Je hebt van die dingen over voedsel die je eigenlijk niet wilt (w)eten of waar je gewoon nooit bij stil stond. Voorbeelden?
- Mandarijnpartjes die door middel van gootsteenontstopper en zoutzuur van witte velletjes worden ontdaan.
- Sojasaus gemaakt met behulp van (daar is ie weer) zoutzuur.
- Wijnhuizen van prijswinnende wijnen die die prijzen gewoon blijken te kopen.
- Kipfilet dat voor een groot deel uit water bestaat.
- Varkensvet in kaarsen
- Truffelolie dat een restproduct van aardolie blijkt te zijn met 0% truffel.
- Veel bruin brood is gewoon gekleurd wit brood.
- Lijmvlees (vlees dat bestaat uit bij elkaar gelijmde stukken vlees).
Allemaal dingen waar ik nooit bij stil stond, tot ik ‘De Keuringsdienst van Waarde’ zag. Wat me zo fascineert aan dat programma is de gekozen insteek. Ik weet niet hoe ik het precies moet omschrijven maar positief kritisch komt aardig in de buurt. Prikken maar niet zuigen. En dat is een stijl die mij erg aanspreekt. Niet afbranden om het afbranden, maar op een kritische maar wel positieve manier onderzoeken of dingen zijn die ze pretenderen te zijn. En dat levert vermakelijke maar soms ook ongemakkelijke tv op.
Sojasaus
Vermakelijk was bijvoorbeeld een uitzending over sojasaus. Je zag de wijze waarop in Japan een bepaalde sojasaus werd gemaakt, een proces van maanden; van de ene ketel in de andere ketel, heel rustig roeren, en vooral laten rusten. Daarna weer in een andere ketel ; roeren, rusten, roeren, en zo ging het nog maanden door tot er uiteindelijk sojasaus werd opgeleverd. Iemand met ADHD zou als ie dat proces zou zien spontaan tot rust komen. Vervolgens zag je een chemicus met behulp van zoutzuur binnen een uur of wat een hele lading sojasaus maken.
Recht krom
Dat ongemakkelijke gevoel krijg ik dan niet zo zeer van bedrijven die gewoon open laten zien wat ze maken en hoe ze dat maken. En ja, dan kan dat soms anders zijn dan ik altijd had gedacht. Maar dat ongemakkelijke gevoel krijg ik wel bij bedrijven die als ze gebeld worden om informatie, een woordvoerder een of ander kulverhaal laat ophangen of simpelweg weigeren om ook maar iets te zeggen. Bepaald geen promotie om de volgende keer in de supermarkt dat product te pakken…
Wat volgt?
Wat mij betreft komt er voorlopig nog geen einde aan dat programma… benieuwd wat er nog komt:
- Mijn veggieburger die helemaal niet zo veggie blijkt te zijn?
- Palestinasjaals die in Israël blijken te worden gemaakt?
- Greenpeace blijkt gesteund te worden door Trump
- Peren blijken in werkelijkheid vermomde aardbeien te zijn?
We zullen het zien…
De wereld volgens Henk 
Wat mij echt bijgebleven is, is de uitzending over dadels. Dat daar letterlijk insecteneitjes in zitten. En die eet men dus op. Nou hier niet meer.
LikeLike
Ohh dit soort dingen hoef ik echt niet te weten haha! Een aantal punten wist ik al, maar soms gaat het ook gewoon echt te ver. 😉
LikeLike
Wist je al dat de broodverbeteraar die de bakkers gebruiken gemaakt is van… mensenhaar?
LikeLike
Kwam uit China ja, daar gebruikten ze een aminozuur uit mensenhaar of eendenhaar , hoorde het toen. Maar Nederlandse bakkers gaven aan dat zij een plantaardige variant gebruiken.. maar ze konden het niet 100% uitsluiten dat het misschien toch ook in heel kleien hoeveelheden in Nederland zou worden gebruikt.. ach ja, is wel natuurlijk;-)
LikeLike
De punten die je benoemd heb ik inderdaad al eens voorbij zien komen. Ben wel benieuwd naar de veggieburger die niet zo veggie blijkt te zijn.
LikeLike