Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Van Kosovo naar Tirana

Kan het nog erger? Een vraag die ik me als Feyenoordsupporter over het algemeen meerdere keren per seizoen stel als het over het spel van Feyenoord gaat. Met de avond van 22 juli 2021 wellicht als meest schrijnende voorbeeld daarvan. Feyenoord had toen in Kosovo tegen het nietige FC Drita zojuist wellicht een van de meest dramatische wedstrijden van de laatste 20 jaar gespeeld met een troosteloze 0-0 als eindresultaat en wederom doemde een mislukt jaar op. Ik weet het; Feyenoorder ben je niet voor je plezier, maar toch; uitschakeling in de tweede voorronde van de Conference League dreigde; veel dieper kun je bijna niet zinken.

Maar zie, met meer geluk dan wijsheid werd er thuis alsnog gewonnen en was de volgende voorronde bereikt. En hoe snel het kan gaan; het voetbal werd wedstrijd na wedstrijd beter, en Feyenoord begon zelfs Europese uitwedstrijden te winnen… Om uiteindelijk 10 maanden later, na Drita, Luzern, Elfsborg, Macabi Haifa, Slavia Praag, Union Berlin, Partizan Belgrado, wederom Slavia Praag en vervolgens Olympique Marseille te hebben verslagen 25 mei doodleuk in de finale van de Conference League in Tirana te staan, op een paar honderd kilometer van het stadion van Fc Drita waar dit verhaal begon.

De uitslag, die staat nog een week of 3 in de sterren geschreven, maar ik weet nog goed het bizarre verloop van de vorige Europese finale waar Feyenoord in speelde; de Uefacupfinale in 2002.

Ik woonde toen in het centrum van Rotterdam, vlakbij de Coolsingel, en twee dagen voor die finale was Pim Fortuyn vermoord. Terwijl ik na mijn werk over de Coolsingel richting huis liep, stonden aan mijn linkerkant de mensen in de rij om op het Rotterdamse stadhuis het condoleanceregister voor Fortuyn te tekenen terwijl aan mijn rechterkant Feyenoordsupporters al helemaal in de stemming waren voor de finale die een uur of wat later zou beginnen. Notabene ook nog eens in de Kuip.

Alhoewel Feyenoord (ook?) toen de finale won, was er van massale feestvreugde logischerwijs geen sprake. Rotterdam en eigenlijk heel Nederland was toen door de moord op Fortuyn in verwarring, geen idee wat er verder nog allemaal stond te gebeuren.

Hoe het nu afloopt? Woensdagavond 25 mei weten we meer…

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

2 minuten stilte

4 mei: Terwijl op tv de beelden van de Waalsdorpervlakte worden getoond en er oorlogsherinneringen worden gedeeld door kleinkinderen van verzetstrijders, dwalen mijn gedachtes af. De verhalen die worden verteld zijn van meer dan 75 jaar geleden maar o zo actueel. Iemand vertelde over zijn vader die in de buurt van de duinen woonde en daardoor regelmatig door de duinen liep. Door de Duitsers werd dat echter op bepaalde uren verboden, omdat ze daar dan speciale operaties uitvoerden . Hij negeerde dat verbod en zag daardoor hoe krijgsgevangenen gedwongen werden om naar een fusilladeplaats te lopen om daar te worden geexecuteerd.

De geschiedenis blijft zicht voortdurend herhalen, want in Oekraïne zijn er momenteel tig soortgelijke voorbeelden te vinden, met die situatie in die Azov-staalfabriek in Marioepol als meest schrijnende voorbeeld. Een plek die door het hardnekkige verzet een dermate grote symboolfunctie voor zowel Rusland als Oekraïne heeft dat Oekraïense soldaten die daar zitten, weten dat ze maar twee keuzes hebben; tot de dood doorvechten met de ijdele hoop dat er voordat het zover is redding komt, of zich overgeven en dan vrijwel zeker weten ter plekke standrechtelijk te worden geëxecuteerd. De waanzin die oorlog heet.

Een totaal uitzichtloze situatie lijkt het, maar toch; kijk hoe nu 77 jaar na de Tweede Wereldoorlog onze relatie met Duitsland is; die is dermate goed dat we, zeker in het licht van 4 rn 5 mei, de bijzondere situatie hebben dat we nu met Duitsland overleggen hoe we gezamenlijk zware wapens kunnen sturen naar Oekraïne…

Ondertussen lopen op de Waalsdorpervlakte de mensen langs de vier herinneringskruizen. Nooit meer oorlog?