Drukte in de foyer, deuren die opeens open gaan, mensen die hun plek zoeken, aanzwellend geroezemoes…
En dan…
Gaan de lichten uit en de spots aan. Het podium is helemaal uitgelicht, de spanning in de zaal van wat de komende uren zullen brengen is voelbaar.
Theater, het blijft iets magisch hebben. Tuurlijk; je kunt exact dezelfde voorstelling op tv zien, maar het haalt het in de verste verte niet bij het live te ondergaan.
Of het nu Japanse percussie is van Yamato, Wilfried de Jong over zijn reis door Amerika, Ierse tap(st)ers van Rivcerdance, Iers/Schotse Folkmuziek van Rapalje uit Noord Nederland, Huub van der Lubbe die zijn levensverhaal vertelt en zingt, Leo Blokhuis die samen met andere muziek uit New Orleans laat herleven, Paulien Cornellise die korstmossen in een voorstelling op onnavolgbare wijze laat samengaan met de onzin van essentials voor yoga, een coverband van Pink Floyd, of wat dan ook;
Zodra de lichten doven en de spotlights aan gaan ben ik even in een hele andere wereld…
De wereld volgens Henk 