullen uit het kluisje, en meteen heb je je 2-euro stuk terug. Kinderlijk eenvoudig, niets aan veranderen zou je zeggen. Daar denken ze in museum Ludwig heel anders over, je wilt nu eenmaal modern zijn of niet zullen ze daar denken..

Als je daar iets in een kluisje wilt stoppen, moet je zelf maar uitzoeken hoe je dat moet doen, want ze werken niet met muntjes. Uiteindelijk stond ergens heel onduidelijk dat je eerst langs de kassa moest om een pasje te halen met een borg van 2 euro. Je zou denken dat ze dat al zeggen als je bij de kassa bent om je ticket om te wisselen, maar nee, dat zou logisch zijn… En waarom je dat pasje niet meteen bij die kluisjes kon halen, geen idee. Je zag overal mensen met die kluisjes stuntelen, dus goede kans dat het binnenkort in een Duitse variant van bananasplit oid komt.

Vervolgens moest je iets met dat pasje en een knopje doen, maar wat, dat was totaal niet duidelijk. Na veel gepruts bleek dat je dat pasje 5 seconden ofzo tegen het knopje moest drukken, waarna je een klik hoorde en het kluisje werd gesloten. En terug moest je dat pasje dan weer tegen dat knopje drukken. En om het dan nog logischer te maken; het kopen van dat pasje moest bij de kassa, maar het inleveren van het pasje, daar was wel gewoon een automaat voor; pasje erin en je twee euro kreeg je terug. Toen we na afloop onze spullen uit ons kluisje wilde halen stond er naast ons een Amerikaanse vrouw te prutsen met haar kluisje. Toen ze ons ons kluisje zag openen vroeg ze hoe in hemelsnaam het slot werkte😉. Na onze uitleg bekende ze dat ze al vijf minuten bezig met dat geworstel.😉

Die onlogica sloot helemaal aan bij de rest van het museum; een bewegwijzering ontbrak zodat je maar moest gokken hoe je moest lopen om het grootste deel van de kunstwerken te zien. Wat ook totaal niet logisch was was de beveiliging bij kunstwerken. Bij het ene kunstwerk stond een zwarte streep waar je niet over mocht of anders stoof er meteen een suppoost op je af dat je achter de zwarte streep moest blijven, terwijl bij een kunstwerk ernaast niets van een streep te bekennen was en je daar met je neus op het kunstwerk gedrukt kon staan.

Typisch..

Een boeiend dagje Keulen😀

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Keulen, Keulen, Keulen…

Gepost op door Henk Hofman

Zo ben je op vakantie in de Eifel, en zo ben je weer in Nederland. Gelukkig hebben we de verhalen nog…

S. en ik waren de afgelopen kleine twee weken dus in de Duitse Eifel, in het plaatsje Nettersheim. Voor wie nog een plek zoek om uitgebreide wandeltochten te maken zeker een aanrader; heel veel lange afstandsroutes waaronder de Eifelsteig komen er langs.

Het weer was in die periode hetzelfde als in Nederland. De ene dag regen en de andere dag goed wandelweer.

Op de dagen dat we er niet op uit zijn getrokken in de Eifel hebben we natuurlijk andere dingen gedaan, en twee van die dagen zijn we naar Keulen geweest. De ene dag om de groene kant van Keulen te zien naar de Keulse dierentuin, en de andere dag de culturele kant van Keulen door een bezoek aan het museum Ludwig (museum voor moderne kunst) en oké oké wezen shoppen😉.

Wie regelmatig mijn blog leest weet inmiddels dat mijn relatie met de stad Keulen, of liever gezegd het station van Keulen ‘voor verbetering vatbaar is’. S. en ik pakken voor onze buitenlandse vakanties als het even kan de trein, en aangezien veel van die vakanties in Duitsland/Oostenrijk/Zwitserland zijn, ontkomen we er dan bijna niet aan om via Keulen te reizen. En zoals je onder andere hier, hier en hier kunt lezen is er eigenlijk altijd wel wat bij station Keulen . .

Dit keer was Keulen weer ons overstapstation, maar in tegenstelling tot anders hoefden we nu in Keulen alleen maar een aansluitende trein te nemen richting Nettersheim, de plek waar we onze vakantie zouden vieren.

De heenreis ging zonder een enkel probleem, alhoewel we in plaats van via Arnhem opeens via Venlo werden omgeleid. Normaal heeft dat een vertraging van een uur tot gevolg, maar wonder boven wonder reden we nu zonder vertraging het station van Keulen binnen. Omdat we nog een uur overstaptijd hadden, hadden we alle tijd om daar een goede koffietent te zoeken, en ja, die hebben we gevonden, Die beviel zo goed dat we op de terugreis daar ook zijn langs gegaan😉.

Vlekkeloos?

Helemaal vlekkeloos verliep onze treinreis niet. Tijdens onze vakantie werd er begonnen met het vervangen van een spoorbrug bij Keulen Zuid. Gevolg was dat onze trein van Keulen tot aan een Keulse voorstad Hürth-Kalscheuren ging, en we daar op een andere trein moesten overstappen. Op de heenreis hadden we daar nog geen last van en ook toen we naar de Keulse dierentuin gingen waren die werkzaamheden nog niet. Maar toen we naar museum Ludwig gingen waren die werkzaamheden net begonnen. We waren net na de spits dus dan is de ergste drukte wel voorbij zou je zeggen, maar dat bleek iets anders te liggen.

Gevolg was dat iedereen uit die hele volle trein zich bij Hürth-Kalscheuren uit die trein moest wurmen en op een klein perron moest wachten op die aansluitende trein… en toen die trein kwam… bleek het een boemeltreintje te zijn die al afgeladen vol was. Gevolg was een stormloop op die trein, maar afgezien van een paar reizigers die zich een plek in die trein wisten te wurmen, resteerde er voor vrijwel iedereen niets anders dan op de volgende trein te wachten in de hoop dat daar wel plek zou zijn. Toen die trein na een klein half uur arriveerde bleek dat ze daar gelukkig wel voor een extra lange trein hadden gezorgd zodat iedereen wel met die trein mee kon.

Toen we een paar dagen later weer naar Nederland gingen, waren die werkzaamheden nog steeds in volle gang, dus voor alle zekerheid hadden we maar een trein een uur eerder genomen dan eigenlijk de bedoeling was. En ja, toen ging het eigenlijk allemaal vrij soepeltjes. Op station Keulen hadden we toen nog meer dan voldoende tijd, en konden we rustig naar het gestress van andere reizigers kijken😉. De zon ging zelfs schijnen en toen zag je dat zelfs het station van Keulen ook best wel iets moois heeft.

Dat Keulen als een rode draad door onze hele vakantie liep lees je in mijn volgende blogpost. nog even geduld😉.

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Het waren twee onvergetelijke jaren…

Gepost op door Henk Hofman

hudson's bayHudson’s Bay vertrekt uit Nederland. Dat was een paar dagen geleden toch wel opvallend nieuws. Dat ze uit Nederland vertrekken is niet echt verrassend, maar wel de reacties daarop.

Best wel apart dat eigenlijk niemand echt rouwig is dat ze vertrekken, los natuurlijk van het feit dat er weer 1.400 mensen op zoek moeten naar een andere baan.

Ik vind het best knap dat ze er in amper twee jaar in zijn geslaagd zich zo weinig geliefd te maken. Dat krijg je als je bij de opening met veel grote woorden aankondigt het wiel opnieuw te gaan uitvinden wat type winkel betreft.

Kopen is emotie

Kopen is emotie; in een winkel waar je niets mee hebt koop je niets, en dat is meteen het probleem van Hudson’s Bay. Niemand heeft gevoel bij die zaak en daardoor zijn ze totaal nutteloos in Nederland. Zelden een zaak gezien die zich in zo’n korte tijd zo overbodig heeft gemaakt. Iemand die teveel geld wilt uitgeven gaat naar de Bijenkorf, en wie prijsbewust is gaat naar de Hema, Action, Primark etc.

Maar waarom zou je naar de Hudson’s Bay gaan? Ik kom in Utrecht vrijwel dagelijks langs dat filiaal, en ook in Rotterdam loop ik er wel eens langs, maar ik zou niet weten waarom ik er eens binnen zou stappen. Het profileert zich als een soort van surrogaat Bijenkorf, en is daardoor totaal overbodig omdat de Bijenkorf zich heel scherp geprofileerd heeft en er vrijwel geen mensen zijn die tot de doelgroep van de Bijenkorf horen maar daar niet heen gaan. Bij die groep is dus niets te winnen.

Middengroep

Maar de ‘middengroep; de groep tussen de Bijenkorf aan de ene kant en de Hema/Action etc aan de andere kant waar ik mezelf ook toe reken, die zoekt zijn heil daardoor vooral tot online shoppen. Terwijl als er een soort V&D nieuwe stijl zou zijn, ik daar zeker wel zou shoppen.

Of er een concern is dat in het gat van de ‘middengroep’ dat er nog steeds ligt, stapt? Ik betwijfel het.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???

Een stuur en twee wielen

Gepost op door Henk Hofman

fiets blog

Als we de statistieken mogen geloven zijn er in Nederland op 17 miljoen inwoners 25 miljoen fietsen; iets van 1,5 halve fiets per persoon. Zelf had ik er eentje, een hybride (kruising tussen stads en toerfiets) fiets. Sinds een maand of drie gebruik ik die voor mijn woon-werkverkeer. Tot dan toe gebruikte ik hem voornamelijk om naar het station te fietsen en dergelijke. Een heerlijke fiets; zelf heb ik hem nu een jaar of zes, maar in totaal is hij iets van een jaar of twintig oud.

Hij fietste, en fietst, nog steeds heerlijk, maar de laatste tijd merkte ik aan steeds meer zaken dat er iets moest gebeuren. Scheuren in mijn zadel (gelukkig is er ducttape), een fietsketting die kuren begin te vertonen, handvaten die los begonnen te laten, en onlangs leverde een irritant fietsenrek een flinke slag in mijn voorwiel op. Kortom tijd voor een serieuze afweging; laat ik die gebreken aan mijn fiets verhelpen, waardoor ie er weer even tegenaan kan, maar er wellicht binnenkort weer nieuwe gebreken komen bovendrijven, of ga ik toch maar op zoek naar een nieuwe fiets?

Ik zal je de afwegingen verder besparen, maar de keus viel uiteindelijk op een andere fiets. Omdat mijn woon-werkverkeersroute vrijwel geen hoogteverschil kent en dus geen steile fietsbruggen of andere ongein bevat, viel een e-bike af voor me, en besloot ik om weer voor een hybride fiets te gaan.

Zoekt en gij zult vinden?

Ik dus op zoek naar een nieuwe fiets. Wat me toen opviel was het gapende gat dat er zit tussen het online assortiment van een zaak en het assortiment in de winkel. Je hebt hier in Utrecht zat fietswinkels, en online hebben ze een flink assortiment, maar toen ik daadwerkelijk ging kijken viel het eigenlijk behoorlijk tegen.

Vroeger (gevalletje opa vertelt) was het leven in een fietswinkel heel simpel; verkoper was meteen fietsenmaker en liep voortdurend in een blauwe stofjas, en het assortiment bestond uit heren-, dames- en kinderfietsen, en als het een grotere zaak was ook nog wat racefietsen. Maar als je nu een winkel binnenstapt heb je transportfietsen, ‘gewone’ stadsfietsen, bakfietsen, e-bikes, mountainbikes, trekkingfietsen, speedpedelecs, kinderfietsen en racefietsen. En ongetwijfeld ben ik dan nog een paar categorieën vergeten.

Proefexemplaar

Dus ik weet best dat het daardoor ondoenlijk is om van al die soorten fietsen een proefexemplaar gereed te hebben, helemaal omdat je ook nog meerdere framematen hebt. Maar het viel me tegen hoe weinig fietsen ze nu echt op voorraad hadden. Online-afbeeldingen zijn leuk, maar ik wil het liefst fietsen in levende lijve zien om ze ook fysiek te kunnen vergelijken. En dat viel niet mee, geen enkele zaak had meerdere fietsen waar ik belangstelling voor had op voorraad. Slechts 1 zaak had een exemplaar beschikbaar, maar dat was een framemaat van 50 cm terwijl ik toch echt 60 cm nodig heb. Weinig zinvol om daar een proefrit te maken.

Daarom toch maar in Houten een fietszaak binnengestapt. Ook daar weer hetzelfde verhaal; maar de verkoper vertelde wel dat hij de komende week een bepaalde fiets binnen zou krijgen in de framemaat die ik zocht.

Geheel tegen mijn ongeduldige aard van zien en eventueel meteen kopen in , heb ik dus maar een afspraak gemaakt om voor een proefrit langs te komen. Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig was de stortbui die ik had toen ik richting fietswinkel fietste voorbij toen ik eenmaal arriveerde en kon ik een droge proefrit maken.

Deal

Meteen voelde die fiets erg goed aan, dus na de proefrit was de deal meteen gesloten. Inmiddels heb ik er al een paar keer op gereden en fietst ie nog steeds heerlijk en ja, ik heb zelfs mijn gewoonte om voortdurend in de zwaarste versnelling te fietsen al dan niet tijdelijk, geparkeerd. Die 30 versnellingen heb ik nu eenmaal niet voor niets.

En nu zit ik met mijn twee fietsen dus boven het Nederlands gemiddelde. Wat ik met mijn oude fiets doe? Ik heb nog geen idee.

En jij

Welke fiets(en) heb jij?

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Als westerse toerist heb je het maar zwaar

Gepost op door Henk Hofman

azie blog toerist

Toen ik begin deze week mijn fiets wegzette in het fietsenhok, hoorde ik twee vrouwen praten; eentje was net terug van een vakantie naar Azië.

Ik hoorde haar klagen dat het daar nu allemaal veel te toeristisch is geworden en het niet meer ‘authentiek’ is. Er waren allemaal huizen en koffietentjes en winkels bijgekomen. De vorige keer dat ze er was, was het allemaal veel ‘authentieker’..

Van dat soort types word ik nogal moe. Alsof zij het alleenrecht hebben om een bepaalde plek te bezoeken. Wellicht moet ze er nog aan wennen dat vakantie vieren niet langer alleen is weggelegd voor de rijke westerse toerist, maar dat ook anderen nu voldoende geld hebben om op reis te gaan. En nee, ik vind het soms ook bepaald niet leuk als er bij een attractie die ik wil bezoeken ellenlange rijen staan, maar dat is nu eenmaal de nieuwe werkelijkheid. Je bent niet alleen op de wereld, wen er maar aan.

En haar definitie van ‘authentiek’ is blijkbaar dat de mensen daar in schamele hutjes moeten blijven leven, zonder basisvoorzieningen als stromend water en elektriciteit, zodat zij haar misplaatste gedachte van authenticiteit kan bewaren en er mooie Instagramwaardige foto’s van kan maken. . . Zodra die mensen daar wat geld krijgen en dus net als iedereen zich de luxe kunnen permitteren van die basisvoorzieningen dan haakt zij af want dan is het niet ‘authentiek’ meer…

Ik hoorde haar ook nog zeggen dat ze hoopte dat de volgende reizen die ze in haar agenda had wel ‘echt’ zouden zijn. Wellicht een ideetje voor haar om lekker thuis te blijven, dan scheelt dat meteen weer toeristen en bovendien de nodige vervuilende vliegkilometers… zo maar een ideetje.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???

En we noemen het…

Gepost op door Henk Hofman

medisch blog 4

Dat ik als contentpublicist erg van lezen hou en dus alles lees wat los en vast zit, is niet zo vreemd.

Natuurlijk artikelen die met mijn eigen werkgebied te maken hebben, maar juist ook artikelen uit een totaal andere omgeving. Wat dat betreft bof ik dat S. in een ziekenhuis werkt en dat ik dus weer compleet andere artikelen kan lezen.

Nursing

Ze is op allerlei vakliteratuur geabonneerd en één daarvan is de ‘Nursing’. Een blad dat een mooi inkijkje geeft in een sector die erg wordt ondergewaardeerd; de zorg. Als totale buitenstaander lees ik het elke maand als het op de mat valt. Een fascinerend blad, al haak ik af als het de diepte in gaat want dan heb ik geen flauw idee waar het over gaat , maar de grote lijnen van de artikelen volg ik dan over het algemeen wel.

Wat me dan vooral fascineert zijn de gebruikte termen. Ik hou van mooie woorden, en dat blad staat er vol mee. Lees dat blad trouwens niet als je net gegeten hebt of wilt gaan eten, want er staan geregeld foto’s in van allerlei hele ‘smerige’ wonden etc.

Voor wie in de medische wereld werkt zijn het ongetwijfeld hele normale woorden, maar voor een buitenstaander als ik ben, zijn het termen die los van de klanken weinig tot niets zeggen.

Pulmonale hypertensie vind ik het meest fascinerende woord. Sinds ik van S. dat woord voor het eerst hoorde, is het blijven hangen. Bepaald geen aandoening die je iemand toewenst, maar puur als woord vind ik het een schitterend woord. En dat blad staat vol van dat soort woorden.

Zo maar wat termen die verder in het meest recente nummer van de ‘Nursing’ voorbij kwamen:

  • Myasthenia gravis
  • Atorvastatine
  • Nattende desquamatie
  • Vurig erytheem
  • Atriumflutter
  • Calciumantagonist
  • Digoxine-intoxicatie
  • Hypertrofische obstructieve cardiomyopathie
  • Paroxismale supraventriculaire tachycardie

Mooie woorden waar wel vaak behoorlijk erge aandoeningen achter schuil gaan.

Wie van de 10?

Welk van deze tien woorden vind jij het mooiste woord?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Vol is vol… of toch niet?

Gepost op door Henk Hofman

afval 5

Met het zomerse weer van de afgelopen tijd waren ze niet te missen; de overvolle afvalbakken. In parken, op het strand, of waar dan ook; overal waar meer dan 10 mensen bij elkaar waren, puilden de afvalbakken al voor het einde van de dag uit, en hoopte het afval zich naast die bakken op.

Natuurlijk; iedereen zou afval dat niet in een afvalbak past mee naar huis moeten nemen, maar aangezien we niet in zo’n ideale wereld leven, hebben ook verpakkingsfabrikanten een mooie taak.

Slim ontwerpen

Als zij bij het productontwerp veel beter meenemen dat een verpakking ook eens moet worden weggegooid, dan zouden er veel handigere verpakkingen kunnen worden ontworpen. Nu lijken afvalbakken vaak overvol, maar zijn ze dat eigenlijk niet doordat lege verpakkingen onnodig veel ruimte innemen.

Als fabrikanten door middel van slimme ontwerpen het veel makkelijker maken om verpakkingen te verkleinen als je ze wilt weggooien, dan kun je met hetzelfde aantal afvalbakken aanzienlijk meer afval inzamelen, met minder zwerfafval tot gevolg.

Zo maar wat ideeën

Ik ben geen productontwerper, maar zo maar wat ideeën:

  • Voorzie PET-flesjes van een harmonicavorm, waardoor je ze, als ze leeg zijn, heel makkelijk in elkaar drukt.
  • Maak in kartonnen (koffie)bekers bepaalde vouwen waardoor je zo’n beker met weinig handelingen bijna plat kunt weggooien.
  • Maak in blikjes een mechanisme waardoor je ze als ze leeg zijn zonder al te veel spierkracht kunt samendrukken.. Je hebt ook wel van die bakken waarin blikjes worden geplet, maar ik vrees dat je die dingen onmogelijk hufterproof kunt maken. Maar wellicht zijn die wel geschikt op plekken waar toezicht is.
  • Zorg dat de randen van pizzadozen heel makkelijk in elkaar vouwen en maak ook vouwen in de doos zelf, waardoor je ze zonder gedoe twee of drie keer kunt opvouwen.

 

En zo zijn er nog veel meer dingen te verzinnen. Welke handige verpakkingen mis jij?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Becam-onkruid vergaat niet

Gepost op door Henk Hofman

onkruid

Het lijkt wel onkruid te zijn, die commercial van Becam; niet uit te roeien. Waar dat bij onkruid soms best nog tot mooie resultaten leidt zorgt dat Becamspotje alleen maar voor ergernis.

Je kent het spotje ongetwijfeld wel; Twee bouwvakkers lopen op een bouwplaats en bouwvakker 1 zegt: ’Ik heb mijn lening overgesloten bij Becam’ , bouwvakker 2: ‘bij Becam?’. Bouwvakker 1: ‘ja, bij Becam’.

Een acteerniveau waarvoor de gemiddelde soapacteur zich nog zou schamen, maar toch, het is wel een effectief spotje en een duidelijk voorbeeld dat onkruid niet vergaat.

Een jaar of tien geleden, toen er, met ‘dank’ aan de DSB-bank op tv en radio een ware stortvloed was aan die irritante leenspotjes, was Becam al van de partij.

Maar waar al die andere aanbieders gelukkig van het toneel zijn verdwenen, woekert Becam als ware het echt onkruid rustig voort…

Bij Becam? Ja, bij Becam…

 

Nooit meer

Welke commercial mag wat jou betreft liever vandaag nog voorgoed van de buis worden gehaald?

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Denkend aan Oostenrijk (3); van Duitse spoorhumor tot Amerikaanse diepzinnigheid

Gepost op door Henk Hofman

P1030217

In mijn eerste blogpost over onze vakantie in Brixen im Thale las je al dat er op de heenweg gedoe was met onze treinverbinding; op de terugweg was dat nog een graad of wat erger, met dank aan mijn ‘favoriete’ station Keulen. Ik weet niet hoeveel keer ik al van dat station gebruik heb gemaakt, maar echt elke keer gaat het daar helemaal mis, ook dit keer weer.

Toen ik tijdens onze vakantie op de site van Deutsche Bahn keek, zag ik al dat onze verbinding van Wörgl naar Munchen 40 minuten later in Munchen zou arriveren door wederom een omleiding door plotselinge werkzaamheden. Niet echt een ramp aangezien we een uur overstaptijd hadden.. Zogezegd, zo gedaan. In Munchen arriveerden we met voldoende overstaptijd voor onze volgende trein, die naar Keulen. Ging allemaal vlekkeloos; slechts tien minuten vertraging, dus nog voldoende tijd om bij Keulen iets te eten voor ’s avonds te kopen.

Keulen…

Tsja, en toen… de ICE naar Utrecht verscheen keurig op het bord, maar wel met een vertraging van tien minuten. Oké, gevolg daarvan was dat we onze aansluitende trein in Utrecht zouden missen, maar aangezien er 15 minuten later weer een zou gaan verder niets om ons druk over te maken.

Maar toen begon het gedoe pas.

We hadden al gekeken op het treinindelingsbord waar onze coupé zou stoppen, dat zou bij gedeelte F zijn. Voor wie weinig met internationale treinen reist: ICE-treinen zijn ellenlange treinen die vaak overvol zijn. In de trein zelf met je koffer van de ene kant naar de andere kant proberen te komen is uitgesloten, voordat iedereen voor je zijn/haar koffer in het rek heeft gezet ben je eeuwen verder. En je wilt ook niet via het overvolle perron een paar honderd moeten sprinten/slalommen om op tijd bij jouw treinstel te komen, want op een gegeven ogenblik gaan die deuren toch echt dicht…

A tm D, D tm G??

Wij gingen dus naar het juiste deel van het perron, tot opeens een nogal apart treinenbord boven het perron verscheen.. Op het bovenste deel (zie de foto bij dit blog) stond dat onze ICE op perrondeel A tm D zou stoppen, terwijl nog geen twintig cm eronder doodleuk stond dat ie bij D tm G zou stoppen. Aangezien het perron al overvol was met reizigers voor deze ICE, voor een andere ICE die rond dezelfde tijdstip zou vertrekken en met mensen die stonden te wachten op de trein van het andere perron, zou het wel zo handig zijn om te weten waar je moest instappen.

Even verderop zag ik iemand van DB staan (bleek later de machinist te zijn) dus ik vroeg aan hem wat nou het juiste was. Hij zei het eerste, en een machinist zal toch wel weten waar een trein precies stopt… zou je zeggen… dus wij slalommend naar het volgens hem juiste gedeelte…. De 10 minuten vertraging werden er al gauw 20, maar daar kwam uiteindelijk de trein aan… om vervolgens doodleuk alsnog bij D tm G te stoppen. Met een hele volksverhuizing van allemaal druk door elkaar heen lopende reizigers tot gevolg… Leuk met 30+ graden..

Na het nodige getouwtrek zaten we eindelijk, helemaal klaar om richting Utrecht te vertrekken…maar de trein bleef staan. Er werd omgeroepen dat er een technisch probleem was, maar dat ze er alles aan zouden doem om dat te verhelpen zodat de trein alsnog kon vertrekken. Van andere passagiers hoorden we dat dit al een vervangende trein was aangezien in de eigenlijke trein de airco was uitgevallen en dat die trein daardoor niet verder mocht. Daarom was er een paar stations hiervoor al een andere trein gekomen.

1 kant

Maar bij station Keulen bleek dat deze trein een nogal apart defect had; hij bleek maar 1 kant op te kunnen… normaal gesproken geen ramp aangezien een trein maar 1 kant op gaat, maar bij station Keulen vertrekken de meeste treinen nu eenmaal weer in dezelfde richting als waar ze aankwamen. Na nog een tijd wachten werd er omgeroepen dat we een stukje door zouden rijden naar een ander station, daar zou van richting worden gewisseld. En kwam het verzoek; of we maar even de gangpaden vrij wilden houden, want dan kon de machinist snel van de ene kant van de trein naar de andere kant lopen, en konden we gauw onze weg vervolgen, nu wel in de juiste richting…

Zo gezegd zo gedaan. Met een vertraging van iets van bijna een uur vertrokken we eindelijk. Even later werd er omgeroepen dat ter compensatie van het ongemak, iedereen gratis drinken mocht halen in het restauratierijtuig….fris, bier, wijn, alles was gratis…

Amerikaanse diepzinnigheid

Naast ons zat een groep Amerikaanse uitwisselingsstudenten, en boeiend was het om te zien wat de mededeling van dat gratis drinken voor uitwerking had op hen. Ze maakten van de gelegenheid gebruik om allemaal aan de wijn te gaan. Gevolg was dat ze binnen no time aangeschoten raakten en vrolijker en vrolijker werden.

Gesprekken gingen nergens over, totdat opeens zonder aanwijsbare reden de sfeer omsloeg en ze heel serieus werden; gesprekken gingen opeens over welk geloof ze hadden, waarom ze geloofden, wat ze daarin zochten, wat ze van het leven verwachten, wat ze daarin zochten en nog veel dieper. Hele mooie gesprekken waren dat en heel boeiend om te zien hoe kwetsbaar ze zich opeens opstelden.

Hoezo open deuren?

Op een gegeven ogenblik werd er omgeroepen dat er een extra stop zou worden gemaakt op station Den Bosch, zodat reizigers een extra mogelijkheid hadden om richting Arnhem/Nijmegen te reizen. Ons bood het de mogelijkheid om in Den Bosch de stoptrein naar Houten te pakken, wel zo makkelijk. Wij dus onze koffers gepakt, richting deur… Bleek de deur defect te zijn. Snel naar een andere deur met nog een groepje die er ook uit moesten.. maar blijkbaar had de machinist er zo de pest in dat ie in plaats van de deuren te openen, besloot om gewoon doodleuk daarvan af te zien en lekker richting Utrecht te rijden… En zo passeerden we met een noodgang in de ICE station Houten, om vervolgens even later op station Utrecht alsnog de sprinter te pakken…

En zo zat er weer een vakantie op… Zeer geslaagde vakantie, en ja, ook de treinreis was ondanks alles toch geslaagd. Wat zijn jouw vakantieplannen?

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Denkend aan Oostenrijk (2); waarom vakantie zo leuk kan zijn.

Gepost op door Henk Hofman

P1030003

Fijn dat er toeristen zijn

In plaatsen als Rome, Amsterdam of Venetië vragen ze zich af hoe ze het verblijf van toeristen zo onaangenaam moeilijk kunnen maken, om op die manier mindere toeristen te trekken en de stad weer wat leefbaarder te maken. Wellicht vanuit het oogpunt van bewoners enigszins te begrijpen, maar bepaald niet gastvrij als je als toerist merkt dat ze je eigenlijk liever kwijt dan rijk zijn. Dat gevoel had ik toen S. en ik een paar jaar geleden in Rome waren.

Daarom vind ik het zo lekker om als tegenhanger daarvan in plaatsen te komen waar ze nog wel zitten te wachten op toeristen. En ja, dat gevoel had ik in Brixen im Thale en omgeving heel sterk. Je merkte het aan veel grote maar ook kleine dingen; zoals ik al noemde het vrijwel gratis bus- en treinvervoer; op vrijwel alle toeristische plekken zijn er gratis schone wc’s. Op heel veel plekken hebben ze folders met tochten die je kunt lopen of met activiteiten die er in de buurt te doen zijn. Gewoon van die dingen waaraan je merkt dat je welkom bent in plaats van dat je het gevoel hebt dat ze hopen dat je zo snel mogelijk weer oprot.

Brixen im Thale

In mijn vorige blogpost las je al dat S. en ik de afgelopen weken op vakantie in Brixen im Thale waren. En ja, ook daar kregen we bij het boeken er mee te maken; toeristenbelasting. Vrijwel elke gemeente heeft het tegenwoordig maar vaak vraag je je af wat ze daarmee doen en of het niet gewoon een makkelijke melkkoe is van de gemeente. In Brixen im Thale heb ik die gedachte geen moment gehad. Daar zit namelijk, evenals in omliggende gemeenten, het vervoer per trein/bus bij je guestcard inbegrepen. Dus voor twee euro (bedrag van de plaatselijke toeristenbelasting per dag) kon je daar elke dag met de bus/trein.

Minpuntje was alleen wel dat er na een paar dagen een goederentrein ontspoorde bij Kirchberg in Tirol (halte naast Brixen im Thale). Gelukkig zonder gewonden, maar wel met veel materiele schade. Gevolg was dat er toen 4 dagen geen treinen reden en we dus met de bus moesten. En niet alleen wij, maar ook alle locals. Dus toen we die dagen rond uur of 4 a 5 terug naar Brixen wilden, hadden we te maken met overvolle bussen…

Op en neer

En de prijs van de kabelbanen viel me ook meer dan mee; een kaart voor 12 dagen waarmee we alle kabelbanen in de omgeving konden gebruiken, kostte namelijk maar net iets meer dan 100 euro. Een bedrag dat we in Zwitserland al kwijt waren toen we paar jaar terug een keertje met de trein naar de Jungfrau wilden..

Maar die Kitzbüheler Alpen Sommer Card, zoals dat ding heette, was dus erg handig. Zeker de tweede week van onze vakantie, toen de temperatuur vrijwel elke dag boven de 35 graden was. Toen was het wel zo lekker om met een kabelbaan omhoog te kunnen in plaats van dat je eerst tot 1.200 meter omhoog moest lopen voordat je echt meters kon maken.

29 deurtjes/lades

Het chalet dat we dit jaar hadden was een schot in de roos; het was zeker niet overdreven duur ofzo, maar echt alles was aanwezig. Ik heb het wel eens minder luxe meegemaakt. Zo vond ik een stortdouche altijd iets onzinnigs… tot ik tijdens deze vakantie na weer een dag rond de 35 graden er weer onder plaats kon nemen… heerlijk….

Maar het klinkt wellicht wat raar, maar soms had ik het gevoel dat er teveel was. Vooral in de keuken. Die keuken had (ja, ik heb ze geteld, je moet toch wat in een vakantie) 29 lades/deurtjes… gevolg was dat ik de hele vakantie aan het vogelen was met wat nou ook al weer waar stond;-). Glazen achter lade 1, borden achter deurtje 2, snijplank achter deur 4, of was het nou lade 5? Valt niet mee zo’n vakantie.

Tijd om naar huis te gaan

Na twee meer dan heerlijke weken was het tijd om weer naar huis te gaan. En ja, qua trein hebben we dat weer in stijl gedaan, dankzij mijn ‘favoriete’ station Keulen. Daarover in deel 3 van mijn vakantieblog meer … veel meer…

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Denkend aan Oostenrijk (1); van Duits treingedoe tot misplaatste vooroordelen

Gepost op door Henk Hofman

P1030137En dan is het half juni en is het opeens tijd voor de zomervakantie…. Normaal gaan S. en ik in september op zomervakantie, maar dit jaar kozen we voor juni.

Natuurlijk weer naar de bergen, dit keer naar Brixen im Thale in Oostenrijk. Het chalet hadden we begin van het jaar geboekt; zag er allemaal erg goed uit, dus we konden niet wachten. Maar je zal het ongetwijfeld wel hebben meegekregen; deze winter viel er in de Alpen sneeuw… heel veel sneeuw… en zelfs 5 weken geleden viel er nog sneeuw…

Let it snow

Dus toen ik de weken voor onze vakantie de webcams van het gebied waar we heen zouden gaan bekeek, was er op veel van die webcams nog een mooi sneeuwdek te zien… Leuk voor de wintervakantie, maar voor een zomervakantie toch iets minder handig. Maar gelukkig werd het in de twee weken voor onze vakantie in Oostenrijk plotseling zomer en schoot de temperatuur de hoogte in en ja, begon de sneeuw dus ook flink weg te smelten. Toen ik de dag voordat we vertrokken keek, viel het allemaal gelukkig allemaal best mee. En ook de weersvooruitzichten zagen er goed uit. Ideaal zomervakantie weer!

Duitsland en treinen

Ook dit keer gingen we weer met de trein. Wie mijn blog al een tijdje leest, weet inmiddels dat treinen richting Duitsland /Alpenlanden betekent dat je vrijwel altijd te maken krijgt met vertragingen. Ook dit keer was dat weer veelvuldig het geval.

In Duitsland is jarenlang heel veel geld gepompt om voormalig Oost-Duitsland qua voorzieningenpeil etc gelijk te trekken met West-Duitsland. Dat is heel goed gelukt want je merkt op heel veel gebieden vrijwel geen verschil meer tussen voormalig Oost of West.

Maar omdat ook in Duitsland het geld maar een keer uitgegeven kan worden was het gevolg van het pompen van geld in Oost-Duitsland dat ze aan andere dingen geen geld konden uitgeven en één van die dingen is het spoor geweest. Jarenlang is dat verwaarloost, met als gevolg dat het nu verouderd is, met veel verstoringen tot gevolg en ze nu een inhaalslag moeten maken om het weer op een hedendaags peil te brengen. Gevolg daarvan is dat er heel veel grootschalige werkzaamheden zijn.

Als ze die op tijd aankondigen, bij de nieuwe dienstregeling of zo, is dat geen probleem, dan kan ik er rekening mee houden, maar er is een bepaalde vorm van Duitse logica die ik na al die jaren nog steeds niet snap. Dat is dat ze een paar maanden van tevoren, nadat de nieuwe dienstregeling al bekend is gemaakt en ik dus tickets hebt geboekt, ze opeens de dienstregeling overhoop gooien in verband met werkzaamheden.

Na veel inwendige verwensingen volgde dus ook dit jaar weer een inmiddels bijna traditioneel rondje bellen met de klantenservice van de Deutsche Bahn, om de tickets om te boeken. En ik moet zeker zeggen, met de klantenservice van de Deutsche Bahn is weinig mis, die handelen het altijd goed af.  Met de nieuwe tickets zouden we zowel in Duisburg als in Munchen iets meer dan een uur overstap hebben en bij de overstap in Oostenrijk 6 minuten.  Veilige marges zou je zeggen, maar twee weken van tevoren zag ik al een melding dat  de trein richting Duisberg 25 minuten later zou aankomen in verband met een omleiding… Maar door de marge die we hadden ging dat allemaal verder zonder problemen.

En nog geen week nadat ik met de klantenservice van de Deutsche Bahn aan de lijn had gehangen over de terugreis, zag ik dat een van onze treinen voor de terugreis opeens zonder, verdere uitleg was opgeheven… Dus weer aan de lijn gehangen.

Maar al dat gedoe ben ik inmiddels gewend, hoort er een beetje bij.

Ja, het is altijd een heel gedoe om zo’n treinreis te regelen, maar de positieve kanten van reizen met de trein wegen wat mij betreft nog steeds ruimschoots op tegen nadelen. Als je dan eenmaal in een Duitse trein zit, beleef je altijd wel wat.

Het boeiende van reizen met de trein en meerdere keren overstappen is dat je steeds andere mensen leert kennen. Dit keer waren dat op de heenreis wel heel boeiende mensen. Toen we in Duisburg onze trein richting Munchen namen, stapten er een groep zeer uitgelaten vrouwen in die voor een vrijgezellenfeest naar Keulen gingen. Je kent het wel; op en top in het roze, en ondanks het tijdstip van nog niet eens eind van de ochtend al zo goed als bezopen. Hartstikke vrolijk en luidruchtig dus.

Vooroordelen

En om de feestvreugde te verhogen stapte er op het volgende station een groep van een stuk of dertig mannen in, die richting luchthaven van Frankfurt gingen om daar het vliegtuig naar Bratislava te nemen voor een metaltechno optreden….

Om de groep te omschrijven; Duits, zwarte broek, zwart t-shirt en bier, heel veel bier en andere alcohol. Als extra handbagage hadden ze namelijk wat fusten bier en andere alcohol meegenomen. En 11 uur ’s ochtends is natuurlijk een ideaal tijdstip om al aan het bier te gaan… De alcohol deed zijn werk en al gauw werden ze luidruchtiger en luidruchtiger, maar in tegenstelling tot vaak wanneer een groep binnen een uur of zo gemiddeld meer dan een liter bier achterover slaat werden ze verre van vervelend.

In tegendeel; op een gegeven ogenblik kwam er een heel keurige vrouw, die uitgerekend een plek precies te midden van die groep bleek te hebben gereserveerd. Je kunt je dan heel veel scenario’s indenken voor het vervolg, maar binnen no time zaten ze heel gezellig te praten.

En ook opvallend; steeds als er bij een nieuw station iemand binnenkwam met een zware koffer, boden ze meteen aan om die koffer voor diegene in het rek te doen. Boeiend om te zien hoe vooroordelen werken. Je ziet iemand of een groep; heb bepaalde gedachten en binnen no time blijken die totaal ongegrond te zijn.

Toen we bij station Frankfurt aankwamen en de groep de trein verliet op weg naar hun vliegtuig, keerde de rust terug en resteerden slechts de nodige fusten bier, plastic bekers, glazen flessen.

Naargeestige stations

Ik reis al jaren met de trein door Duitsland en wat me altijd weer opvalt is dat heel veel Duitse stations zo grauw zijn.  Vooral als het somber weer is, ogen heel veel van die stations zo naargeestig. Breng op een regenachtige dag vijf minuten door op bijvoorbeeld station Mannheim en je raakt meteen depressief.  Wat dat betreft kunnen ze nog veel leren van de Nederlandse stations, want die zijn in vergelijking daarbij een kleurexplosie.

In deel 2 van dit driedelige vakantieblog : waarom vakantie zo leuk kan zijn…Binnenkort meer

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, theater

New Orleans on my mind

Gepost op door Henk Hofman

new orleans blog

Je kent het vast wel: je ziet iets of je praat met iemand over iets en vervolgens wordt je er voortdurend mee geconfronteerd. Dat heb ik nu met New Orleans.

Aanleiding was een voorstelling in theater De Kom in Nieuwegein, die S. en ik onlangs gezien hebben; New Orleans.

New Orleans is een voorstelling waarin Leo Blokhuis, Ricky Koolen en Ivan Peroti samen met o.a. Ocobar je meenemen langs de ontstaansgeschiedenis van muziek van New Orleans. Jazz, R&B, gospel, soul; allemaal muziek die voorbijkwam en waar ik normaal gesproken zelden tot nooit naar luister.

Maar de voorstelling raakte me eigenlijk vanaf het begin. Leo Blokhuis kende ik natuurlijk onder andere van de Top 2000 a gogo en Ocobar kende ik nog van een voorstelling van Wilfried de Jong, dus ik wist dat die meer dan goede muziek speelden.

Door de voorstelling heen werd je langs allerlei muziekstijlen geleid; hoe die (mede) in New Orleans zijn ontstaan en ook wat de achtergronden daarvan waren.

Langzamerhand werd toegewerkt naar de climax; Orkaan Katrina en wat voor een desastreuze gevolgen die had voor de stad. Heel knap hoe ze zo’n ramp door middel van muziek wisten te verbeelden. Dat hadden we de hele voorstelling; ze slaagden er voortdurend in je het gevoel te geven dat je live in New Orleans was.

Maar gevolg van die voorstelling is dat ik nu steeds als ik iets over New Orleans lees of hoor, ik blijf hangen, terwijl ik voordat ik die voorstelling zag gedachteloos verder was gegaan. En dat gebeurde me de afgelopen weken als minstens een keer of tien. Knap wat zo’n voorstelling met je kan doen.

Bij welke voorstelling / film heb jij dat (gehad)?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

We noemen het…

Gepost op door Henk Hofman

veggieIk krijg weleens het gevoel dat op de PR-afdeling van de EU alleen maar absolute EU-haters werken. Anders kan ik niet verklaren waarom ze daar hun PR-zaken zo dramatisch slecht regelen. Een duidelijk geval daarvan zag ik deze week.

Over een paar maanden heb je verkiezingen voor het Europees Parlement. Om dat een beetje te verkopen zou je verwachten dat ze in de maanden voorafgaande aan die verkiezingen laten zien waarom de EU, ondanks alle minpunten, onmisbaar is, en dat ze de burgers serieus nemen.

In plaats daarvan komen ze uitgerekend in deze periode met wetsvoorstellen die een totale minachting voor het verstand van Europese burgers duidelijk maken.

Wat is het geval?

Aangemoedigd door de vleesindustrie ligt er al een tijd een wetsvoorstel om de namen van vegetarische varianten van vlees- en zuivelproducten en te verbieden, onder het mom van dat het allemaal verwarrend is voor de burgers, en dat er nu eenmaal handelsverdragen zijn.

Onlangs is dat voorstel al aangenomen door de landbouwcommissie van het Europees Parlement, en nu moet dat voorstel nog worden aangenomen door het Europees Parlement en de Europese Commissie.

Hoezo vaag?

Wat een minachting van de intelligentie van je eigen inwoners; waarom zou iemand wel begrijpen dat als er ‘100% rundvlees’ op de verpakking staat, je dan rundvlees krijgt en geen kippenvlees of varken, maar als er staat linzenburger iemand niet zou weten dat ie een burger van linzen in zijn/haar handen heeft?

Bij zuivel zie je die totale zinloosheid van dit voorstel ook al: koemelk, geitenmelk, schapenmelk; allemaal toegestaan; sojamelk niet, maar fruitmelk (melk met 1% fruit) is dan weer wel gewoon toegestaan…

Typische stuiptrekkingen van een sector, in dit geval de vleessector, die ziet dat de wereld aan het veranderen is, maar in plaats van daar op in te spelen, probeert om door innig lobbywerk allerlei zielige regeltjes te laten instellen de oude situatie te laten voortduren.

Er is hoop

Mooi om te zien wat dat betreft is dat in Nederland de vleessector steeds meer inziet dat de vegagolf ook enorme kansen biedt. Onder het motto’ if you can’t beat them, join them’ beginnen steeds meer vleesverwerkende bedrijven een vegalijn.

Maar…

Hoe sterk ik ook tegen deze zinloze regelgeving ben en mensen heel goed in staat zijn te zien of ze een vegavariant of een vleesvariant in handen hebben, vind ik wel dat het meeliften op namen van vleesproducten een teken van zwakte is. Ga als vegasector gewoon uit van je eigen sterkte, wees creatief met namen en maak producten die voor zichzelf spreken.

 

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Positief verrassen volgens Stedin

Gepost op door Henk Hofman

blog postiefPositief verrassen; als je dat als onderneming voor elkaar krijgt bij je klanten, dan scoor je punten. Een mooi geval daarvan had ik gisteren met Stedin, de netbeheerder voor gas en elektriciteit.

Begin januari werd ik midden in de nacht wakker om naar de wc te gaan. Toen ik opstond viel het me op dat mijn wekkerradio op zwart stond, en toen ik op de overloop zag dat ook de verwarmingsketel uit was, viel het kwartje; stroomstoring. Nu was er een paar uur daarvoor ook al een storing geweest maar die was na een paar seconden al weer voorbij. Dit was dus andere koek.

Toen ik door het dakraam naar buiten keek was het nogal verwarrend; bij de huizen was het donker (niet zo gek om 1 uur ‘s nachts) maar de straatlantaarns op de rondweg waren gewoon aan het branden. Toch maar naar beneden gegaan en daar zag ik dat alles uit was, ook de koelkast/vriezer etc.

Na wat verwensingen doordat ik niet precies wist of het alleen bij ons was of ook bij buren dook ik maar weer mijn bed in, want het heeft weinig zin om midden in de nacht iemand te bellen. De volgende ochtend was het eerste dat ik zag een knipperende wekkerradio, dus gelukkig werkte alles weer zoals het zou moeten werken. Ketel etc werkte ook weer dus verder liet ik het allemaal maar achter me.

Tot ik gisteren opeens een brief van de Stedin in de bus kreeg. Ze hadden gemerkt dat er op 4 januari een stroomstoring was geweest en aangezien die meer dan 4 uur (4 uur en tien minuten) duurde, hadden we wettelijk recht op een schadevergoeding. En in tegenstelling tot andere regelingen waar je soms wettelijk recht op hebt maar door alle rompslomp maar van afziet (of überhaupt van het bestaan daarvan niet op de hoogte bent), was hier de teruggave een fluitje van een cent.

Geen moeilijk gedoe met ellenlange onbegrijpelijke formulieren of wat dan ook. Kwestie van even gegevens invullen en binnen drie weken wordt er 35 euro op onze rekening gestort.

Dat noem ik nog eens een geval van positief verrassen!

 

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Veggie; niet omdat ik moet, maar omdat ik wil (2)

Gepost op door Henk Hofman

week zonder vleesIn mijn vorige blog vertelde ik over wat dingen die me opvielen rond de week zonder vlees. Maar waarom ben ik eigenlijk vegetariër geworden?

Ik denk dat ik nu een jaar of 15 ‘fulltime’ veggie’ ben. Daarvoor had ik al een paar jaar dat ik zo min mogelijk vlees at, maar op een gegeven ogenblik besloot ik om uit principe vlees helemaal te bannen. Alhoewel er in vergelijking met nu toen nog maar een redelijk beperkt aanbod was van vega-producten, vond ik het toen toch al niet meer nodig om vlees te eten.

Het stoppen met het eten van vlees is redelijk simpel; gewoon een kwestie van geen vlees meer kopen of bestellen. Voor producten waar dierlijke stoffen in zijn verwerkt is dat echter een stuk moeilijker.

Zo had ik eens een tijdje een bepaald merk sambal smeerkaas. Nooit gerealiseerd dat daar garnalen in zouden zitten. Dat ontdekte ik pas toen ik eens een blik op de verpakking wierp. Dus dat heb ik meteen geskipt, maar met andere dingen is het veel moeilijker, want hoever moet je in zoiets gaan? En ja, ik wil ook gewoon blijven genieten van de mooie dingen van het leven. Als je er echt op gaat letten, dan schrik je waar allemaal dierlijke producten zitten.

Medicijnen

Zelfs in veel medicijnen zijn gelatine of andere dierlijke stoffen verwerkt, maar daar ligt voor mij persoonlijk wel een grens. Bij medicijnen vind ik mijn persoonlijke gezondheid belangrijker dan of er wel of geen dierlijke stoffen in zitten.

Inconsequent? Wellicht, maar iedereen moet maar zelf bepalen waar de grens ligt. Wat mij betreft is dat ook een heel grijs gebied en ben ik met die dingen eerder pragmatisch dan fundamentalistisch. Ik heb sowieso niets met fundamentalisten op welk gebied dan ook en dat is hier ook bij.

Onmogelijke afweging

En het zijn altijd van die onmogelijke afwegingen; wat is beter; een veggie die de halve wereld over reist voor vakanties of iemand die vlees eet en zijn vakanties doorbrengt in Nederland?

Ja, iemand vegetariër is draagt bij aan een beter milieu, maar Hitler, om maar eens iemand te noemen, was ook vegetariër, en om nou te beweren dat hij heeft bijgedragen aan een betere wereld…..

Ik probeer gewoon mijn steentje bij te dragen aan een betere wereld, en dat doe ik onder andere die veggie te zijn, maar een ander doet dat weer op een andere manier. Gewoon doen waar je je zelf het beste bij voelt.

Doe eens gek

Maar doe eens gek en probeer in deze week zonder vlees gewoon eens van je dagelijkse stukje vlees af te stappen en stel je open voor de vega-wereld. Wie weet ontdek je gerechten die je ook daarna blijft gebruiken!