Omdat we gisteren eens wat anders dan anders wilden doen, besloten S. en ik een dagje dierentuin te doen. Keus viel op Ouwehands Dierenpark in Rhenen. Mede ook door het weer een meer dan geslaagde dag. Naast wat struinen door het park en wat dieren bekijken is het observeren van mensen dan net zo boeiend, zo niet nog boeiender.
Bij sommige ouders vraag ik me af waarom ze eigenlijk aan kinderen zijn begonnen; ze lopen met zo’n chagrijnig hoofd rond dat je bijna gaat denken dat het krijgen van kinderen het meest vreselijke is dat je kan overkomen, terwijl ik bij anderen weer bewondering heb voor hun zelfbeheersing. Wat voorbeelden:
Situatie 1: Hoezo inconsequent?
Kind loopt beetje te dreinen omdat ie een giraf wil; ‘mama, ik wil een giraffe, mama, ik wil een giraffe’ en zo gaat dat een keer of vijf door. Zegt moeder ‘stop met dat gedrein. Als je een giraffe wil moet je er netjes om vragen”. Jongetje vraagt vervolgens netjes “Mama, mag ik een giraf?”. Zegt de moeder doodleuk: “nee, je bent al de hele tijd aan het zeuren, die giraffe kun je op je buik schrijven”. Hoezo inconsequent…
Situatie 2: De 10 Geboden
Dat de 10 geboden niet iets zijn uit een ver verleden bleek gisteren. Moeder tegen kind dat beetje loopt te treiteren: ‘Stefan; wat je nu doet komt niet overeen met de tien geboden die we samen hebben afgesproken’. Vervolgens trekt ze er een gezicht bij alsof ze het kind iets wil aandoen, maar gelukkig bedenkt ze zich op het laatste moment.
Situatie 3: Baasjes lijken op hun honden
Of het een kwestie is van soort zoekt soort weet ik niet, maar sommige baasjes lijken wel erg veel op hun hond. Toen we gisteren even iets zaten te drinken liep er een bulldog langs, met ergens er achteraan het baasje. Omdat het beest, je bent een bulldog of je bent het niet, zich totaal niets van haar baasje aantrok leek het wel of zij het baasje aan het uitlaten was in plaats van andersom. Toen ik naar het baasje keek moest ik wel lachen, want ze, een pafferige vrouw met ingezakte wangen leek sprekend op die bulldog.
Situatie 4: Geduld is een schone zaak
Dat je als grootouders over engelengeduld en zelfbeheersing moet beschikken zagen we toen we in de rij stonden voor een show. Voor ons stond een echtpaar met twee van hun kleinkinderen, een jongen en een meisje. Het wachten duurde even dus de kinderen werden ongeduldig.
Het meisje vroeg om de 10 seconden of het nog lang duurde, maar het jochie begon doodleuk zijn opa tegen de schenen te schoppen, ook nadat die opa vroeg of ie daarmee wilde stoppen. Het was maar goed dat die opa over zelfbeheersing beschikte (waarschijnlijk had ie al vaker met dat bijltje gehakt) want in plaats van dat ie dat kind kind duidelijk maakte dat ie daar niet van gediend was, zei hij alleen dat als ze lief zouden zijn ze straks een ijsje mochten uitkiezen. Vervolgens negeerde hij het voortdurende geschop. Gelukkig voor hem (en zijn schenen) mochten we toen snel naar binnen…
De wereld volgens Henk 