Het kan nooit kwaad om je eens te verplaatsen in een ander. Zo’n gevoel had ik deze week. Ik zat toen, net zoals elke werkdag, in de sprinter van Utrecht naar Houten.
Om een beetje beenruimte te hebben probeer ik altijd zo’n klapstoeltje bij de ingang te bemachtigen. Meestal lukt dat wel, en ook woensdag was dat het geval. Op de andere twee klapstoeltjes zaten een jonge vrouw en een scholier.
Ik was daar diep verzonken in mijn krant dus geen flauw idee wie er allemaal de trein inkwam. Maar toen het vertreksignaal had geklonken en ik opeens het niet te missen getik van krukken hoorde, keek ik wel op vanachter mijn krant. Een vrouw op krukken wist zich, nog net voor de deuren dichtgingen, de trein in te wurmen.
Zowel de jongen als ik gingen vrijwel gelijktijdig staan en vroegen wederom vrijwel gelijktijdig: ‘wil je wellicht zitten?”. In plaats van het verwachtte; ”graag”, kregen we echter om het nog voorzichtig uit te drukken niet al te vriendelijk terug: “waarom zou ik, ben ik zielig ofzo”?
Mijn eerste gedachte (die ik gelukkig voor me kon houden) was; dan niet stuk chagrijn, ging weer zitten en las verder in mijn krant. De vrouw op krukken bleef dus tot aan station Houten staan, waarna ze de trein verliet.
Terwijl ik verder las in de krant, liet die a-typische reactie van haar me toch niet los. Het waarom daarvan intrigeerde me. Maar hoe langer ik er over na dacht, hoe beter ik me haar reactie kon voorstellen. Ook iemand die op krukken loopt, of op een andere manier minder mobiel oid is, wil het liefst zichzelf redden, en niet steeds afhankelijk zijn van hulp van anderen.
Als je dan voortdurend, hoe goed bedoeld ook, aan alle kanten hulp krijgt aangeboden, kan ik me eigenlijk heel goed voorstellen dat je het op een gegeven ogenblik zat bent en zo’n uitval doet.
Benieuwd hoe iemand die vaak hulp nodig heeft dit ervaart.
De wereld volgens Henk 
Nou Henk, daar wil ik best op reageren. Ik vind het, met mijn motorische beperking, juist geweldig dat er in deze individualistische maatschappij mensen zijn die een plaats aanbieden om te zitten, in dit geval, zodat ik niet zou omkukelen! Natuurlijk is het best moeilijk om hulp te aanvaarden, maar als er nog mensen zijn die, goed opgevoed, hun plaats aanbieden, respecteer dat dan en ga zitten. Wat zou er gebeurd zijn als haar geen plaats was aangeboden? Als dan bv. de conducteur voorbij gekomen zou zijn?
Fijne dag! Marian.
LikeLike