Maand: maart 2013

Geplaatst in In het nieuws

Congres Intranet 2013: ‘De mens centraal’

Gepost op door Henk Hofman

intranetVoor mijn werk als (web)redacteur bezoek ik natuurlijk ook regelmatig congressen. Deze week was ik bij het Intranetcongres 2013 in Utrecht. Het congres voorziet blijkbaar in een behoefte want met rond de 550 bezoekers was het helemaal uitverkocht.

In 2011 was ik er ook al geweest en het is altijd boeiend om te zien in hoeverre er nu andere inzichten zijn dan in 2011. Thema was dit keer ‘De mens centraal’ en de heilige graal heet nu ‘social intranet’. Door middel van allerlei workshops en keynotes werd een overzicht gepresenteerd van wat er momenteel allemaal speelt. En tijdens de pauzes, of in congrestaal ‘breakoutsessies’, was er volop gelegenheid om te netwerken en bij diverse stands te kijken wat bedrijven te bieden hebben op Intranetgebied.

Social Intranet

Het Intranet waarbij het draait om zoveel mogelijk content beschikbaar te stellen aan medewerkers, heeft afgedaan; het gaat er nu om medewerkers met elkaar te laten converseren. Zij zijn immers de beste ambassadeurs voor je bedrijf. Geef ze de mogelijkheid om via zaken als blogs, Twitterachtige applicaties, forums en dergelijke met elkaar in contact te treden. Op die platforms voelen mensen zich thuis.

Door een intranet een zelfde soort functionaliteiten te geven bereik je, dat je werknemers zich meer gaan vereenzelvigen met je bedrijf. Zo raakt de bij de medewerkers in overvloed aanwezige kennis op een natuurlijke manier verspreid door de organisatie. Vertrouw ook op de eigen verantwoordelijkheid van medewerkers; schrijf geen door drie afdelingen doodgeredigeerd blog, maar stel je kwetsbaar op; toon wie je echt bent.

Zoals altijd waren er weer diverse internationale sprekers; of het door de economische crisis kwam weet ik niet, maar waar de vorige keer de sprekers uit Amerika, Canada, Australië en Schotland kwamen, kwamen ze nu uit Engeland (Euan Semple), Gran Canaria (Luis Suarez) en België (Steven van Belleghem).

Luis Suarez
Luis Suarez had het over ondernemersprobleem nummer 1: hoe krijg en houdt je je werknemers betrokken.  In het verlengde daarvan schetste hij een beeld van de evolutie van de kennis (web)medewerker. Hoe kun je als organisatie daarop inspelen; welke faciliteiten moet je je medewerkers bieden om ze aan je te binden, en het maximale uit ze te te halen.

Steven van Belleghem
Steven van Belleghem had ik vorig jaar bij twee andere congressen ook al meegemaakt, maar ook dit keer slaagde hij er weer feilloos in om duidelijk te maken waar het echt om draait bij organisaties: Converseren, converseren en nog eens converseren; via Tupperware en het personeelsmagazine van zijn vrouw slaagde hij er weer perfect in om dat om een boeiende manier duidelijk te maken.

Ahold
Verder was de workshop over de totstandkoming van het intranet bij Ahold ook erg boeiend. Twee jaar geleden stapten ze over van een op gesloten Microsoft software gebaseerd intranet naar een op Google gebaseerd intranet.  In 45 minuten kwamen alles voors en tegens van die stap naar voren.

Zowel de voordelen: (makkelijk te gebruiken, je kunt zelf heel veel bepalen qua indeling en apps etc, de constante innovatie en de lage kosten, eenvoudig contentmanagement met Google groups) kwamen aan de orde als ook de nadelen (het self-service concept waardoor gebruikers heel veel zelf kunnen doen, maar daar soms in dreigen te verzuipen, en de voortdurende innovatie van Google die ervoor zorgde dat de avond voordat het nieuwe intranet live ging er opeens een update werd doorgevoerd waardoor de bij Ahold aanwezige iPads opeens geen verbinding meer konden maken met het intranet…). Aholdmedewerkers blijken de mogelijkheden die Google met docs, calender, drive, talk, Hangouts, (videoconferencing), Communities, en Profiles biedt zeer te waarderen.

Zoetermeer
De workshop van de gemeente Zoetermeer was ook boeiend. Daar is twee maanden geleden een nieuw intranet live gegaan. Tijdens de workshop werd uit de doeken gedaan waar ze allemaal tegenaan liepen.  In tegenstelling tot de trend om te trachten van tevoren alles op papier helemaal dicht te timmeren, zijn ze daar gewoon aan de slag gegaan met een uit de gehele organisatie bijeengezochte werkgroep. Ze kozen er daar voor niet zelf het wiel opnieuw uit te vinden maar uit te gaan van al bestaande pakketten.

Wijze les die ze ze gaven was om niet de aanwezige techniek te laten bepalen wat er qua intranet mogelijk is, maar uit te gaan van wat voor intranet je echt wilt, en pas daarna te kijken of de aanwezige technische middelen daarvoor toereikend zijn of dat er iets anders moet komen. Natuurlijk is dat in deze tijd van krimpende budgetten een gewaagde keuze, maar hierdoor bereik je wel dat de potentiële gebruikers van je intranet het ook echt gaan gebruiken, in plaats van dat ze het links laten liggen.

Ook in Zoetermeer staat bij het Intranet het sociale aspect voorop: gebruikers kunnen op allerlei manieren zelf actief bijdragen aan het intranet, en daar maken ze ook gretig gebruik van. Door de positieve geluiden worden ook medewerkers die er in eerste instantie huiverig tegenover stonden, over de streep getrokken. Wijze les was ook dat je niet moet proberen om in een keer meteen het perfecte intranet te willen optuigen. Begin met een goede basis, laat je medewerkers er vertrouwd mee raken en voeg daarna regelmatig extra functionaliteiten toe.

Soundbites

Met zoveel sprekers was er ook aan lekkere soundbites geen gebrek. Wat mij betreft waren de meest sprekende:

Organizations don’t tweet, people do.
Mensen prikken zo door nietszeggende ronkende bedrijfstweets; geef je personeel het vertrouwen zich te mogen uiten op allerlei social media platforms, de kracht van die tweets is veel sterker.

Finding our voices
Vergeet de management en marketingtaal, keer terug naar de gewone wereld:

Writing ourselves into existence/Leave a trace
Laat zien wie je bent, dat je bestaat. zo krijgen je werknemers het gevoel dat ze bij een bedrijf met een hart werken, niet met een kille onpersoonlijke organisatie Niet kennis is macht, maar kennisdelen is macht

Niet personen moeten transparant zijn, maar organisaties
Als je als organisatie transparant bent naar je medewerkers, zullen die dat vanzelf ook worden.

Geplaatst in In het nieuws

Nederlandse pleegzorg voor islamitische kinderen: stank voor dank?

Gepost op door Henk Hofman

pleegzorgTurkse Nederlanders die aankondigen met duizenden in Rotterdam te gaan demonsteren om hun kinderen uit de klauwen van Nederlandse pleegouders te houden.

Bij zo’n aankondiging zou je gaan denken dat er een zaak aan het licht is gekomen waarbij Turkse kinderen door autochtone pleegouders stelselmatig worden mishandeld en dat die Turkse demonstranten daar tegen in opstand komen; maar nee, dat is niet het geval:

Verwerpelijk

Het in Turkse ogen verwerpelijke dat die autochtone pleegouders doen is Turks/islamitische kinderen die door hun biologische ouders mishandeld/verwaarloosd worden, een veilig huis bieden. En doordat die pleegouders niet islamitisch zijn, krijgen die kinderen ook iets mee van niet-islamitische leefwijzen, en daardoor verruimen ze hun blik.

Wat ik me bij die Turkse heisa om het jongetje Yunus afvraag is waarom er niemand in Turkije zich lijkt af te vragen waarom het ventje 8 jaar geleden bij de biologische ouders is weggehaald.

Dat was echt niet omdat ie een keer zijn bord niet had leeggegeten en daardoor op de trap moest zitten, maar wel doordat hij onder andere meerdere tekenen van mishandeling vertoonde. Uit het feit dat nu, acht jaar later, de ouders nog steeds niet in staat worden geacht voor Yunus te zorgen zouden ze toch wel iets moeten kunnen afleiden.

Maar nee, al dan niet opgehitst door religieus/nationalistische fanatici vinden ze het feit dat de pleegouders christelijk of in dit specifieke geval lesbisch zijn, belangrijker dan dat het kind mishandeld/verwaarloosd werd door zijn biologische islamitische ouders.

Cars en K3

In mijn nabije omgeving ken ik ook twee pleegouders die permanent twee en soms zelfs vier islamitische kinderen opvangen. En nee, niet met het doel om ze te indoctrineren met een in Turkse ogen blijkbaar verfoeilijke christelijk/westerse levensstijl maar om die kinderen, met respect voor hun achtergrond, een warm en veilig huis te bieden, waar ze onbezorgd kunnen opgroeien.

Die kinderen bloeien helemaal op als ze er zijn en houden zich bezig  met Cars of K3 in plaats van de vraag of ze die dag wel te eten krijgen of hoe ze die dag weer worden mishandeld.

Naïef?

Wellicht zit er een positief punt aan al die commotie: als de Turkse regering en die Turkse demonstranten zich zo druk maken over het geloof van de pleegouders dan kan het niet anders dan dat de Turkse overheid campagnes gaat opzetten om Turks/Nederlands/islamitische pleegouders te werven en dat Turks-Nederlandse ouders zich nu massaal aanmelden als pleegouder…

Of is dat te naïef gedacht…?

Gelukkig: net zoals DE Nederlander niet bestaat, bestaat ook DE Turk niet: ook in Turkije is er een tegengeluid.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Vakantie

Denkend aan Praag

Gepost op door Henk Hofman

cropped-cropped-dsc003881.jpgAls je op vakantie bent zijn er altijd zaken die opvallen. Bij mijn vakantie naar Praag was dat niet anders.

 

Appels en peren

In vergelijking met de vorige keer (vijf jaar geleden) dat ik in Praag was, waren de dingen die Praag zo mooi maken onveranderd gebleven: Zeker ook overdag, maar vooral ’s avonds zijn de gebouwen in de stad en het schitterende uitzicht vanaf de Karlsbrug onovertroffen.

Tuurlijk is het appels met peren vergelijken maar toch: Rotterdam heeft een schitterende skyline, maar aan het uitzicht dat je ’s avonds in Praag hebt als je over de Karlsbrug loopt kan het Rotterdamse uitzicht toch niet tippen.

 

Douane

Het verschil tussen Nederlandse en Praagse douane vond ik opvallend. En ja, tuurlijk is het een momentopname, maar toch.

 

We kwamen rond 6 uur ’s ochtends aan bij de douane op Schiphol, en niet al te vriendelijk werd aan iedereen duidelijk gemaakt dat we alles wat ook maar beetje afwijkend kon zijn, moesten af of uit doen. Schoenen, riemen, sleutels, stekkers telefoon of wat dan ook, alles moest los in de bakken worden gelegd, en tassen werden nog eens grondig bekeken.

 

Bij de Praagse douane was dat en vriendelijker, en minder streng. Schoenen hoefden niet uit en ook met andere zaken waren ze soepeler. Tuurlijk, veiligheid voor alles, maar een vriendelijk gezicht is toch niet teveel gevraagd?

 

Wat ook apart is, is dat op de Praagse luchthaven de scanapparatuur bijna tussen de taxfree winkels staat. Op Schiphol is er nog een afscheiding, maar in Praag kon je zonder problemen de scanbeelden van de bagage van andere passagiers bekijken.

 

Good meal, good price

Wat de afgelopen jaren in Praag duidelijk is toegenomen zijn de flyeraars voor van alles en nog wat: zodra je ook maar in de buurt kwam van het centrum stonden ze je al op te wachten. Of het nu voor een voorstelling of een boottocht was of om toeristen te verleiden om toch maar vooral in een bepaald restaurant te komen eten of om een bepaalde club in te duiken; de flyeraars hadden altijd wel een gooddeal, goodprice voor je..

 

Hoe dichter je bij het Staroměstské náměstí, het centrale plein van Praag kwam, hoe meer flyeraars er stonden. Aan de andere kant; je wist wel exact wanneer je er in de buurt was. Ach ja, iedereen moet geld verdienen, maar na vijf dagen begon het lichtelijk te irriteren.

 

Thaise massages

Wat ook opviel was dat je bijna werd doodgegooid met ‘authentiek Praagse’ Thaise massagesalons. In eerste instantie dachten we dat dat een beetje schimmige zaken waren, waar van alles werd gegeven behalve massages, maar dat bleek duidelijk niet het geval.

 

Toen we er weer langs eentje liepen, zagen we meerdere, aan hun schreeuwerige shirts te zien Engelse, toeristen liggen die nog net niet in de etalage op banken werden gemasseerd, en ook zaten er toeristen met hun voeten in bakken met huidschilfers etende visjes.

 

Ach ja, je moet toch wat als je na een dag door Praag lopen wat wil ontspannen..

Maar zelf lieten we die salons toch maar links liggen.

Geplaatst in Dagelijkse leven, Klanten???, Vakantie

Veggie in Praag

Gepost op door Henk Hofman

Praag.jpgAfgelopen week was ik samen met S (mijn vriendin) in Praag. Een heerlijke stad om vijf dagen door te brengen.

Ik was er al twee keer eerder geweest, maar de laatste keer was al iets van vijf jaar geleden en bovendien was het de vorige keer hartje zomer terwijl het nu winter was.

Wie van de drie

Zomaar uit eten gaan in Nederland of waar dan ook betekent, uitgezonderd in Italiaanse restaurants, voor een veggie meestal kiezen uit hoogstens drie gerechten op een menukaart.

Van de vorige keer wist ik nog dat de combi Tsjechen en veel en vooral grote stukken vlees een onafscheidelijke twee-eenheid vormden, dus ik had me er al bij neergelegd dat het qua eten improviseren zou worden.

Vijf dagen in Italiaanse restaurants eten is natuurlijk niet echt de oplossing. Alhoewel S zelf geen vegetariër is, staat ze er gelukkig wel meer dan open voor, dus van tevoren hadden we daarom al gekeken of er vegetarische restaurants waren in Praag.

Met dank aan Google

Met dank aan Google kwamen we uit op een lijst met veggierestaurants. Na het bestuderen van de desbetreffende websites zagen we al dat een aantal daarvan qua inrichting en aanbod meer veredelde cafetaria of lunchrooms waren.

Niets mis mee, maar we wilden ook wel een beetje aankleding, dus die restaurants schoven we door naar de categorie ‘als er echt niets beters te vinden is’. Gelukkig zag een aantal er wel zeer veelbelovend uit, dus die hadden we meteen op de kaart gemarkeerd.

Schot in de roos

En van twee bleek dat een schot in de roos te zijn; zowel bij  restaurant Maitrea als bij zusje Lehká Hlava hebben we in een sfeervolle omgeving meer dan voortreffelijk gegeten. Wat een luxe om voor de verandering eens uit de volledige menukaart te kunnen kiezen. Naast vegetarisch kon je er ook voor veganistische en zelfs raw food gerechten terecht. Met absolute topper de ‘raw’cheese cake.

De gerechten die erop stonden kwamen uit alle windstreken: Tsjechisch, Mexicaans, Oosters, Europees, Afrikaans; van alles was er te vinden. Dat gold ook voor de aanwezige eters; op de tafeltjes rondom ons hoorden we Amerikaans, Duits, Tsjechisch en Frans spreken.

Heerlijk gegeten, en bovendien: spotgoedkoop: met z’n tweeën in totaal voor nog geen 700 Tsjechische Kronen (ongeveer 30 euro) hadden we allebei een voor-, hoofd-, nagerecht en drinken. Nog geen 15 euro per persoon; probeer dat maar eens in Nederland…