Geplaatst in Dagelijkse leven, Spoor

Tijd gaat snel

Gepost op door Henk Hofman

Time flies when you’re having fun. Of ik de afgelopen 4 weken als ‘fun’ zou omschrijven? Niet echt, maar omgevlogen zijn ze wel.

Vier weken geleden zorgde een afstapje van 15 cm ervoor dat mijn elleboog en bovenarm aan barrels lagen. Inmiddels heb ik een ambulance en twee ziekenhuizen van binnen gezien, met drie behandelingen in de week al heel wat fysio-behandelingen gehad en is mijn linkerarm omhuld geweest met achtereenvolgens gips, verband, pleisters en nu een tubigrip. De hechtingen zijn er nu twee weken uit en als het goed is is nu alles dicht en kan komende week dat litteken kennismaken met de buitenlucht.

Ik ben dus de afgelopen maand diverse keren in een ziekenhuis geweest en steeds als ik daar kom, heb ik om de een of andere manier altijd een soort van luchthavengevoel; oftewel mensen kijken. Dat je op een luchthaven toeristen met koffers of allerlei geuniformeerd personeel ziet lopen en je je afvraagt met welke reden en naar welke bestemming zij op weg zijn. In een ziekenhuis vraag ik me dan altijd af waarvoor de mensen die ik daar zie lopen in het ziekenhuis zijn. Welke behandeling gaan zij ondergaan, of bij het personeel; wat zou diegene voor functie hebben?

Mondkapjes

Veel mensen vinden die mondkapjes ondingen, niet nodig en nog veel meer. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je voor je werk de hele dag zo’n mondkapje moet dragen, je die dingen inmiddels aardig zat bent. Zelf hoef ik alleen in de trein richting fysio een mondkapje te dragen (iets van twintig minuten per reis, dus goed te doen).

Trouwens wel wennen om met 1 hand zo’n mondkapje op te zetten. De eerste twee exemplaren sneuvelden daarom ook, maar inmiddels ben ik er 10 fysiobehandelingen later, heel bedreven in. Zoals ik al zei; ik kan me heel goed indenken dat mensen het ondingen vinden; voor sommigen is het mogen/moeten dragen van een mondkapje echter een soort van statussymbool, nu mogen ze ook meedoen met de ‘groten’.

Gisteren kwam ik terug van weer een fysio-behandeling. Schuin tegenover me zat een moeder met haar zoontje druk te praten over van alles en nog wat:

Zoon (blijkbaar 11 jaar en bijna jarig) heel enthousiast en trots: ‘nog 3 nachtjes slapen en dan mag ik ook eindelijk mondkapjes dragen in de trein!‘ Je hebt toch de mondkapjes die ik wilde gekocht?

Moeder: Dat zie je wel op je verjaardag. Je weet de afspraak hè: van ons krijg je drie mondkapjes en van opa en oma krijg je er twee. Dan heb je voor elke elke dag met de trein naar school gaat een andere. Als je ze kwijtraakt moet je van je zakgeld nieuwe kopen of je gebruikt de gewone mondkapjes.

Verfrissend hoe kinderen tegenover zoiets aankijken;-).

Auteur:

contentpublicist, vrijdenker, veggie, positieve realist, blogger, stadsmens maar verslaafd aan de bergen, dromer, Rotterdam, Houten ·

29 gedachten over “Tijd gaat snel”

  1. Bizar dat deze periode met corona en mondkapjes als vanzelfsprekend wordt ervaren door kinderen. Ik stond in de tram en keek om me heen naar al die mensen met mondkapjes, hoe snel is iedereen aan dit aanzicht gewend geraakt. Mensen wennen sowieso snel. En jij beterschap he, wat 15 cm allemaal teweeg kunnen brengen he.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Het jaar vliegt echt voorbij dit jaar. Ben al sinds half maart aan het thuiswerken. oh dat ken ik, ik ben ook wel benieuwd waarvoor mensen in het ziekenhuis zijn

    Like

    Beantwoorden

Wil je reageren? Dat kan hier.

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.