Maand: mei 2019

Omdat mijn werk in het centrum van Utrecht is, breng ik al jaren heel wat uren door in Utrecht. En eigenlijk al vanaf het begin nemen ze, wellicht samen met die bloedirritante abonnementenverkopers/ enquêteurs bij Utrecht Centraal zo ongeveer plaats 1 tm 10 in in mijn Utrechtse ergernissen top 10: Utrechtse fietsers…

H#@&ers is nog een milde omschrijving; Rode stoplichten zien ze als stimulans om nog eens extra gas te geven (wat nou voetgangers?), tegen het verkeer inrijden is bijna vanzelfsprekend en voetgangerszones/winkelstraten zijn volgens hen gewoon brede fietspaden met lastige lopende wezens ertussendoor die weigeren opzij te gaan.

Maar… sinds kort ben ik ook één van hen…

Trein of fiets; dat is de vraag

Al sinds ik in Houten woon ga ik met de trein naar mijn werk in Utrecht; een ideale verbinding; in de spits rijden er 6 treinen per uur, en van deur tot deur doe ik er ongeveer een half uur over.

Omdat ik door allerlei blessures al een jaar lang niet meer aan hardlopen ben toegekomen, en mijn baan niet de meest actieve is qua beweging, werd het hoog tijd om eens een andere activiteit te kiezen.

En ja; toen zag ik dat de oplossing makkelijker was dan gedacht; gewoon regelmatig op de fiets naar mijn werk gaan. Ongeveer 12 kilometer dus ansich heel goed te doen. Ik had er al wel eens naar gekeken, maar dacht altijd dat het vooral in Utrecht een ramp zou zijn om daar te fietsen; gedoe met stoplichten etc, en vooral met de fietsers daar zelf.

Maar ja, met zo’n ideale treinverbinding bij de hand is het natuurlijk heel verleidelijk om de voorkeur te geven aan de trein. Iets dat ik tot voor kort dus ook deed.

Maar onlangs, wellicht geholpen door het mooie weer zag ik wat dat betreft toch het licht, en schoof ik alle smoesjes die ik had terzijde. S. fietst al jaren naar haar werk, terwijl ze nog verder moet fietsen dan ik. Dus waarom zou ik ook niet gewoon eens als het een beetje weer is, de fiets pakken richting mijn werk? Met regen etc kan ik dan altijd nog de trein pakken.

Zomaar een zaterdag

Zo gezegd zo gedaan. Op een zaterdag de route gefietst, en het viel me toen 100% mee. Dat fietsstad Houten goede fietspaden heeft met heerlijk asfalt, dat wist ik natuurlijk al, maar ook in de buitengebieden van Houten en Utrecht was het asfalt dat de klok sloeg. Pas in Utrecht maakte het asfalt even plaats voor straatklinkers, maar zelfs dat kwam nog door een tijdelijke afsluiting want daarna kwam er weer een mooi rood asfalttapijt.

Doordat ik even later niet goed oplette en eerder afsloeg dan we eigenlijk hadden gemoeten, reden we opeens door een kantorengedeelte waar de straatklinkers zo ongeveer de vullingen uit mijn kiezen trilden. Maar ook aan dat kleine leed kwam al gauw een einde want de Catharijnesingel kwam in zicht en die had gelukkig weer het vertrouwde asfalt. En een minuut of wat later was ik in de buurt van mijn werk.

Geen excuses meer

Toen ik vanochtend de gordijnen opendeed, en de zon me tegemoet scheen wist ik dat ik geen excuus meer had om niet op de fiets te stappen. Zo gezegd zo gedaan en het aparte was dat ik op hetzelfde tijdstip als anders vertrok en ik ook vrijwel op hetzelfde tijdstip op mijn werk in Utrecht arriveerde. Dat smaakte naar meer.

Wat me wel opviel was de grote hoeveelheid e-bikes. Zelf heb ik een trekkingfiets van een jaar of 15 oud, die nog steeds erg lekker rijdt, maar het viel me op, alhoewel ik zelf met een vaartje van een kilometer of 20 reed, door hoeveel e-bikers en speedpedelecs ik werd ingehaald.

De pot verwijt…

En voor wat betreft die ergernissen top 10 waar ik deze blogpost mee begon: ik ben benieuwd wanneer ik zelf bij iemand in die top 10 beland want toen S. en ik zaterdag alvast de route fietsten, vroeg S. op een bepaald ogenblik waarom ik die ene fietser van rechts geen voorrang had verleend.  Had ik totaal niet in de gaten gehad,  en ook over een al dan niet rood licht verschilden we van mening;-) dus wat dat betreft beloofd dat weinig goeds…