Wat te doen met een miljoen?

Nu de Kerstdagen voorbij zijn, is het hoogste tijd voor wat activiteit; lekker een stuk hardlopen.

Terwijl ik mijn hardloopschoenen aantrek, scan ik meteen wat krantenkoppen; ja, ook mannen kunnen multitasken (althans, dat denken we).

Een van de koppen gaat over wat je moet doen als je een miljoen wint in de Staatsloterij of Poscodeloterij. Het is tenslotte weer eind van het jaar en dus wordt je weer doodgegooid met allerlei reclame van de Staatsloterij en Postcodeloterij. De ene prijs is nog hoger dan de andere, want een hoofdprijs van een armzalige 15 miljoen is natuurlijk niet meer van deze tijd, die moet minstens het dubbele zijn om nog een beetje aansprekend te zijn. Maar wat moet je dan als je die prijs eenmaal hebt gewonnen?

Buitenlucht

Geen tijd om het artikel helemaal te lezen, het is inmiddels licht geworden dus tijd voor buitenlucht. De weilanden aan de rand van Houten liggen voor me, een winterzon produceert de eerste zonnestralen van de ochtend, bijna geen wind, kortom, een perfecte dag om hard te lopen, en mijn hoofd helemaal leeg te maken zodat mijn gedachtes alle kanten op kunnen gaan.

Terwijl ik loop, schiet dat artikel me weer te binnen, en dan meer de fascinatie voor het onbereikbare. Wellicht zit het nu eenmaal in onze genen om niet tevreden te zijn met wat er nu is, maar steeds meer te willen. Zeker niet altijd een slechte eigenschap, want anders was er van enige vooruitgang in bijvoorbeeld de geneeskunde geen sprake geweest, maar toch.

Ik loop door de weilanden en zie ik om me heen hoe mooi het hier toch is; een reiger die op nog geen meter afstand doodstil staat te turen naar een prooi, een vlucht ganzen die druk gakkend overvliegt, rijen appel- en perenbomen die al weer klaar staan om over een paar maanden in groei te schieten.

Yukon Gold

Mijn gedachten beginnen weer te malen over die fascinatie naar steeds meer en ik moet opeens denken aan de serie ‘Yukon Gold’, op Discovery Channel.

Een serie die me om meerdere redenen fascineert. Aan de ene kant om die eigenschap van gouddelvers dat ze steeds blijven dromen dat die goudader die hun leven voorgoed zal veranderen, nu toch echt onder handbereik is. Er moet alleen nog net een extra machine bijgekocht worden, een meer worden leeggepompt, een in de weg liggende berg worden opgeblazen of wat dan ook, maar ze zijn er nu toch echt bijna, maar steeds lukt het net niet. Maar echte gouddelvers geven nooit op, dromend dat het het volgende seizoen toch echt gaat lukken.

Dat is de positieve fascinatie, de negatieve fascinatie die ik bij die serie, en soortgelijke series heb, is de volkomen gewetenloosheid waarmee ze te werk gaan.

Leegroven

Zonder ook maar de geringste gewetenswroeging kappen ze hele stukken bos en oerwoud en voeren ze ze daaronder liggende vruchtbare grond af, op zoek naar goud. Zodra ze een stuk land tot op rotsniveau hebben leeggehaald, trekken ze doodleuk verder, zich totaal niet bekommerend om wat er met het achtergebleven stuk land dat inmiddels is veranderd in een levenloze woestenij moet gebeuren. Na ons de zondvloed.

Leedvermaak

Ik weet het, leedvermaak is een slechte eigenschap, maar toch, toen ze als een stel hilbillies naar Gyana gingen, om daar in het oerwoud wel eventjes bergen goud te delven, was leedvermaak toch wel hetgeen me toen bekroop:

Ze ploegden hele stukken oerwoud om, groeven en groeven maar, ze vonden van alles behalve goud. Steeds ging er wel wat anders mis; de ene keer zakte een graafmachine weg in de modder, de andere keer liepen machines compleet vast door wortels en allerlei andere troep die voor verstopping zorgde.

Tot overmaat van ramp bleek het zogenaamd nog onontgonnen stuk grond alles behalve onontgonnen te zijn, want er kwamen allerlei oude schoenen en meer menselijk afval naar boven, maar totaal niets dat leek op goud. Uiteindelijk waren ze gedwongen, zonder ook maar enig goud van betekenis te hebben gevonden, op te geven en met de staart tussen de benen weer terug naar Amerika te gaan.

31 december

Blijft boeiend, die fascinatie voor het onbereikbare. En ja zelf doe ik ook al jaren mee met de Staatsloterij, maar hoger dan 65 gulden (yep, zo lang is het al geleden) ben ik niet gekomen. Maar ooit gaat ie vallen… ooit… toch?