“Wegens een aanrijding met een persoon rijden er momenteel geen treinen.
Het is onbekend hoe lang dit zal duren….”
Daar staat ze dan. Vandaag gaat het gebeuren. Ze kijkt nog een keer op de klok en loopt iets verder het perron op, weg van de mensen. In de verte ziet ze hem al naderen. Nog hooguit een halve minuut en de intercity zal langs het station denderen. Ze ademt nog een keer diep in en stapt de rails op. Steeds groter wordt de aanstormende trein. Nog even en ze zal eindelijk verlost zijn van alle zorgen, het gepest, de drukte in haar hoofd. Ze ziet het gezicht van de treinmachinist en sluit haar ogen. Haar blauwe sjaal wappert om haar haren…
###
Valt niet mee zo’n vroege dienst, maar ach, nog twee dagen en hij heeft vakantie. Vandaag een lange shift en daarna een half dagje. Nog een minuut of tien en zijn trein is bij Utrecht. Tot nu toe ging het allemaal gladjes; als het zo blijft kan hij bij Utrecht nog snel even een koffie scoren voordat hij zijn trein verder richting Den Haag rijdt. Plots ziet hij in de verte een blauwe stip op het spoor. Al gauw ziet hij de stip veranderen in de gestalte van een jonge vrouw en hij realiseert zich wat er gaat komen. Instinctief drukt hij nog vol op de rem. Hij ziet haar ogen…
###
Zoals gebruikelijk staat ze daar weer op het station, een stuk links van het midden zodat ze tenminste een kans op een zitplaats heeft. Ze ziet dat ze iets eerder dan gebruikelijk is. Nog vijf minuten en de sprinter arriveert. Haar telefoon checkt ze straks in de trein wel. Voor de hoeveelste keer staat ze nou al op dit perron op de trein te wachten? 8 jaar keer 365 dagen, min de nodige vakantiedagen… Veel te veel om op een vroege ochtend uit te rekenen. Ze kijkt wat om zich heen en ze ziet weer de mensen die ze altijd ziet. Die twee veel te drukke gassies op weg naar school, de krant lezende man, het groepje aan hun identieke tassen te zien collega’s, en ook vouwfietsman is zoals gebruikelijk weer present. Er passeert een jonge vrouw. Leuke blauwe sjaal heeft ze. Hé, ik ken haar ergens van, maar waarvan? Zal je zien dat ze net mijn zitplaats inpikt. Hmm, apart, ze loopt wel erg ver door, trein stopt daar niet eens. Krijg nou wat, ze stapt op het spoor. Achter haar hoort ze een luid toeterende trein…
“Wegens een aanrijding met een persoon rijden er momenteel geen treinen. Het is onbekend hoe lang dit zal duren….”
Ik reis al jaren met de trein en hoe vaak ik dat omroepbericht al gehoord heb, geen flauw idee. Een enkele keer heb ik er zelf last van, maar vaker hoor ik het als ik door Utrecht Centraal loop, richting mijn werk of huis. Een bloedirritant bericht; met als gevolg dat je weer voor weet ik het hoe lang staat te blauwbekken op het station.
Maar toch; denk je eens in dat het je zus is waar het om gaat. Je broer, je vader, je moeder, je nichtje, je vriend, je vriendin, je collega, je klasgenoot…
De wereld volgens Henk 
Verschrikkelijk bericht vind ik altijd.. Ik werk zelf bij 113 en iedere keer als ik na mijn dienst op het station sta, krijg ik weer de kriebels van een trein die voorbij dendert. Het idee dat je daarvoor springt… Wat moet er door je heen gaan? Wat gaat er door het hoofd van de machinist heen… Verschrikkelijk.
LikeLike
aan de ene kant niet te begrijpen, maar aan de andere kant ook weer wel; de wanhoop van degene die daar staat; teleurgesteld in het leven, of moe van de pijn; hoopvol dat daar uit het leven te stappen daar een einde aan komt. Niemand weet wat daarna komt, dus de wanhoop moet wel heel groot zijn als je dat onzekere prefereert boven het leven hier op aarde. En dan natuurlijk de machteloosheid van de machinist; hij/zij weet wat er gaat gebeuren, maar kan er niets aan doen. niet te bevatten.
LikeLike
Inderdaad, hoe vaak je dit bericht niet hoort. Ook vaak genoeg op mijn traject tijdens mijn studie in Maastricht… Ik heb altijd vooral medelijden met de machinist, die ziet het van ver komen en kan niets meer doen, en moet nog kijken ook. Sneu als het zo ver komt.
LikeLike
Mooi verwoord. Ik reis dagelijks met de trein. Iedere keer als ik dit bericht hoor, moet ik toch even slikken…
LikeLike
Elke keer komt het hard binnen als iemand weer voor de trein gesprongen is. Ook zij zijn het leven waard!
LikeLike
Dit lijkt me zo afschuwelijk om mee te moeten maken.
LikeLike
Iedere keer als je dit bericht hoort, is het weer vreselijk. Precies wat Nicole zegt is ook waar, rondom Wolfheze is dit bericht veelvuldig in gebruik.
LikeLike
voor de reiziger zo vervelend, maar voor de nabestaanden en betrokkenen zo erg.
LikeLike
Afschuwelijk. Ik krijg altijd de rillingen als ik zo’n bericht hoor. Ik kan mij dan ook zo ergeren aan de zuchtende mensen die klagen dat ze te laat gaan komen. Stel je eens voor dat dit iemand is die je kent. Stel dat het je kind is. Afschuwelijk. Met geen pen te beschrijven. En ook ontzettend erg voor de machinist. Een beeld wat je nooit meer van je netvlies afkrijgt denk ik.
Heel mooi om het zo te omschrijven, vanuit het perspectief van diverse betrokkenen. Kippenvel.
LikeLike
Het lijkt me vreselijk als die je geliefde moet overkomen!
LikeLike
Ik vind het verschrikkelijk die berichten.
– voor de machinist je zou het maar voor je ogen zien gebeuren
– Voor degene die het doet wat moet je machteloos zijn als je zo’n heftig besluit neemt. Waarom heeft die persoon niet de juiste hulp gehad. Tja dat is makkelijk te zeggen want ik weet hoe lastig dat is. Ik heb in mijn jonge leven al zo veel mee gemaakt dat ik het af en toe een wonder vind dat ik hier nog sta en niet zelf op een perron heb gestaan. Hoewel ik nog steeds beschadigt ben en niet meer dat jonge onbezonnen meisje ben ik blij dat ik nooit de keus heb gemaakt om uit het leven te stappen maar vooral ben gaan vechten want het leven heeft zoveel moois te bieden.
– Voor de familie en vrienden wat zullen deze mensen die persoon missen.
– Voor de mensen op het perron want niet alleen moeten ze lang wachten maar het moet ook heftig zijn het mee te maken en die oproep te horen.
LikeLike
Ik ben psychiatrisch verpleegkundige, zulke psychiatrische ziekenhuizen liggen in België heel vaak naast de spoorwegen, je kan al raden…
Een keer maar meegemaakt dat het een patiënt van onze afdeling was, maar dat kruipt niet in je koude kleren, echt waar….
Ik krijg elke keer een krop in de keel als ik zoiets hoor… dat meen ik
LikeLike
Wauw mooi geschreven. Ik vind het altijd heel heftig om dat te roepen als je op het station staat…
LikeLike
Mooi verwoord! Vind het heel heftig… Ik denk als je dan uit het leven wil stappen, kies dan voor een manier waar een ander geen trauma aan overhoudt. Klinkt misschien hard, maar familieleden moeten er toch wel mee dealen, voor welke manier diegene ook kiest. Het blijft voor achterblijvers vaak onbegrijpelijk en de vragen blijven toch wel… Helaas hebben wij het in de familie zelf meegemaakt, wat had ik haar veel meer gegund in het leven.
LikeLike