Denkend aan Oostenrijk (2); waarom vakantie zo leuk kan zijn.

Fijn dat er toeristen zijn

In plaatsen als Rome, Amsterdam of Venetië vragen ze zich af hoe ze het verblijf van toeristen zo onaangenaam moeilijk kunnen maken, om op die manier mindere toeristen te trekken en de stad weer wat leefbaarder te maken. Wellicht vanuit het oogpunt van bewoners enigszins te begrijpen, maar bepaald niet gastvrij als je als toerist merkt dat ze je eigenlijk liever kwijt dan rijk zijn. Dat gevoel had ik toen S. en ik een paar jaar geleden in Rome waren.

Daarom vind ik het zo lekker om als tegenhanger daarvan in plaatsen te komen waar ze nog wel zitten te wachten op toeristen. En ja, dat gevoel had ik in Brixen im Thale en omgeving heel sterk. Je merkte het aan veel grote maar ook kleine dingen; zoals ik al noemde het vrijwel gratis bus- en treinvervoer; op vrijwel alle toeristische plekken zijn er gratis schone wc’s. Op heel veel plekken hebben ze folders met tochten die je kunt lopen of met activiteiten die er in de buurt te doen zijn. Gewoon van die dingen waaraan je merkt dat je welkom bent in plaats van dat je het gevoel hebt dat ze hopen dat je zo snel mogelijk weer oprot.

Brixen im Thale

In mijn vorige blogpost las je al dat S. en ik de afgelopen weken op vakantie in Brixen im Thale waren. En ja, ook daar kregen we bij het boeken er mee te maken; toeristenbelasting. Vrijwel elke gemeente heeft het tegenwoordig maar vaak vraag je je af wat ze daarmee doen en of het niet gewoon een makkelijke melkkoe is van de gemeente. In Brixen im Thale heb ik die gedachte geen moment gehad. Daar zit namelijk, evenals in omliggende gemeenten, het vervoer per trein/bus bij je guestcard inbegrepen. Dus voor twee euro (bedrag van de plaatselijke toeristenbelasting per dag) kon je daar elke dag met de bus/trein.

Minpuntje was alleen wel dat er na een paar dagen een goederentrein ontspoorde bij Kirchberg in Tirol (halte naast Brixen im Thale). Gelukkig zonder gewonden, maar wel met veel materiele schade. Gevolg was dat er toen 4 dagen geen treinen reden en we dus met de bus moesten. En niet alleen wij, maar ook alle locals. Dus toen we die dagen rond uur of 4 a 5 terug naar Brixen wilden, hadden we te maken met overvolle bussen…

Op en neer

En de prijs van de kabelbanen viel me ook meer dan mee; een kaart voor 12 dagen waarmee we alle kabelbanen in de omgeving konden gebruiken, kostte namelijk maar net iets meer dan 100 euro. Een bedrag dat we in Zwitserland al kwijt waren toen we paar jaar terug een keertje met de trein naar de Jungfrau wilden..

Maar die Kitzbüheler Alpen Sommer Card, zoals dat ding heette, was dus erg handig. Zeker de tweede week van onze vakantie, toen de temperatuur vrijwel elke dag boven de 35 graden was. Toen was het wel zo lekker om met een kabelbaan omhoog te kunnen in plaats van dat je eerst tot 1.200 meter omhoog moest lopen voordat je echt meters kon maken.

29 deurtjes/lades

Het chalet dat we dit jaar hadden was een schot in de roos; het was zeker niet overdreven duur ofzo, maar echt alles was aanwezig. Ik heb het wel eens minder luxe meegemaakt. Zo vond ik een stortdouche altijd iets onzinnigs… tot ik tijdens deze vakantie na weer een dag rond de 35 graden er weer onder plaats kon nemen… heerlijk….

Maar het klinkt wellicht wat raar, maar soms had ik het gevoel dat er teveel was. Vooral in de keuken. Die keuken had (ja, ik heb ze geteld, je moet toch wat in een vakantie) 29 lades/deurtjes… gevolg was dat ik de hele vakantie aan het vogelen was met wat nou ook al weer waar stond;-). Glazen achter lade 1, borden achter deurtje 2, snijplank achter deur 4, of was het nou lade 5? Valt niet mee zo’n vakantie.

Tijd om naar huis te gaan

Na twee meer dan heerlijke weken was het tijd om weer naar huis te gaan. En ja, qua trein hebben we dat weer in stijl gedaan, dankzij mijn ‘favoriete’ station Keulen. Daarover in deel 3 van mijn vakantieblog meer … veel meer…