En toen ging het doek open

Theaterbezoek; tot niet eens zo heel lang geleden was dat iets dat ik, vaak met S. regelmatig deed. Maar ja, toen kwam Corona en werd alles anders. We hadden geloof ik nog iets van vijf voorstellingen gepland staan; daarvan zijn er drie definitief afgelast of verplaatst naar een datum waarop wij niet konden, eentje is uitgesteld naar een nog onbekende datum en eentje staat nu voorlopig gepland voor komend voorjaar.

De laatste jaren ben ik in drie theaters geweest; De Kom in Nieuwegein, De Goudse Schouwburg in, hoe logisch Gouda en natuurlijk als Houtenaar in Theater aan de Slinger hier in Houten. Drie theaters met een totaal andere sfeer en daardoor geschikt voor totaal verschillende voorstellingen.

Goudse Schouwburg

De Goudse Schouwburg is een echt ouderwets (in de goede zin van het woord) sfeervol theater; beetje donker, niet heel ruim en met van die lekkere smalle kruipdoor sluipdoor gangen, een grote zaal met meer dan 800 plaatsen en een kleine zaal met 230 plaatsen.

Het optreden dat me in De Goudse Schouwburg het meest is bijgebleven was een optreden van Pink Project, een Nederlandse Pink Floyd coverband. Ik zat toen vrijwel vooraan en de combinatie van muziek, de typische psychedelische Pink Floyd beelden en de sfeer van dat theater maakte het een meer dan bijzondere ervaring.

Theater De Kom

De Kom is een relatief nieuw theater en volgens de hedendaagse gedachtes gebouwd; mooi ruim opgezet en licht. Een grote zaal van 650 stoelen en een kleine zaal met 220 stoelen. Qua gevoel voor mij een echt stadtheater.

Voorstellingen die me daar zijn bijgebleven zijn onder andere die van Yamato: Een groep Japanse drummers die met behulp van allerlei verschillende types Japanse drums zoveel power in hun voorstelling stopten dat ik eigenlijk vanaf het begin met open mond heb zitten kijken hoe ze erin slaagden zo’n hoog tempo door de hele voorstelling door vast te houden.

De energie die er vanaf de eerste seconde tot en met de laatste seconde van afspatte. En steeds als ik dacht dat ze nu wel zo onderhand even een rustmoment zouden inbouwen, gingen ze doodleuk nog een versnelling hoger.

Ook de voorstelling ‘New Orleans’ van Leo Blokhuis, Ricky Koole en Ocobar was buitengewoon. Door een perfecte afwisseling van meeslepende verhalen en muziek werd ik helemaal in broeierig New Orleans getrokken en leek het soms wel of ik live in die stad aanwezig was.

En natuurlijk Paulien Cornelisse; knap hoe zij van ogenschijnlijk niets een hele boeiende voorstelling kan maken.

En weer iets heel anders was de toneelvoorstelling van Ventoux. Ik had het boek gelezen en de film gezien en heel boeiend om dan ook nog eens de toneelbewerking te zien.

Theater aan de Slinger

Het derde theater waar S. en ik geregeld komen is in ons eigen Houten; Theater aan de Slinger, een in vergelijking met De Kom qua uitstraling veel ‘dorpser’ theater. Zelf noem ik het liefkozend een echt houtje touwtje theater. Klinkt misschien niet positief maar zo bedoel ik het wel; niet heel groot (de grote zaal heeft iets van 290 stoelen, kleine zaal iets van 90 stoelen, maar zodra je daar binnenkomt voel je je er meteen thuis en voel je je meteen de warmte van het theater.

Bijzondere optredens daar waren onder andere die van Rapalje, van Huub van der Lubbe en van Renee van Bavel.

Huub van der Lubbe is natuurlijk bekend als zanger van De Dijk, maar heel mooi om hem nu eens dan weer vertellend, dan weer zingend mee te maken. En dan is zo’n intieme zaal als die in Houten perfect. Ook het type muziek van Rapalje, Ierse, Schotse en Nederlandse folkmuziek, kwam in Theater aan de Slinger helemaal tot zijn recht.

In de kleine zaal in Houten waren we een jaar ofzo geleden bij een optreden van Renee van Bavel. 90 stoelen in een zaal is al niet veel, en als je dan op de eerste rij en ook nog eens precies in het midden zit dan krijg je helemaal het idee van een privé-optreden.

Drie totaal verschillende theaters met allemaal een heel andere beleving. Benieuwd wanneer we weer normaal naar een theater kunnen…