Iets met een 3

Stel, je bent van plan om op vakantie naar Oostenrijk te gaan. De één doet dat met de auto, de andere met het vliegtuig of met de bus, maar S. en ik kozen, zoals zo vaak, om met de trein richting Oostenrijk te gaan.

Ondanks dat er best vaak ‘gedoe’ (waarover je in mijn blogposts  ‘Fijn met de trein , ‘Waar zouden we zijn zonder de trein‘ en ‘Vakantiemijmeringen; Duitsers en treinen‘ al kon lezen) is met treinreizen, is het zeker voor de richting Duitsland/Zwitserland/Oostenrijk voor mij de meest ontspannen manier van reizen. En dat ‘gedoe’, daar is altijd wel een oplossing voor te vinden, en het levert weer vulling voor een blog op;-). Bovendien hou ik wel van dat geïmproviseer.

Dit jaar was de vakantiebestemming Schruns in Oostenrijk.

Via Zwitserland

Vooraf gekeken hoe we daar het beste met de trein konden komen, en na de afweging dat het een reis van een uur of 10 zou zijn en dus enige overstaptijd wel lekker zou zijn, kozen we ervoor om via Basel en Zurich te reizen. We zouden dan een overstapruimte van 40 minuten en van ruim 20 minuten hebben. Lekker om even de benen te strekken, geen stress om vertragingen te hebben en om wellicht een koffie te scoren…

Maar een dikke week voor onze vakantie kwam opeens het nieuws dat in Duitsland een treintunnel in aanbouw verzakt was, en dat er daardoor geen treinverkeer mogelijk zou zijn tussen Baden-Baden en Rastat. En laat dat nou net op onze route richting Oostenrijk liggen… Behoorlijk balen, want alternatief dat zij boden zou betekenen dat we 3 keer extra zouden moeten overstappen waaronder een keer op een bus, en nog eens minimaal 2 uur later zouden arriveren als we alle volgende aansluitingen wel zouden halen…

Parijs…

Andere optie die ze boden was om te reizen via Parijs… Iedereen die in zijn leven Parijs wel eens heeft gebruikt als overstapstation voor de trein weet dat Parijs qua treinstations en doorgaande treinverbindingen met voorsprong de meest waardeloze stad is die er is.

In plaats van gewoon over te kunnen stappen van de ene op de andere trein, zoals je in elke normaal ontwikkelde stad kunt doen, moet je in Parijs, ‘klantvriendelijk’ als ze zijn, als je je uit de trein hebt gewurmd, eerst met al je bagage door veel te smalle toegangspoortjes zien te wurmen.

Vervolgens wacht je een ellenlang onoverzichtelijk gangenstelsel richting de metro. Daar moet je maar zien uit te vinden welke metro je nodig hebt. Vervolgens moet je je een overvol en veel te heet metrostel in proberen te vechten. Als je dat hebt overleefd moet je je weer bij de juiste halte uit de metro proberen te wurmen, om dan weer door die anorexiapoortjes op zoek te gaan naar je vervolgtrein.

Niet geheel verrassend dus dat de Parijsroute al bij voorbaat afviel voor me.

7 en 4

Daarom ging ik maar zelf op zoek naar een handigere route. Ik vind het heerlijk om allerlei sites etc door te spitten op zoek naar een oplossing. Ik kwam uiteindelijk uit op een route die ik bij de eerste boeking ook al had gevonden, maar toen terzijde had gelegd aangezien we dan maar 7 en 4 minuten overstaptijd zouden hebben…

Maar ja nood breekt wet, en bijkomend voordeel was wel dat als alles goed zou gaan, we dan in plaats van twee uur later, zelfs anderhalf uur eerder dan oorspronkelijk gepland zouden arriveren…

Dus nieuwe zitplaatsreservering gekocht, op naar Oostenrijk… Dacht ik…

Iets met een drie

Maar bij Utrecht Centraal begon het ‘gedoe’ al: 5 minuten voordat de trein zou arriveren, werd er plotseling omgeroepen dat reizigers voor onze trein die een drie in hun reservering hadden, contact moesten opnemen met een perronmedewerker… Die perronmedewerker was nergens te vinden, en bovendien was ook totaal niet duidelijk over welk nummer ze het hadden. In ons reserveringsnummer stond geen drie, dus ik ging er van uit dat het niets voor ons was…

Dat ik daarin nogal ongelijk had bleek toen de trein arriveerde. Op het digitale bord op het perron hadden we al gekeken op welke plek ons treinstel zou stoppen zodat we meteen konden instappen, zonder ons met koffers door te hele trein te hoeven worstelen.

Maar toen de trein arriveerde, bleek doodleuk dat de treinstellen 31 tm 39 (dat heb je dus die drie…) niet waren meegekomen. Ergens in Duitsland zouden die rijtuigen weer worden aangekoppeld…

Hartmassage

Als advies gaven ze doodleuk dat je als reiziger dan maar moest kijken of er in een van de wagons die wel aanwezig waren nog plek was… Als blikken hadden kunnen doden was er op dat moment hartmassage nodig geweest op perron 18 van Utrecht CS…

Maar als je je op het ergste (paar uur staan in een overvolle trein) instelt valt het soms achteraf reuze mee. Dat was in dit geval ook zo, want voor onze neus stond de restauratiecoupé, dus toen hebben we gewoon de hele reis richting ons overstapstation in het restaurant gezeten. Heerlijk ruime stoelen, en van drukte in de andere coupé’s was daar niet veel te merken;-)

Door al dat gedoe van reizigers die totaal niet wisten waar ze aan toe waren, en dus ook niet waar ze moesten instappen, vertrokken we al 10 minuten te laat uit Utrecht. Aangezien we een marge hadden van 7 minuten zou dat betekenen dat we onze volgende aansluiting zouden missen. Maar in Mannheim aangekomen, bleek onze aansluitende ICE-trein te wachten op onze trein, zodat niemand zijn/haar aansluiting hoefde te missen.

Datzelfde verhaal herhaalde zich bij onze volgende aansluiting, zodat we ook daar meteen van de ene op de andere trein konden overstappen.

The only way is up…

Waardoor we al met geheel volgens schema in Schruns aankwamen, helemaal voorbereid om via een qua stijgingspercentage Alpe d’Huez achtige weg naar ons appartement te spoeden, maar daarover meer in mijn volgende blog…