‘En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt’

‘En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt’

Als er één zin is die de huidige situatie perfect omschrijft is het wel bovenstaande zin uit het nummer Kronenburgpark van Frank Boeijen:

• Ellenlange rijen in de supermarkt met hamsterende mensen.
• Overvolle ziekenhuizen waar het personeel zich het snot voor ogen werkt om met steeds beperktere middelen een steeds groeiende stroom patiënten de benodigde zorg te geven.
• Scholen die wel/niet dicht moeten blijven.
• Bedrijven die worstelen met de vraag hoe ze de organisatie draaiende kunnen houden.
• Organisatoren van evenementen die voortdurend achter de steeds sneller veranderende realiteit blijven aanlopen; binnen nog geen 24 uur van een beperkt aantal toeschouwers toelaten via geen toeschouwers meer toelaten tot tenslotte helemaal afgelasten.
• Regeringen die worstelen met de vraag hoe ze de Corona-epidemie het hoofd kunnen bieden; wat vandaag nog veel te drastisch lijkt, is morgen alweer achterhaald.

Eergisteren waren we op het werk nog bezig met te kijken wie eventueel thuis zou kunnen werken, en nog geen 48 uur later, na het RIVM-advies over thuiswerken waar mogelijk heb ik mijn eerste thuiswerkdag er al weer opzitten. En hoeveel dagen er nog volgen? Geen flauw idee.

En het ironische van de titel van deze blogpost? S. en ik zouden deze en volgende week twee keer naar het theater gaan. Zouden, want beide voorstellingen zijn geannuleerd. Deze week naar een optreden in Houten van cabaretier René van Meurs, en volgende week in Nieuwegein naar een optreden van uitgerekend… Frank Boeijen….

‘En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt’.