De aanslagen in Parijs: er is al zoveel over geschreven.
Wat me het meest opvalt hierin, in vergelijking met vorige aanslagen is dat de reacties dit keer anders van aard zijn dan bij vorige aanslagen.
Bij vorige aanslagen was er een luide roep om wraak. Nu leven die wraakgevoelens veel minder; wellicht door het besef dat je met elke bom die je gooit meer terroristen creëert dan dat je er uitschakelt.
De vastberadenheid om te tonen dat we een stel idioten niet onze samenleving laten vergiftigen met angst, zag en zie je op allerlei manieren terug.
Allerlei groepen mensen hebben de behoefte om te tonen dat ze dan op een bepaald vlak van elkaar verschillen, maar dat hetgeen hen bindt sterker is dan die verschillen.
Bij de wedstrijd Engeland-Frankrijk zag je die verbondenheid heel mooi. Het willen uitstralen dat de verbondenheid sterker was dan de rivaliteit. Gedurende 90 minuten was iedereen even Fransman.
Zouden die idioten met hun aanslag dan juist het tegenovergestelde bereiken van wat ze voor ogen hadden? Angst zaaien maar saamhorigheid oogsten?
Of ben ik nu te naïef…?
De wereld volgens Henk 
Tja… ik weet het niet.
LikeLike