Maand: juli 2019

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Vol is vol… of toch niet?

Gepost op door Henk Hofman

afval 5

Met het zomerse weer van de afgelopen tijd waren ze niet te missen; de overvolle afvalbakken. In parken, op het strand, of waar dan ook; overal waar meer dan 10 mensen bij elkaar waren, puilden de afvalbakken al voor het einde van de dag uit, en hoopte het afval zich naast die bakken op.

Natuurlijk; iedereen zou afval dat niet in een afvalbak past mee naar huis moeten nemen, maar aangezien we niet in zo’n ideale wereld leven, hebben ook verpakkingsfabrikanten een mooie taak.

Slim ontwerpen

Als zij bij het productontwerp veel beter meenemen dat een verpakking ook eens moet worden weggegooid, dan zouden er veel handigere verpakkingen kunnen worden ontworpen. Nu lijken afvalbakken vaak overvol, maar zijn ze dat eigenlijk niet doordat lege verpakkingen onnodig veel ruimte innemen.

Als fabrikanten door middel van slimme ontwerpen het veel makkelijker maken om verpakkingen te verkleinen als je ze wilt weggooien, dan kun je met hetzelfde aantal afvalbakken aanzienlijk meer afval inzamelen, met minder zwerfafval tot gevolg.

Zo maar wat ideeën

Ik ben geen productontwerper, maar zo maar wat ideeën:

  • Voorzie PET-flesjes van een harmonicavorm, waardoor je ze, als ze leeg zijn, heel makkelijk in elkaar drukt.
  • Maak in kartonnen (koffie)bekers bepaalde vouwen waardoor je zo’n beker met weinig handelingen bijna plat kunt weggooien.
  • Maak in blikjes een mechanisme waardoor je ze als ze leeg zijn zonder al te veel spierkracht kunt samendrukken.. Je hebt ook wel van die bakken waarin blikjes worden geplet, maar ik vrees dat je die dingen onmogelijk hufterproof kunt maken. Maar wellicht zijn die wel geschikt op plekken waar toezicht is.
  • Zorg dat de randen van pizzadozen heel makkelijk in elkaar vouwen en maak ook vouwen in de doos zelf, waardoor je ze zonder gedoe twee of drie keer kunt opvouwen.

 

En zo zijn er nog veel meer dingen te verzinnen. Welke handige verpakkingen mis jij?

Geplaatst in Dagelijkse leven, Vakantie

Ik ga op vakantie en neem mee… Top 15 reisboeken

Gepost op door Henk Hofman

reisboeken

Alhoewel mijn zomervakantie er inmiddels alweer op zit, zijn er gelukkig altijd nog reisboeken om in vakantiestemming te blijven. Bij gebrek aan vakantie heb ik eens nagedacht wat mijn top 15 van reisboeken is.

Wat mijn favoriete reisboeken zijn?

De complete Eilanden serie van Boudewijn Buch

Natuurlijk mag Boudewijn Büch niet ontbreken in deze blogpost. Zijn tv-serie ’De Wereld van Boudewijn Büch’ vond ik vroeger al fascinerend. Over zijn zoektocht naar dodo’s , Goethe, bibliotheken op de meest afgelegen plekken of wat dan ook; ik verslond die afleveringen. En over veel van die speurtochten zijn ook boeken verschenen. Daarom mag zijn boekenserie over eilanden zeker niet ontbreken in dit overzicht!

‘De fatale kust’ van Robert Hughes

Een boek over de ontstaansgeschiedenis van Australië. Ik weet nog dat ik een keer alleen naar Bettmeralp in Zwitserland was. Overdag trok ik de bergen in, en als ik daarna weer in mijn appartement was, stond op tv de Tour de France aan (ja, de tour wijkt voor niets…) en dook ik meteen weer in dat boek, want ik wilde het perse uitlezen.

Een dikke pil (meer dan 800 bladzijden), maar vanaf het begin werd ik erdoor gegrepen. Hoe Australië van een strafkolonie tot het land dat het nu is, is veranderd. Een aanrader!

‘Italiaanse manieren’ van Tim Parks

Tientallen zo niet honderden boeken zijn er verschenen van mensen die naar een ander land verhuizen en dan met de ogen van een buitenstaander beschrijven wat ze zoal opvalt in dat land. Tim Parks, een Engelse schrijver die al jaren in Italië woont, heeft wat mij betreft in dat genre met ‘Italiaanse manieren’ een van de meest grondige boeken op dat gebied geschreven.

Dik 600 bladzijden, maar door die typisch Engelse manier van beschrijven wordt je meteen in het boek gezogen en weet je na die 600 bladzijden weer een stukje beter hoe Italianen denken, doen en leven.

Alle boeken van Bill Bryson

Bill Bryson mag wat mij betreft zeker niet ontbreken in dit rijtje. Een Amerikaans-Engelse schrijver die op een heerlijk humoristische maar toch ook grondige manier de gebieden waar hij doorheen reist becommentarieerd. Eigenlijk kan ik al zijn boeken wel in dit overzicht plaatsen, maar laat ik het houden bij;

Bergboeken

Aangezien ik veel vakanties in de bergen doorbreng, mogen een paar bergboeken niet ontbreken in deze lijst. Ik ben verslaafd aan bergexpeditieboeken, heb er een kast vol van, dus kiezen is moeilijk. Heb uiteindelijk gekozen voor twee gebeurtenissen die er uitspringen; de gebeurtenissen op Mount Everest 1996, en de val van Joe Simpson in de Andes.

Mount Everest 1996: ‘The Climb’ Anatoli Boukreev, ‘Into thin air’ van John Krakauer, en Left for Dead: My Journey Home from Everest’ van Beck Weathers.

In 1996 waren diverse teams bezig met de beklimming van Mount Everest. Terwijl veel klimmers in de buurt van de top waren, stak er een zware storm op. Uiteindelijk kwamen daardoor 8 klimmers om. Naderhand brak er een controverse uit over of een aantal van die doden wellicht voorkomen had kunnen worden, en wat de rol was van de gidsen.

Boeken die daarom niet mogen ontbreken zijn het boek van de beschuldigde expeditiegids Anatoli Boukreev, ‘The Climb’ , en ‘Into thin air’ van John Krakauer, een klimmer van een van de andere teams die de grootste verwijten maakt richting Boukreev. Het boek van een van de andere klimmers van toen, Beck Weathers ‘Left for Dead: My Journey Home from Everest’ gaat ook in op de gebeurtenissen en beschrijft daarnaast hoe hij zelf bijna omkomt tijdens die storm van 1996, en welke lichamelijke prijs hij daar voor moet betalen.

Over de rand (Touching the void) van Joe Simpson

Als bergbeklimmer hoop je natuurlijk bekendheid te vergaren door allerlei moeilijke toppen die je hebt gehaald. Joe Simpson kreeg echter de meeste bekendheid door een mislukte bergexpeditie die hij uitvoerde samen met een klimmaat in het Andesgebergte. Tijdens de afdeling van de Siula Grande komt hij ten val en belandt in een gletsjerspleet.

Voor het geval je het boek nog niet kent zal ik de rest niet verraden, maar het is een aanrader! Voor het geval je meer visueel bent ingesteld; er is ook een film (Touching the void) van verschenen.

Jouw top 15?

Welk reisboek mag wat jou betreft zeker niet ontbreken, en waarom?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws, Klanten???

Becam-onkruid vergaat niet

Gepost op door Henk Hofman

onkruid

Het lijkt wel onkruid te zijn, die commercial van Becam; niet uit te roeien. Waar dat bij onkruid soms best nog tot mooie resultaten leidt zorgt dat Becamspotje alleen maar voor ergernis.

Je kent het spotje ongetwijfeld wel; Twee bouwvakkers lopen op een bouwplaats en bouwvakker 1 zegt: ’Ik heb mijn lening overgesloten bij Becam’ , bouwvakker 2: ‘bij Becam?’. Bouwvakker 1: ‘ja, bij Becam’.

Een acteerniveau waarvoor de gemiddelde soapacteur zich nog zou schamen, maar toch, het is wel een effectief spotje en een duidelijk voorbeeld dat onkruid niet vergaat.

Een jaar of tien geleden, toen er, met ‘dank’ aan de DSB-bank op tv en radio een ware stortvloed was aan die irritante leenspotjes, was Becam al van de partij.

Maar waar al die andere aanbieders gelukkig van het toneel zijn verdwenen, woekert Becam als ware het echt onkruid rustig voort…

Bij Becam? Ja, bij Becam…

 

Nooit meer

Welke commercial mag wat jou betreft liever vandaag nog voorgoed van de buis worden gehaald?

Geplaatst in Dagelijkse leven, In het nieuws

Heel Holland bakt

Gepost op door Henk Hofman

zon

Een reiger staat roerloos in een sloot, wachtend op zijn prooi.

Ijsverkopers slaan nog maar eens een nieuwe bak ijs aan.

De thermometer bereikt on-Nederlands hoge temperaturen.

Fietsers zuchten op het verzengend hete asfalt.

Boeren kijken bezorgd naar hun steeds verder verdorrende land.

Automobilisten koken in hun auto.

En de reiger? Die staat roerloos in een sloot, wachtend op zijn prooi.

Heel Holland bakt.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Denkend aan Oostenrijk (3); van Duitse spoorhumor tot Amerikaanse diepzinnigheid

Gepost op door Henk Hofman

P1030217

In mijn eerste blogpost over onze vakantie in Brixen im Thale las je al dat er op de heenweg gedoe was met onze treinverbinding; op de terugweg was dat nog een graad of wat erger, met dank aan mijn ‘favoriete’ station Keulen. Ik weet niet hoeveel keer ik al van dat station gebruik heb gemaakt, maar echt elke keer gaat het daar helemaal mis, ook dit keer weer.

Toen ik tijdens onze vakantie op de site van Deutsche Bahn keek, zag ik al dat onze verbinding van Wörgl naar Munchen 40 minuten later in Munchen zou arriveren door wederom een omleiding door plotselinge werkzaamheden. Niet echt een ramp aangezien we een uur overstaptijd hadden.. Zogezegd, zo gedaan. In Munchen arriveerden we met voldoende overstaptijd voor onze volgende trein, die naar Keulen. Ging allemaal vlekkeloos; slechts tien minuten vertraging, dus nog voldoende tijd om bij Keulen iets te eten voor ’s avonds te kopen.

Keulen…

Tsja, en toen… de ICE naar Utrecht verscheen keurig op het bord, maar wel met een vertraging van tien minuten. Oké, gevolg daarvan was dat we onze aansluitende trein in Utrecht zouden missen, maar aangezien er 15 minuten later weer een zou gaan verder niets om ons druk over te maken.

Maar toen begon het gedoe pas.

We hadden al gekeken op het treinindelingsbord waar onze coupé zou stoppen, dat zou bij gedeelte F zijn. Voor wie weinig met internationale treinen reist: ICE-treinen zijn ellenlange treinen die vaak overvol zijn. In de trein zelf met je koffer van de ene kant naar de andere kant proberen te komen is uitgesloten, voordat iedereen voor je zijn/haar koffer in het rek heeft gezet ben je eeuwen verder. En je wilt ook niet via het overvolle perron een paar honderd moeten sprinten/slalommen om op tijd bij jouw treinstel te komen, want op een gegeven ogenblik gaan die deuren toch echt dicht…

A tm D, D tm G??

Wij gingen dus naar het juiste deel van het perron, tot opeens een nogal apart treinenbord boven het perron verscheen.. Op het bovenste deel (zie de foto bij dit blog) stond dat onze ICE op perrondeel A tm D zou stoppen, terwijl nog geen twintig cm eronder doodleuk stond dat ie bij D tm G zou stoppen. Aangezien het perron al overvol was met reizigers voor deze ICE, voor een andere ICE die rond dezelfde tijdstip zou vertrekken en met mensen die stonden te wachten op de trein van het andere perron, zou het wel zo handig zijn om te weten waar je moest instappen.

Even verderop zag ik iemand van DB staan (bleek later de machinist te zijn) dus ik vroeg aan hem wat nou het juiste was. Hij zei het eerste, en een machinist zal toch wel weten waar een trein precies stopt… zou je zeggen… dus wij slalommend naar het volgens hem juiste gedeelte…. De 10 minuten vertraging werden er al gauw 20, maar daar kwam uiteindelijk de trein aan… om vervolgens doodleuk alsnog bij D tm G te stoppen. Met een hele volksverhuizing van allemaal druk door elkaar heen lopende reizigers tot gevolg… Leuk met 30+ graden..

Na het nodige getouwtrek zaten we eindelijk, helemaal klaar om richting Utrecht te vertrekken…maar de trein bleef staan. Er werd omgeroepen dat er een technisch probleem was, maar dat ze er alles aan zouden doem om dat te verhelpen zodat de trein alsnog kon vertrekken. Van andere passagiers hoorden we dat dit al een vervangende trein was aangezien in de eigenlijke trein de airco was uitgevallen en dat die trein daardoor niet verder mocht. Daarom was er een paar stations hiervoor al een andere trein gekomen.

1 kant

Maar bij station Keulen bleek dat deze trein een nogal apart defect had; hij bleek maar 1 kant op te kunnen… normaal gesproken geen ramp aangezien een trein maar 1 kant op gaat, maar bij station Keulen vertrekken de meeste treinen nu eenmaal weer in dezelfde richting als waar ze aankwamen. Na nog een tijd wachten werd er omgeroepen dat we een stukje door zouden rijden naar een ander station, daar zou van richting worden gewisseld. En kwam het verzoek; of we maar even de gangpaden vrij wilden houden, want dan kon de machinist snel van de ene kant van de trein naar de andere kant lopen, en konden we gauw onze weg vervolgen, nu wel in de juiste richting…

Zo gezegd zo gedaan. Met een vertraging van iets van bijna een uur vertrokken we eindelijk. Even later werd er omgeroepen dat ter compensatie van het ongemak, iedereen gratis drinken mocht halen in het restauratierijtuig….fris, bier, wijn, alles was gratis…

Amerikaanse diepzinnigheid

Naast ons zat een groep Amerikaanse uitwisselingsstudenten, en boeiend was het om te zien wat de mededeling van dat gratis drinken voor uitwerking had op hen. Ze maakten van de gelegenheid gebruik om allemaal aan de wijn te gaan. Gevolg was dat ze binnen no time aangeschoten raakten en vrolijker en vrolijker werden.

Gesprekken gingen nergens over, totdat opeens zonder aanwijsbare reden de sfeer omsloeg en ze heel serieus werden; gesprekken gingen opeens over welk geloof ze hadden, waarom ze geloofden, wat ze daarin zochten, wat ze van het leven verwachten, wat ze daarin zochten en nog veel dieper. Hele mooie gesprekken waren dat en heel boeiend om te zien hoe kwetsbaar ze zich opeens opstelden.

Hoezo open deuren?

Op een gegeven ogenblik werd er omgeroepen dat er een extra stop zou worden gemaakt op station Den Bosch, zodat reizigers een extra mogelijkheid hadden om richting Arnhem/Nijmegen te reizen. Ons bood het de mogelijkheid om in Den Bosch de stoptrein naar Houten te pakken, wel zo makkelijk. Wij dus onze koffers gepakt, richting deur… Bleek de deur defect te zijn. Snel naar een andere deur met nog een groepje die er ook uit moesten.. maar blijkbaar had de machinist er zo de pest in dat ie in plaats van de deuren te openen, besloot om gewoon doodleuk daarvan af te zien en lekker richting Utrecht te rijden… En zo passeerden we met een noodgang in de ICE station Houten, om vervolgens even later op station Utrecht alsnog de sprinter te pakken…

En zo zat er weer een vakantie op… Zeer geslaagde vakantie, en ja, ook de treinreis was ondanks alles toch geslaagd. Wat zijn jouw vakantieplannen?

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Denkend aan Oostenrijk (2); waarom vakantie zo leuk kan zijn.

Gepost op door Henk Hofman

P1030003

Fijn dat er toeristen zijn

In plaatsen als Rome, Amsterdam of Venetië vragen ze zich af hoe ze het verblijf van toeristen zo onaangenaam moeilijk kunnen maken, om op die manier mindere toeristen te trekken en de stad weer wat leefbaarder te maken. Wellicht vanuit het oogpunt van bewoners enigszins te begrijpen, maar bepaald niet gastvrij als je als toerist merkt dat ze je eigenlijk liever kwijt dan rijk zijn. Dat gevoel had ik toen S. en ik een paar jaar geleden in Rome waren.

Daarom vind ik het zo lekker om als tegenhanger daarvan in plaatsen te komen waar ze nog wel zitten te wachten op toeristen. En ja, dat gevoel had ik in Brixen im Thale en omgeving heel sterk. Je merkte het aan veel grote maar ook kleine dingen; zoals ik al noemde het vrijwel gratis bus- en treinvervoer; op vrijwel alle toeristische plekken zijn er gratis schone wc’s. Op heel veel plekken hebben ze folders met tochten die je kunt lopen of met activiteiten die er in de buurt te doen zijn. Gewoon van die dingen waaraan je merkt dat je welkom bent in plaats van dat je het gevoel hebt dat ze hopen dat je zo snel mogelijk weer oprot.

Brixen im Thale

In mijn vorige blogpost las je al dat S. en ik de afgelopen weken op vakantie in Brixen im Thale waren. En ja, ook daar kregen we bij het boeken er mee te maken; toeristenbelasting. Vrijwel elke gemeente heeft het tegenwoordig maar vaak vraag je je af wat ze daarmee doen en of het niet gewoon een makkelijke melkkoe is van de gemeente. In Brixen im Thale heb ik die gedachte geen moment gehad. Daar zit namelijk, evenals in omliggende gemeenten, het vervoer per trein/bus bij je guestcard inbegrepen. Dus voor twee euro (bedrag van de plaatselijke toeristenbelasting per dag) kon je daar elke dag met de bus/trein.

Minpuntje was alleen wel dat er na een paar dagen een goederentrein ontspoorde bij Kirchberg in Tirol (halte naast Brixen im Thale). Gelukkig zonder gewonden, maar wel met veel materiele schade. Gevolg was dat er toen 4 dagen geen treinen reden en we dus met de bus moesten. En niet alleen wij, maar ook alle locals. Dus toen we die dagen rond uur of 4 a 5 terug naar Brixen wilden, hadden we te maken met overvolle bussen…

Op en neer

En de prijs van de kabelbanen viel me ook meer dan mee; een kaart voor 12 dagen waarmee we alle kabelbanen in de omgeving konden gebruiken, kostte namelijk maar net iets meer dan 100 euro. Een bedrag dat we in Zwitserland al kwijt waren toen we paar jaar terug een keertje met de trein naar de Jungfrau wilden..

Maar die Kitzbüheler Alpen Sommer Card, zoals dat ding heette, was dus erg handig. Zeker de tweede week van onze vakantie, toen de temperatuur vrijwel elke dag boven de 35 graden was. Toen was het wel zo lekker om met een kabelbaan omhoog te kunnen in plaats van dat je eerst tot 1.200 meter omhoog moest lopen voordat je echt meters kon maken.

29 deurtjes/lades

Het chalet dat we dit jaar hadden was een schot in de roos; het was zeker niet overdreven duur ofzo, maar echt alles was aanwezig. Ik heb het wel eens minder luxe meegemaakt. Zo vond ik een stortdouche altijd iets onzinnigs… tot ik tijdens deze vakantie na weer een dag rond de 35 graden er weer onder plaats kon nemen… heerlijk….

Maar het klinkt wellicht wat raar, maar soms had ik het gevoel dat er teveel was. Vooral in de keuken. Die keuken had (ja, ik heb ze geteld, je moet toch wat in een vakantie) 29 lades/deurtjes… gevolg was dat ik de hele vakantie aan het vogelen was met wat nou ook al weer waar stond;-). Glazen achter lade 1, borden achter deurtje 2, snijplank achter deur 4, of was het nou lade 5? Valt niet mee zo’n vakantie.

Tijd om naar huis te gaan

Na twee meer dan heerlijke weken was het tijd om weer naar huis te gaan. En ja, qua trein hebben we dat weer in stijl gedaan, dankzij mijn ‘favoriete’ station Keulen. Daarover in deel 3 van mijn vakantieblog meer … veel meer…

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Spoor, Vakantie

Denkend aan Oostenrijk (1); van Duits treingedoe tot misplaatste vooroordelen

Gepost op door Henk Hofman

P1030137En dan is het half juni en is het opeens tijd voor de zomervakantie…. Normaal gaan S. en ik in september op zomervakantie, maar dit jaar kozen we voor juni.

Natuurlijk weer naar de bergen, dit keer naar Brixen im Thale in Oostenrijk. Het chalet hadden we begin van het jaar geboekt; zag er allemaal erg goed uit, dus we konden niet wachten. Maar je zal het ongetwijfeld wel hebben meegekregen; deze winter viel er in de Alpen sneeuw… heel veel sneeuw… en zelfs 5 weken geleden viel er nog sneeuw…

Let it snow

Dus toen ik de weken voor onze vakantie de webcams van het gebied waar we heen zouden gaan bekeek, was er op veel van die webcams nog een mooi sneeuwdek te zien… Leuk voor de wintervakantie, maar voor een zomervakantie toch iets minder handig. Maar gelukkig werd het in de twee weken voor onze vakantie in Oostenrijk plotseling zomer en schoot de temperatuur de hoogte in en ja, begon de sneeuw dus ook flink weg te smelten. Toen ik de dag voordat we vertrokken keek, viel het allemaal gelukkig allemaal best mee. En ook de weersvooruitzichten zagen er goed uit. Ideaal zomervakantie weer!

Duitsland en treinen

Ook dit keer gingen we weer met de trein. Wie mijn blog al een tijdje leest, weet inmiddels dat treinen richting Duitsland /Alpenlanden betekent dat je vrijwel altijd te maken krijgt met vertragingen. Ook dit keer was dat weer veelvuldig het geval.

In Duitsland is jarenlang heel veel geld gepompt om voormalig Oost-Duitsland qua voorzieningenpeil etc gelijk te trekken met West-Duitsland. Dat is heel goed gelukt want je merkt op heel veel gebieden vrijwel geen verschil meer tussen voormalig Oost of West.

Maar omdat ook in Duitsland het geld maar een keer uitgegeven kan worden was het gevolg van het pompen van geld in Oost-Duitsland dat ze aan andere dingen geen geld konden uitgeven en één van die dingen is het spoor geweest. Jarenlang is dat verwaarloost, met als gevolg dat het nu verouderd is, met veel verstoringen tot gevolg en ze nu een inhaalslag moeten maken om het weer op een hedendaags peil te brengen. Gevolg daarvan is dat er heel veel grootschalige werkzaamheden zijn.

Als ze die op tijd aankondigen, bij de nieuwe dienstregeling of zo, is dat geen probleem, dan kan ik er rekening mee houden, maar er is een bepaalde vorm van Duitse logica die ik na al die jaren nog steeds niet snap. Dat is dat ze een paar maanden van tevoren, nadat de nieuwe dienstregeling al bekend is gemaakt en ik dus tickets hebt geboekt, ze opeens de dienstregeling overhoop gooien in verband met werkzaamheden.

Na veel inwendige verwensingen volgde dus ook dit jaar weer een inmiddels bijna traditioneel rondje bellen met de klantenservice van de Deutsche Bahn, om de tickets om te boeken. En ik moet zeker zeggen, met de klantenservice van de Deutsche Bahn is weinig mis, die handelen het altijd goed af.  Met de nieuwe tickets zouden we zowel in Duisburg als in Munchen iets meer dan een uur overstap hebben en bij de overstap in Oostenrijk 6 minuten.  Veilige marges zou je zeggen, maar twee weken van tevoren zag ik al een melding dat  de trein richting Duisberg 25 minuten later zou aankomen in verband met een omleiding… Maar door de marge die we hadden ging dat allemaal verder zonder problemen.

En nog geen week nadat ik met de klantenservice van de Deutsche Bahn aan de lijn had gehangen over de terugreis, zag ik dat een van onze treinen voor de terugreis opeens zonder, verdere uitleg was opgeheven… Dus weer aan de lijn gehangen.

Maar al dat gedoe ben ik inmiddels gewend, hoort er een beetje bij.

Ja, het is altijd een heel gedoe om zo’n treinreis te regelen, maar de positieve kanten van reizen met de trein wegen wat mij betreft nog steeds ruimschoots op tegen nadelen. Als je dan eenmaal in een Duitse trein zit, beleef je altijd wel wat.

Het boeiende van reizen met de trein en meerdere keren overstappen is dat je steeds andere mensen leert kennen. Dit keer waren dat op de heenreis wel heel boeiende mensen. Toen we in Duisburg onze trein richting Munchen namen, stapten er een groep zeer uitgelaten vrouwen in die voor een vrijgezellenfeest naar Keulen gingen. Je kent het wel; op en top in het roze, en ondanks het tijdstip van nog niet eens eind van de ochtend al zo goed als bezopen. Hartstikke vrolijk en luidruchtig dus.

Vooroordelen

En om de feestvreugde te verhogen stapte er op het volgende station een groep van een stuk of dertig mannen in, die richting luchthaven van Frankfurt gingen om daar het vliegtuig naar Bratislava te nemen voor een metaltechno optreden….

Om de groep te omschrijven; Duits, zwarte broek, zwart t-shirt en bier, heel veel bier en andere alcohol. Als extra handbagage hadden ze namelijk wat fusten bier en andere alcohol meegenomen. En 11 uur ’s ochtends is natuurlijk een ideaal tijdstip om al aan het bier te gaan… De alcohol deed zijn werk en al gauw werden ze luidruchtiger en luidruchtiger, maar in tegenstelling tot vaak wanneer een groep binnen een uur of zo gemiddeld meer dan een liter bier achterover slaat werden ze verre van vervelend.

In tegendeel; op een gegeven ogenblik kwam er een heel keurige vrouw, die uitgerekend een plek precies te midden van die groep bleek te hebben gereserveerd. Je kunt je dan heel veel scenario’s indenken voor het vervolg, maar binnen no time zaten ze heel gezellig te praten.

En ook opvallend; steeds als er bij een nieuw station iemand binnenkwam met een zware koffer, boden ze meteen aan om die koffer voor diegene in het rek te doen. Boeiend om te zien hoe vooroordelen werken. Je ziet iemand of een groep; heb bepaalde gedachten en binnen no time blijken die totaal ongegrond te zijn.

Toen we bij station Frankfurt aankwamen en de groep de trein verliet op weg naar hun vliegtuig, keerde de rust terug en resteerden slechts de nodige fusten bier, plastic bekers, glazen flessen.

Naargeestige stations

Ik reis al jaren met de trein door Duitsland en wat me altijd weer opvalt is dat heel veel Duitse stations zo grauw zijn.  Vooral als het somber weer is, ogen heel veel van die stations zo naargeestig. Breng op een regenachtige dag vijf minuten door op bijvoorbeeld station Mannheim en je raakt meteen depressief.  Wat dat betreft kunnen ze nog veel leren van de Nederlandse stations, want die zijn in vergelijking daarbij een kleurexplosie.

In deel 2 van dit driedelige vakantieblog : waarom vakantie zo leuk kan zijn…Binnenkort meer