Als de oorlog komt
En als ik dan moet schuilen
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt
Waar ik niet bij wil horen
Mag ik dan bij jou?
Dat nummer van Claudia de Breij plopt de laatste dagen steeds bij me op als mijn gedachtes wegdwalen naar wat er momenteel in Oekraïne gaande is.
S. en ik waren gisterochtend, na een tweedaags klusweekend, ’s ochtends op het strand van Hoek van Holland. Het was ’s ochtends nog niet heel druk, de zon scheen al uitbundig, bijna geen wind, kortom, ideale omstandigheden. We liepen een heel stuk langs de kustlijn langs allerlei schelpen, zeesterren en krabbetjes. Kortom: onbezorgder dan gisterochtend kon bijna niet.
Maar toen we ’s middags weer thuis waren en ik op een nieuwssite keek, kwam de harde werkelijkheid weer naar boven; de oorlog in Oekraïne.
Beelden van kapotgeschoten dorpen, burgers die flessen inzamelden om daar molotovcocktails van te maken in de hoop het de Russen het zo moeilijk mogelijk te maken. Kilometerslange rijen van mensen richting de grens die hun hele hebben en houwen in Oekraïne achter laten op weg naar een onzekere toekomst. Waarheen en voor hoelang? Niemand weet het.
Wat ik me afvraag; waar ligt voor een commandant de grens? Hoeveel mensenlevens is het verdedigen of juist veroveren van een brug, een straat, een stad of een land waard? Waar ligt dat omslagpunt? Ik vrees dat op een gegeven ogenblik de militaire overmacht van Rusland zo groot is, en de verwoestingen daardoor zo groot zijn dat Oekraïne niets anders kan dan zich over te geven, met waarschijnlijk een guerrilla-oorlog als vervolg. Een land kun je veroveren, maar de trots van een land niet.
Het is te hopen dat, voordat dat scenario een feit is, in Rusland de weerstand tegen deze waanzinnige oorlog zo groot wordt dat legercommandanten het lef hebben op te staan tegen Poetin en zijn orders weigeren uit te voeren of hem zelfs durven af te zetten.
De wereld volgens Henk 